de persween die volgens de gyneacologe nog niet sterk genoeg waren en ik dus moest wegpuffen! en volgens mij wel want toen mocht ik gaan persen en ze stond nog op de gang te overleggen en toen was het hoofdje al zichtbaar na 1 keer persen! ze kwam zowat volgens mijn vriend naar binnengestormt en binnen 10 min was mijn meisje er! oja ben ingeleid maar ik weet niet hoe een normale bevalling is dus weet niet beter. en dat ik op mijn linkerzij moest blijven liggen omdat mijn meisje nog hoog zat en zo de ween heftiger zouden worden, mocht m'n bed dus niet uit en heb zowat het hele bed gesloopt! hahaha nu kan ik er wel om lachen, toen niet
Rugweeen en de persweeen die ik in bedwang moest houden omdat er geen verloskundige was om mij te toucheren of ik al volledige ontsluiting had!
ehmm oja, wat ik ook erg vervelend vond.. Mijn man had zijn laptop meegenomen , en hield zijn moeder dus via MSN op de hoogte. Ik was zo kwaad! Achteraf kan ik er wel om lachen , maar toen hij via MSN tegen zijn moeder zij dat ik mocht gaan persen, kon ik hem wel wat aandoen! Oja, en achteraf had hij dus de gehele tijd met zn moeder op MSN gezeten, maar was ik zo suf van de beenprik dat ik dit niet eens gemerkt had. De loeder
Hechten! De bevalling viel me hartstikke mee, was voor mij een 'piece of cake' (2,5 uur), maar door waarschijnlijk de adrenaline werkte de verdoving niet die ze hadden gezet om te kunnen hechten. Ik heb letterlijk de naald en het draad door mijn vlees voelen gaan! sorry voor de meiden die nog moeten bevallen!
Ik heb uiteindelijk na een zware en lange dag een keizersnede gehad. Wat ik vervelend vond is dat ik mijn meisje niet glibberig en al op mijn borst kreeg! Dat leek me namelijk (voor ik moest bevallen) zo'n prachtig moment, dat ze eruit kwam en dat ze nog helemaal nat op je borst wordt gelegd! Kan natuurlijk niet met een keizersnee, maar daarom vond ik het best jammer dat het een keizersnede werd! Nu kreeg ik haar na ruim een uur aangekleed en al eindelijk bij me!
Het hechten zonder verdoving alleen een verdovendespray. Tja dat hielp dus echt niet. Man wat deed dat hechten zeer. Echt een supertegenvaller nadat je net een beebje op de wereld hebt gezet. Ik kneep mijn zoon half fijn in mijn armen terwijl ze aan het hechten waren.
Bij mij eigenlijk niet eens echt de bevalling ondanks spoedopname met ambulance ivm poep in vruchtwater (wilde waterbevalling thuis). Persweeen die weg waren op het moment dat ik mocht gaan persen, weeenopwekkers hielpen niet. Dus op eigen kracht 2 uur persen, uiteindelijk de vacuumpomp en knip. En na een uur na te liggen bloeden uiteindelijk naar de OK omdat de placenta niet wilde komen. In totaal 2 1/2 liter bloed verloren. En mega aambeien door het persen. Dat heb ik eigenlijk allemaal over me heen laten komen. Als mijn zoontje maar gezond ter wereld kwam. Maar wat mij dus zo enorm tegengevallen is is de hersteltijd van mijn lijf na de bevalling. Ik heb een week zo goed als niet kunnen lopen, en daarna had ik nog 2 weken de hulp van mijn moeder en man nodig voor simpele dingen. En daarna heeft het toch wel maanden geduurd voor ik me weer een beetje me eigen voelde. Toch die 9 maanden op en 9 maanden af. Maar over die 9 maanden af heb ik nooit echt wat gehoord in mijn omgeving, je hoort alleen altijd de kwaaltjes van de zwangerschap.
Het is echt waar: je vergeet het meeste. Maar nu ik dit zo weer lees, komen de herinneringen weer boven. Pff... Wat ik het ergste vond, was dat ik geen controle had en mijn lichaam niks uit zichzelf deed. Het was geen natuurlijke bevalling. Weeenopwekkers gekregen met een urenlange weeenstorm in buik, benen en rug tot gevolg. Vervolgens 2 uur persen zonder persweeen, daarna de vacuumpomp (AU!) en als afsluiter naar de ok omdat de placenta niet losliet. Daar verloor ik weer veel bloed, zodat ik ook nog een bloedtransfusie kreeg. Ik heb vreselijk veel pijn gehad, maar de machteloosheid vond ik nog het ergste. Gelukkig is er een prachtige dochter uitgekomen...
Het vervelendste aan mijn bevalling vond ik toch echt dat het hoofdje steeds een stukje verder eruit kwam en dan weer terug ging, dan weer wat verder en dan weer een stuk terug. Dat deed gewoon zo een zeer steeds dat uitrekken! Ik had zoiets van grijp dat kind en trek het er mee uit! Haha! Maarja misschien is het zo wel goed geweest omdat ik niet gescheurd en gekipt ben. Enkel wat schaafplekjes. Ruben die eruit kwam (in stuit) heb ik eigenlijk van onder zegmaar weinig van gevoeld, was denk ik nog verdoofd en uitgerekt door Malou die er al door gekomen was . En ik vond het heel vervelend dat ik terwijl ik het zelf echt niet wilde een prik met pethidine in mn been kreeg. Ben ik echt heel boos en verdrietig om geweest en nu nog als ik er weer aan denk ! En nog een en ! Ook de catheter vond ik echt niet fijn! Maar oke! De twee dingen hierboven toch wel het ergste! Verder denk ik idd dat je een hoop vergeet! Zo kan ik me ook echt niet meer bedenken hoe zeer het nou precies deed toen het hoofdje dat eruit moest zo zeer deed. Ik kan me dat niet meer precies voorstellen. Maar zoals die prik die ik kreeg daarvoor ben ik echt gewoon heel bang dat ze dat weer gaan doen! Ook al heel vaak om in tranen gezeten en flinke gesprekken over gehad. Maar toch die angst zal er blijven denk ik en daardoor zal ik hoe dan ook deze bevalling veel minder ontspannen in gaan dan ik deed bij de vorige bevalling.
Het vervelendste vond ik dat ik de kritieke toestand van Mason gewoon kon zien op de monitor. Hierdoor raakte ik zelf nog meer in paniek. Wat ik ook heel vervelend vond is de artsen die ruzie maakten met elkaar en dat Mason direct na de bevalling werd meegenomen door het team artsen wat al op de gang stond te wachten. Ook vond ik het naar dat ze tijdens de bevalling al zeiden tegen mijn man je mag geen navelstreng doorknippen ,want hij moet hier direct weg. Toen wist ik al dat er iets niet goed zat.
@ bolbuikje, wat een vervelende ervaring dat ze je tegen je wil die spuit gaven. Hebben ze je later ook nog uitgelegd waarom ze dat deden?
Hmm het hechten vond ik het vervelendst, persweeen heb ik niet gehad dus geen idee of die vervelend zijn. Maar het hechten..vreselijk vooral gezien het verdoven bovenin erg lastig is..
Ik vond de ruggeprik het vervelendst. Ik heb een keizersnee gehad (vanwege een stuitligging en wist dus al ruim van te voren) en de ruggeprik deed a) pijn en b) hij deed zijn werk niet en heb dus alsnog onder algehele narcose de keizersnee ondergaan. Overigens heb ik hier geen nare ervaring aan hoor. Sterker nog, ondanks wat lichamelijke ongemakken is het mij prima bevallen. Werd goed voor me gezorgd in het ziekenhuis.
bij me 2e het geduw op mijn buik tijdens het breken van de vliezen (om te zorgen dat onze kleine meid op dr plek bleef) En heel stom misschien maar toen onze 2 was geboren toen dacht ik vrij snel .. pfff nou moet die rotplacenta er ook nog uit! (echt heel stom terwijl die er bij beide bevallingen binnen 5 min uit was)
Ik vond de rugweeen het vervelendst, na 1,5 dag ben je het dan echt wel zat De ruggeprik was juist heerlijk Wat een verlichting!