Pfff even mijn hart luchten... En om jullie advies vragen...... Sorry alvast voor het lange verhaal. Ik heb afgelopen donderdagochtend een bloeding gehad. Vrij heftig. Gelukkig konden we meteen terecht bij de VK voor een echo. Alles bleek gelukkig goed te zijn. Maar de schrik zit er goed in. 's Avonds hebben we onze ouders ingelicht. Mijn ouders reageerden heel bezorgd. Mijn schoonmoeder reageerde zo van: oh, ik heb ook een bloeding gehad. Mijn moeder belt me heel vaak om me te vragen hoe het met me is, dat vind ik heel lief. Vandaag had ik een dagje vrij en ik kreeg zelfs een smsje van mijn collegaatje hoe het met me is. Maar mijn schoonouders hebben na donderdag niet meer gevraagd hoe het nu gaat. Ik kreeg eergister een mailtje van mijn schoonmoeder met foto's van haar nieuwe vogelkooi, boeiend! Ze heeft in dat mailtje helemaal niet gevraagd hoe het nou met me is. Ik heb teruggemaild dat ik de vogelkooi mooi vind en dat ik gelukkig geen bloedingen meer heb gehad. Maar daar krijg ik dan geen reactie meer op. Ze tonen totaal geen interesse. Ik ben hier heel boos en verdrietig over. Ik snap echt niet waarom ze niet even bellen of mailen hoe het met me is. Ik maak me erge zorgen over de zwangerschap, dat moeten zij toch ook wel snappen!? Mijn schoonouders wonen 10 km van ons vandaan. Mijn ouders 100 km. Met mijn ouders heb ik veel meer contact dan met mijn schoonouders. In mijn ogen is dat de omgekeerde wereld. Maarja... Toen we aan mijn schoonouders vertelden dat we zwanger waren reageerden ze ook al heel raar. http://www.zwangerschapspagina.nl/viewtopic.php?t=137940&postdays=0&postorder=asc&start=0 Ik kan er heel goed met mijn vriend over praten. Volgens mijn vriend zullen ze nooit veranderen. Maar ik kan daar echt niet tegen! Mijn vriend probeert al jaren lang tot zijn ouders door te dringen dat ze eens anders moeten denken en reageren, maar dat helpt niet. Het blijven rare mensen. Mijn schoonmoeder gaat dadelijk 1 dag per week oppassen. Maar als het zo gaat dan hoeft het voor mij niet meer. Wat zouden jullie in mijn geval doen?
Hoi, Ik vind het vervelend voor je dat ze zo doen. Ik ken het gevoel wel een beetje. Het enige wat ik kan zeggen geniet er van met de mensen die wel geintreseert zijn. Daar heb je veel meer aan en laat je schoonmoeder gaan. En als je twijfelt over het oppassen praat er met je man over wie weet denkt hij het zelfde. Ik heb zelf geen moeder meer en hoopte dat mijn schoonmoeder een beetje leuk zou reageren op onze zwangerschap. Nou dat viel tegen zeg. Na een paar uur (toen ze naar huis ging) zei ze dat ze het wel leuk vond voor ons. Maar op het moment dat wij het vertelde was het van oh leuk en ging het gesprek over op een ander onderwerp. Ik was echt pissig. Heb het wel met mijn man besproken en die zei dat het wel goed komt maar ik wacht het af. Nou marciaatje succes en laat je niet gek maken.
ja ik heb 4 weken steeds wel een beetje gebloed was niet prettig maar misschien zei je schoonmoeder dat juist wel om te laten zien dat dat niet echt heel vreemd of erg hoeft te zijn. En als je zelfs bloedingen heb gehad in je zwangerschap en alles is goed gegaan ben je meer geneigd om te denken, naaah zal wel goed zitten.........
Tja, van familie verwacht je toch wel een beetje medeleven, he? Ik had het dus bij m'n eigen moeder, ze heeft de hele zwangerschap nergens naar gevraagd. We waren superblij met de zwangerschap en ik was ook heel blij, voelde me ook lichamelijk heel goed, maar dat m'n moeder de baby als het ware negeerde, heeft me erg veel verdriet gedaan en nog steeds trouwens. Heel veel sterkte ermee, hopelijk gaat het gauw over! En zo niet: blijf toch genieten van je zwangerschap ook al doen ze net of het niets is. Het is jouw kindje, en gelukkig zijn er ook mensen die het wél heel leuk vinden!
Ik ken het een beetje. Ik kreeg een bloeding toen ik bij hun was! Mijn schoonmoeder maar zeggen dat ik gewoon door moest blijven ademen. pff. Toen ik het vruchtje was verloren wilde we erg graag naar huis, toen waren ze enigzins geirriteerd dat we niet bleven eten! NAJA! Later had mijn schoonmoeder het alleen maar over haar miskraam en blablabla..Vragen hoe het met mij ging..ho maar! Mijn ouders die 300 km verder op wonen zijn meteen inde auto gestapt om langs te komen en ff mee te janken. Zo lief! En zo wereld van verschil. Ik denk maar zo; ze weten niet hoe ze met emotionele zaken om moeten gaan, en niet iedereen reageert hetzelfde... helaas. Toen we te horen kregen dat we een tweeling kregen schrokken we in eerste instatie best wel. Hoe moeten we dat regelen enzo.. hun eerste reactii ; Wij kunnen echt niet langer oppaassen dan een uur per dag. daar moet je wel rekening meehouden hoor! AAAHH Probeer het langs je heen te laten gaan en je te richten op de leuke dingen van je zwangerschap en dat je samen met je vriend ervan kunt genieten!
Joh hier gaat het helaas ook af en toe zo...ze doen het niet expres hier...dat weet ik wel (in mijn situatie is dit dan het geval)...maar mn schoonzus is in december bevallen en dat is gewoon allemaal belangrijker! Zelfs toen ik met 19w in het ziekenhuis was opgenomen kon het tijdens het bezoekuur alleen maar over hun gaan... Alles wat ik vertel wordt vergeleken met hun situatie...en alles wat zij had was zielig...ja ik klaag nergens over....dus dat is misschien het verschil! Zo hebben ze bijv. ook niet gevraagd hoe het bij de pretecho was...ik heb expres niets gezegd om te kijken hoe lang het zou duren...maar vriendjelief vroeg na 3 dagen of ze de film misschien wilde zien...dus ja...
Het is vervelend voor je, maar alles gaat nu toch weer goed? Het is ook onnodig om iedere dag te vragen hoe het met je gaat. (vind ik dan) Ze weten dat het in orde is. Dus gaan ze er niet iedere dag naar vragen.
Ik herken je gevoel maar al te goed! (sorry voor het lange verhaal dat volgt) Maar helaas, helpen kan ik je niet... Ik wil je wel veel suc6 wensen! Mijn schoonouders waren toen ik in verwachting was van Jayden helemaal in de wolken, net als mij familie... Niks aan het handje dus... Na Jayden heb ik helaas meerdere miskramen gehad, maar we hadden het maar 1 keer tegen de omgeving verteld dat ik zwanger was... (omdat ik het elke keer even af wilde wachten of het goed ging, wat dus niet zo was) Toen kreeg ik een snelle gefeliciteerd en gingen ze weer verder met hun eigen verhaal... Nu ik aantelde van deze beeb had ik een mini kerstpakketje gemaakt, met allemaal inimini dingetjes, zoals een mini kersstolletje en dat soort dingetjes Met daarbij een kaartje plus gedichtje... Mijn ma nutuurlijk weer helemaal door het dolle heen, ook al wist ze dat het ff moeilijk zou worden vanwege de miskramen... Mijn schoonouders kregen het pakketje van mijn man, ik was op dat moment aan het werk en hij wilde het hun graag laten weten dus ik zei, geef maar... Ze hebben hem, zoals mijn man zegt, wel gefeliciteerd, maar mij dus niet... Ze hebben al die tijd niet 1 keer gevraag hoe het gaat... krijg meerdere malen de opmerking naar mijn hoofd: je hoeft niet te denken dat dit kind net zo makkelijk word als Jayden hoor, want dat is dus echt niet zo! Bij mij was de 2de ook een ramp... (fijn voor t broertje van mn man om dat te moeten horen) Nu kregen we een paar weken terug dus te horen dat we en verhoogde kans hadden aan de hand van de nekplooimeting... Arjan en ik hebben al ruim voor die tijd besloten dat mocht ons kindje down hebben of een andere afwijking dat we de zwangerschap zouden afbreken, iets wat je niet makkelijk doet, maar wel een goed doordachte beslissing van/voor ons... Nu waren we daarna dus daar op visite en arjan had het hun al laten weten via de telefoon... Toen we het daarover kregen was haar antwoord: Als het dadelijk slecht blijkt te zijn en jullie breken de zwangerschsp af, dan vertel ik tegen de buitenwereld gewoon dat je een miskraam hebt gehad, want IK heb geen zin in vervelende vragen van mensen die tegen de afbreking van de zwangerschap zijn! Ik ben normaal echt niet op mn mondje gevallen en zeg meestal wel wat ik denk, maar na deze uitspraak kon ik dat echt niet meer... Ik ben opgestaan en heb gezegd dat we gingen... Nu heeft ze naderhand niet meer gevraagd hoe het was gegaan met de punctie en nu we het goede nieuws hadden gehad kreeg ik alleen het antwoord terug, fijn, bedankt dat je het laat weten... Dit heeft me zoveel pijn gedaan, dat ik dus ook niet weet wat er mee te doen... Ik kan hier met mijn man helaas niet over praten, die is bang voor ruzie in de familie dus die laat alles voor wat het is... Ik zou je heel erg graag willen helpen, maar zoals je ziet, sorry...
@schijndelsvolk... Ik zit met open mond je verhaal te lezen. Ongelooflijk! Wat is dat toch met schoonouders.. Ze zijn allemaal zo egoistisch bezig. Bah! Wel verschrikkelijk dat je hier niet met je man over kan praten. Wij hebben ook vaak "issues" met mijn schoonouders, maar het feit dat ik daar met mijn man goed over kan praten en hij mij ook helemaal steunt, help me enorm. Uiteindelijk gaat het om jullie en jullie gezinnetje. Sterkte voor allemaal!
Oh ik ben het wel gewend hoor, wat betreft mijn man... Kan het ergens wel snappen, maar wat betreft ons gezinnetje helemaal niet... Ik lucht dan gewoon mijn hart bij mijn ma, die ik gelukkig vaker zie dan hun... En mijn tijd komt wel... zo hoeft ze bijvoorbeeld als dadelijk deze kleine is geboren ook niet te denken dat ze bij de voedingen enz. mag zijn... ik ga deze keer borstvoeding geven (hopelijk lukt dat) en moet er niet aan denken om haar daarbij te hebben met haar egoïstisch gedrag... en ik weet dat zij dat maar al te graag bij zou zijn... of vraagt of ik het niet kan kolven zodat zij de fles kan geven... Ag ja, voor de rest leg ik het maar naast me neer, want het erover hebben met hun heeft helaas geen zin, ze lijken het niet te (willen)snappen... Dus als iemand nog goede idee-tjes heeft hoe dit opgelost kan worden dan hoor ik (en de TS) het graag
jeetje schijndelsvolk, wat denkt jouw schoonmoeder wel niet? als jullie de zw.schap hadden laten afbreken en zij had tegen mensen het verhaal van de mk verteld zou ik persoonlijk iedereen weer gebeld hebben om het echte verhaal te vertellen. (en ja, dat zou ik echt doen :x ) en marciaatje: heel laks van je schoonouders!
Daar gaat het toch helemaal niet om? Als ouderzijne ben je toch bezorgd om je kinderen, net als wij dat nu van onze kindjes zijn. Het gaat om het feit dat ze totaal geen medeleven tonen, wat wel zo hoort. Mijn (schoon)ouders vragen elke keer keer hoe het met me is als ik ze zie. Dat doet je gewoon goed.
Jeetje wat rot voor je. Gelukkig zijn je eigen ouders anders. Ik heb de indruk dat er meer achter je verhaal zit en dat het gewoon stomme schoonouders zijn. Dat je vaker teleurgesteld bent door hen. Ik zou er nog eens over nadenken je kindje bij je schoonouders te brengen voor opvang. Mijn schoonmoeder had ook zo haar.....beperkingen (laat ik het maar even zo noemen). Mijn vriend heeft een duidelijk gesprek met haar gehad, dat het afgelopen moest zijn. Zo niet, dan ook geen opvang. Ik moet zeggen dat ze in positieve zin is veranderd. We zien dat ze heel erg haar best doet. We houden het in de gaten. Ik neem ons kind hierin in bescherming. Ik heb er geen zin in dat haar negatieve gedrag invloed heeft op mijn kind. Als dat grote gevolgen heeft, dan so be it! Mijn kind gaat voor alles.
das echt rot voor je meis, maar til er niet te zwaar aan hoor! mensen denken niet altijd na bij hun acties, waar schijnlijk hebben ze je willen trooste met de gedachten dat zij dat ook gehad heeft... mijn moeder heeft mij ook zo even bovenwater proberen te houden {ik heb een keer of 8-10 een bloeding gehad, de ene wat erger dan de andere}... wbt schoonfam in het algemeen heb ik nog wel een leuk verhaal.... een schoonmoeder heb ik niet... maar een schoonpa die het altijd mega zwaar heeft wel! En het ergste vond ik dat we een maandje wisten dat hij keelkanker had en dat hij bestraald ging worden {het was nog niet levens bedreigend oid en we waren er héél vroeg bij!} moest hij dat iedereen die op kraambezoek was toch lekker in geuren en kleuren vertellen hoor! hij had het alleen maar overzichzelf, en hoe zielig hij wel niet was bla bla bla! nu begrijp me niet verkeerd! het is ook heel wat geweest hoor... maar die dag van de geboorte.... ik hoefde het echt even niet te horen en te weten! het ging nu over ONS hoe blij we waren enzovoort, maar nee hij is toch echt zieliger en belangrijker!... zucht ik zit nu ook thuis ivm bi en hij is afgekeurd dus zit alleen thuis en zal nooit eens op bezoek komen om me helpen met alleen al de kamer te zuigen oid... nee mijn moeder die reuma heeft, hernia waaraan ze geopereerd is en waar nu littekenweefsel zit wat hetzelfde doet en die nog veel werkt komt wél helpen! sorry voor dit langer verhaal... maar ben blij dat het eruit is
Ja dit had ik dan dus ook gedaan hoor, maar gelukkig hebben we tot nu toe goed nieuws gekregen... sjanienu1: Inderdaad, dat ben ik helemaal met je eens... Sillie78: hopen dat ze haar best blijft doen meid! anniek: soms lucht het op he! Om even gewoon je verhaal te doen... Maar vervelend hee om dat zo met de geboorte en kraamperiode aan te moeten horen... (en natuurlijk snap ik ook wel dat het zwaar is voor hem, maar dat is toch ff jullie tijd en geluk)
Sjeetje wat een ellende allemaal. Ben blij dat ik fijne ouders en schoonouders heb. Marciaatje, als jouw/jullie band met je schoonouders zo "slecht" is, lijkt het je dan wel verstandig je kindje daar onder te brengen? Ik weet niet hoe ze met kinderen is natuurlijk, maar een erg hartelijk mens lijkt het zo niet. Op het kdv is er sprake van regelmaat, andere kindjes en ervaren leidsters... Onze dochter gaat 3 dagen naar het kdv en ook om structuur in haar dagen te hebben gaat ze daar 3x heen. En niet 1x zus en 2 dagen zo. Dat zou je eventueel ook als reden kunnen opgeven aan je schoonmoeder als je de kleine niet meer wilt laten gaan. In geval van ziekte (en geloof me ze zijn vaak ziek) kan je altijd nog op haar terugvallen. Nou, succes in ieder geval en probeer er boven te staan, hoe moeilijk het ook is!