Vroeger als kind hoorde ik er nooit bij. Ik werd op zn minst genegeert en anders gepest. Dat begon op de kleuterschool (jaja...kleuters pesten niet zeggen ze dan) en bleef de hele basis school zo. Dankzij mn ervaring op de basis school was ik natuurlijk een lopend doelwit in het voort gezet onderwijs. En later op de werkvloer helaas ook nogal eens. Ik voelde me dan ook altijd afgewezen door iedereen (inclusief mn vader....overigens) En al die mensen waren niet de enige die een hekel aan mij hadden. Dat had ik zelf ook! Na een aantal jaar en een heleboel gesleutel aan mezelf met veel dank aan het internet en een spel waarin ik veel mensen heb leren kennen en op den duur leider werd van een internet clan werd ik zelf verzekerder en leerde ik mezelf beter op te stellen naar anderen (leerde dus de houding af die me was aangeleerd door al die jaren gepest en afwijzing). Ik werd zelfs zo sterk en geloofde zo erg in mezelf dat ik het aan durfde om van mn ex te scheiden en alleen door te gaan met mn 2 kinderen. Had ook een heel regiem aan vrienden en was ERG populair. En het aller mooiste....ik leerde mezelf te waarderen! Helaas bleek dit voor mn ex heel anders uit te pakken en heeft hij zichzelf van het leven berooft. Door dit en hoe ik behandelt werd door de sociale dienst plus alle ellende die ik over me uit gestort kreeg door de dood van mn ex (gedwonge verkoop woning, zijn schulden die ze op mijn kinderen wilden verhalen etc etc). Dook ik de depressiviteit in. 2 jaar pillen geslikt en nog eens 3 jaar van depressiviteit verder heb ik ondanks het akkerfietje rond kerst het idee dat mn depressiviteit weg is (met kerst stond ik op het punt weer met medicatie te beginnen maar dit bleek een normaal dipje ipv het begin van mn depressiviteit na een zwangerschap zonder die klachten) JOEPIE zou je dan denken. Het probleem is nu alleen dat ik van de 4 jaar dat ik hier woon er 3 depressief geweest ben. Ik in die tijd zo goed en kwaad als het kon mn kop boven water gehouden heb. Geprobeert heb in het eerste jaar toen ik nog medicijnen slikte om een gezellige ouder te zijn en met de mensen op het schoolplein te kletsen. Maar TOTAAL geen aansluiting vond. Verder als hoi komen we niet...en dan moet ik de eerste zijn die hoi zegt en anders komt er helemaal niks. Zelfs niet bij menigeen waar mijn zoontje speelt. En het is toch niet dat ze me niet kennen want ik heb mn zoon tot 2 jaar geleden altijd nog gebracht en opgehaald bij vriendjes omdat hij over een erg drukke weg moest om thuis te komen. En kwam dus ook vaak daar binnen en dan kunnen ze ineens wel kletsen.. Twee jaar geleden kwam mijn kind in de boven bouw (mn middelste zoontje...mn andere zit op een sbo en dus niet bij zn broer op school) en kreeg de gelegenheid mee te gaan doen aan lokale wedstrijden van bepaalde sporten. Nou is mn zoon nogal goed in lichamelijke dingen dus die wil overal aan mee doen. We hebben het beperkt tot handbal en voetbal en dit heeft hij met veel plezier gedaan. En mama was daar (met zn broer) om hem aan te moedigen (papa moest werken). De eerste keer dat ik daar was voor handbal heb ik actief mee staan juichen en springen en doen. Fotos gemaakt tot en met. Hele reportage bijna (tja geef mij n camera en ik heb zo een stuk of tig foto's ). En ondanks dat ik het gevoel had er een beetje bij te hangen was het wel gezellig met de vaders en moeders. Ik dacht dat ik nu ondanks alles misschien toch n beetje aansluiting had dan. Niks was minder waar. Zodra we weer op het schoolplein stonden vervielen de anderen weer in het zelfde ongeintereseerde hoopje "ons kent ons" en stond ik daar weer. En heb echt geprobeert een gesprek aan te knopen. Aangeboden de fotos op cd te zetten voor 2 moeders die daar bij handbal zo enthausiast over waren. Was n goed idee en ze zouden n cdtje mee brengen...vonden niet dat ik de cdtjes moest betalen. Nou ok, prima. Maar er kwam geen cdtje en de moeders spraken nog steeds niet uit zichzelf tegen me. Ik had daarna een tijd een diepe depressie en heb een tijd lang niet op het schoolplein gestaan. Het volgende jaar stonden we ergens anders op het plein omdat de klas aan de andere kant van het schoolgebouw zat en sommige ouders stonden daar, anderen nog op de oude plek. En die weinigen die iig nog hoi en hoe is het zeiden (wel geteld 2) zeiden nu of niks of stonden daar niet waar ik niet stond (en na tig keer alleen hoi krijgen als je zelf hoi zegt is het wel over bij me) En weer was daar het handbal tournooi en mn zoontje deed mee. Dus ik met mn dikke buik (zwanger van Wendy) en mn 2 zoons daar weer aan de kant staan. Ik was stukke minder enthausiast omdat dat gewoon niet ging met die dikke toeter. En heb n tijdje in de kantine gezeten. Andere ouders gingen daar ook af en toe zitten...met het groepje. Maar niet bij mij. Zelfs de moeder van een vriendje van mn zoon die ook zwanger was (1,5 maand verder als ik) kwam niet bij mij zitten en zei niks tot ik haar op de wc tegen kwam en ze enthausiast deed over mn dikke buik. We hebben even staan kletsen en toen zijn we ieder weer onze eigen weg gegaan. Wat was ik blij dat ik naar huis kon toen maar vond het fijn dat ik even met die moeder gekletst had en het leek voor mijn gevoel te klikken en sinds die tijd zegt ze uitzichzelf ook hoi als ze me ziet...maar meer ook niet. Zelfs nu nog niet ondanks dat allebei onze kindjes geboren zijn...allebei dochters...allebei van een nieuwe man nadat we van onze ex gescheden zijn en al 2 jongens daar van hadden (hoeveel kan je gemeen hebben?) En de rest zegt al helemaal niks... Gister was het weer zover...nu was het voetbal...handbal hebben we dit keer ook mee gedaan maar was ik er niet bij omdat ik net bevallen was. Ik stond daar voor mijn gevoel met mn kers verse dochter (ja ok ze is alweer 6 maanden oud) maar dit is toch de eerste keer voor veel van die moeders (waar onder ouders van kinderen waar mn zoontje vaak bij speelt) dat ze me met mn dochtertje zien. Niet eentje is komen kijken ofzo. Zelfs niet toen ze vlak bij me stonden. Zelfs niet toen ik hoi zei. Ik voel me weer net als op de basis school... Afgewezen, onbelangrijk en het ergste....ik voel me weer dat meisje wat ik toen was....en dat meisje mag ik nog steeds niet. En nog veel erger....voel me er zo rot over voor mn dochter.... Alsof het totaal niet boeit dat ze er is. Totaal onbelangrijk....net als dr moeder. En vanacht kwam Wendy weer eens voor een nachtvoeding....en dan ga ik malen....en zit ik om 5 uur weer beneden omdat ik niet kan slapen Moest het even ergens kwijt... Van mn man krijg ik alleen "tegen mij praten ze wel" Maar op andere momenten zegt hij ook dat ze nooit uit zichzelf eens hoi kunnen zeggen hier.
Heej meid, ik vind het echt een rotsituatie... en ik vind het een beetje ''asociaal'' van die moeders van school... het is het typische ''wij hebben al een clubje en laten niemand toe''.. ik ken het wel.. maar meestal doen die mensen het nog onbewust ook! ik zou je je er niet zo druk over maken, heb er gewoon lak aan! verder weet ik ook niet echt meer wat ik erover moet zeggen, vind het alleen balen dat je je zo voelt door een stelletje mutsen! Succes meid, vind het goed van je dat je het hier even van je afschrijft!
pffffffff wat een verhaal zeg , zit met de tranen in mijn ogen... ik zou je zo graag een MEGA KNUFFEL willen geven Meer kan ik er niet over zeggen..... groetjes van Ramona
Ik kan me er helaas niets bij voorstellen omdat ik zelf 1 van die moeders ben, die niets met die andere te maken heeft of te maken wil hebben. Tuurlijk als ze tegen me praten, praat ik terug, maar ik heb verder niets met die moeders. Ik breng mijn kind naar school en that's it, ik heb zelf niet de minste behoefte om een praatje te maken met de moeders of wat dan ook, voel me ook niet aangetrokken om tot zo'n koffieclubje te horen. Er staan wat moeders op het plein die ik ken van hun kinderen (spelen hier en andersom) en daar praat ik gewoon mee, evenals met de moeders die ik op straat ook wel eens tegen komt (beleefd gedag, hoe is het, en that's it) Ik snap je frustratie wel, maar als ik jou was zou ik gewoon proberen op een andere manier sociale contacten op te doen, en hen op het schoolplein lekker te laten voor wat ze zijn. In mijn ogen (en van wat ik natuurlijk wel eens opvang) hebben die moeders niets anders te doen dan te roddelen over andere moeders (die er niet bij staan) nou sorry hoor, bij dat soort volk wil ik niet eens horen, en ik denk jij ook niet. Ga op een club, ga zelf sporten, plaats een advertentie waarin je vraagt of er iemand in de buurt is die met je mee wil sporten of wat dan ook (daar waar je interesse ligt) maar zet die moeders van school lekker uit je hoofd, begroet ze beleefd(of niet ) en laat ze. Maak je er niet druk om, dat is het niet waard, jij weet wat je waard bent en dat is meer dan zij die alleen maar vastgeroest zitten in hun nare gewoontes. liefs mamatje
Begrijp me niet verkeerd. Ik hoef ook niet zo nodig in het roddel cirquie of op de koffie. Maar het praatje en de hallo zou wel fijn zijn. Het erkennen dat je er bent/ook een van de moeders van de kinderen op school bent/leeft, zou wel erg fijn zijn. Ik heb mn sociale contacten daar heb ik hun niet voor nodig. Wat ik wel nodig heb is aansluiting. Een verlaagde drempel om eens over iets te praten van school of weet ik het... een idee te krijgen van bij wie mn zoontje speelt ofzo. Bedankt voor de knuffel meiden! Kan ik echt ff gebruiken!
hey Wilma, wat een verhaal meid, ik begrijp uit je verhaal dat het eigenlijk alleen om "hoi" en "hoe gaat het" gaat. een bevestiging dat je er bent en bestaat, dat zou inderdaad wel fijn zijn maar reken niet op een ander als het gaat om je eigenwaarde, dat moet uit jezelf komen, je moet meer van jezelf gaan houden en niet denken dat je minder bent dan een ander of er niet bij hoort omdat ze niks zeggen, jij bent een volwassen vrouw en een geweldige moeder en partner, iedereen die dat ziet verdiend je aandacht, iemand die je bij voorbaat al negeerd zou je lekker moeten laten gaan, wat is zo'n contact dan nog waard? heel veel sterkte meid, laat je niet krenken!
tjee wat naar zeg! Ik ben zelf niet zo'n praatjesmaker en zoek eigenlijk geen contact met andere ouders, maar als iemand een baby heeft gekregen... Vind ik persoonlijk wel heel anders hoor! En als je kind ergens speelt of een ander kind speelt bij jou, zou ik wel een praatje maken. Iig vertellen of het gezellig was en wat ze gespeeld hebben! Maar ik kan me niet echt voorstellen hoe het voor jou moet zijn, omdat je het al zo lang ervaart. Ik vraag me wel af, weten die mensen van je depressie(s)? Ik weet van mijn moeder, zij is er net uit en zeker een jaar depressief geweest, dat mensen het moeilijk vinden haar te benaderen en dat haar dat heel erg kwetst. Maar een goede tip ofzo heb ik niet voor je...
Meid wat erg, je woorden raken mij erg! Heb je zelf geen hobbies behalve internet? miss sporten of babyzwemmen met je kleine meid om op die manier contact te krijgen met andere mensen? Die ouders van die school vind ik gewoon aso, kleine moeite om hallo te zeggen en te vragen hoe het met je kleine meid is. Kop op meid! hun zijn het echt niet waard om over in te zitten al snap ik dat het heel moeilijk is. XX
Hoi Wilma, Wat vervelend dat je je zo voelt! Kan me voorstellen dat dat nare herinneringen naar boven haalt maar onthou dat je niet meer dat kleine meisje bent en hartstikke trots mag zijn op wat je allemaal bereikt hebt! Probeer je je er aub niet te veel door te laten raken want oh wat zou het zonde zijn als je eigenwaarde door hen (die het waarschijlijk niet een door hebben en misschien niet zo bedoelen?) naar beneden zou kelderen, juist wanneer je er zo hard aan gewerkt hebt! Blijf van jezelf houden en waarderen want dat is uiteindelijk het allerbelangrijkste! Hou dat vast! En nu ff offtopic: @guppie81, hoe is het met je dochtertje nu? Is de pijn al wat afgezakt? Groetjes, jessy
pff meis, je kon wel hier op zelfde schoolplein staan! ik herken zoveel uit je verhaal... ik ben op gegeven moment gestopt met naar school gaan.. je hoorde gewoon geroezemoes als ik mijn zoon naar school bracht... ik was vreemde eend in bijt en zou der nooit bijhoren... ( heel gek, dit is nl alleen bij jongste geval, bij oudste kende iedereen iedereen). ik zou in elk geval op zoek gaan naar eigen bezigheden waarbij je mensen kunt ontmoeten, buiten dat schoolplein. en wat het belangrijkste is: stop met twijfelen over je eigen zelfbeeld... dat kan toch niet afhangen van zon stel trienen op een schoolpleintje!
Dat ben ik met je eens. Hoe je dat voor elkaar krijgt? Ik zou het niet weten meis. Weet ook even niet wat hierop te moeten zeggen eerlijk gezegd. Vind het al lullig genoeg dat jij er zo mee zit. Kan niet anders dan je een dikke virtuele knuffel geven en toch hopen dat je die aansluiting toch zal vinden. Liefs mamatje
en anders misschien een idee om te gaan helpen op school? bv met activiteiten of de oudercommissie, luizenmoeder, enz. dan krijg je ook meer contact met andere moeders van school. (als je dat perse wilt, ik zou bij zo'n groepje niet willen horen.)
Wat jammer dat je eigenwaarde zo afhangt van wat andere mensen over je denken, of van wat jij denkt dat ze over jou denken! 't Is makkelijk praten van achter de computer, maar die tuttebollen zijn toch totaal niet belangrijk? Het met elkaar roddelen over andere mensen is vast het hoogtepunt van hun dag... :-s Hoe leeg kan je hoofd zijn! Kom op meid je bent leuker, grappiger en interessanter dan zij! Je hebt (ongetwijfeld) geweldige kinderen, een lieve man en nog een heel leven voor je. Zonde om je geluk door mensen die niet met je willen praten, te laten beïnvloeden! (virtuele knuffel ook van mij )
@ Jessy, de pijn is zeker wel minder, maar ze staat er nog niet op. Het is behoorlijk frustrerend voor haar. Ik weet wel dat als ze vandaag niet los gaat staan, dat er wel meer aan de hand is, want er is nog een heel klein drempeltje waar ze overheen moet!
Sommige groepjes daar zul je nooit bijhoren, ik vind het best onbeschoft dat ze nog amper gedag kunnen zeggen. Iedereen komt wel eens in van die situaties (opleiding, cursus, feestjes etc.) waar je gewoon weinig tot geen aansluiting met mensen vindt. Vroeger kon ik me er nog druk om maken, nu denk ik gewoon, ach, wat moet ik met die mensen? Zij hebben geen behoefte aan mij en ik niet aan hen. En als ze al te arrogant en onbeschoft zijn om gedag te zeggen, dan zal ik ook totaal geen moeite doen om nog zelf contact te zoeken. Het is jammer, maar vat het niet persoonlijk op. Sterkte!
Ik houd tegenwoordig van mezelf. Ik laat me niet meer op mn kop zitten (als ik niet in de put zit tenminste anders komt t 10x harder aan). En ik weet de wegen naar contacten leggen. Nu ik niet meer depressief ben kan ik ze ook weer redelijk onderhouden. Ik heb ook contacten/vrienden/kennissen (al kunnen er wel een paar bij liefst in de buurt ipv half nederland door ) dat is het punt ook niet. Maar wat telkens als ik bij school kom/ op zo'n sport dag kom of waar dan ook kom met ouders van die school...die klas...waar mijn kind mee speelt. Dan kijken ze me niet eens aan. Of ze kijken...lopen me straal voorbij en dat is dat. En dat is kwetsend. Misschien voor mij iets meer als voor n ander (door mn geschiedenis). En ik heb ook even het idee gehad dat t zoiets was van ze hebben geen trek in echt contact (en dat is prima) en dat ze het niet door hebben dat ze zo over komen want dit hele dorp heeft moeite met hoi zeggen (zelfs de buren zeggen het alleen als het zo uit komt...en dat valt mij misschien meer op omdat ik brabants ben...en daar werkt dat toch ff iets anders). Of misschien hadden ze even niet door dat ik de moeder was van dat kind wat 3 dagen in de week bij hun speelt. Maar dan zijn er wel ERG veel mensen zonder erg hier... Maar als je dan met je babytje voor het eerst ergens staat en je zoon al ongetwijfelt er over gepraat heeft (die zit er nml nog steeds helemaal vol van en is helemaal gek op Wendy) of de tamtam iig wel iets gezegd heeft omdat er al n paar zich af vroegen waar ik gebleven was n tijdje terug toen ik op mn eind liep van de zwangerschap...tja.. Dan kom je toch even kijken? Nou hier niet dus...of iig niet bij mij dan. En dan kan ik idd denken van nou bij zulke mutsen wil ik niet eens horen (en dat heb ik ook 9 vd 10 x gedacht...en wil er ook niet persee bij horen in de trand van bij elkaar op de koffie.). Maar mn kind(eren) moeten het wel van HUN kinderen hebben kwa spelen enz. En ik heb nou eenmaal 2 kwetsbare kinderen (de een heeft pdd-nos, de ander is te jong voor zn leeftijd en ik vermoed dat er nog meer is maar dat is nog niet helemaal duidelijk...moet ik ook weer achter aan...is soms maar goed dat ik niet werk ) En dan is het handig als je bepaalde dingen weet/kan bespreken. Maar dat werkt niet als je elkaar niet kent/kan aanspreken en het op zo'n manier gaat zoals beschreven. Ben ondertussen al weer uit mn dipje geklommen mede dankzij dat ik me pissig kon maken om iets anders (met dank aan de burocratie omtrend het aanmelden van een kind in het speciaal voortgezet onderwijs en het niet aanwezig zijn van iemand die WEL iets weet ipv telkens dezelfde muts die niks anders kan antwoorden als "Dat weet ik niet".) Maar ik weet gewoon dat dit me dwars blijft zitten simpel weg omdat mn zoontje dus wel bij die mensen speelt. Ben iig blij dat ik even tegen jullie aan mag zeuren hier over Dankjewel!
jeetje wat een verhaal zeg..heb t echt met kippevel zitten lezen. echt heel erg sneu voor je, iets anders kan ik gewoon niet zeggen.. ik zou ook denken die mensen zijn niet belangrijk, maar voor jou is t gewoon belangrijk om die aansluiting te hebben dus ik snap je frustratie heel goed. ik hoop dan ook dat je snel je plekje zult vinden. ook van mij een knuffel!
Hier ben ik het volledig mee eens.Het is wel herkenbaar,ben zelf ook jarenlang gepest en met minderwaardigheidscomplex rondgelopen. Op de school van mijn dochter gaat het ook zo maar ik heb schijt aan die wijven.Gelukkig gaat mijn dochter met veel plezier naar deze school en zit ze in een hechte klas.Maar,over 4 weken is dat over&uit.
Ik snap je helemaal Wilma. Ik heb ook sociale contacten genoeg, maar de vriendengroep van mijn man daar hoor ik na al die tijd nog steeds niet bij. Word gewoon compleet genegeerd en ik heb zoiets je hoeft me niet aardig te vinden en ik hoef ook niet bij je op de koffie, maar je kunt toch wel normaal Hallo zeggen, maar nee dat kunnen ze niet. Met als resultaat dat ik niet meer mee ga naar verjaardagen van zijn vrienden en dan nog krijg je dan commentaar. Of ik me tegoed voel voor hun omdat ik geen interesse in hun toon. Ja hallo, bekijk het lekker even allemaal daar. Wilma trek je er maar lekker niks van aan. Als rasechte brabander begroet ik iedereen en wil ik voor iedereen aardig zijn. Maar zeg altijd maar zo als ze aardig tegen mij zijn, ben ik ook aardig voor die persoon en als iemand een probleem heeft met mij, kunnen ze lekker in de str*nt zakken om het maar ff op ze brabants te zeggen.