potver, ff een klein stukje hoor! ik was 8wn zwanger dus we besloten het mijn ouders en mijn man zijn ouders het te vertellen we waren zo dol gelukkig 3dagen nadat mijn schoonfamilie het wist kreeg ik een MK baalde enorm nu nog steeds overig maar nu komt het: ze probeerde opbeurig te zijn zegt ze nou dan maar weer proberen, moet mijn zoon zijn best weer doen IEWWW iedereen weet hoe kindjes gemaakt worden maar dat zij het dan moet zeggen beetje rare gedachten daarna zei ze na disse weer een frisse (andere woorden) na deze een gezond kindje (daar dachten we nog niet eens aan) en nu elke keer dat ze belt vraagt ze hoe gaat het? niet dat ik erop aandring voor een zwangerschap hoor.. wil gewoon weten hoe het gaat. dat snap ik ook wel dat ze dat gewoon vraagt doet iedereen gewoonlijk maar ook de manier waarop?! en mijn eigen moeder en ik waren altijd er close tijdens mijn zwangerschap verteld ze dat ze na 5 á 6 maanden een zwangerschapsvergifitiging had en dat dat kindje was overleden ik vragen stellen maar antwoord kwam er maar moeilijk uit.. mijn hele band met mijn moeder is vaag/stuk zo afstandelijk en ik weet niet waarom mijn zussen wisten ook niet van onze moeder haar dood geboren kindje ook zit ik te denken als we weer zwanger zijn moeten we dan 3maand wachten?! ten eerst zeikt me schoonmoeder niet meer en ten 2e ik durf het niet eens meer aan mijn moeder te vertellen.. zo ik ben mijn stukje kwijt.. alvast bedankt voor het lezen
Hoi Nirak, als eerst wil ik je veel sterkte wensen! het gedeelte van je schoonmoeder herken ik wel een beetje al ging het bij mij iets anders: mijn schoonmoeder was erg enthousiast toen we haar vertelden dat ik zwanger was en toen we een mk kregen was ze ook erg verdrietig, alleen zei ze steeds dat vooral zíj het heel moeilijk had, wat ik niet begreep. ik begreep best dat ze het moeilijk vond maar dat zij het moeilijker had dan ons snapte ik niet. ze kwam ook met opmerkingen als: 'ja hadden jullie maar niet voor de 3 maanden al kleertjes moeten kopen' en nu dringt ze constant aan dat ze heeeel graag snel toch oma wil worden van een kindje van ons.. erg leuk dat ze zo enthousiast is maar we hebben daar even geen behoefte aan.. zo vielen er nog meer verkeerde opmerkingen van haar kant maar ik probeer maar zo te denken; ze bedoeld het goed maar weet waarschijnlijk niet goed wat ze moet zeggen. toevallig belde ze me eergister, we hebben even gekletst en nu werd me duidelijk waarom zij het nu ook zo moeilijk heeft (sinds de mk).. zij heeft namelijk zelf een kindje verloren met 7maanden zwangerschap, heeft nooit de kans/tijd gehad dit te verwerken en nu komen die gevoelens weer naar boven.. ze was zó blij oma van ons kindje te worden, en nu zó verdrietig dat het zo gelopen is.. ik wist dus totaal niet dat het zo in elkaar zat en nu heb ik meer begrip voor haar. dat betekend niet dat ik het niet eerlijk zeg tegen haar als een opmerking bij mij verkeerd valt! misschien kun jij dat ook doen, subtiel (of minder subtiel) aangeven dat je het geen fijne opmerking vind, of ze dat niet meer wil zeggen. wat betreft je moeder; wat vervelend dat die band zo vervaagd is met haar, en dat ze je die dingen over haar ervaringen juist vertelde tijdens jouw zwangerschap, maar als je zó een goede band met haar had voorheen, praat dan alsjeblieft met haar. Het is zo zonde door miscommunicatie om nu geen band meer met haar te hebben.. misschien kun jij haar zeggen dat je het moeilijk vond dat ze daar juist mee kwam tijdens jouw zwangerschap? misschien begrijpt zij jou dan ook beter.. ik zou het in ieder geval proberen.. misschien heeft jouw moeder nooit wat er gebeurd is kunnen verwerken en kwam dit tijdens jouw zwangerschap ineens naar boven, en weet ze nu niet wat ze met die gevoelens aan moet. misschien kunnen jullie elkaar nu juist steunen met dit verdriet.. Wat je ook doet, heel veel sterkte toegewenst! en weet dat je hier je hart kan luchten veel liefs
sorry druk druk druk steeds geen tijd voor de computer maar eindelijk! toch een antwoord beter laat dan nooit toch? ik kan het alweer beter met mijn moeder vinden we zijn alweer 'vrienden' maar over gevoelens hebben wij eigenlijk nooit gepraat thuis en dat is niet veranderd.. maar ik heb er nu weer vrede mee ben geestelijk een stuk sterker geworden! en wat betreft mijn schoonmoeder?! ik negeer haar als ze stomme opmerkingen geeft of ben kort af (heel raar want meestal ben ik meedelevend) en nu kies ik lekker voor mezelf mijn man en ik zijn dol gelukkig erg jammer van dit kindje we hopen dat we snel weer zwanger mogen zijn! jij bedankt voor het reageren! en hoop dat je snel een beetje over je verlies heen bent en dan snel weer zwanger veel liefs
Hoi, Ik las net je stukje en vond veel herkenning. Ook mijn moeder heeft een kindje verloren rond 6 maanden zwangerschap door zwangerschapsvergiftiging. Ook zij praat er niet over , dit is rond 1970 gebeurd. Toen ik zwanger was van mijn eerste kwam het wel naar boven, maar niet met woorden. Ze had totaal geen belangstelling in de echo's bijvoorbeeld, terwijl ze normaal gesproken in alles belangstelling heeft. Ze was wrs erg bang dat mij iets zou overkomen, het zelfde verdriet als haar, of erger. ( ook wilde ze verdringen hoe haar baby er al uit moet hebben gezien) Nog steeds vind ik het jammer, bij elke zwangerschap leeft ze maar matig mee, maar als de baby geboren is , is ze er weer helemaal! Waarschijnlijk een trauma over gehouden aan die ene bevalling, ben nu niet meer teleurgesteld maar probeer de dingen te begrijpen. Toen ging alles nog heel anders , het kindje heeft ze nooit gezien, ook is het niet begraven, het was hun eerste kindje. Dus mocht je weer zwanger worden, wat ik jullie van harte gun, wees dan bedacht op weer een periode van wat afstand.