hoi meiden even een vraagje mensen zeggen tegen mij dat het verdriet minder word om tygo dat het slijt... maar naarmate het langer geleden is ga ik mijn mannetje juist steeds meer missen ben ik nu zo raar? ik durf het tegen niemand te zeggen want dan krijg je weer die opmerking van: ben je er nog niet overheen ach ga door met je leven enzo enzo hoe ervaren jullie dat?
hoi ik vind het eigenlijk niet eens zo vreemd. normaal als er iemand overlijd, word het gemis na verloop van tijd wel minder en kun je met liefde terug denken aan de fijne tijd die je samen had en aan de herinneringen terug denken. maar jij hebt geen tijd gehad met Tygo, dus het enige waar jij aan kan denken is, hoe zou hij er nu uit hebben gezien, wat zal hij allemaal al gedaan hebben. dus ja, .... ik vind het niet raar hoor.
Helemaal herkenbaar ook ik mis Sterre nu veel meer. Vorig jaar hadden we ook net Summer die geboren was en nu beleef je het veel intenser en als ik zie wat zij nu allemaal kan dan wordt het besef steeds meer dat je er nog eentje had kunnen rondlopen. Liefs sette
Tuurlijk is het niet vreemd. Ik mis Lotte ook nog zo erg. je hebt dagen dat het iets op de achtergrond is. Maar er zijn ook dagen dat het zo`n verschrikkelijk pijn doet. Je begint je idd steeds meer af te vragen hoe het zou zijn als..... Mensen die zo`n groot verlies niet meegemaakt hebben, kunnen daar niet over meepraten. Als je je verhaal wilt doen, kan je altijd bij ons terecht. Dikke (((((((((((((((knuffel))))))))))))))))
he meis ik snap je echt helemaal heb het zelf namelijk ook.. de hele wereld om me heen gaat gewoon door en ik ga mn kereltje steeds meer missen. het is voor mij nu bijna een jaar geleden en ik zie echt verschrikkelijk tegen zn geboorte dag op..klinkt misschien heel stom maar het is zo.. weet niet wat ik ervan moet verwachten enz enz verder merk je dat de mensen op je heen em eigenlijk al een beetje vergeten zijn gaan door met alles, zelfs man lief praat er nauwelijks nog over. en dan zijn er echt dagen dat ik denk van hallo ik ben ook mama geweest het was maar kort mar toch is het zo jullie vergeten dat maar ik echt niet.. liefs
Lieve Caruli, Je bent absoluut niet raar hoor meis,het is eigenlijk best logisch,net wat mam2003 schrijft,wij hebben geen tijd met onze kindjes gehad en vragen ons alleen maar af wat als.. En mensen die zo reageren Hier kan je altijd terecht met je verhaal weet je eh! Hele dikke knuffel... @Leonie,ik moet even op je antwoord reageren,je bent geen mama geweest maar dat ben je nog en zal je altijd blijven.
lieve carulli zelfs ik vind het nu juist soms moeilijker dan in het begin nu denk ik tja ze had al zo oud kunnen zijn. En nu ik dan weer in verwachting ben dan denk ik, ja ze had hier nu in de box moeten liggen of er al uit en dan echt grote zus moeten worden. Mijn gemis zal nooit minder worden ik zal juist steeds meer dingen gaan missen voor mijn gevoel. en ik zeg ook tegen iedereen letterlijk hoe ik denk zodat men ook kan proberen in te denken hoe ik me moet voelen. meid als je het niet durft te zeggen naar mensen toe blijf dan hier lekker juist die dingen wel zeggen want dat lucht op knuf miriam
Ik heb dit (hoe stom het klinkt) gelukkig niet mee gemaakt. Maar voor mijn gevoel vind ik het helemaal niet raar. Iedereen gaat er anders mee om maar zoals al gezegd is, verdriet slijt als je terug kan denken aan de mooie tijden die je hebt gehad. Maar dit lijkt me veel moeilijker omdat je denk ik soms toch nadenkt hoe het was als jullie kleintje er nog wel was. In ieder geval veel sterkte ermee en....schaam je absoluut niet.
vandaag weer een poging gedaan om het fotoboek van tygo af te maken... maar kom echt niet veel verder weet niet waarom.... maar goed er zitten weer een paar foto's meer in toch erg eigenlijk he, nu dik anderhalf jaar later en nog steeds zijn fotoboek niet af
Ik vind dat helemaal niet erg hoor meid. Hier precies hetzelfde verhaal. Ik heb het herinneringsalbum van Lindy* ook nog niet klaar. Kan me er niet toe zetten om er mee bezig te gaan. Word al verdrietig als ik er aan denk. En ook je gevoelens over het gemis herken ik wel. Maar natuurlijk anders dan jou. Wij hebben nu natuurlijk wel dat kleine meisie om voor te zorgen. Ik heb het soms ook erg moeilijk als ik kindjes zie die net zo oud zijn als Lindy* had moeten zijn. Dan word je even weer met je neus op de feiten gedrukt vind ik. Ooit zal het gemis minder worden maar de herinering zal altijd blijven. Dikke knuffel.
Lieve Caruli, Ik schrik van jouw berichtje... hoe kunnen mensen dat zeggen Mijn beste vriendin is 1,5 jaar geleden haar hubbie verloren op 28-jarige leeftijd dus kan een beetje begrijpen hoe zo'n rouwproces gaat en inderdaad dit verdriet slijt niet! Je moet een manier vinden om er mee te leven maar het gemis blijft toch altijd onbeschrijvelijk groot! Ongelovelijk dat mensen zulke dingen durven te zeggen... daar word ik echt verdrietig van... Dikke knuffel!
Lieve Caruli, Alleen mensen die hun kindje zijn verloren kunnen begrijpen hoe wij als moeders ons voelen.Ik ervaar het het zelfde als jou,het gemis en verdriet neemt niet af maar blijft en sommige dagen is het erger als andere. Ik heb vlak voor dat het 2 jaar geleden was dat Djordy* geboren-overleden was zijn foto album gemaakt. Had steeds het gevoel van als dit af is kan ik niks meer voor hem doen en nergens meer naar uit kijken.Toen het boek af was had ik er wel een goed gevoel over en kijk er vaak in. Jullie zoontje Tygo* zal nooit vergeten worden! Een dikke knuffel,Vlindertje
Je doet dat soort dingen in het tempo waarop het voor jou behapbaar blijft. Het gaat tenslotte niet om vakantiefoto's! Niet te hard zijn voor jezelf hoor! Ik heb zelf dat ik bij vlagen in eens weer moet denken aan mijn vlindertje en me bedenk dat ik nu wel een broer of zus voor Thijmen had kunnen hebben. Je bent echt niet raar of gek dat jij er nu meer moeite mee hebt. Ieders rouwproces is anders, daar kan niemand over oordelen! Knuf voor jou!
lieve meid, ik snap ook niet dat mensen dat kunnen zeggen... ik ben god zij dank geen mama die het mee heeft gemaakt maar ik denk dat ikd at ook wel zou hebben dat het naar mater het langer geleden is het steeds moeilijker wordt.... mensen zeggen dat soort dingen zonder na te denken volgens mij..... je moet je misschien eerst even een beetje inleven hoe het zou zijn (ook al kan je dat nooit helemaal doen) maar dan kan je misschien wel begrijoen dat zoiets niet leuk is als je dat te horen krijgt net als dat mensen een miskraam hebben gehad dat mensen zeggen van ach volgende keer beter ! hoe kan je dat soort dingen nou zo zeggen en zo zijn er zoveel uitspraken die ze beter voor zich kunnen houden.... lieve meid het is dus helkemaal niet raar dat jij dat raar vind,..... die mensen zijn een beetje raar volgens mij.... dikke kus essie
meis het is jou kindje, en jou kindje daar heb je wel wat mee gedeelt. En tuurlijk het is wel zo dat je door meot gaan met je leven, maar je mag toch als ouder zijnde, wel even stilstaan bij je kindje? Meis iedereen heeft een eigen manier van verwerken en troosten. En heb er alle respect voor, dat je bij je mannetje stilstaat. HIer werd een maand na het overlijden van mijn zusje al niet meer over haar gepraat. Huilen hebik niet echt gedaan, ben toen ik op me zelf kwam wonen , letterlijk ingestort, nu denk ik elke keer wel aan haar en brand met zeer grote regelmaat een kaarsje voor d`r, en dat helpt enorm goed. het is mijn manier om haar een plekje te geven. Het is uiteindelijk de bedoeling, dat ze hier in huis een eigen plekje krigt, met haar fotos en knuffeltjes,maar kom er ook niet aan toe, omdat het vor mij veel beter voelt om gewoon het even te laten voor wat het is. Ik ben zelf geen kleine verloren, alleen wel een miskraam, met 9 weken, en ben er erg lang niet lekker onder geweest, het hele gevoel, het niet meer bij je dragen, was in een keer weg. Toen heeft me vriend gezegt, meid, neem de tijd er voor, doe dingen die goed voelen. Hb ik gedaan, en voel me prima. Hoop ooit een dag een kleintje in me armen tek unnen sluiten. Niemand kan je verdriet wegnemen, het gemis verminderen, dat moet je zelf doen. Uiteindelijk wordt het ook wel minder, maar hoelang dat duurt ligt aan je eigen. En ik vidn dat niemandm ag zeggen, dat je er al overheen hoort te zijn. Dat is iets dat kan niet op commando, meid sterkte en ik hoop dat je het een plekje kan geven en het verdriet wat minder voor wordt. Maar doe wel alles op je eigen manier, en neem er de tijd voor.
Het beste wat ik heb gedaan is: lid worden van dit forum Hier kan ik mijn verhaal kwijt hier snappen andere vrouwen mij en ik hun In je omgeving krijg je als snel te horen van je bent er teveel mee bezig etc etc etc ja, andere mensen kunnen makkelijk praten die hebben al een heel leven achter zich die bekijken dingen ook anders Gewoon alles met ons delen Groetjes Jane
Hoi caruli, Ik ben ook geen mama van een kleine vlinder. Maar ik kan me wel voorstellen dat jij je kleine ventje steeds en steeds meer gaat missen. Waarom? ik zou het zelf ook niet weten, maar dat mensen zouden kunnen zeggen van 'ben je er nu nog niet over heen?' is zoooo respectloos. zo gevoelloos. Ik kan me voorstellen dat je daar NOOIT over heen bent ... of over heen komt. Tuurlijk op een gegeven moment moet je door. En je wilt er een kindje bij ... maar ik kan je verdriet nog steeds heeeeeeeel goed voorstellen. En als jij dat zo voelt, dan voel je dat zo .. scheit aan de mensen die daar anders over denken. Hebben zij hetzelfde mee gemaakt als jou? Meestal niet ... de beste stuurlui staan aan wal .. En als je wilt kletsen en/of je hart luchten dan weet jij wel waar dat kan! succes meid en veel sterkte nog de komende tijd. kus Wendy