Hey hallo, Sorry dat ik zomaar bij jullie inbreek maar ben wanhopig..... Zit inmiddels in ronde 33 en nog steeds niet zwanger, ook nog nooit geweest... Ik zit in het moeilijke pakket dat mijn man geen onderzoeken wil laten doen in het ziekenhuis, dus ik weet niks en kan ook niks.... maar dat even terzijde, ik ben zo benieuwd of er vrouwen toch na heel lang wachten toch spontaan zwanger zijn geraakt zonder medisch onderzoek en ingrijpen... bedankt voor jullie reacties alvast.. groetjes hopes
ikke na 9 jaar, er was ons gezegd dat we door mijn schildklierafwijking heel moeilijk of niet zwanger konden raken, het is ons toch gelukt maar als ik jou was zou ik niet 9 jaar wachten en in onzekerheid gaan zitten hoor, jouw situatie is heel anders, ik zou het wel laten onderzoeken en er met je man toch nog over praten, waarom wil hij het niet? als er iets is kun je het maar beter weten namelijk
Ik kan je helaas niet helpen wat betreft je vraag, maar er zullen vast wel vrouwen zijn die na erg lange tijd toch ineens zwanger zijn geraakt. Lijkt me alleen erg vervelend voor je dat je man niet mee wilt werken aan onderzoeken. Heb jij jezeld wel laten onderzoeken? Ik bedoel, wie weet is het iets heel onschuldigs, of iets wat gewoon goed te verhelpen is en dan sla je jezelf achteraf voor je kop dat je niet eerder naar het zk bent gegaan. Je bent nu bijna 3 jaar bezig... Petje af, lijkt me heeeel erg moeilijk en klote. Ik zou gewoon willen weten waar ik aan toe ben, ook al zou het slecht nieuws zijn. Waar is je man bang voor? Wil hij wel kinderen? Heel veel succes en sterkte! Vlindertje
Hoi, je kan altijd voor je zelf naar gyn gaan, zonder je man , de mijne zat er ook niet op te wachten, nuchtere drent ( vooral de zwemmers test niet, mijn gyn was heel schappelijk en heeft gewoon een samenlevingstest gedaan, 's morgens mijn slijm getest op levende zwemmers na een avond klussen en dit was gelukkig in orde ) Mijn man is alleen meegeweest toen ik zwanger was. Zelf word ik ook niet makkelijk zwanger, onze derde kregen we na clomid behandeling. Hierna heb ik me gewoon laten verrassen. Na 2 jaar was ik weer zwanger, maar dat ging mis. Nu 2 en half jaar na die miskraam weer zwanger, dus ongeveer in ronde 30 . Wel ben ik net iets boven de 35 jaar. Misschien kan je iets met mijn verhaal.
Ik ben na anderhalf jaar spontaan zwanger geworden dus zonder mmm. We hebben wel na een jaar het zaad van mijn vriend laten onderzoeken en die was goed en was eigenlijk net van plan om weer naar dokter te gaan toen ik zwanger bleek te zijn! Ik ben 36, bmi 37 dus dat werkte waarschijnlijk ook niet in mijn voordeel maar t is gelukkig gelukt. Wel jammer dat je man niet wil mee werken, die van mij wou dat wel en dat scheelt wel want dan kun je t ook samen delen.
Lieve Hopes, Ik ben precies na 24 maanden en denk eigenlijk ook ergens in ronde 30 spontaan zwanger geworden. Ik had de hoop allang opgegeven en dacht dat het mij simpelweg niet gegund was. Ik kon me geeneens meer voorstellen dat IK zwanger werd, dat er ooit een kindje in mij zou groeien, de gedacht was te raar. Maar toch raakte ik zwanger. Dit werd een missed abortion met 8 weken. Ik was erg van slag en mijn gevoel om nooit moeder te kunnen worden werd hierdoor alleen maar meer bevestigd. Ik was ook best wanhopig en een tikkeltje negatief. Maar toen ik een beetje de miskraam kon verwerken kreeg ik er toch weer hoop in dat het ook òns een keer zou lukken en ik hield me vast aan dit gevoel... Nu 4 maanden later na de miskraam ben ik weer zwanger.... Wonderen bestaan echt Hopes, probeer de hoop niet te verliezen. Wat ik heb geleerd is dat iedereen zijn tijd anders is en wij soms helaas niks anders kunnen doen dan afwachten. Maar probeer vooral erin te blijven geloven. Ik hoop dat dit jaar jouw jaar mag worden. Veel liefs Vanilia
Bezoek eens een homeopaat, zeker weten dat deze veel voor jou kan doen. Heb genoeg mensen in mijn omgeving gezien die niet dachten dat ze zwanger konden worden, en bij een homeopaat toch echt wel zwanger zijn geworden!
Ik heb het zelf niet meegemaakt.... Maar ik ben zelf zo'n wonderkindje! Toen mijn ouders mijn broer kregen was mijn moeder 21 jaar. (hij is nu 31). Even daarna probeerden ze weer zwanger te worden. Dit lukte niet. Zijn toen uiteindelijk de MMM in gegaan. (24 jaar geleden ongeveer). Na veel onderzoeken etc. heeft de arts aangegeven dat er noooooit meer een kindje bij mijn ouders zou komen. Dit omdat ze allebei verminderd vruchtbaar waren. De eerstvolgende menstruatie daarna van mijn moeder bleef uit en toen was ze zwanger van mij. Die zwangerschap is ontstaan zonder MMM aangezien deze niets meer voor ze zou kunnen doen. In totaal zit er 5 en een half jaar leeftijdsverschil tussen mijn broer en mij. Mijn ouders zijn denk ik 4,5 jaar "bezig geweest" voor een 2e kindje... Kan dus zeker wel! Heel veel sterkte, ik kan me niet indenken wat je door moet maken! Zoals al eerder gezegt: Hoop dat dit jouw jaar wordt...!
lieve meiden, heel erg bedankt voor jullie reacties, die doen mij erg goed! ik zal even wat over mezelf vertellen omdat daar wat vragen over waren. Ik ben inmiddels 30 (BMI van 18 ... had iemand van zichzelf ook beschreven.. weet niet of dat meespeelt)en heb al lang een kinderwens. Mijn man wil ook graag kinderen, heel graag, alleen hij wil dus niet naar het ziekenhuis, hij heeft zoiets van als het komt dan komt het en anders niet....Ik denk dat hij bang is dat het aan hem ligt, of dat hij mijn wens niet in vervulling kan laten gaan. Ik heb hem natuurlijk allang gezegd dat ik voor hem gekozen heb, en nooit bij hem weg zal gaan! ik hou van hem, en als er kinderen mogen komen is dat een verrijking van ons geluk, geen voorwaarde... Ik heb het ziekenhuis gebeld, maar zij willen niet alleen mij eerst onderzoeken, dus geen samnelevingstest of hsg voordat mijn man zijn zaad heeft ingeleverd... helaas... Ik zit nu in ronde 33, en de frustratie wordt steeds grotr, ook ben ik de laatste maanden zo verdrietig... Die tip van de homeopaat neem ik zeker ter harte en ga morgen meteen informeren! Hee; erg bedankt lieve meiden, en ik ga het gesprek maar weer eens aan met mijn man.. liefs hopes
Ik zou je aanraden, als je dat nog niet gedaan hebt, voor jezelf een afspraak bij de gyn te maken. Er zijn een aantal dingen die bij jou onderzocht kunnen worden zonder dat je man daarbij nodig is. En mocht je bijvoorbeeld geen eisprong hebben, dan kan dat in het algemeen opgelost worden met medicijnen. De eerste onderzoeken, bloedonderzoek + echo, zijn wel vervelend, maar niet pijnlijk. Daarna volgt bij de meeste ziekenhuizen een hsg en een kijkoperatie. Een hsg wordt wisselend ervaren, maar vond ik zeer pijnlijk. Als je je man na het begin kunt aansporen om toch zijn sperma te laten testen zou ik dat doen. Het testen van sperma kan je doen zoals ik en mijn man het hebben gedaan (ook hij keek er heel erg tegenop). Het opvangen in het potje doe je thuis, daarna rijdt je naar het ziekenhuis om het af te leveren. Dit kan jij doen en je man kan in de auto wachten. Het is voor veel mannen erg genant, hij is zeker niet de enige. Het is ook niet aan 1 bepaald tijdstip gebonden, bij mijn ziekenhuis mocht het bijvoorbeeld tussen half acht en half tien ingeleverd worden. Ik heb zelf bijna vier jaar moeten wachten om zwanger te worden en ik wens het niemand toe. Als je er iets kan doen om je kansen te vergroten zou ik het zeker doen. Om je vraag te beantwoorden, ik ben zwanger geworden tijdens mijn vierde IUI poging. Dat wil zeggen, we waren ermee bezig en toen bleek ik al zwanger te zijn. Het kan dus, maar naar twee jaar wordt die kans wel snel kleiner.
ik ben van me jongste na 2jaar zwanger geworden pas en deze zwangerschap heeft ook wel 1,5 jaar geduurt
ik ben 5 jaar pilloos geweest, en had dus bij mijn ex al langer zwanger kunnen worden, echter dat is niet gebeurd. ook ik begon te twijfelen. Nadat ik mij huidige partner ontmoeten ( eind november 08) stond ik erg versteld dat ik in januari ontdekte dat ik zwanger was. ( in december gebeurd dus). hierdoor moet ik wel zeggen hoe minder je er bewust en onbewust mee bezig houd, hoe sneller het gebeurd, maar das mijn mening. ik denk dat ik hiervoor er te veel mee bezig ben geweest. dit was overgens ook bij mij vriendin het geval. Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit succes en een onderzoek kan toch geen kwaad. al is het voor je eigen gemoedrust.
ik zou ook graag onderzoeken doen, maar ik heb nog met het ziekenhuis gebeld en ze waren daar heel duidelijk in, geen onderzoeken voordag manlief zijn zaad heeft ingeleverd...
Hopes, waarom zou je niet eens naar de dietiste gaan. Ik heb zelf ook een BMI van 18,4 (waar ik erg veel moeite voor heb gedaan). De huisarts wilde me eens langs een dietiste sturen en die wil proberen mijn gewicht nog wat te verhogen. Ze zei dat het ook mijn vruchtbaarheid positief zou beinvloeden. Misschien op die manier er aan proberen te werken geeft je ook wat rust. En misschien een acupunctuur? Sterkte meid!
Volgens mij is een BMI van 18 wel redelijk toch? Ik denk iig niet dat het je belemmert zwanger te worden. Mijn BMI is 16, en ik ben door de pil heen zwanger geraakt. Er is mij ook nog nooit verteld dat ik moeilijker zwanger zou kunnen raken door mijn gewicht.
Wat vervelend voor je. Zou je het niet eens bij andere ziekenhuizen proberen? Of leg het probleem voor en vraag om een verwijzing via de huisarts? Het lijkt me toch dat je het recht hebt om te onderzoeken hoe het met jouw vruchtbaarheid is gesteld? Natuurlijk kan het ook aan de man liggen, maar ik vind dit erg cru van het ziekenhuis hoor.
Kijk eens op deze pagina, hier staan ook adressen van (medische) instanties die zich bezig houden met vruchtbaarheidsproblemen. Bel rustig op, leg je probleem uit en vraag of zij een gyneacoloog (in jouw woonomgeving) kennen die wel eerst naar jou wil kijken. http://www.seksualiteit.nl/hulpverlenin ... en_15.html Ik zou ook (bij de huisarts en anderen) aanvoeren dat jouw geestelijke gezondheid lijdt onder de onzekerheid en je daar veel innerlijke onrust door ervaart, doordat het aan mogelijk aan jou ligt. Aan jouw hulpvraag moet toch ook worden voldaan? Ik hoop voor je dat het lukt!
Wij hadden het geluk na zes maanden spontaan zwanger te worden, maar ik vond die zes maanden een eeuwigheid duren, omdat ik dacht dat ik wel eens te oud zou kunnen zijn- 38- ... wilde dus net dezelfde maand naar de huisarts om een verwijzing toen ik zwanger bleek... (en mijn man wilde ook niet in de mmm). In mijn geval heeft het misschien een rol gespeeld dat toen ik zwanger op dat moment geen werkstress had. Stress heeft op je hele lichaam effect, dus misschien ook wel op vruchtbaarheid.
wij mogen het na 10 jaar beleven. we zijn in 2005 naar het ziekenhuis geweest om controle te doen. en mijn man was al nagekeken(was goed) maar lag aan mij. moest eerst afvallen. dus een paar jaar lang bezig geweest om die k kilo,s der vanaf te krijgen. in 2007 vond ik het mooi geweest. en heb toen besloten om een maagbandje te laten plaatsen. als je die eindelijk hebt ben je nog een jaar verder. je moet eerst allemaal testen af. maar ik heb de maagbandje gekregen op 1-2-2008. na 29 kilo kwijt te zijn nog geen zwangerschap. mijn man en ik er over gesproken en besloten om 2009 gelijk naar het ziekenhuis te gaan. maar kwam dus 28-11-2008 der achter dat ik zwanger was. dus alles kan. vind het ook een wonder.