Hallo allemaal, Op oudjaarsdag kregen wij onze 1e echo, ik was 11 weken zwanger. We kregen toen te horen dat ons kindje niet meer leefde.(waarschijnlijk al vanaf week 7) Dit kwam natuurlijk echt als een schok! Een leuk nieuwjaar hebben we dus niet bepaald gehad! Het verdriet dat je je kindje hebt verloren, maar ook de verwachtingen die je had, ons dochtertje zou een broertje of zusje krijgen! Ze verheugde zich er zo op! Het kindje zou net na haar 3e verjaardag komen. Ik ben 4 januari gecurreteerd en dat heeft ook nog een nasleep gehad, want na een week kreeg ik heftige buikpijn en bleek dat mijn baarmoeder zich had afgesloten en al het bloed en stolsels die er daarna uit hadden moeten komen waren blijven zitten. Ben 4x om de 2 dagen terug gemoeten voor controle, heb pillen gehad die het afdreven en die hebben gelukkig gewerkt. Een week later lag ik weer bij de 1e hulp op het ziekenhuis omdat ik gigantische buikpijn had, bleek mijn eisprong te zijn die erg heftig was. Maar goed, inmiddels ben ik al weken hersteld en ben ik ook weer ongesteld geworden 4 weken geleden en heb ook weer eisprong gehad (gezien met testjes). De eerste weken na de miskraam kon ik er erg goed mee omgaan, wel verdrietig in het begin, maar ik dacht, zo veel mensen die dit meemaken, dus het kan mij natuurlijk ook overkomen, we gaan gewoon weer met goede moed verder! Jaja, nu, na zoveel weken komt het er ineens uit?! Ik voel me klote en denk ineens veel aan de miskraam en hoe verdrietig ik er eigenlijk over ben. Denk steeds, nu zou ik over de helft zijn, nu zouden we weten wat het wordt, enz. Ik ben erg opvliegerig en wordt snel boos, wat ten koste gaat van mijn vriend. Maar wat nog het ergste is, ik voel me zo gigantisch schuldig! Stel dat ik meteen weer zwanger zou worden, dan nog is mijn dochtertje al ruim 3,5 en gaat ze bijna naar school. Wat als het pas over paar maanden lukt, dan zit ze al op school en dan maakt ze zo weinig mee van haar broertje of zusje! Ze moet nu nog zo lang wachten, terwijl ik weet hoe super gaaf ze het zou vinden! Ik kan de tijd niet terug draaien en kan dit niet meer goedmaken, het is nou eenmaal gebeurd. Het schuldgevoel vreet aan me, denk steeds, hadden we er maar eerder aan begonnen en niet zo lang gewacht. Herkennen mensen hier iets van? En dan de schrik voor een volgende zwangerschap! Gaat het weer fout? De mega spanningen die ik zal hebben bij echo's. Vreselijk lijkt het me. Ben zo bang dat het weer fout gaat! Sorry voor dit lange verhaal, maar moest het even kwijt. Groetjes, Linda.
Valt allemaal niet mee he linda ........... Het is ook niet niks wat je de afgelopen weken hebt meegemaakt , en je moet je eigen niet schuldig voelen t.o.v je dochtertje , jullie zijn aan een 2e kindje begonnen toen julie er klaar voor waren en dat het dan mis gaat kun je helemaal niks aan doen . En als je straks weer zwanger mag zijn , is je dochtertje nog steeds erg blij , ze zit dan misschien wel op school , maar dan koester je de momenten extra als je met z'n alle saampjes bent ......... Wij hebben al 2 kanjers , en bewust gekozen dicht op elkaar , zit nog net geen 1,5 jaar tussen , en we gingen voor onze derde en hoopte dat die geboren zou worden als onze eerste 4 jr werd , juist omdat ik dan wat meer ruimte en tijd aan dit kindje kon besteden , het leek allemaal goed te gaan , mar zs bleek een bbz te zijn in januari had ik weer een positieve test in handen , was weer niet goed , heb gisteren een curretage gehad , en besef nu dat ik het niet eens meer ga halen voordat Thijme 5 wordt ....
Heel veel strekte, bij mij kwam het geestelijk verwerken van de miskraam ook altijd 3 maand na de miskraam. Voor de omgeving is het dan al geweest, maar voor mij begon het dan, schuldgevoel, paniek stel dat het nooit weer lukt enz. Tijdens de miskraam ben ik altijd opmerkelijk nuchter en flink. Hormonen denk ik. Bij mij heeft deze negatieve periode wel eens erg lang geduurd, was met niets anders meer bezig in mijn hoofd en heb toen medicijnen gekregen 2 maanden maar, maar het getob was weg.
Sterkte! Tussen mij en mijn zus zit 7 jaar (ik ben de jongste) maar wij hebben er nooit problemen mee gehad. Is juist leuk straks heeft jou dochter dr rijbewijs en kan ze gezellig dr kleine broertje of zusje meenemen. Wij hadden er alleen maar lol in. Alles wat ik op school moest doen had ze al gehad, en kon het mij dus mooi vertellen. Leeftijd dichter bijelkaar is leuker met spelen met elkaar maar een groter leeftijds verschil heeft ook voordelen. Ik zou me daar niet druk om maken. Je neemt tenslotte een kindje omdat jullie het willen en niet alleen voor je dochtertje toch?