Romy, we hebben er wel een goed gevoel over. Toen de gyne gisteren keek was de nekplooi sowieso niet meer verdikt en misschien zelfs wel iets minder goed te zien. Babe is ook weer 1,2 cm gegroeid tov 6 dagen geleden. Vlokkentest zelf heb ik als niet prettig ervaren. Helaas bleek na de 1e keer prikken niet genoeg celmateriaal vanaf gekomen te zijn. Dus moest een 2e keer. Ik voelde de pijn tot aan mijn stuitje. Bah. Maar ik heb er verder alle vertrouwen in dat het goed is gebeurd. Verder proberen we positief te blijven en gelukkig is de kans groter dat er niks is dan wel. Dank je wel voor je hoop voor ons. Ik hoor graag hoe het verder met je gaat. Hou je taai he meid.
Hallo lieve meiden, Helaas geen goed nieuws vanuit hier. Vanochtend bij de gyn bleek ons kindje al te zijn overleden. Ik zag het gelijk op de echo...Ik riep nog: ik zie geen kindje meer! Maar ze zat er nog wel, alleen kon ik haar niet meer herkennen zoals 1 week geleden nog wel het geval was. Ik had ook al geen vruchtwater meer. Al die tijd heb ik gedacht dat ik urine verloor, maar nu achteraf denk ik dat ik de hele zwangerschap al vruchtwater verloor. Maarja, hoe kun je dat nou vermoeden als je voor het eerst zwanger bent? En die buikkrampen die ik ook de hele zwangerschap al heb, begin ik nu ook te snappen. Ik durfde er niet al teveel van te zeggen, dacht dat het bij een zwangerschap hoorde. Maar ze waren echt elke dag de gehele dag door aanwezig. Maar ik wou er niks van zeggen, bang dat ze me een zeur vonden. Ik vind het echt verdrietig, maar ik ben ook opgelucht. Dit kindje zou geen noemenswaardig bestaan krijgen als ze geboren zou worden. Waarschijnlijk niet eens de bevalling overleven. Gelukkig hoef ik de ondraaglijke beslissing niet meer te maken. Daarom ben ik opgelucht. Mijn kind heeft voor haarzelf gekozen. Hopelijk heeft ze geen pijn gehad. Het rare van alles is: ik heb het al die tijd aangevoeld. In het begin van de zwangerschap heb ik nog tegen mijn vriend geroepen: Dit kindje gaat niet bij ons komen. De gyneacoloog zei al: Moeders voelen het. Morgenochtend kunnen we om 9 uur in het ziekenhuis zijn. Op mijn vriend zijn verjaardag nog wel. Maar we willen niet wachten tot na het weekend. Ze gaan de miskraam (wat een rotwoord) opwekken. Ik zal vragen of het mogelijk is om een voetafdrukje te maken. Of handafdrukje. Zodat we iets tastbaars hebben. En dan nemen we afscheid en mag ik hopelijk snel naar huis. We hebben besloten haar achter te laten in het ziekenhuis. Met andere lotgenootjes wordt ze dan gecremeerd. Ik kan het niet aan hier thuis te hebben en dan nog te bedenken wat we moeten doen. Lieve meiden, ik laat jullie nog weten hoe het afgelopen is en dan sluit ik het topic en print het vervolgens uit. Alles wat ik dan heb aan echo's, dit topic en afdrukjes van de voetjes/handjes stop ik in een doosje als herinnering aan Norah. Want dat zou de naam worden voor onze eerste dochter. Liefs, Romy
aaah meissie toch, aan de ene kant denk ik wel "fijn" (goede woorden bestaan denk ik even niet) dat het toch natuurlijk is gegaan ipv dat het jullie besluit had moeten zijn, wat een mooie naam Norah! en idd zoveel mogelijk herrineringen maken (beter teveel als later spijt toch) Ik wil jullie heel veel sterkte wensen en een hele dikke knuffel ook voor je partner want die moet ook door een hel gaan. Heel veel liefs en veel kracht toegewenst voor de komende dagen! Ik brand een kaarsje voor je morgen! Ik weet even geen andere woorden voor dit alles en wou dat ik meer kon doen!
Romy en partner heel veel sterkte de komende tijd. Ik weet als geen ander hoe dat het voelt. Mijn kleintje had trisomie 18 en was ook niet verenigbaar met het leven. Ik heb wel veel foto's gemaakt waar ik nog steeds heel erg blij mee ben. Doe het allemaal op jullie manier zodat je nergens spijt van krijgt. Nogmaals sterkte!
romy en partner,, ik wil jullie heel veel sterkte wensen met het inmense verlies.. er zijn geen woorden het verdriet wat jullie hebben.. zorg dat je alles op jullie manier doen en veel herinneringen van jullie dochter met de mooie naam norah mogen hebben
He Romy zulk nieuws hakt er hier wel eventjes in, en hoe verwoord je gevoelens op een forum zonder dat het raar of vreemd overkomt ik ga mijn best doen. Ik ben "blij" voor jullie dat een zware beslissing jullie bespaart blijft en jullie dochtertje met de prachtige naam Norah zelf de keuze heeft genomen zo niet geboren te willen worden, dat ze zelf ingeschat heeft dat het een gevecht zou zijn zonder eerlijke strijd of kans op overwinning. Daarmee ben ik blij al had ik natuurlijk voor jullie op een heel ander einde van dit verhaal gehoopt wat voor zich spreekt. Verder wil ik jullie vooral veel sterkte wensen met de verwerking van dit grote verlies want als is Norah nog zo klein het is en blijft altijd jullie kindje, denk daarom nog eventjes na wat je wilt doen met het afscheid van je kindje het gaat nu allemaal zo snel en haar mee naar huis nemen hoeft natuurlijk niet ik zou dat persoonlijk ook erg zwaar vinden. Maar misschien is afzonderlijk cremeren in kleine kring een optie? Echt neem niet te snel te grote besluiten en neem daar toch even de tijd voor. Een hele dikke knuffel voor jou en je man (K).
Ik lees jullie verhaal hier met kippenvel. Ik wil jullie heel veel kracht toewensen in deze zware en verdrietige periode. Ook hoop ik dat jullie nog een mooi handafdrukje/voetafdrukje van jullie Norah kunnen krijgen. Heel veel sterkte!
Lieve Romy, Ik zit hier met ijskoud kippenvel je verhaal te lezen... Ik had zo voor je gehoopt dat het allemaal nog goed zou komen.... Je eigen intuitie zei je al genoeg, ik geloof daar absoluut in. Je kleine meisje heeft haar keuze gemaakt, een keuze die ze jullie als ouders misschien helemaal niet wilde laten maken. Ze heeft zeker van jullie gehouden, en heeft jullie liefde voor haar gevoeld. Daarom heeft ze hiervoor kunnen kiezen. Lieverd, ik brand een kaarsje voor jullie kleine Norah en voor jullie. Wens jullie alle kracht die je nodig hebt! Monique
Lieve Romy, Norah is een prachtige naam voor jullie kleine dochtertje. De tranen schieten in mijn ogen bij het lezen van je bericht. Het is en blijft voor jullie een groot verlies. Jullie hebben ze maar heel kort bij je gehad, ze gaf je ook veel vreugde in je leven, ook al is het maar voor heel even. Ik wens jou en je vriend alle kracht en sterkte toe om dit te kunnen verwerken. Het zou heel mooi zijn als het lukt om een afdrukje te krijgen van haar handjes of voetjes. Een hele hele dikke knuffel van mij
Lieve Romy, Kreeg tranen in mijn ogen bij het lezen van je verhaal...Ik denk dat Norah inderdaad voor haar zelf heeft gekozen, maar de korte tijd dat je haar bij je hebt gedragen heeft ze al jullie liefde gekregen en dat heeft ze vast en zeker gevoeld! Ik vind het heel mooi hoe je er mee om bent gegaan en gaat. Heel veel sterkte toegewenst! Liefs, Vlindertje
@Romy en partner..Zit hier te snikken achter de pc..zo emotioneel.Heel veel sterkte wat erg voor jullie.Hoop dat jullie de kracht kunnen vinden.Begrijp je tegenstrijdige gevoelens.
Hallo meiden, Gisterenavond rond half twaalf waren we weer thuis. Het was een hele heftige dag. Die nacht ervoor kon ik niet meer slapen. Had al best veel bloedverlies en veel pijn in mn hoofd. Ik voelde me echt niet lekker worden. Mijn vriend heeft zkh gebeld en daar zijn we nog 's nachts naar toegegaan. Dus vanaf een uurtje of vijf 's nachts hebben we daar gezeten. Na een intakegesprek en wat koffie en thee heb ik rond half zeven het eerste pilletje gehad om de krampen op te wekken die het kindje uitdrijven. Er werd al verteld, hou er maar rekening mee dat het wel een hele dag/maximaal 2 kan duren. De krampen begonnen al erg snel. Om ongeveer tien uur kreeg ik het tweede pilletje en daarna werd het heftig. Wat een pijn. Maar ik wou geen pijnstilling. Het zou nog wel lang kunnen duren zeiden ze want mijn baarmoedermond stond nog ver naar achter en was nog niet open. Op het moment dat ik het niet meer trok van de pijn, wou ik gaan douchen om de pijn te verlichten. Ik draaide de kraan open en voelde iets vanonderen. Met mijn hand even gevoeld en ik voelde het kindje al. Grote paniek bij mij en verpleegster heeft me weer teruggebracht naar mijn bed. Daar zijn meerdere artsen bijgekomen en het was echt een minibevalling. Moest ook een beetje meedrukken en om 11.28 is Norah geboren. Onze hele lieve verpleegkundige heeft vervolgens een tijdje met Norah in haar hand gezeten want ze zat nog met de placenta vast aan de moederkoek. Die wou nog niet komen. En omdat ik nog niet wou kijken, heeft ze haar vastgehouden voor mij en uitgelegd hoe ze er uit zag. Uiteindelijk besloot de gyn om het navelstrengetje door te knippen. Het was zo klein en de bloeding daarvan zou meevallen. Verpleegkundige heeft haar in een mooi mandje gelegd met een prachtig dekentje erom heen en gelijk daarna besloten we om te kijken en ik heb geen moment spijt gehad. Alles zat er op en eraan. Ook al was het een klein minimensje, je kon duidelijk een mensje herkennen. Voet en handafdrukjes waren niet mogelijk. Het was te klein en slap. Wel veel foto's gemaakt en het prachtige dekentje waar Norah in heeft gelegen hebben we mee naar huis gekregen. Omdat de moederkoek dus niet los wou komen ben ik gisterenavond om 6 uur nog gecurreteerd. Jammer genoeg dus wel narcose, maar het was echt nodig. En zat nog teveel aan resten in de baarmoeder. Uit de narcose komen was heftig, ik heb geschreeuwd om mijn kind...Ik wou haar weer terug. Na ongeveer tien minuten besefte ik weer wat de realiteit is en werd ik rustig wakker. Rond elf uur voelde ik mij lichamelijk weer ok, dus we mochten naar huis. Ondanks dat we ook daar nog een nachtje mochten blijven van ze, ik wou gewoon naar mijn eigen huis. We hebben afscheid genomen van Norah en vervolgens thuis allebei als een blok in slaap gevallen. Nu thuis voel ik me leeg en verdrietig. Geen zwangerschap, geen kindje, helemaal niks heb ik meer. Het klopt niet. Maar ik snap ook dat dit gezien de situatie toch het beste is geweest. Ergens in de komende week is de crematie. Deze is anoniem en is samen met andere lotgenootjes van Norah. Kindjes onder de 24 weken. Maar ze worden niet vergeten. Ze krijgen een plekje op de begraafplaats in Arnhem. De asverstrooiing is namelijk niet anoniem en deze gebeurd de eerste woensdag in februari. Er is daar een vlinderrots en daar word de as van al deze kindjes uitgestrooid. De ouders mogen daarbij zijn. Uiteraard zijn wij daarbij. Een aantal weken later wordt er ook nog een herdenkingsdienst georganiseerd voor deze kindjes en ook daar zullen we bij zijn. Er is dus een plekje waar we altijd even naar toe kunnen gaan als we willen. En dat is fijn. Maar nu moeten we het wel gaan verwerken. Het leven gaat door zeggen ze...En dat is ook zo. We moeten het een plek gaan geven en dat zal moeilijk zijn, maar dat gaat lukken. Ondanks dat gisteren een hele nare dag is geweest, was het ook een mooie dag. Mijn vriend is pappa geworden op zijn eigen verjaardag en dat vinden we heel bijzonder. Allemaal bedankt voor jullie lieve reacties. Liefs Romy
Met tranen in mijn ogen lees ik je verhaal. Gezien de situatie is dit mss het beste geweest. Ik ben "blij" voor je dat je de keuze niet hebt moeten maken. Norah is een heel mooie naam hoor, ik wens jullie heel veel sterkte toe!
Lieve Romy, Het enige wat ik kan doen is huilen om je verhaal... leef zo vreselijk met je mee, en ik vind jullie zo dapper. Zo onbaatzuchtig, jullie hebben alleen maar om jullie kindje gedacht. Verder schieten woorden tekort. Het is mooi dat jullie een plekje hebben bij de Vlinderrots waar jullie altijd heen kunnen gaan ter nagedachtenis aan Norah. Misschien dat dat op een dag wat troost kan bieden... Meissie, neem de tijd om het te verwerken. Ik denk aan je. Knuffel, Monique
Beste meiden, Met dit laatste bericht wil ik mijn topic afsluiten. Ik heb zojuist een verzoek ingediend bij de moderator om dit te regelen. Bedankt voor jullie lieve reacties. Ik heb er zoveel aan. Ik het het topic opgeslagen en zal het uitprinten om het te bewaren samen met alle spulletjes/fotootjes van Norah. Heel veel liefs, Romy