Mijn wereld staat stil. Ligt dat aan mij?

Ik herken het wel iets hoor.. Je hele leven is uit balans. En die balans moet je weer zien terug te vinden. Die balans zal ook anders liggen dan vroeger, omdat er gewoon een belangrijke (en leuke) factor bij is gekomen.

En dan is het ook lastig dat je vriend niet echt meewerkt. Misschien kun je het eens met hem bespreken. Dat je behoefte hebt aan momenten samen, en uitjes met vriendinnen. Misschien herkent hij je problemen niet, als je het niet duidelijk uitspreekt (mannen he )..

Hier is ook communicatie de belangrijkste factor om samen ons gezin/werk/social life draaiende te houden.. En geven en nemen van beide kanten..

 

Ja dat gevoel herken ik ook wel.
Volgens mij heeft het idd te maken met het hervinden van je balans binnen je nieuwe leven met baby. Dat je nu moeder bent, heeft zn weerslag in je relatie, in je vriendschappen, in alles waaruit je leven voor je moeder werd bestond.
En in elke situatie moet je opnieuw je balans vinden. Binnen de relatie met je vriend/man, binnen de relaties en sociale leven enz.
Dat kost even tijd en je zult zelf even moeten kijken hoe je een en ander wilt.

Bv moet je percé uitgenodigt worden (sociaal)? Waarom bel je niet die vriendin op waarmee je dat voorheen deed en stel je voor om uit te gaan. (mits je oppas hebt natuurlijk )

 

Helemaal herkenbaar. Ik wilde in de eerste maanden nog niet zoveel maar toch had ik het gevoel dat mijn wereldje wel heel klein was geworden. Manlief ging gewoon weer een beetje z'n gang en ik voelde me opgesloten thuis. Terwijl ik dat grotendeels zelf deed. Inmiddels is het mannetje 6 maanden en het gaat een stuk beter. Nog altijd wil ik hem wel graag zien op een dag (dus of voor het werken of na het werken) maar ik maak nu wel afspraken om lekker naar de film te gaan met vrienden of een hapje te gaan eten. Met manlief hebben we de avond vanaf een uur of 19:30 (mannetje gaat naar bed en slaapt 12 uur achter elkaar). Eerst was dat ook vooral pc-en en tv-en en weinig contact maar ook dat gaat beter. Ik ben wel minder achter de computer gaan zitten en manlief probeert naar dingen op TV te kijken die ook leuk vind. Soms doen we ook heel gezapig een spelletje maar toch is dat wel gezellig.
Heel herkenbaar dus allemaal maar de oplossing ligt toch grotendeels bij jezelf. Succes ermee... Enne.. je hoeft je niet te verontschuldigen hoor!
Waarom verwachten we van ons zelf dat we binnen 3 maanden gewend zijn aan de grootste rol die wel ooit zullen hebben? Geef het even tijd en bedenk hoe jij wilt dat je leven eruit ziet en richt dan opnieuw in! Nogmaals succes!

 

Het eerste half jaar had ik hier ook last van. Mn leven bestond uit het verzorgen van de kleine en ik kwam nergens meer aan toe. Nu heb ik dat niet meer. Ik realiseerde me dat ik meer ben dan alleen moeder. Ik ben ook een werknemer, een geliefde, een vriendin en ook nog kind. Ik heb dus uiteindelijk de balans gevonden door regelmatig tij voor mezelf te nemen.

 

ik heb het ook gehad, vooral door mn ppd was ik helemaal uit balans.
nadat ik een heel goed en heftig gesprek met mn man heb gehad is het beter geworden.
je vriend ziet het niet dat je het zo ervaard en je omgeving ook niet.
je zal zelf stappen moeten zetten om het weer de goede kant op te draaien.
het gaat vaak onbewust. mensen vragen je niet omdat je het druk hebt met de kleine en denken dat je geen tijd hebt.
je kan ook op de koffie bij een vriendin, je neemt gewoon de kleine mee.
dat zijn allemaal dingen die jij weet maar waar anderen niet aan denken.

de enige manier om het te veranderen is uitspreken wat je wil.

succes ermee.
geloof me het komt echt goed.

liefs doris

 

Heel herkenbaar!

Ook heb ik gemerkt dat het met vlagen is, de ene dag geniet ik superveel en de andere dag voel ik me opgesloten en wil ik niets liever dan er even uit. Ach het zijn ook nog de hormonen he die soms voor stemmingswisselingen kunnen zorgen!

Probeer je rust te nemen en er lekker op uit te gaan als t kan, t is iets meer plannen maar gelukkig niet onmogelijk! Succes

 

Werk je niet? Dit is in ieder geval de reden waarom ik echt wil blijven werken (studeren nu nog in dit geval) en niet fulltime moeder wil zijn. Verder herken ik totaal niet dat gesprekken alleen nog maar over de kleine gaan, maar misschien omdat ik zelf bang ben dat anderen daar niet op zitten te wachten. Dus ik vertel uit mezelf bewust niet heel erg veel en vraag juist bewust naar het leven van de ander (omdat ik niet het verwijt wil dat ik niet geinteresseerd ben in de ander).

Ik kan me heel goed voorstellen dat als je fulltime thuis bent, je dit gevoel ervaart. Mijn man zal sowieso een dag thuiswerken en we hebben 3 dagen opvang waardoor ik eventueel best een keer zonder de kleine met een vriendin kan lunchen of iets dergelijks. En ik heb dat echt nodig.

Heb je geen opa of oma die een paar uurtjes kan oppassen doordeweeks zodat je eens met een vriendin kan afspreken of gewoon lekker zelf kunt shoppen? En dat er alleen over het kind wordt gepraat lijkt me heel eenvoudig op te lossen...

 

Ik herken het helemaal en kan je 1 ding vertellen: dit weet je vriend niet. Die mannen zien het niet en merken het niet, dat jij heel de tijd thuis zit en geen sociaal leven meer hebt. Je moet het hem echt vertellen, anders blijft het gewoon zo doorgaan.
Niet aanvallend doen hoor, het is vast niet zijn bedoeling om jou aan het aanrecht te ketenen, hij heeft het gewoon echt niet in de gaten. Hier ging het precies zo. Totdat ik moest werken en hij een week vakantie had en dus in mijn plaats kwam te staan. Toen had meneer pas in de gaten hoeveel je thuis zit en hoe weinig je kunt doen rondom de slaapjes en flesjes. En wij hadden ook nog eens een baby die ontzettend veel regelmaat nodig had in het begin, dus dan kom je helemaal nergens meer buiten de deur.

Het gaat vanzelf met de loop der tijd makkelijker worden, maar als je daar niet op wilt wachten, zou ik toch maar eens met je vriend gaan praten en proberen om samen oplossingen te bedenken.

 

Als ik het hier zo lees, heb vrij veel mama's hetzelfde gevoel...
Het is fijn als je hier met iemand over kan praten natuurlijk. Hoewel de relatie tussen mij en mn vriend wel op een laag pitje staat ivm het gevoel wat ik nu over mijzelf heb na de bevalling, kan ik wel goed met hem praten en hij luister en probeert ook te helpen waar hij kan. MAAR: je moet het echt vertellen/ zeggen. Want zoals de anderen ook wel zeggen, ze hebben het niet door....!

Ik heb op dit moment geen sociaal leven. Ik ben een jaar geleden verhuist naar een andere plaats (woonplaats vriend), het is een erg klein plaatsje en je komt hier dus ook niet zo snel ergens tussen. Dus vrienden heb ik hier nog steeds niet. Mijn wereld heeft zich nu beperkt tot mijn knappe Mr. T en mijn vriend. Daarnaast spreek ik mijn moeder en zus ongeveer 1-2 keer per week, aangezien zij oppassen als ik werk. Ik werk 3 dagen op kantoor, dat is een verademing.

Maar het contact met mijn vriendinnen is minimaal geworden. Ik had niet verwacht dat je op deze manier ook er een beetje achter komt, wie echt een vriendin is en wie blijkbaar een kennis is. Ik ben de eerste in mijn vriendinnekring die een kindje heeft, dus ik heb ook het idee dat er geen raakvlakken meer zijn. De dingen die zij doen, ben ik niet bij of onderdeel van, de dingen die ik meemaak, begrijpen ze niet. Ik voel me erg geïssoleerd.

Hoewel ik weet, dat het gedeeltelijk ook van mij uit moet komen, waar ik nu mee bezig ben. Vind ik ook dat een deel daadwerkelijk bij de mensen liggen die om je geven. Mij is ook aangeraden om het naar mn vriendinnen te uiten, hoe ik me voel, zodat ze het weten, wat ze er dan mee doen is aan hun. Ik twijfel nog.

Moet ik erbij zeggen, dat ik naast een zware bevalling ook een sterfgeval te hebben gehad rond de bevalling. Mijn vriends vader lag al weken in het ziekenhuis, op de dag dat ik beviel hebben ze met man en macht in hetzelfde ziekenhuis, een etage hoger geprobeerd zijn vader in leven te houden, zodat Tygo's geboortedag niet de sterfdatum zou zijn van zijn opa. Een dag later hebben ze besloten alle apparatuur los te koppel en is hij vrij snel gestorven. Dit speelt natuurlijk nu ook mee met mijn gemoedstoestand en gedachtegang.

Ik wens iedereen in ieder geval succes in de situatie. Hoewel ik zelf nog niet de stap kan zetten om mijn gevoelens te uiten naar mijn omgeving, ben ik wel van mening dat dit een stap is die je moet zetten om uit het isolement te komen.

xxx

 

Wat je zegt over de ene voor de tv en de ander voor de pc herken ik heel erg. Mijn vriend werkt momenteel erg hard en maakt overuren. Die is dan vaak blij als hij thuis is. Wat ik dan zelf doe is het bespreekbaar maken. Dat ik het jammer vindt dat we niet ff iets samen doen. Soms nodig ik hem uit op de bank, met een kop warme chocomel erbij of iets dergelijks. Of ik loop gewoon naar de pc en ga hem kietelen of in de houdgreep nemen Maar ik geef ook wel aan dat ik begrijp dat hij moe is.

Wat betreft alleen nog maar mama zijn....dat gevoel had ik in het begin weleens. Toen was ik alleen maar thuis voor de kleine. Maar aan de andere kant vond ik de rust heerlijk. Daardoor kon ik alles op mijn gemak uitproberen en Yelena leren kennen. Ik ben na 3 maanden weer met mijn bandje begonnen en drumlessen gaan nemen. Echt mijn eigen ding. Ik was daar weer heel erg aan toe merkte ik zelf.Ik kan in de band heel veel kwijt; frustratie uiten maar ook gewoon ontzettend melig doen. Dus ik denk wel dat het heel lekker voor je zou zijn om inderdaad ook je eigen ding te doen. Misschien moet je eens op zoek gaan naar iets leuks.

Mijn vriendinnen zitten alle 3 in de band, dus die zie ik gelukkig nog vaak. En het gaat heus niet altijd over kids, ookal is eentje van hen ook mama. Ik heb ook best veel mannelijke vrienden en die spreek ik allemaal nog best vaak.

 

Ik heb niet het gevoel alleen nog mama te zijn, wel voornamelijk mama te zijn...en dat vind ik heerlijk!

Maar ik snap wat je bedoeld hoor. Ik heb heeeeel af en toe ook het idee dat mijn vriend makkelijker even iets voor zichzelf doet.
Die gaat bijv 2 avonden in de week squashen, dus heeft ie tijd voor zichzelf. Ik heb zoiets niet...en verder doen we eigenlijk alles samen (wat ik heerlijk vind hoor, begrijp me niet verkeerd)
Maar dan denk ik heeel soms (als ik moe ben of een beetje een rothumeur heb) wanneer mag ik even een avondje alleen iets doen?

Nu is die gedachten helemaal niet eerlijk want ik heb een lieve vriend en als ik het gewoon zou zeggen zou er niks aan de hand zijn. Maar ik denk dat het gaat om een bepaalde vanzelfsprekendheid die erin zit...mama zorgt voor de kleine (zoals vroeger zeg maar)

kunnen jullie t nog volgen
jezus ik ben niet zo helder op deze tijdstippen

 

ik moet ook nog wel erg wennen aan mijn nieuwe leven. ik vind het heerlijk om mama te zijn en hou heel erg veel van mijn meisje maar soms wil ik ook wel ff de deur achter me dicht gooien en ff geen mama zijn. Ik heb nu nog verlof maar kijk er heel eerlijk gezegd wel naar uit om ook weer te gaan werken... ff wat anders. De muren komen ook best wel op me af zo na straks in totaal 18 weken thuis te zijn geweest.
Daarnaast slaapt mijn meisje op dit moment overdag niet goed en dat sloopt me ook wel in de avond. Dan ben ik echt moe en moet ik soms ook wel ff lekker janken om het kwijt te kunnen.

ik heb ook al 1 avond in de week nagym en geniet hier dan ook van en ga straks zeker ook 1 avond wat anders doen met een vriendin. Wel belangrijk om ook aan jezelf te denken toch?!