Wie heeft ook drie of méér miskramen gehad en wil praten over wat dit met jezelf/je man/je relatie etc. doet? Ik zit nu in mijn 6e mk en ik kan wel wat mensen gebruiken die weten hoe dit voelt.
Hallo Anouk, Ik heb 2 mk achter elkaar gehad (aug 08 en dec 08). Bij mij bleek elke keer bij de echo rond 8 weken dat het vruchtje bij 5-5,5 week al gestopt was met groeien. Is dit bij jou ook het geval? Hebben ze verder al onderzoek gedaan? Ik wil je heel veel sterkte wensen de aankomende tijd, kan me voorstellen dat dit er erg inhakt. Manlief en ik hebben na 2 miskramen al discussie gehad over hoe nu verder. We hebben al wel een dochter van 2 jr.
Op dit moment hebben we een pauze ingelast omdat we het gewoon niet meer weten. Wat kan je ook bij mk nummer 6? Alle onderzoeken hebben we gehad en niets wijkt af. Aanvankelijk was mijn te trage schildklier de verklaring maar ik sta inmiddels best goed ingesteld op medicatie, dus in mijn beleving is dat gewoon een te makkelijke zondebok geworden. Er zijn zat vrouwen die zwanger worden en ook blijven terwijl zij dezelfde gezondheidsproblemen hebben als ik. Hoe krijg je weer vertrouwen in je lichaam en in jezelf? Hoe voorkom je schaamte, schuldgevoelens tegenover een kerngezonde partner?
Wat een moeilijke vragen. Ik weet het antwoord niet helaas, maar vraag het mezelf vaak genoeg af. Soms voel ik me waardeloos als vrouw dat mijn lichaam iets kapot maakt wat we zo graag willen. Behalve dat ik er zelf veel verdriet van heb, doet het me pijn dat ook mijn partner veranderd is door alles wat er gebeurt. Ik ben weer pril zwanger, maar als ik hem nu bel hoor ik dat hij schrikt en 9 van de 10 keer vraagt die onmiddellijk of ik goed of slecht nieuws heb. Op deze manier vind ik het leven regelmatig niet leuk en ik merk het ook bij hem, maar ik kan de wens ook niet opgeven. Veel samen huilen, praten, maar ook dikke ruzies zijn er geweest. Hij wilde pauze, ik kon dat niet accepteren, ik bleef maar huilen, hij wilde juiste verder etc. En het eenzame gevoel! De wereld gaat door, vrienden vragen er niet meer naar, een miskraam wordt 'normaal' voor ze... en ondertussen ben je zo verdomd alleen en heb je alleen je partner die je begrijpt, maar het toch weer anders ervaart omdat een man is.
Ja, je beschrijft precies mijn gevoelens. Mensen gaan het langzamerhand als normaal beschouwen dat wij komen met: "we hebben weer een mk". Niet iedereen natuurlijk, maar vooral vrienden wel. Ik ben niet egoïstisch ofzo,maar heel soms zou ik willen dat hun wereld ook even stopt wanneer ik een miskraam heb gehad. Iedereen gaat maar gewoon door met het leven. De boodschap van de mk wordt aangehoord, het verplichte 'oh en ah' wordt gegeven en hoppa, hun leven gaat weer verder. Is uiteraard ook goed, want dat kan niet anders. Maar toch. Inderdaad, alleen jij en je partner weten hoe dit is. Wij zitten samen, met z'n tweetjes op de bank, snikkend in elkaars armen. Niemand die echt weet hoe dit is. En de gedachten, de twijfels, het verlies van vertrouwen in je lichaam/jezelf, je moet het allemaal verstouwen. Ik vind het zo moeilijk. En als ik dit soort dingen denk, voel ik me zó egoïstisch en lullig en word ik boos op mijzelf dat ik niet van een ander kan verwachten dat die dit begrijpt.
Hallo, Ik denk dat dat het ook is. Je partner probeert je wel te begrijpen maar voor hem is het ook heel erg moelijk. We hebben voor de zwangerschap van mijn dochter 2 jr in het zkh gelopen ook vanwege vruchtbaarheidsproblemen aan mijn kant. Dit legde al veel druk op de relatie. Nu werd ik 2 keer "zelf" zwanger zonder zkh en dan gebeurd dit weer. Mijn man wilde ook een pauze nu, maar ik kan het gewoon niet. De wens voor een 2e is gewoon te sterk en ik blijf in mijn lichaam geloven! Ik vind het ook frappant hoeveel mensen ik spreek dit dit meemaken bij een 2e en dezelfde pijn en verdriet voelen alsof het bij een 1e kindje was. Ik dacht zelf toen wij bezig waren voor een 1e...waarom maken ze zich zo druk je hebt toch al een kindje...maar ik merk nu dat de wens net zo sterk is als bij de 1e...
Hey Anouk, Wat vreselijk, ik las net je topic. Ik snap er niks van, waarom dit steeds gebeurd. IK heb dan nog niet zoveel Mk meegemaakt maar wel tegenslagen van de IVF. En ja, idd je veranderd erdoor. Ik ben al jaren mezelf niet meer. Niet meer die vrolijke meid. Ik kom de dag door omdat het moet, en zeker lach ik en huil ik en kan ik blij zijn om dingen, maar de roes van het gemis is dagelijks aanwezig. Iets wat je omgeving niet lijkt te begrijpen. Men gaat idd door terwijl jou leven al heel lang stilstaat. Lieverd, ik kan helaas niks voor je doen, maar wil je een enorme knuffel geven en onwijs veel sterkte wensen. Liefs Hope
Lieve Hope, Precies dat gevoel ja. Ik ben heus oprechte emoties over allerlei andere facetten van het leven, maar op veel momenten slik ik het gevoel weg dat ik een kinderloze moeder ben. Bij elke miskraam is het weer maandenlang een open wond waar regelmatig een hoop zout in valt. De eerste keer is er het gevoel van: " kan gebeuren". De tweede keer denk je:" goh, dit is ook stom toeval". De derde keer verlies je al het vertrouwen in je lijf, om het over de 4e, 5e en 6e keer maar niet te hebben. Liefs dat je reageert, Hope. Ik realiseer me dat jij ook knokt.
Lieve Anouk, Ik miste je al een tijdje op het forum, maar zie dat je inmiddels alweer heel wat hebt meegemaakt. Ik vind het verschrikkelijk voor je en ik snap het ook gewoon niet. Hoelang kan een mens nog zo door gaan? Ik weet niet wat ik zou doen in jouw situatie maar het lijkt me zo ontzettend moeilijk... Ik hoop echt dat je toch de moed en kracht kunt vinden om door te blijven vechten meid hoe verschrikkelijk moeilijk het ook is.... Heel veel liefs Vanilia
lieve anouk.. toen ik hier keek en je naam bij een topic zag staan, kreeg ik al kippevel, niet weer dacht ik meteen... Ik had niet door dat het je 6e mk al is..verschrikkelijk in de tijd van de MMM heb ik dezelfde gevoelens en emoties gehad die jij beschrijft....je bent bang, eenzaam, schaamt je omdat je faalt enz enz... Misschien is het goed voor je als je met een vast persoon hierover kan praten. In het radboud ziekenhuis in nijmegen werkt bv een vrouw die maatschappelijk werkster is en speciaal ingezet wordt bij stellen bij ongewilde kinderloosheid.. ik weet niet..maar misschien helpt het je, je eigen ik weer een beetje te vinden en wat rust te krijgen, voor als je straks weer verder zou willen gaan... succes, en een hele dikke knuf van mij
Hallo, sterkte lijkt me erg zwaar voor jullie beiden. freya geeft goede medische info http://www.freya.nl/web_medisch/mis1.php Misschien kun je er wat mee. Groet Anina
Anouk, Ik las je berichtje in dit topic en dacht meteen, nee niet wéér. Maar wel dus. Ik heb het zelf 'maar' 1x meegemaakt en vond dat al erg moeilijk. Laat staan de gevoelens die jij nu moet hebben. We hebben er voor onze tweede langer over gedaan en toen merkte ik al wat frictie tussen mij en mijn man. Ik kan me voorstellen dat dit bij jou nu echt opspeelt. Hopelijk vinden jullie ieder je manier om het te verwerken en vooral om er samen uit te komen. Als ik de gevoelens die je beschrijft lees zou ik zelf denk ik overwegen om psychische begeleiding te overwegen. Het is echt niet niets wat je nu doormaakt. Nogmaals veel sterkte. Pim