In september 2008 zou ons kindje geboren worden. Helaas heeft dit niet zo mogen zijn. Ik ben er nog steeds zó vreselijk verdrietig om. Mijn vriend wil er (nauwelijks) over praten en verder weten maar weinig mensen het. Met de mensen waar ik er over heb gesproken krijg ik soort van laconieke reacties: het was nog geen baby maar wat celletjes, je bent nog jong, was toch niet zo'n goed moment. Wanneer zou ik hier nu overheen komen? Lila
ja is moeilijk te zeggen meid ik denk dat je het nooit zult vergeten het verdriet dat slijt op den duur wel wat.. maar vergeten doe je het nooit.. heel veel sterkte meid! die reacties herken ik wel die krijgen wij ook van het is toch al weer 1 jaar geleden en vergeet het ga door met je leven, je bent nog jong enzo enzo gek word je er van
Hoi Lila, Wat een nare reacties he? Ik hou me maar voor dat deze reacties vanuit ontwetendheid zijn en mensen het wel goed bedoelen, maar vaak niet weten hoe ze er mee om moeten gaan. Toen ik nog zwanger was en we hoorden dat er een grote kans was dat er iets niet goed was hoorde ik al : ach je bent nog jong, komt wel goed. En mijn schoonzusje zei: Ik zou wel weer gelijk aan een nieuwe baby beginnen hoor.... Ahum? Ik heb haar toen ook gelijk uitgelegd dat ik dat erg kwetsend vond. Als jij nog steeds zo verdrietig bent (wat ook logisch is) en je het gevoel hebt dat je er niet goed uitgaat komen, dan zou ik bv een psycholoog inschakelen. Zo te lezen kun je in je omgeving met niemand praten en ik denk dat het wel belangrijk is als er iemand is met wie je hierover kan praten. Voor mij is het nog maar een paar weken geleden dat ons meisje overleed, maar het erover praten helpt mij enorm...En soms kun je dat beter met een buitenstaander dan met je eigen partner. Veel sterkte meid, Liefs Romy
Wellicht zal het verdriet slijten, maar het kindje zul je nooit vergeten. Wij hadden met 7 weken een miskraam en omdat we weer zwanger zijn doet het minder pijn. Maar we zouden volgend weekend uitgeteld zijn, en die datum blijft moeilijk. Want ook dat kindje was meer dan welkom. Dikke knuffel!
Vervelend dat de mensen zo reageren.. ik snap heel goed dat het heel erg verdrietig is.. heel veel sterkte met het verlies.. veel liefs sheila
Ik denk nog iedere dag aan onze Vlinder. Ons eerste kindje was zó gewenst en dat is met geen enkel ander ding goed te maken. Veel sterkte meid!
Vooral de tijd van het wachten op een nieuwe zwangerschap vond ik zwaar. Elke maand de confrontatie, met de ongi- hormonen en het gemis te samen resulteerde in tranen met tuiten. Ik was ook te snel weer gaan werken( op vrijdag geholpen, maandag weer aan het werk), lichamelijk was ik er zo weer boven op. Geestelijk kwam drie maanden later de "klap". Tijdens mijn werk ( oproepdienst medisch) belde mijn "vriendin" met de mededeling dat ze zwanger was, terwijl ze altijd had gezegd nog geen kinderen te willen. Tja zei ze "zo is het ook veel eerlijker , wij waren het eerst getrouwd en nu krijgen wij gelukkig ook het eerst een baby". Met veel moeite heb ik mijn zware dienst afgemaakt en de volgende morgen heb ik me ziek gemeld. Toen begon het verwerken en vooral alle nare reacties uit mijn omgeving maakten , dat het lang geduurt heeft. Mijn schoonzus zei ook, het was toch helemaal nog niets. Terwijl ze rondloopt met zo,n voetjesspeld van de VBOK en mij lid probeert te maken. Zelf was ze zo zwanger en nog geen dag over tijd tettterde ze al "Wij krijgen er al weer een bij". De gedachte dat het ook bij haar mis kon gaan, kwam niet eens in haar op.( en het gekke is het overkomt ze ook niet , terwijl ik deze mensen stiekum wel eens zo'n ervaring gun, alleen om hun botheid ) Jij zit nog middenin het proces van verwerken, veel sterkte gewenst neem de tijd het is heel normaal dat je veel verdriet voelt. En helaas het onbegrip uit je omgeving schjnt er ook bij te moeten horen, dat maakt het wel zwaarder! Hou vol! Alle vlindermama's ik wens jullie het beste en vooral uiteindelijk een paar bengeltjes zo als wij ze mochten krijgen, We voelen ons erg dankbaar en bevoorrecht!
Bedankt voor jullie reactie's. Het gaat erg op en neer hoe ik me voel. Mijn zwangerschap was niet gepland. Uiteindelijk hebben we besloten het kindje te houden. Met 8 weken een echo gehad, hartje gehoord en alles zag er prima uit. Met 14 weken begon ik bloed te verliezen en voelde me ook niet zwanger meer. Op de echo was te zien dat het kindje met 8 weken en 1 dag is overleden. In het ziekenhuis is het toen weg gehaald. Ik heb er heel veel verdriet van, ondanks dat het niet gepland was was ik er dol gelukkig mee. Had toen ik eenmaal de "magische" 12 weken grens had bereikt zelfs al wat kleertjes gekocht. En nu sta ik met lege handen. Mijn partner wil nog 1 of 2 jaar wachten voor we opnieuw zwanger proberen te raken. Ik zou het liefst vandaag nog willen. @ Anina, zo'n reactie als je "vriendin" gaf heb ik ook van een familie lid gehad. Hoe bot kun je zijn. Ik zie dat je nu weer zwanger bent, gefeliciteerd. Ik hoop dat we allemaal nog een hele fijne zwangerschap zullen krijgen en prachtige kindjes op de wereld zulllen zetten.
Ik begrijp je gevoel Lilla, voor deze zwangerschap heb ik ook een MK gehad (7 weken). Mijn vriend had ook zoiets van, het was nog geen mens, enkel een paar cellen... Erover praten ging niet met hem en plots wou hij ook nog wachten enz. Het verdriet is pas overgegaan bij deze zwangerschap. Wat niet wil zeggen dat ik niet meer aan het vorige kindje denk, vraag me nog vaak af wat t geslacht was en hoe t zou gegaan zijn had ik geen MK gehad... Helaas is het iets die (blijkbaar) velen overkomt...
Ik denk dat je dit altijd met je meedraagt. Ik heb in januari 2008 een mk gehad met 7,5 week. Het is het ergste dat ik ooit heb meegemaakt. En het gekke was dat ik het nooit ECHT heb gezien als een kindje. We weten dat het nooit echt ontwikkeld is en inderdaad alleen cellen waren. Maar dat neemt niet weg dat het een kindje had kunnen worden. Of het cellen waren of een kindje met alles erop en eraan.... het gaat om een toekomstbeeld dat in 1 klap weg/anders is. En dat is nou precies het pijnlijke. Zelfs nu ik weer zwanger ben en alles hardstikke goed gaat kan ik het er soms moeilijk mee hebben. Ik koester mijn zwangerschap extra na een mk gehad te hebben, ik weet nu nog beter hoe kostbaar het is. Toch komt het soms in je hoofd binnen: ik had nu een kindje van 7 maanden kunnen hebben... Ik zal alle data nooit vergeten. Dat we het gemaakt hebben, dat ik erachter kwam zwanger te zijn, dat het mis ging, dat ik uitgerekend was... Naarmate de tijd voorbij gaat gaan de scherpe randjes van je verdriet af. Het blijft er wel op de achtergrond maar je voelt het steeds minder vaak en minder scherp. Sterkte meid!
ik heb in december mijn derde mk gehad en nog steeds hakt het er behoorlijk in. Ik ben er gewoon echt heel verdrietig over wat er allemaal is gebeurd, en ook dat er een plekje in je leven was gemaakt voor het nieuwe kindje dat er nu niet komt. Het is zo dubbel allemaal. Opnieuw ook deze keer hebben mensen gezegd dat ik nog maar kort zwanger was, maar het maakt allemaal geen ene bal uit. Lang of kort, als je zwanger bent dan veranderd je beeld van de toekomst gewoon dus het verdriet is hetzelfde. Mensen dit zeggen hebben zelf zoiets niet meegemaakt. Ik wil je heel veel sterkte wensen, en mss zijn er nog meiden die rond dezelfde tijd een mk hadden....hoe zijn jullie er aan toe meiden?
Beste Lila, ik ben er nooit overheen gekomen. Maar ik heb het wel een plaatsje gegeven in mijn hart. En ik zag het meteen al als een "levend klein mensje" in me buik, ik voelde er al zoveel moederlijke gevoelens voor. Ook heb ik 2 jaar erna een tattooage van een vlinder op mijn buik laten zetten, die staat voor mijn kleintje die ik toen ben kwijtgeraakt. Dat geefd me overgins ook veel rust alsof ik die zwangerschap van toen op die manier nog bij me draag. Altijd als ik ernaar kijk heb ik zoiets van zie je ik ben je noooit vergeten hoe klein je ook mocht zijn! Liefs en veel sterkte toegewenst.
Misschien een beetje late reactie. Maar ik weet precies hoe je je voelt. Hier kreeg ik ook amper lieve reacties. Natuurlijk wel van de mensen die heel dichtbij staan. Mijn man wou er ook amper over praten, en dat was helemaal moeilijk. Nu ik opnieuw zwanger ben, is de pijn iets verzacht. Maar ik weet zeker dat ik haar / hem nooit vergeet. En op de uitgerekende datum zou ik ook zeker een extra kaarsje aansteken. Sterkte meis. xxx