hypochondrie

oh ja dit herken ik maar heel goed ....ik kan over bijna alles heel goed praten maar dit is de eerste keer dat ik dit durf aan te geven dat ik hier heel erg mee zit .....zet mijn verstand ook even op nul anders zit ik dadelijk weer te hyperventileren ....houd me altijd maar voor dat ik niet dood ga ...is makkelijker leven ...wel een beetje struisvogel politiek ...maar ja

 

@acire : dat is inderdaad zo...ben ook nog maar 24 maar sta er heel goed bij stil .......wat bij mij ook een meespelende factor is is de begraafplaats waar ik tegen over woon ...en het ergste vind ik ook nog dat hij vol is .....te vol ....jakkie maar goed net wat je zegt er zijn ook goede dagen bij hoor ...

 

hi acire,

Ik heb geen angst voor ziekten (hypochrondie) maar ik heb angst dat mijn katten doodgaan en mijn vriend en familie. Ik kreeg dus ook heel veel paniekaanvallen en daarbij zocht ik ook nog naar enge dingen op internet! Dat deed ik om voorbereid te zijn voor als mij zoiets zou overkomen Ik loop nu bij een pschycholoog en zij heeft al veel met mij gepraat en mijn paniekaanvallen zijn gelukkig een stuk minder geworden! Overigens zegt de psycholoog dat ik wel altijd gevoelig zal blijven voor paniekaanvallen dus een keer flink aan de wijn werkt bij mij niet (ook geen behoefte aan) want dat wekt paniekaanvallen op. En ook stress enzo. Maar ik voel me na 6 gesprekken al veel beter,hopelijk zal het bij jou ook helpen!

Oh ja: dat naar de EHBO rennen ken ik,heb het zelf ook 2x gedaan toen ik mijn eerste paniekaanval kreeg..Dacht echt dat ik gek werd!

 

Ik heb er ook last van zo op zijn tijd hoor. Eigenlijk is dat sinds mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap zo. Deze zwangerschap is via lichte chemo injecties afgebroken, ter preventie. Het was bij mij zo dat stukjes van de placenta waren gaan zweven en omdat dat niet je eigen cellen zijn, ga je lichaamze bestrijden als kwaadaardig. Ik heb wel 1000x gevraagd, maar ik heb geen kanker toch?

Sinds die injecties is mijn weerstand verminderd en pak ik alles op wat er maar te pakken valt. Als ik last heb van mijn hoofd, buik of wat dan ook denk ik zie je nou ik ga dood. Laats had een meisje elders op het forum gezet, want ja als je die injecties niet krijgt heb je zeker binnen 5 jaar kanker. Nou dan hang ik dus alweer aan de telefoon met de gyn en de huisarts.

Inmiddels word het al minder, maar ben gewoon te erg geschrokken. Het is wel al bespreekbaar gemaakt met de arts, en in mijn geval is zo'n reactie logisch. Ooit zal het slijten.

Ik kan het maar al te goed begrijpen hoor!

Groetjes
Elvira

 

Ik heb ook last van paniekaanvallen, niet hypogondisch, ik heb een psychiatrische aandoening en ik gebruik medicijnen en nu laatst dat Heath Legder overlijdt wegens verkeerd voorgeschreven medijnen ben ik ook panisch dat mijn meds ook verkeerd zijn.....
Mijn angst komt voort uit het feit dat ik een kind heb en ik voor wil zorgen en ik bang ben dat dit afgepakt wordt doordat ik doodga.....
Mijn zusje heeft het in hele erge mate, angst om dood te gaan, haar leven wordt er door beheerst en dat al van kleinsaf aan.

 

Hallo,

Ik herken mezelf in je verhaal. Dan ga ik ook maar even eerlijk doen.
Ik heb een lichte vorm van autisme en meteen ook een beetje last van dwanggedachtes en -neurosen (hangt allemaal samen, maar het beheerst mijn leven niet heel erg meer vind ik zelf). Ik kan dit goed de baas en ik kan er tegenwoordig goed mee omgaan. Echter sinds ik 7 jaar geleden een traumatisch iets heb meegemaakt gaat het ietsje slecht met me en heb ik ook de angsten die jij voelt. Men heeft postraumatisch stress syndrom vastgesteld wat ik geestelijk lang heb weg gestopt. Nu echter is alles er weer uit gekomen sinds de zwangerschap enzo. Voorheen voelde ik me er lichamelijk heel slecht onder. Nu is dat gelukkig over maar is het meer geestelijk gaan zitten. Niet dat ik gek ben hoor, maar ik heb net als jij dat ik iedere dag denk dat ik kanker zou kunnen hebben --> niet oud wordt --> mijn dochter haar moeder moet missen. Of dat mijn man weg gaat naar zijn werk en een dodelijk ongeluk krijgt en ik alleen achter blijf .IEDERE keer als hij of ik de deur uit gaat heb ik het dus moeilijk en moet ik mij eroverheen zetten. Ook voel ik mij, net als wat jij zegt, niet prettig in mijn eigen huis als ik alleen ben (ook alleen als ik angstig ben, meestal ben ik gewoon relaxed), als ik dan naar buiten ga (wat ik dan ook doe, kilometers ga ik dan wandelen dat helpt) dan is het over. In huis voel ik me bang (bang voor inbrekers) en soms zelfs achtervolgt. Dat laatste kan ik niet helemaal thuisbrengen, maar volgens de psych hoort dat erbij, en dat stelt me wel gerust. Het is soms zelfs zo erg, en dat is als ik weer eens niet kan slapen (want een slaapstoornis heb ik ook opgelopen en slaap soms 4 à 5 nachten achter elkaar helemaal niet), dat ik de hele werkelijkheid anders ervaar. Dan zijn mijn angsten het grootst en dan ga ik dus ook 's nachts bij familie slapen wanneer mijn man nachtdiensten moet draaien. Gelukkig vangen zij mij goed op.
Ik besef me wel ten alle tijden dat mijn angsten niet reëel zijn. Aan de buitenkant merk je dan ook niks aan me, want ik probeer me er niet door mee te laten slepen.
Ik ben nu onder behandeling bij een revalidatiearts in combi met een psycholoog. Zij helpen me erg goed.
Hoe komt dit allemaal dan? vraag je je vast af. Wel, ik ben zwaar psychisch mishandelt geweest van mijn 15de tot mijn 18de. Waarschijnlijk door mijn autisme is alles nogal diep doorgeslagen in mijn brein, en het menselijk lichaam gaat nu eenmaal vreemd met stress om.

Nu moet ik zeggen dat alles een stuk minder is sinds de komst van onze dochter. Het moederinstinct maakt dat ik extra sterk ben. Zodra mijn dochter huilt of als ik haar zie smelt de angst als sneeuw voor de zon. Dan kan ik me er heel goed overheen zetten en lijkt het allemaal nog maar heel onbenullig.
Ik heb er zelf wel last van vooral als ik gewoon mijn rust nodig heb, dat kan gewoon niet als je bang bent of opgefokt.
Ik heb pas 1 keer een echte paniekaanval gehad, toen ben ik helemaal doorgedraait. Dit kwam wederom door een heftig slaapgebrek (en zo zit je dan weer in een kringetje). Ik zat gewoon op de bank, eindelijk kreeg de moeheid me te pakken en kon ik loslaten en ontspannen en toen kwamen de muren letterlijk op me af, ik hoorde overal stemmen die zeiden dat ik naar buiten moest gaan, alles draaide in het rond en alles pulseerde. Toen was ik écht bang dat ik rijp was voor het gekkenhuis haha...

ja, het menselijk brein is me een raadsel af en toe. Ik heb geluk dat ik een reële droogkloot ben van mezelf en dat ik alles altijd wel kan relativeren, behalve die ene keer dan.... toen heeft mijn man de dokter toch maar even laten komen... (en ja, daar schaam ik mij voor )

Liefs, Judith

p.s. Als je iemand nodig hebt om mee te praten, voeg me toe op msn (kan je me het best eerst een privéberichtje sturen)

 

Dat heb ik dus 1x gehad, dat ik stemmen hoorde. Dit kwam door slaapgebrek, wat weer veroorzaakt werd door medicijnen (hoge dosissen prednison). Indertijd had ik al slaappillen in huis, omdat het een bekende bijwerking was er van. Maar ik wilde die perse niet pakken. Nou tot die nacht! Ik heb het nooit meer zover laten komen. Niet dat ik snel naar de slaappillen greep daarna, maar zag wel in, dat na een paar nachten niet slapen, die dingen gewoon even noodzakelijk waren. 1 nachtje goed doorslapen was vaak al weer voldoende om er weer even tegenaan te kunnen.
Maar die dwingende stemmen, terwijl je zoooooo graag wil slapen, die stemmen die dus nog veel meer onrust veroorzaken, waren echt vreselijk. Zoals jij het beschrijft had ik het ook, alleen was het bij mij 'je moet gaan slapen' en dat overal om me heen, zoveel stemmen pff. Idd, bang dat ik toen echt gek werd.
Maar oke dat had toen dus een duidelijke oorzaak, dus op zich is dat niet iets waarvoor ik bang ben dat het nu terugkomt ofzo. Maar ik weet wel dat het vreselijk is! Die ervaring vergeet ik nooit meer!

 

Ja echt slaapgebrek hebben is vreselijk. Na die aanval heb ik mezelf dus ook verplicht nooit meer gewoon door te gaan met leven zonder slaap! Als ik niet geslapen heb, dan ga ik als het moment het toelaat gewoon even rusten. Een soort van mediteren even tot mezelf komen. Dat werkt ook wel helend voor kortere perioden.
Ik vond het inderdaad ook geruststellend dat dit typisch iets was wat écht veroorzaakt wordt door slaapgebrek, net als het gevoel in een horrorfilm te leven. Het schijnt dat als je gebrek aan slaap hebt, je hersenen overalert zijn waardoor impulsen anders aankomen en je de wereld om je heen als een beetje onwerkelijk ervaart. Geluiden komen raar aan, kleuren komen raar aan. Het zijn wel die geluiden en kleuren en vormen, maar toch zijn ze niet zoals normaal zeg maar.... Heel erg eng om gewaar te worden.

Toen ik die paniekaanval kreeg had ik geluk dat mijn man thuis was en vrij van werk (waarschijnlijk de reden dat ik eindelijk tot rust kon komen). Die heeft me kunnen kalmeren en de dokter gebeld. Het schijnt dus dat ik met een kreet van de bank af gesprongen ben en mijn eigen haar begon uit te trekken terwijl ik iets van "HOU OP! HOU OP! IK KAN NIET MEER!" schreeuwde. Ik weet dit zelf dus niet. Dat moment op de bank weet ik wel nog, daarna kreeg ik gewoon een black out. Voor mijn man was dit ook een heftige ervaring.

 

heropend op verzoek.

 

Heel herkenbaar allemaal!
Ik ben op het moment ook doodsbang dat me iets overkomt, dat ik een enge ziekte krijg of dat mijn kids iets overkomt.
Ik ga ook zelf op zoek naar bultjes, knobbels enz.
Ik weet gewoon dat ik het niet moet doen maar die knop omzetten is zooo moeilijk. Ik ben ook onder behandeling hiervoor en ik moest iets voor mezelf gaan doen om te ontspannen.
Dit werkt op dat moment helemaal super maar de volgende dag begint het weer opnieuw.

Momenteel heb ik extreme hoofdpijn, waarschijnlijk door een gaatje of door de stress maar ik ben de hele dag bang.

 

Ik ben momenteel nog bij een consulent maar als het niet beter gaat op kort termijn zal ik toch de hulp wat hogerop moeten zoeken.
Nu is het geval dat ik een familielid heb ( dier erg dichtbij me staat) die precies hetzelfde heeft gehad heel lang geleden.
Zij is er nu vanaf.

Ik hoop zo dat het eens ophoud, ik heb het nu vanaf oktober 08 maar ben er echt flauw van

 

Lieve meiden,

Ik heb geen hypochondrie maar emetofobie. Angst om over te geven. Ik herken dus de paniekaanvallen. Als iemand zegt dat hij misselijk is word ik gelijk onrustig of zelfs kwaad. "blijf dan thuis!"denk ik dan. Maar voorheen raakte ik echt in paniek. Alsof je keel wordt dicht geknepen. Ik ben nu onder behandeling van een psycholoog en kan zeggen dat ik de grootste angst de baas ben. Het zal altijd een zwak puntje blijven maar dat hoort gewoon bij mij. Acceptatie is het beste medicijn. Klinkt stom misschien, maar sinds ik het zo bekijk gaat het hartstikke goed.

Ik prijs jullie omdat jullie erover praten en hulp hebben gezocht. Weet je dat dat een enorme overwinning is? Daar mag je best trots op zijn!

Een dikke knuffel

 

Bedankt voor je berichtje!

Jeetje dat lijkt me ook heel erg naar. Wanneer is het bij jou begonnen?

Ik wil het heel graag accepteren maar het is wel heel erg moeilijk. Iedere keer als ik iets voel denk ik NIET voelen maar dan is het al te laat. Het is inmiddels een soort van automatisme geworden om overal te voelen.

Momenteel verga ik van de hoofdpijn, hoe het komt?
Geen idee, misschien spanningshoofdpijn? Of toch van een gaatje in mijn tand? (Die ik overigens duidelijk voel zitten)

 

Misschien kun je eens proberen om te denken: Ok dit voel ik nu, laat maar even over me heen komen. i.p.v NIET voelen. Als ik tegen je zeg: Niet aan een paarse olifant denken waar denk je dan aan? Ik weet het, makkelijker gezegd dan gedaan. Maar als je zo kunt denken als ik hierboven zeg dan ben je bezig met acceptatie. Denk ik......Ik ben natuurlijk geen pro maar bij mij heeft het geholpen.

Ik heb het al vanaf mijn 15de. Het kwam omdat ik heel weinig zelfvertrouwen had en heel onzeker was. Door die spanningen ging ik hyperventileren en dacht ik dus dat ik over moest geven. Wat dus niet zo was. Zo heb ik mijn angst ontwikkeld, een ander krijgt bloosangst of trilangst en ik kreeg dit. Ben nu 28 dus, het is al een tijdje bij me zeg maar... Maar nogmaals als je weet waar het vandaan komt en je begint jezelf te begrijpen. Dan kun je het uiteindelijk heel goed onder controle houden.

 

lieve Acire
wat een vreselijk probleem is dat toch he?
bij elk pijntje,krampje of snotje,,,denken dat je laatste uurtje heeft geslagen.
en vooral als je bij de HA geweest bent,2 dagen gerustgesteld bent en het verhaal weer van vooraf aan begint,maar dan op een andere plek in je lichaam.
ook ken je waarschijnlijk de hele medische anceclopedie uit je hoofd en struin je het internet af om je klachten te bevestigen.
en zo zit je in een cirkel,waar je moeilijk uit van daan komt.
ikzelf ben er nu even uit vandaan gekropen door middel van antiedepressiva.en evt oxazepam.maar het is natuurlijk de bedoeling om het zonder te doen
ben nu 32 en heb dit al 20 jaar?
begrijp je volkomen en wens je veel succes.
groetjes E.M.

 

Ik weet hoe je je voelt, ik ben al heel mijn leven bang voor ziektes en de dood.
Sinds 9 jaar heb ik angst en paniekaanvallen.
Diverse therapieen gehad.
Nu ben ik een tijdje bezig met cognitieve gedragstherapie.
Ik zal er nooit van af komen, maar er misschien wel ooit mee leren leven en dat dan de zware aanvallen uitbijven

Heel veel sterkte en een dikke knuffel

 

Hej,

Ik herken mezelf ook hierin. Ik ben echter bang voor vanalles en niet specifiek alleen hypochondrie. Een paar weken terug dat eens gecheckt op internet en dat zou een gegeneraliseerde angststoornis heten. Gelukkig heb ik geen echte paniekaanvallen. Het is vooral iets dat stress geeft, spanningen, onnodige ruzies en veel angst. Het verpest een beetje de kwaliteit van mijn leven vind ik, maar het is niet dat het mijn leven onmogelijk maakt.
Ik weet net dat ik zwanger ben en ben daar echt super blij mee. Ik denk stiekem aan de toekomst en aan het kindje dat komt. Maar ik ben wel bang dat ik op een of andere manier daarmee uitlok dat het verkeerd zal gaan. Ik kan mijn geluk ook niet voorstellen. Ik ben telkens daardoor bang dat het mis zal zijn. Of dat de eerste echo niet goed zal zijn. Mijn gevoel zegt dat het mis zal moeten zijn, omdat het niet goed kan zijn. Misschien probeer ik me ook wel op die manier te beschermen voor als het mis zou gaan. Dat ik me dan niet zo stom zou voelen.

Ik heb ook vaak zat bij de huisarts gezeten om die naar een moedervlek te laten kijken. Ik heb een lichte huid en ik vind dat ik wat maffe moedervlekken heb en ben dan telkens bang dat ik huidkanker heb. Maar ik heb genoeg andere angsten. Ik ben bang voor conflicten, mensen ergens op aanspreken, carriere, toekomst, onvruchtbaarheid, soms zo stom als over een slootje te springen enzo enzo. Mijn angsten veranderen steeds, maar er is altijd wel iets waar ik bang over ben en wat ik denk dat niet goed zal gaan. En er zijn dagen waarbij ik er geen last van heb, maar al met al ben ik eigenlijk altijd wel angstig.

Ik las op internet dat ze vaak medicijnen gebruiken om angststoornissen te behandelen. Daar voel ik niet voor. Ik heb weleens met professionele mensen gesproken over niet lekker in mijn vel zitten, maar die denken dan altijd dat ik depressief ben. Op een of andere manier trekken ze na het gesprek voor mijn gevoel de verkeerde conclusie. En dan ga ik niet meer. Want ik zie er geen hout in. Ik ben namelijk zeker niet depressief, want er zijn genoeg dingen in mijn leven waar ik super blij mee ben, maar ben bang ze kwijt te raken. En dat maakt het dan moeilijk om ervan te genieten. Ik probeer er nu zelf aan te werken, maar dat is wel moeilijk.

vera