Hoi meiden, moet even mij verhaal kwijt. Heb met 11 weken aan mijn familie verteld dat we zwanger zijn. Op dat moment reageerde mijn moeder niet echt blij. Ze zei gefeliciteerd en ging toen meteen verder met de tafel dekken enz. Nu dacht ik, ze zal wel even aan de gedachte moeten wennen. ik spreek mijn moeder niet vaak, z´on 1 keer per maand, maar als ik haar spreek vraagt ze er ook echt niet naar. Niet hoe ik me voel, of ik al een echo gehad heb, helemaal niets! nou wil ik niet zeggen dat we het altijd over onze zwangerschap moeten hebben, maar een beetje interesse zou erg fijn zijn. voel me hier best rot over. iemand die hier ervaring mee heeft? X Suzie
Sorry, ik herken het niet maar wil wel even zeggen dat ik het rot voor je vind. Het lijkt me dat je moeder juist iemand is waarvan je verwacht er lekker mee over je zwangerschap te kletsen en ervaringen uit te wisselen... Ik lees het regelmatig op dit forum dat ouders niet zo reageren als werd verwacht. Heb je normaal wel goed en liefdevol contact met je moeder? Ook al spreken jullie elkaar misschien niet zo vaak? Is het niet een idee om heel voorzichtig te vragen waarom ze zo lauw reageert? Kan me voorstellen dat dat een beetje eng is maar anders zou ik me geloof ik helemaal suf piekeren waarom ze niet gewoon blij voor je kan zijn... Veel succes, hopelijk moet ze gewoon even aan het idee wennen (om wat voor reden dan ook) en draait ze later weer bij!
Jee meid, wat vervelend voor je... Heb je je moeder daarna nog gesproken? Misschien is het inderdaad wat je zelf al zegt, dat ze tijd nodig heeft om aan het idee te wennen. Dat hoor je wel vaker. Ik heb hier in die zin ervaring mee, dat ik min of meer had verwacht dat ik van mijn moeder zo'n reactie zou krijgen. Mijn contact met haar is nooit super geweest. De laatste 5 jaar zijn er ook nog eens dingen voorgevallen waardoor het contact tijdelijk helemaal heeft stilgelegen. Afgelopen zomer is het pas langzaamaan aan het herstellen, en in oktober was ik zwanger. Mijn moeder is behoorlijk van het kritiek leveren, negatief enzo. Ik had in mijn hoofd al allerlei doemscenario's van hoe ze zou reageren als we zouden vertellen dat we een kindje krijgen. Met oud en nieuw hebben we het mijn ouders verteld... ik viel echt van mijn stoel, maar ze reageerde positief! Poe, wat viel er een blok van me af! Ik zou ook heel teleurgesteld zijn geweest met de reactie die jij hebt gehad, ook al heb je er in je hoofd misschien al wel rekening mee gehouden dat het zo zou kunnen lopen. Wat me heel erg heeft geholpen, is mezelf steeds blijven focussen op ons nieuwe gezinnetje, ons geluk. Als je moeder ziet hoe gelukkig jij ermee bent, draait ze hopelijk wel bij. En anders zou ik haar op de vrouw af vragen waarom ze zo reageert, en vertellen hoe jij je daarbij voelt. Dat levert jou in ieder geval het meeste op denk ik... Erover blijven tobben helpt in ieder geval niet! Sterkte en geniet van je zwangerschap! Liefs Monique
Hoi hoi, Toen ik zwanger werd, was me moeder erg ziek, maar dat hield haar niet tegen om steeds te vragen hoe het mij ging. Alleen in het begin vroeg ze welleens of het echt waar was. Je zag namelijk niks in het begin Me vader daarentegen zei toen ik het bekend maakte alleen maar "hoe kan dat nou?" Ik heb het niet uitgelegd, maar het kwam gewoon niet leuk over. Verder vroeg hij ook nooit hoe het met me ging. Heel vervelend en naar vond ik. Pas toen ik 7,5 maand zwanger was (ik had al een behoorlijke buik) begon hij pas te vragen hoe het met me ging. Misschien moet jou moeder ook aan het idee wennen en weet ze niet hoe ze moest reageren. Ook zie je natuurlijk niks aan je buik en dan is het besef niet echt. Ik weet niet hoe je band met haar is, maar kan je haar niet een keertje meenemen naar de verloskundige? Dan hoort ze het hartje en dan komt het besef wel. Of vraag haar waarom ze nooit iets vraagt, want op dit moment is dit voor jou een wonder en is het alleen maar fijn als er interesse is. Groetjes, Kim
nou! je bent niet de enige hoor! ik zie mijn moeder gemiddeld 2x per week en toen ik nog zwanger was vroeg ze ook vrij weinig tot niks.. na een goed gesprek ben ik erachter gekomen dat mijn moeder een miskraam heeft gehad op 5maanden zwanger dmv een zwangerschapsvergifiting. oef de kogel door de kerk! nu ik helaas ook een mk heb gehad is ze wat opener maar ze praat niet voluit. probeer een goed gesprek met je moeder te voeren misschien heeft zij ook een nara ervaring gehad!? ik wens je een super leuke zwangerschap, geniet maar! liefs en sterkte
Yep, ook hier helaas met m'n moeder. De hele wereld reageerde geweldig op ons nieuws (nadat we zo lang hebben moeten wachten) maar m'n moeder niet. Ze was bezorgd, zei ze. Ok, dat snapten we, want dat waren we zelf ook, gezien m'n leeftijd van 42 en m'n diabetes. Maar het ging de hele zwangerschap supergoed gelukkig. Helaas heeft m'n moeder het gepresteerd om nooit naar de baby of zwangerschap te vragen, terwijl we buren zijn en elkaar dus heel vaak tegenkomen. Ze deed net of ik niet zwanger was! Ik probeerde haar bij de zwangerschap te betrekken, maar alles weerde ze af. Dus op 't laatst ging ik haar ook maar mijden. Toen Jesse werd geboren had ik gehoopt op verbetering. Toen hij een maand was heb ik nog een gesprek met haar geforceerd, maar ook dit verliep niet positief, dus toen heb ik het er maar bij laten zitten... Jesse is gisteren een jaar geweest, maar onze verhouding is helaas heel slecht, we praten niet of nauwelijks, en dat dus nu al anderhalf jaar! Het is verschrikkelijk teleurstellend als je door je bloedeigen familie zo behandeld wordt, dus ik wens je veel sterkte. Mijn advies is (dat probeer ik zelf ook maar zoveel mogelijk) om maar zoveel mogelijk van je baby te genieten, en je niet teveel aan te trekken van de betreffende persoon. Richt je op mensen die wél met je meeleven! En vooral van je kleintje! Ik heb er een zoon bijgekregen, maar daardoor m'n moeder kwijtgeraakt. Ik weet niet of er ooit nog een opening komt dat we weer zullen praten. Ik ben zeer zeer teleurgesteld in de houding van m'n moeder.
Ik begrijp je heel goed. Mijn eigen moeder was heel enthousiast, maar mijn schoonmoeder... Normaal kan ik met mijn schoonmoeder best goed. Ze is niet echt mijn type en we moesten echt aan elkaar wennen, maar de laatste tijd hebben we best leuke gesprekken gehad. Toch is ze altijd erg bezorgd over ons en vooral of we alles financieel wel redden. Nu heeft ze daar niet zo heel veel overzicht over, maar we studeren beiden deeltijd en hebben kleine baantjes erbij. Niet heel vast en duidelijk, maar als we willen kunnen we zo terug naar Nederland en we hebben beiden een HBO diploma. Toch kregen we vaak opmerkingen als 'Het komt allemaal wel goed met jullie' waarin je kon horen dat ze zichzelf meer probeerde op te peppen dan ons. Ze maakte mij daarmee erg onzeker. Toen we dus vertelden dat ik zwanger was, was ze echt helemaal verdrietig, moest huilen en vroeg meteen of het gepland was. Alsof het een vreselijk ongeluk was! Ik was op dat moment ook heel verdrietig en boos en was helemaal van slag. We hadden er zo naar uit gekeken om het te vertellen! Een paar minuten later ging het wel iets beter en kon ik me er wel overheen zetten, maar nog steeds heeft ze het er vaak over hoe we het financieel allemaal voor elkaar krijgen. Ik merk dat ik erg veel steun en "troost" vind in andere familie leden die wel heel blij ermee zijn. Natuurlijk zitten we niet in een hele financieel overvloedige positie, maar daar hebben we zelf voor gekozen. Ik ben niet te beroerd om het met 2e hands spulletjes te doen en we komen hier best door hoor. Gelukkig kan ik daar dan van genieten en laat ik de opmerkingen maar langs me heen gaan die ik niet wil horen. Succes ermee en laat je niet op je kop zitten!
Mijn moeder is betrokken bij mijn zwangerschap. Vorige week kwam ze aanlopen met een stapel kleren die ze gekocht had voor de baby. Echt lief Het lijkt mij des te rotter als je eigen moeder niet betrokken is... Wat kan hiervoor de reden zijn, denk je? Misschien moet ze wennen aan het idee of is ze gewoon een nuchter type? Ik weet niet....het is toch iets groots, hoor. Ze wordt oma.
Wat jammer voor je Het is natuurlijk absoluut niet de reactie waar je op hoopte. Wat ik wel gemerkt heb is dat het voor sommige mensen in het begin nog té onwerkelijk is. Die beginnen het pas te 'geloven' als ze een buik zien. Laten we hopen dat jouw moeder ook nog bijtrekt!
Hoi meid, Ik heb precies hetzelfde. Toen wij het aan zijn ouders vertelde was de reactie ook heel raar en ging het meteen over iets anders, zo reageren ze altijd. Ik heb daar toen nog een topic over geopend (gister hebben we het verteld), want het zat me echt dwars... Maar maandagavond ging ik even bij zijn ouders langs om iets af te geven en toen gaf mijn schoonmoeder mij een tasje met daarin een namenboekje, een zwangerschapsboekje, een babyjasje en zelfgemaakte babylakentjes. Dat vond ik toen wel heel lief. Verder vroeg ze of ik de wieg wilde hebben waar mijn vriend ook in heeft gelegen en wil ze zelfs de bekleding daarvan maken. Hopelijk komt het bij jou ook nog goed. Kun je er anders met haar over praten?
Ik kan me nooit voorstellen dat een moeder niet blij is voor haar dochter. Ik ben blij dat mijn moeder het heel erg lek vind. Ik vind het dan ook heel vervelend voor je. Dat iemand moet wennen is logisch hetisook niet niks, maar kom op ze kan toch wel vragen hoe het met je is? Voor jou is het heel wat. Ik denk dat je het beste het aan kan kaarten bij je moeder. Hoe moeilijk dat ook is, want zo is het ook niet leuk om langs te gaan bij haar als ze niet eens een beetje enthousiast kan zijn Sterkte ermee!
Ik herken je verhaal... Ik heb het alleen met mijn vader. Toen ik de eerste keer zwanger was en het hem vertelde zei hij: "Nou dat is mooi dom!" Terwijl ik al 4 jaar een vaste relatie had en we samen woonden en ik had zelfs een vaste baan! En nu met de tweede zei hij: "Nou daar ben ik niet zo blij mee." Raar en vooral pijnlijk natuurlijk! Maar zodra mijn eerste geboren was was hij heel erg blij, en dat is hij nu nog steeds. Hij is helemaal gek met zijn kleinzoon, en ik hoop dat hij dat ook is als onze tweede geboren wordt. Het is heel naar als je eigen ouder(s) helemaal niks vraagt over je zwangerschap en hoe je je voelt enzo, maar meid het is jullie kindje en het belangrijkste is dat jij en je partner er blij mee zijn!
jeetje mina wat heavy dat je eigen vader dat tegen je zegt. Weet je ook waarom? Want met de eerste is hij helemaal gek dus dan zul je toch denken dat als je je tweede zwangerschap aankondigt hij wel blij is. Maar waarom vond hij het dom dan?
Ja ik denk dat hij gewoon zo is eigenlijk. Hij is zelf een verstoteling geweest vroeger. Zijn moeder kon niet van hem houden omdat hij geboren was met een hazenlip. Erg hard natuurlijk! Hij kan niet goed met emoties omgaan. Misschien dat het hiermee te maken heeft, anders zou ik het niet weten. Maar ik heb er veel verdriet van gehad, en zou ik nog een derde keer zwanger worden vertel ik het hem ook niet meer. Dan hoort hij het maar van mijn moeder, want ik heb er geen zin meer in.
Net als bij @ Nirak heeft mijn moeder ook een vervelende traumatische ervaring opgedaan met een zwangerschap( ook zwangerschapvergiftiging en beebje verloren in 6de maand) Voor haar is deze koele houding zelfbescherming, angst om mij te verliezen of dat ik ook een nare ervaring opdoe. Ook had ze geen interesse in de echo- video ( Bij mijn gyn mocht je een videoband in het echoapparaat doen en opnemen) Waarschijnlijk omdat ze niet wil weten hoe groot haar beebje al was toen het werd geboren, ze heeft het zelf nooit mogen zien. ( vroeger hè, nu zouden ze het verplicht hebben moeten laten begraven of cremeren) Na mijn bevalling was ze er weer helemaal! Als je verder een goede band met je moeder had, dan zou ik toch even gaan vissen naar een reden, is ze ergens bang voor? Wordt ze voor het eerst oma? Doet ze misschien erg jeugdig nog en moet ze wennen aan haar nieuwe rol? Voor mij hielp het wel dat ik haar een beetje kon begrijpen.
Ik schrik er eigenlijk best wel van dat er zoveel moeders/vaders zo reageren.Dat lijkt me echt heel erg.Gelukkig heb ik zelf een goed band met mijn ouders,ze zijn dan ook erg blij voor ons en erg betrokken.Ik wil dan ook tegen degene zeggen die dit meemaken:geniet evengoed van je zwangerschap en denk aan je eigen gezinnetje. Veel sterkte.
Hey meiden, bedankt voor jullie reacties! Had mijn moeder gister avond nog even gebeld, in de hoop dat ze er misschien aan moet wenenen en het nu wel anders is (ze weet het nu 3 weken) maar weer helemaal niets. Heb vandaag een echo en heb dat ook niet tegen haar gezegd omdat ik het gevoel had dat het haar niet interesseerd. Ze wordt nu voor de eerste keer oma en had toch echt verwacht dat ze het heel leuk zou vinden. Als ze zelf nou ooit iets naars meegemaakt had dan zou ik het wel snappen. Weet wel dat ze ooit een miskraam gehad heeft(met 5 wkn), en begrijp me niet verkeerd, dat is echt heel erg! Maar daarna heeft ze nog 6 gezonde kinderen gekregen dus denk niet dat dat het kan zijn. Heb nooit echt een goede band met mijn moeder gehad, maar hoopte dat onze zwangerschap ons juist dichter bij elkaar zou brengen. En normaal is ze echt babygek. Voel me er echt rot bij. Weet wel dat jullie daar ook niets aan kunnen doen,maar vind het toch fijn jullie verhalen te lezen X Suzie
He ik zie nu pas dat je bijna even ver bent als ik. Ik heb een dag eerder positief getest en ben nu 18 augustus uitgerekend. Geniet van je zwangerschap en hopelijk trekt je moeder wat bij. Heb je haar de echo laten zien? Dat maakte het voor mijn ouders al veel grijpbaarder en echter.
Je banner doet het niet dus kon ook niet zien hoe ver je bent. Gaat het bij jou allemaal goed? Bij ons verder wel hoor afgezien van deze tegenvaller dan. Had mijn moeder idd de echo laten zien. Zelfs in en lijstje cadeau gedaan. Kwam ik een week later daar, lag het lijstje met echo gewoon tussen een stapel kranten onder de tafel Wilde m eigenlijk gelijk weer meenemen. Had er wel iets van gezegd maar daar praatte ze overheen. Wil haar ook niet helemaal afzeiken ze heeft ook echt wel haar goede kanten, maar dat valt me gewoon echt tegen
Heb je al aan haar gevraagd waarom ze zo doet? Of weet je waarom ze zo doet? Mijn ouders waren ook niet super blij met mijn zwangerschap, maar dit kwam omdat het niet echt de bedoeling was, en ik nu alleenstaand moeder wordt. Hoop dat t wel beter wordt! sterkte