Ik Ben dol blij met mijn kindjes,Ben 18 maanden en Gijs 3 maanden en ik hou ziels veel van ze. maar soms is het zo druk dat ik wel eens denk waarom wil ik 2 kindjes en daar schaam ik me wel voor dat ik dat denk want ik hou toch van ze. Maar door die gebroken nachten die gijs nog heeft en Ben die erg lief is maar ook druk kan zijn voor zijn leeftijd zit ik er wel eens helemaal door heen en ben ik erg moe. Gelukkig hoef ik de zorg niet aleen te doen want mijn vriend is er ook nog en mijn schoon moeder die af en toe in springt. Ik heb het gevoel dat ik gelukkig moet zijn met mij 2 gezond kinderen maar soms ben ik even niet zo gelukkig en zie ik de roze wolk helemaal niet. Nogmaals mijn kinderen zijn me alles en ik wil ze nooit meer kwijt maar het is zo zwaar soms. en waar blijf ik zelf dan nog denk ik want tijd voor me zelf heb ik heel weinig hoewel dat te begrijpen is met 2 kleintjes. Zijn er nog meer meiden die dit herkennen en mij begrijpen want soms heb ik het gevoel dat ik de enige ben die er zo over denkt. En ik ben een moeder maar soms zou ik mijn moederschap even neer willen leggen en even geen moeder willen zijn,heel even maar hoor want ik kan mijn kindjes niet te lang missen. Doei Teddy.
ik snap echt precies wat je bedoelt.... ik vind moederschap echt niet altijd rozegeur en maneschijn. er wordt eigenlijk maar weinig gesproken over de keerzijde van moederschap zoals peuterpubers en gebroken nachten en begrijp me niet verkeerd ook ik hou ziels veel van mijn kinderen, daarom doe ik af en toe wat voor mijzelf bijv. lekker even de stad in of een keertje naar de bioscoop of zoiets.
Tuurlijk begrijp ik t! Denk iedereen wel....het is ook gewoon best zwaar; je leven en ritme bepaal je nu niet meer zelf en dat is heftig. Dat je er soms doorheen zit of ervan baalt, betekent natuurlijk ook niet dat je niet van je kindjes houdt!
Dat wat jij schrijft is wat me tegenhoudt om een tweede kindje proberen te krijgen. Ben bang dat ik dalijk helemaal geen tijd voor mezelf heb. Amy slaapt erg weinig overdag meestal een uurtje/anderhalf. En snachts gelukkig weer door op moment maar max 10 uur. Dus ze gaat meestal rond 9 uur naar bed en dan vaak duurt het nog even voordat ze slaapt. En met een eventuele 2de kom je naar mijn idee nergens meer aan toe. Je huishouden gaat ook gewoon door. Dus snap je helemaal.
Hier hetzelfde verhaal... Tobe is best een makkelijk kind dus ik voel me echt gezegend (als ik sommige verhalen hier lees...) en soms heb ik echt al flinke kriebels voor een tweede. Maar ik ben zo bang dat het dan helemaal niet meer zo relaxed gaat zoals het nu gaat... De eerste 3 weken heeft Tobe het namelijk best moeilijk gehad en ik daardoor ook. Ik zag het toen regelmatig helemaal niet meer zitten en hing ook huilend aan de telefoon met het CB. Sinds ik een aantal dingen heb veranderd, is Tobe een totaal ander kind en voel ik me zo gelukkig! Het gaat zo ontzettend goed! Ik vind het totaal niet zwaar. Dus nog steeds denk ik dat we pas voor een tweede gaan als Tobe naar de basisschool gaat...
Hier precies het zelfde, voel me er ook erg schuldig over, omdat ons mannetje een hele moeilijke start gehad heeft en ik er zo naar verlangde om hem thuis te hebben. Nu heb ik af en toe echt ff zoiets, kan het even niet...... Op het moment (gaat wel sinds gisteren en vandaag beter) is hij heel veel aan het huilen, ontroostbaar en ik merk gewoon dat hij niet lekker in zijn vel zit. Daardoor zit ik ook niet lekker in mijn vel en ik denk dat hij dat ook weer van mij merkt. Zo gaat het cirkeltje rond...... Helaas heb ik vaak wel het gevoel er alleen voor te staan, want mijn vriend moet op het moment erg veel werken. Hij staat om 5 uur op en komt tussen 8 en 10 's avonds thuis, gaat naar bed en zo begint het de dag erna weer. Hij merkt het bijna niet dat ons mannetje het zo moeilijk heeft, want om 22.00 uur na de laatste fles gaat hij naar bed en slaapt door tot 6.00 uur (en ja dan is hij alweer weg). Op het moment is de situatie even niet anders en gaat dit allemaal wel weer veranderen, maar op het moment zie ik het ff niet meer zitten. Begrijp mij ook niet verkeerd, ik hou ook ontzettend veel van mijn zoontje!
Ben en Gijs schelen 15 maanden dus dat is snel op elkaar en daar hadden we niet bewust voor gekozen,met Gijs was ik in een keer zwanger toen was Ben 6 maanden dus ja zo snel kan het gaan. Wel bewust voor een tweede gekozen hoor. En een week na de geboorte van Gijs toen de kraamhulp weg ging kreeg Ben een oor ontsteking en huilde de hele dag en Gijs die wilde ook niet slapen en huilde ook de hele dag. Mijn vriend was weer werken en ik stond er aleen voor. Ik zat er helemaal door heen en dacht dat ik gek werd,zag geen mensen meer,kwam niet aan me zelf toe en dan 2 huilende kinderen de hele dag. Mijn vriend had wat extra vrije dagen op genomen zodat hij mij kon helpen want ik kon het aleen niet meer. Ik was zo moe en zag er niet uit met die wallen onder me ogen. Nu na 3 maanden keert de rust hier in huis en kan ik mijn draai ook weer een beetje vinden. Hoewel het nog steeds erg zwaar is af en toe kan ik het nu beter aan. Maar zwaar blijft het wel. En als je moeder bent mag je dan op eens niet meer huilen omdat je het even niet meer ziet zitten en moet je altijd maar gelukkig zijn. Een moeder heeft toch ook gevoel en emoties,ik wel en mijn emoties gaan wel eens met mij aan de haal. En dan heb je mensen die zeggen dat je gelukkig kan zijn omdat ik 2 gezonde kinderen heb en een leuk huis en leuk werk maar het geluk zit hem toch niet in een mooi huis. geluk zit hem in je zelf en ja soms ben ik dus even niet gelukkig maar er zijn genoeg momenten dat ik wel gelukkig ben hoor. Ze zeggen dat de eerste 6 jaar de tropen jaren zijn en dat geloof ik graag. ik ben ook blij dat Gijs nu wat ouder is want het is altijd weer wennen met een nieuwe baby in huis en altijd weer het ritme vinden en ik vind dat niet de leukste tijd. Met 3/4 maanden vind ik het pas leuk worden want dan gaan ze bewegen en lief lachen en zich echt ontwikkelen als een mensje en dat doet Gijs nu. Nou ik ben blij dat meer meiden zich herkennen in mijn situatie. Doei Teddy.
Heel erg herkenbaar.. Wij hebben niet bewust gekozen voor de komst van Esmee maar houden zielsveel van haar en zouden haar nooit en te nimmer kunnen missen.. Het staat ons erg tegen om aan een tweede kindje te denken, we voelen ons soms wel schuldig naar Esmee.. Misschien geen broertje of zusje voor haar.. We hebben een enorm makkelijk kind, ze slaapt goed en eet goed en is bijna altijd vrolijk.. het is maar afwachten hoe de 2e is Nee, het ouderschap is niet altijd roze geur en maneschijn.. Maar wel prachtig!
Het is echt niet vreemd hoor... mijn kids schelen ong anderhalf jaar en zijn nu 2 en 3,5. Met periodes is het zwaar vind ik. Natuurlijk de eerste maanden omdat je aan het niewe leven moet wennen en nu vind ik het ook best pittig omdat ze nu de leeftijd hebben dat er ruzies zijn. 2 in de peuterpubertijd... Ik heb om het mezelf makkelijker te maken ze zo snel mogelijk in een zelfde ritme `geduwd`wat betreft slapen, mn dochter van 3,5 is pas net gestopt met haar middagsslaapje (helaas, was toch een uurtje rust op de dag ook voor mij) en savonds gaan ze optijd naar bed (ong 18.30) Ik doe savonds het huishouden want dan loopt er niemand voor mn voeten en gaat het dubbel zo snel. Verder leer je prioriteiten stellen... soms draait de boel soepeltjes maar als ik niet goed in mn vel zit dan vertel ik dat gewoon tegen mn man, brengen we de kids een middagje naar oma en gaan even samen wat leuks doen. Juist bewust van die dingen genieten helpen me dan om er weer tegen te kunnen. Het went echt wel... druk is het wel maar mijn ervaring is dat het steeds normaler wordt. Ik kan me al niet meer voorstellen dat mn leven er rustiger uitzag. Zelfs een derde kindje wordt heeeeeel zachtjes aan in overweging genomen...
Hmm ik denk dat je alleen maar echt gelukkig kan zijn als je soms ook gewoon wat minder gelukkig bent. maar wij houden het voorlopig ook gewoon op 1 kindje hoor want ik kan me voorstellen dat je goed geleefd word met 2 kindjes. nou was anne ook niet echt de makkelijkste... wellicht dat als anne geen huilbaby was geweest dat ik er nu heel anders over had gedacht maarja.. dat is nou eenmaal niet zo en die periode was zo heftig... dat ik liever dat risico nie tnog een keer neem zou er niet aan moeten denken dat ik tegelijker ook nog een ander kindje moest verzorgen kon al niet eens voor mezelf zorgen in die tijd.. laat staan voor iemand anders. maar wat wij wel doen.. is af en toe anne bij opa en oma laten logeren ze gaat daar op vrijdag altijd al heen ivm oppas en dan blijft ze gewoon een nachtje slapen opa & oma gelukkig.. en wij hebben even tijd voor onszelf avondje uit, wat drinken of gewoon relaxen. Morgen dus lekker uit eten met vrienden. ook met kinderen.. dus die hebben ook een oppas geregeld eventjes er tussenuit met zn 4tjes toch belangrijker dan ik dacht liefst zie ik anne elke minuut... maa rop de momenten dat we dan eenmaal op stap zijn geniet ik er stiekum toch wel van dat we even gewoon weer de dingen kunnen doen die we altijd deden toen er nog geen lief droppie was.
Oja.. Esmee was de eerste paar maanden ook een huilbaby en kon ook niet genieten van haar.. Nu is ze wel heel makkelijk.. Die angst voor nogmaals een "huilbaby"is wel erg groot bij ons..
jups hier ook dus maar nu de grote vraag.. gaan jullie op termijn nog wel voor een 2e? i mean.. voor zelfde geld is dat het makkelijkste kind van de wereld
haha ik snap het precies! Romy is werkelijk mijn alles! maar ik heb pfeiffer en ze zit nu in een sprongetje (denk ik...?) en ze was de heeele nacht aan het spoken en dan overdag niet willen slapen en niet eten, alleen maar aandacht eissen. dan ben je op een gegeven moment zo moe dat je denkt: jeetje... had ik maar weer heel even de wereld voor mij alleen... en toch blijf je van ze houden en smelt je steeds weer voor de charmes die ze houden haha
Nee.. op korte termijn gaan we niet voor een 2e kindje.. niet voordat Esmee 4 is tenminste.. zeg ik nu.. Waarschijnlijk heeft Esmee kiss gehad en huilde ze daardoor zo veel.. Ze is gehaald met een spoedkeizersnede voorafgaand is ze gedraaid van stuit naar hoofdligging dus een hoop getrek aan dat kleine lijfje.. Jullie dan? Denken jullie al aan een broertje of zusje voor Anne?
Heel heel heel erg herkenbaar, ik kan niet eens goed uitleggen hoe moeilijk het hier vaak gaat. Mijn oudste dochter is een zeer actief en druk en ingewikkeld kind (over het algemeen heel leuk zo'n kind met pit, maar ook vaak moeilijk!) en mijn jongste huilt zo veel. En dan allebei tegelijk en ik zit zo vaak alleen thuis dat de muren op me afkomen. Er moet echt wat gebeuren hier want op deze manier trek ik het eigenlijk niet. Nouja, ik wil er eigenlijk niet eens teveel op doorgaan maar ik weet echt helemaal wat je bedoelt.
Hai, Wij hebben jaren gewacht op ons wondertje en uiteindelijk is na 3 jaar wachten en via de MMM ons zoontje Luca geboren. Ik vind het ook soms heel erg zwaar. De eerste drie weken heb ik mij echt een zombie gevoeld die alleen maar bezig was met voeden en proberen elk uurtje slaap te pakken wat je maar kan. Luca slaapt nu door dus dat maakt het wel wat makkelijker. Toen ik zwanger was zei ik al dat wij niet lang zullen wachten voor een tweede omdat de eerste zo lang duurde en ik inmiddels ook niet meer de jongste ben. Nu twijfel ik daar heel erg aan omdat ik het vooral de eerste paar weken heel erg zwaar vond. Met een tweede wordt dat nog veel zwaarder omdat je de jongste nog heel vaak moet voeden en er loopt dan nog een ukkie in huis die ook de nodige aandacht nodig heeft. Wij wachten dus nog wel even en kijken op het moment dat Luca 1 wordt hoe wij ons voelen. Ook mijn vriend had niet verwacht dat het in het begin zo zwaar zou zijn. Dan kunnen wij meteen weer de MMM in omdat ik verklevingen in mijn eileiders heb en zonder hulp wordt ik dus heel moeilijk zwanger. Jullie verhalen zijn dus heel erg herkenbaar. Nataly
hmm daarom ben ik blij dat ik werk een werkdag is duidelijk minder inspannend dan een dag met kindlief thuis zelfs nu ze eigenlijk gewoon heel lief en makkelijk is en ik dr het liefst elk moment van de dag bij me zou hebben.. ik weet inmiddels dat de muren dan toch echt op me af komen ik wil/moet gewoon af en toe wat aanspraak hebben liefst ook nog aanspraak die niet altijd perse over kinderen hoeft te gaan en 4 dagen werken en een kind is best zwaar maar ik denk dat fulltime mama wat dat betreft niet minder zwaar zou zijn. al was het dus maar omdat ik ook af en toe IK wil zijn ipv "de mama van"
Ik heb nu één kindje en vind het soms (om het zacht uit te drukken) best pittig, laat staan 2 ukkies....poeh hé. Je schrijft dat je af en toe het idee hebt dat je de enige bent, maar weet je wat het vaak is.. 1) je HOORT het leuk te vinden 2) moederschap HOORT het mooiste te zijn wat er is 3) je HOORT op de roze wolk te zitten, en er het liefst de eerste paar jaar niet meer vanaf te stappen 4) je kindje HOORT het geweldigste kindje op aarde te zijn. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Vaak hoor je in je directe omgeving niet dat het af en toe zwaar *piep* is, en dat het helemaal niet altijd zo leuk is als mensen zeggen dat het is. Waarom? Omdat je dan scheef aangekeken wordt, en met een beetje pech nog als ontaarde moeder wordt bestempeld ook. Natuurlijk hou ik van mijn kindje, natuurlijk is zij vooral de mooiste en liefste meid op aarde, maar ook ik kan haar af en toe (ookal is ze helemaal 4,5 maand) achter het behang plakken. In ieder geval wil ik je sterkte wensen.. Groetjes, Liss