Oh, wat moeilijk... Ik ben zo zo zo gek op kinderen en ik heb maar één hartewens. Zelf een klein hummeltje maken, en opvoeden. Een kleine Deentje... Maar er is een ding wat me tegenhoud. Ik ben pas 19 geworden. Nu weet ik wel dat dat makkelijk kan, en omdat ik al twee en een half jaar een hele vast relatie heb, en samenwoon zou het best kunnen hoor, maar ik studeer nog. Sterker nog, ik heb nog 4 jaar te gaan... Wat moet ik nu doen. Ik heb me zo goed ingelezen en ik heb ieder dingetje wat er te vinden ik over zwanger worden en zijn, en een kindje opvoeden in me opgenomen... Ik wil zo graag zelf een kindje. Mijn vriend wil het ook wel hoor, en ik zeg wel eens tegen hem: Ik wil een kind! En dan zegt hij dat hij het ook wil, maar we weten beide dat het nog niet zo ver is. Misschien ben ik wel helemaal niet vruchtbaar, maar ik zou zo graag iedereen bellen met de mededeling dat we in verwachting zijn... Een klein wezen laten groeien in mij, en mijn visie op de wereld overbrengen. Ik raak helemaal in de wolken als ik er aan denk... En nu?
Hoi, Ik weet wat je voelt. Ik heb precies hetzelfde. Ik ben 20. En ik heb ook echt een dilemma. Ik heb wel me opleiding afgerond.. Maar nu zit ik met het volgende. Ik krijg deze week te horen of ik aangenomen ben bij een baan. Maar.......... we zijn ook al sinds augustus bezig voor een kindje. Nu ben ik dus ook al 3 weken overtijd. Je kan het toch niet maken als ik aangenomen word en een week daarna aankom met ja ik ben zwanger..
Ik was 20 toen ik zwanger raakte en heb mijn opleiding stop gezet toen. Ik ben er nooit meer mee verder gegaan. Je zult tussentijds moeten stoppen met je opleiding en dat later weer kunnen inhalen maar vaak gebeurt dat niet (wat ik van andere moeders hoor). Als je het echt wilt en er echt klaar voor bent zou ik eens een goed gesprek erover hebben met je vriend en samen kijken wat jullie willen. Kijk goed naar de voor en na delen van een kindje en als jullie ervoor gaan willen ben je hopelijk snel zwanger en verloopt je zwangerschap zonder problemen en kun je er volop van genieten. Jemig wat stonden er weer typefouten in
Tsja.. moeilijk hoor. Ik ben zelf pas afgestudeerd op mijn 27e en hebben sinds september besloten te gaan voor een kleintje. Ook ik heb sinds maart werk, en wacht nu op een contractverlenging. Gelukkig krijg ik die wel, maar voel me ook wel lullig als ik in maart zwanger blijk.. mja dat is het risico van het vak. Ik wil alleen tegen je zeggen: een opleiding is ook heel belangrijk en van toegevoegde waarde. De wens van een kindje had ik ook al heel vroeg, maar realiseerde me wel dat een goede opleiding me uiteindelijk ook veel brengt. (meer loon, betere baan) Als jij over 4 jaar klaar bent ben je 23/24, dat is een super mooie leeftijd om te beginnen aan een kindje. Het is nl ook goed om je relatie lekker te ontplooien en samen op reis te gaan en de wereld te zien (met een kleintje wil dat alweer moeilijker).. ik kan alleen mijn kant van het verhaal, zoals ik het heb ervaren vertellen. Jullie zullen zelf die keuze moeten maken. Zoals iemand hiervoor ookal beschreef heeft ze nooit haar studie afgerond. Het krijgen en verzorgen van een kindje neemt heel veel tijd. Ik weet niet wat je wensen qua werk zijn, maar denk daar ook overna. Of je moet je studie in deeltijd op gaan pakken. Praat idd eens met je vriend en hoe hij het ziet. Jullie zijn nog zo jong, de toekomst ligt aan jullie voeten en kan nog alle kanten op. Succes! Liefs Muppet80
ja ik zit er ook wel aan te denken dat als ik zou stoppen dat ik het niet meer op zou pakken. Ben beniewuwd hoe mijn vriend zal reageren, we gaan er morgenavond lekker relaxt over kletsen. Bedankt in elk geval voor de eerlijke antwoorden, dat kan ik wel gebruiken, want sommige mensen nemen het niet serieus, en dat is het wel!
umm lastig mijn persoonlijke mening is je bent 19 4 erbij dan ben je 23 ook nog een super mooie leftijd om zwanger te worden maar ik weet hoe het is om een drang te hebben misschien begrijpen alleen vrouwen dat. maar wat ik wel heel belangrijk vind is dat er een voldoende stabiel inkomen is en als dat van 1 kan kan komen en je wilt je opleiding ervoor laten vallen zou ik er zeker voor gaan. jullie komen er vast samen uit en 1 ding is zeker jullie willen het samen dus in de toekomst zal er zeker een mooi wondertje komen!
Hoi Deentjepeentje, Ik begrijp hoe moeilijk je het hebt.. toen ik 17 was zat ik al met de gevoelens die jij nu hebt, zo graag zwanger willen raken en een kindje opvoeden, maar het kan nog niet echt.. en toch kriebelt het bij alles wat je ziet en doet.. je kan het niet uit je hoofd zetten. Dat moet ontzettend moeilijk zijn en helemaal als je dat nu nog vier jaar moet gaan doen.. maar toch ben ik het eens met wat Muppet80 zegt; Het is nl ook goed om je relatie lekker te ontplooien en samen op reis te gaan en de wereld te zien Het is een lastige beslissing maar weet wel dat je er straks na je opleiding nog genoeg tijd voor hebt, je opleiding ook belangrijk is en je die als er wel een kleintje komt ws. niet meer gaat afmaken.. Het is jouw keus, ik heb besloten om toch te wachten en het een aantal jaar uit mijn hoofd kunnen zetten (voor zover mogelijk) en nu ik 23 ben wil ik ervoor gaan (lang genoeg gewacht nu) Wat je ook besluit, heel veel succes!
Ik heb net hetzelfde probleem. Ik ben 21 en mn vriend 20 (jaartje jonger). We studeren beiden nog en wonen beiden nog thuis. Ik moet nog 3,5 jaar studeren en m'n vriend 4,5 jaar. Mijn studie geeft geen garantie op een job later en de jaren na het beëindigen van m'n studie zal ik nog heel hard moeten knokken om geld te verdienen. Steeds als m'n vriend of kennissen aan me vroegen "zie je kinderen zitten?" antwoordde ik steeds "nee ik wil nooit kinderen". Nu heb ik al een paar maanden een "moedergevoel" en zou ik eigenlijk niets liever willen dan kinderen. Ik weet rationeel dat dit onmogelijk is : ik sta niet op eigen benen en volg een schitterende studie. Maar diep vanbinnen voel ik me al een aantal maanden ontzettend verdrietig en depressief. Ik zit dus ook met een dillemma : praat ik met m'n vriend over mijn kinderwens en beginnen we aan een kindje = m'n oh zo grote wens of blijf ik rondlopen met dat verdrietig gevoel voor de komende 5-6 jaar tot ik een job gevonden heb. Ik herken mezelf dus zeker in jouw situatie en ik weet helemaal niet meer wat ik moet doen.
Mexxx ik denk dat jullie het er best over kunnen hebben, dat je die wens hebt en hoe je vriend erin staat. Misschien kunnen jullie samen wennen aan het idee. Het gevoel van; in de toekomst is het ook voor ons/mij weggelegd zorgt vaak ook voor een beter gevoel. Je houdt het volgens mij nu nog voor jezelf, wat zorgt voor dat verdrietige depri gevoel. Het is zeker weten ook voor jou weggelegd, maar misschien nog niet nu. zoals ik eerder ook heb gezegd was ik 27 toen ik klaar was met mijn opleiding en zijn er nu een half jaartje mee bezig. het deed mij ook pijn dat het niet eerder kon, maar nu hebben we een huis gekocht, hebben allebei een goed inkomen en kunnen we nu eindelijk een klein kindje iets bieden wat we voorheen niet konden. De wens is er natuurlijk niet minder om. Moeilijk he?
Mijn hart wil heel graag een kindje en ik zou zo graag zwanger willen zijn enzo, maar als ik dan op babybezoek ga bekruipt mij een gevoel van: nog effe niet... Wij zijn 8 jaar samen, wonen bijna een jaar samen, hebben allebei een job en hebben samen een huis gebouwd, dus de basis is er wel. Maar we zijn nu volop van elkaar aan't genieten en ons huis aan't afwerken... Ik ben 24, mijn vriend een jaartje ouder. We hebben gisteren nog eens gebabbeld nadat we op babybezoek zijn geweest en hebben beslist dat we over 2 jaar graag een ukje willen. Op dit moment zit ik nog aan de pil, maar wil er na de zomer mee stoppen (ga nog op vakantie en dan heb ik nog graag de touwtjes van de in handen). Dan ben ik ook helemaal ontpilt tegen dat we volop ervoor gaan. Denk dat een gesprek met je partner inderdaad veel duidelijkheid zal brengen... En vooral, respecteer elkaars keuze.
Ik besef heel goed dat een kind een stevige basis nodig heeft, daarom dat mijn verstand nee zegt. Ik weet dus wel zeker dat er voorlopig geen kleintje komt. En ik denkt dat dit het beste is. Gisteren besefte ik ook (ik studeer diergeneeskunde) van dit is mijn droomberoep dit is mijn kinderdroom. Ik zou het echt niet kunnen opgeven. Nooit. Maar toch blijft het heel moeilijk. Zeker als ik mensen zie waar ik jaren geleden in dezelfde klas heb gezeten op school en die nu rondlopen met een kleintje of zwanger zijn. Dan denk ik "waarom ik niet?" Ik heb er met m'n vriend al eens over gebabbeld heel luchtig. Hij is zot van kinderen. Hij zou liever nu een kindje willen dan over 10 jaar. Maar gelukkig beseft hij ook dat onze situatie dit helemaal niet toelaat en dat wachten helemaal niet erg is. En inderdaad muppet80 erover praten en weten dat we het beiden willen als de tijd er voor ons is (studies afgerond enzo) geeft een beter gevoel. Ik voel me minder alleen te weten dat ik niet de enige ben met deze wens. En wie weet als ik er minder bij stilsta en geniet van m'n vriend zijn de 3-4-5-6 ... jaar zo om
Ik wil graag even reageren op het zwanger zijn/kind hebben tijdens je opleiding. 2 klasgenootjes van mij waren zwanger. 1 daarvan is inderdaad afgehaakt, niet omdat ze het niet kon, maar ze wilde thuis bij der kindje zijn. Maar de ander die heeft het 2e jaar overgedaan zodat ze tijdens der zwangerschap wat meer rust zou hebben. Ze is 3 maanden met verlof geweest. En dat ze die 3 maanden heeft gemist van der opleiding maakt niet uit. Je hebt tijdens je studie ook recht op verlof namelijk. Nu heeft ze een kindje van bijna 1 en ze studeerd bijna af. Die 2 klasgenootjes waren trouwens 18 en 19 jaar. Die van 19 is door gegaan met der studie, ze woont nog thuis, dus haar vader die thuis zit, is aangemeld bij een gastouderbureau en past op haar kindje, en ze gaat 2x per week naar het kdv. Jij hebt waarschijnlijk geen ouders die je kind kunnen opvangen. Maar een gastouder vinden is natuurlijk ook zo gedaan. En je kan veel terug krijgen van de belasting. Dus kwa opvang zou het niet zo moeilijk zijn. (ben zelf geen voorstander van KDV, ik werk der zelf, en vind dat kinderen niet de aandacht krijgen die ze verdienen) En wat ik ook denk is dat je tijdens een studie meer tijd voor je kind hebt omdat je minder uren maakt dan dat je werkt. Ik zeg neit dat het makkelijk is. Maar niks is onmogelijk. Ik was ook door de pil heen zwanger geraakt, en ik dacht er geen moment aan om met mijn studie te stoppen. Zou er gewoon 1 jaartje langer over doen. Maar daartegen heb je dan wel een mooi wondertje. (het was uitgelopen op een miskraam) Ik wil nu neit zeggen dat het niet zwaar zal worden. Maar niks is onmogelijk... Dat wilde ik even kwijt Ik snap je
Ik begrijp je volledig en ik heb daar ook aan gedacht. Het is een kwestie van combineren. Er zijn echter een aantal problemen waar ik tegenaan bots. Ik zelf weet hier geen oplossing op dus als iemand kan helpen graag 1) Ik ben zeer streng opgevoed en ik heb geen idee hoe mijn ouders op zo'n nieuws zouden reageren. Mijn moeder zegt soms "ik wil een jonge oma worden" en als ze iemand zwanger ziet op straat ofzo zegt ze "doe mij da ni aan e studeren en zwanger zijn". Dus ik heb geen flauw idee wat ze denken. Ik kan er ook niet over beginnen, want elke stap die ik verder neem met mn vriend wordt zwaar afgekeurd. 2) Vanaf volgend jaar (komend september) moet ik kliniek lopen in m'n opleiding waardoor ik ook in contact kom met stralingen,... en als je zwanger bent mag je de klinieken niet lopen waardoor ik eigenlijk bijna een heel jaar verlies. Nog iets dat mijn ouders ten zeerste zouden afkeuren. 3) Ik heb heel veel examens (december-januari/mei-juni/augustus-september) dus een bevalling mag zeker niet in die periode vallen en een zwangerschap is in mijn ogen niet zo echt te plannen tot op de maand of je zou al heel erg moeten kunnen mikken. 4) Een kind opvoeden is een lastige taak. Kan ik als 21 jarige die thuiswoont en studeert een kind opvoeden ? En hoe weet ik zeker of mijn vriend echt klaar is voor zo een grote taak ? Een voordeel is dan weer dat ik na m'n studie mij vollop kan storten in het zware werk van een dierenarts met veel jobonzekerheid. Dan hoef ik mijn werknemer/klanten niet te zeggen "hey ik ben zwanger ik stop ermee voor een jaar". Want dan vlieg je zo buiten en nemen ze wel iemand anders die in het rijtje staat te wachten. Het zijn allemaal voor- en nadelen. En het is moeilijk ze tegen elkaar af te wegen. Als ik alleen erover zou moeten oordelen, zou ik zo zwanger worden en studeren samen. Als ik kijk naar de mensen rondom mij (ouders/klinieken/...) dan slaat de twijfel toe en denk ik weer "toch maar niet" Ik weet het gewoon niet meer
Eindelijk vind ik een beetje herkenning...Ik loop al een paar jaar rond met de wens om zwanger te worden. Echter ben ik ook pas 21. Ik heb al 7 jaar een relatie en we wonen samen in een 2-kamer appartement (wat dus te klein is voor een kleintje erbij). Ook studeer ik dit jaar af. Toch kan ik er niks aan doen....de hele dag (het lijkt wel gewoon een obsessie ) zit ik te denken over 'was ik maar zwanger'. Ben misschien ook een beetje bang dat het niet gaat lukken...ik hoor zoveel nare verhalen om me heen. Het probleem is dat mijn vriend pas over 5 jaar kinderen wilt (hij is nu 24). Ik probeer er niet aan te denken en te hopen dat het over een paar jaar eindelijk zover is....maarja hoe doe je dat als je iets zo graag wilt? Probeer er vaak met mijn vriend over te praten maar die snapt mijn gevoelens niet...vind het daarom erg fijn dat jullie hetzelfde hebben
Herkenbaar verhaal! Ik heb vanaf mijn 16e al een hele sterke kinderwens en toen ik op mijn 18e ging samenwonen met mijn vriend was het sterker als ooit. We hebben het toen ook geprobeert voor een lange tijd maar het is toen helaas niet gelukt. Achteraf ben ik toch wel opgelucht want in die tijd hadden we niet echt een stabiel leven. We werkten beide 110 uur in de week voor een mini salarisje, en het was toen absoluut welkom geweest, maar achteraf is het toch beter geweest dat het toen niet gelukt was, ondanks dat ik het toen erg pijnlijk vond... Inmiddels zijn we verhuisd, hebben we een eigen winkel en meer dan genoeg inkomsten, ik heb net een huis gekocht en een slaapkamer over... Ja nu zijn we er echt klaar voor. En het is heel moeilijk om te wachten, ik heb tussentijds ook de pil weer geslikt en dat was echt killing omdat die wens zó groot is. Maar ik denk dat het toch beter is. Ik voel gewoon dat we er nu echt klaar voor zijn en dat we ook geen negatieve reacties zullen krijgen. Dat geeft gewoon veel meer rust!
Hey meis , Ik snap je helemaal.. Ik had tijdens m'n puberteid al een hele sterke kinderwens , Ik wist altijd al dat ik jong moeder wou worden , maar heb er toen nog even mee gewacht , het was gewoon niet logisch. Nu ben ik bijna 22 en in verwachting van me eerste kleine spruit. Ik vind dat als je rond je 20e moeder word , een supermooie leeftijd ! Ik heb zelf altijd heel erg genoten van mijn moeder die mij kreeg op haar 21 , wel dan niet gepland maar wel welkom.. Helaas is ze overleden , maar ik zal nooit vergeten hoeveel plezier ik van haar gehad heb als jonge moeder ! Wat ik wil zeggen , luister naar je hart.. en als je er klaar voor bent , ga je er lekker voor ! Het vervelende is dat je nog studeert , maar er zijn meerdere mensen in mijn omgeving met kinderen die studeren , het is wel te combineren. Doe wat je hart je ingeeft en wat goed voelt , als de tijd rijp is merk je het vanzelf ! Veel suc6 !
Ik herken me zelf in jullie verhalen, Alleen doe ik geen opleiding maar werk ik Ik ben 18 en woon samen en we zijn echt klaar voor een klein wondertje, Mijn vriend is ook wat ouder en wou er niet te lang mee wachten Tot na een jaar er nog geen wondertje was maakte we ons wel beetje zorgen, naar de huisarts geweest en na 4 maanden mocht ik terug komen, Nu 4 maanden later hebben me vriend en ik een afspraak bij de gyn, soms denk ik misschien wel beter dat ik op de 18e al bezig ben voor een kleintje beter dan dat ik er na 4 jaar pas mee kom dat het niet een natuurlijke zwangerschap kan worden, en dat me vriend er dan misschien te oud voor word, Nou meid gewoon goed over na denken, en als je er echt klaar voor ben gewoon rustig aan beginnen, Succes meiden! xxx
ja wat is de goede leeftijd he? Ik denk dat leeftijd niet heel veel ermee te maken heeft...maar wat je je kindje kan bieden veel belangrijker is. Ik wil toch mijn kind alles kunnen geven (heb ook een dure smaak ) een stabiele omgeving is noodzakelijk. Ik hoop ook echt dat als ik over een half jaar klaar ben met school mijn vriend er misschien anders over denkt en het wil gaan proberen. Ik hoop dat wij over een tijdje zo'n klein, mooi gelukje mogen ontvangen!Mendiey ik hoop voor jou dat het binnenkort zo ver is! probeer positief te blijven! xxxx