Ik wil even reageren op het berichtje van Rozemarijke. Het is echt niet zo dat ik lachjes tel. Ze hoeft ook niet net zoveel naar mij te lachen als naar papa. Het liefst meer natuurlijk (ha, ha). Het is moeilijk je gevoelens op papier te zetten. Dus ik kan me voorstellen dat niet iedereen begrijpt wat ik bedoel of mij misschien verkeerd begrijp. Ik vond het al moeilijk om mijn gedachten en gevoelens hierover hier te delen. Ik weet dat de meesten zeggen, wees blij dat de papa zo betrokken is en ze zo'n goeie band hebben. En dat ben ik ook, maar mag ik daar dan alleen maar positief over denken? Ik krijg wel eens het gevoel dat het taboe is om negatieve gevoelens te hebben. De lachjes zijn slechts een voorbeeld. Het gaat er met name om dat als papa er is, mama niet meer gezien wordt. Tuurlijk wil ik dat ze gewoon zichzelf blijft en ze hoeft van mij echt niet op commando te lachen of continu naar mij te lachen. Ik ben ook niet altijd vrolijk. Maar ik voel me gewoon geen eenheid met z'n drietjes. En dat vind ik jammer.
Hier hetzelfde gehad tot een maand of zeven, toen begon het hechtingsproces (begint zo tussen de zeven en negen maanden). Ik moet er wel bij zeggen dat ik totaal niet jaloers geweest ben. Ik kan alleen maar met Rozemarijke mee gaan, vooral in de zin dat kinderen jonger dan een maand of zeven de band met mama als meer automatisch zien. Nu hebben we hier het begin van het hechtingsproces meegemaakt rond een maand of zeven en zie je echt heel duidelijk dat ik zijn hechtingspersoon ben. Hij vlijt zich tegen mij aan als hij verlegen is, en als hij ziek is wil hij vooral bij mij zijn. Papa is er voor de leuke dingen. Voor de doerak-dingen. Daar kan ik weer niet tegenop. Zo hebben we alletwee een speciale positie voor onze zoon, die eigenlijk nu pas echt heel duidelijk is. Toen Jari zes maanden was, was het ook net alsof hij mijn man leuker vond. Vanwege mijn studie (pedagogiek) wist ik wel een beetje hoe de fases daarin verlopen, anders had ik me misschien ook wel een beetje onzeker kunnen voelen.
@Nathalie: maar als ik je goed begrijp, komt dat je-geen-eenheid-met-z'n-drieen-voelen, doordat jij het gedrag van je kindje interpreteert alsof ze een voorkeur voor haar papa heeft... en dat is echt niet zo! Dat kan wel ontstaan als jij je gevoelens niet onder controle krijgt en je kindje iets ouder is, maar op dit moment is daar echt geen sprake van. De liefde uit zich alleen anders... Dat je dat wel eens lastig vindt, kan ik me voorstellen hoor! Ik wilde ook wel eens dat ze zo gemakkelijk lachte naar mij als naar haar papa... Maarja, zo zit dat niet in elkaar in deze eerste maanden... komt wel nog, Blijf jezelf gewoon voorhouden dat jouw liefde zo natuurlijk ervaren wordt door je dochtertje, dat ze vanuit de hechting met jou heerlijk met al het andere bezig kan zijn! De band met papa zou niet zo lekker ontspannen zijn als de hechting met jou niet ook in orde was!
de mijne had het al vanaf dag 1, hij was als eerste bij haar, heeft letterlijk en figuurlijk gezien hoe ze haar uit mij trokken(spoed) als papa binnenkwam werd ze wakker, en reageerde ze gelijk ze begint dat nu ook wat meer met mij te doen, maar op papa reageerd ze heel sterk. ik vind het wel lief en schattig. ik trok vroeger ook veel naar mijn vader, toen een hele tijd niet (zelfde karakter hahah) en nu weer veel
@Nathalie: tuurlijk mogen we het hebben over negatieve gevoelens. Ik vind het voor jou ook heel rot dat je het zo ervaart. Maar ik sluit me wel aan bij Rozemarijke. Ik denk echt dat je het los moet laten. Hang er geen waarde oordeel aan. Je kleine is nog maar 6 maanden en doet dit echt niet bewust, net zo min als je man er wat aan kan doen. Hoe meer jij er op gaat letten en meer het je zal opvallen. Geniet van de momenten die je hebt met je kleine.
Hi nathalie, wat vervelend dat je deze gevoelens hebt. Ergens kan ik het me wel voorstellen: als het niet voldoet aan je verwachtingspatroon kan dat heel moeilijk zijn. Zoals al eerder gezegd: wat je nu voelt is heel emotioneel, maar als je je sterker voelt zul je er ook rationeler naar kunnen kijken en zul je merken dat de band tussen jou en je kindje anders is, maar niet minder of slechter. Juist daarom ben je een gezin (rolverdeling)!. Bij pappa is het een "pappa-dochter" relatie (jaha, begint nu al ) en bij mamma is het "jezelf" kunnen zijn, bijv. als ze niet lekker in haal vel zit, ziek is, moe is. Bij mijn man blijft ze lachen etc., bij mij is het jengelen en hangen. Kindjes voelen meer dat je denkt, al zijn ze nog zo klein. Probeer je daarom echt over je gevoelens heen te zetten en wat rationeler er naar te kijken. Je zult dan een stuk sterker worden en zien dat er meer is dan een schaterlach. Houden van en je veilig voelen betekent niet alleen maar lachen!
Ik herken heel erg goed de dingen die Nathalie beschrijft (helaas). Ik heb heel wat afgejankt hierom, vond het vreselijk dat ze zich soms zo tegen me afzette. Maar als ze dan eens naar mij toe trok zag ik dat op mijn manier niet of was dat in mijn ogen minder sterk dan andersom. Als ik er objectief naar kijk wéét ik dat het iets in mezelf is, en dat het niet mijn dochter is die het probleem veroorzaakt. Ik ben namelijk erg onzeker van mezelf en zocht ten onrechte bevestiging bij haar. Om die reden ben ik dan ook naar een psych gegaan, IK moet aan mijn probleem werken zodat ZIJ er het minste last van heeft, en ik moet zeggen dat dat mijn wereld 180 graden gedraaid heeft. Ik kan 'ineens' de ontspannen moeder zijn die ik altijd wilde zijn, en sinds ik dat ben... is mijn dochter een mama's kindje geworden Verder wil ik nog even kwijt dat Rozemarijke hierin erg rake dingen weet te zeggen. Doe je iets met pedagogiek?
Ja Rozemarijke, ik vind ook dat jij het heel goed kunt benoemen en volgens mij is jouw visie hierop ook echt de juiste. Kinderen kunnen je met hun gedrag namelijk echt een spiegel voorhouden en wanneer er door bepaald gedrag van je kind bepaalde gevoelens bij je boven komen, moet je misschien eens goed te rade gaan bij jezelf, waardoor je je zo voelt en of je kind je misschien iets wil leren. Omdat mijn oudste dochter Anouk een hooggevoelig kind is, ben ik sinds een aantal jaren geleden ook (het laatste jaar nam ik daar niet zo heel actief aan deel, maar ik wil er nu eens weer wat meer gaan posten) mee gaan schrijven op het forum van www.bewustopvoeden.nl (een wat meer spiritueel forum) en daardoor heb ik ook geleerd om er eens wat meer naar te gaan kijken, waarom mijn kind zich op een bepaalde manier gedraagt en of ik daar misschien zelf iets van moet leren. Volgens mij is dat forum ook wel iets voor jou Rozemarijke. Neem er maar eens een kijkje zou ik zeggen, want volgens mij zou jij er een goede bijdrage aan kunnen leveren. Frieda
Hi Nathalie, om te beginnen wil ik zeggen dat je gevoel heel normaal is. Ik heb dit ook een tijdje gehad. Om eerlijk te zijn was dat ook in de periode dat ik zelf niet lekker in mijn vel zat. Kindjes zijn daar gevoelig voor. Wellicht reageert je kindje hier ook op. Vera deed dit bij mij in ieder geval wel. Papa was relaxter en vrolijker en alles was leuker. Probeer het los te laten of je in ieder geval minder druk te maken, het komt echt goed. Knuffel, Danielle
@Vibe: ik ben therapeut en ambulant hulpverlener, Vandaar dus... @Frieda: klinkt interessant... ga er binnenkort eens op m'n gemakje rondkijken. Vandaag eerst m'n zus helpen om nieuwe stoelhoezen te naaien, dus druk zat verder @Nathalie: ik wilde toch ook even benadrukken dat ik het juist super-OK vindt dat je deze gevoelens benoemt, want daaruit blijkt wel dat je er iets mee wilt doen! Hardstikke moedig is dat, en ik wil je dus ook veel succes wensen, zodat je over een tijdje helemaal ontspannen kunt genieten van je dochter en haar band met haar papa,