ik vind het dan oo het mooiste wat me is overkomen maar... het is wel 100% en niet af en toe even een uurtje relaxen en de verantwoording niet hebben en dat maakt het zwaar denk ik
Ik vind het fijn om alle verhalen te lezen om zo te kunnen zien dat ik gelukkig niet de enige ben die er zo over denkt en het soms erg zwaar heeft. Gijs zit nu weer in een makelijke periode en slaapt erg goed,ik leg hem na de fles en na het verschonen en de box in bed en hup hij slaapt zonder problemen. En het gaat`volgens mij ook niet heel lang meer duren of Gijs gaat door slapen want het gaat snachts steeds beter. En vanmiddag toen was Ben zijn middag slaapje aan het doen en Gijs werd wakker voor zijn melk en toen hebben we samen een hele tijd geknuffeld en Gijs kwam zo lief tegen me aan liggen en lieve geluidjes maken,ik werd er gewoon emotioneel van zo lief. Ja dan zijn dit soort momenten wel makelijk als Gijs het zo goed doet. Maar als Gijs een sprongetje heeft en niet zo goed slaapt dan kan het heel zwaar zijn. Hoewel hu Gijs wat ouder word gaat het steeds makkelijker worden. Maar moe ben ik wel nog steeds en savonds als de kindjes op bed liggen dan vald mama ook op de bank in slaap Ik moet er personelijk niet aan denken om een derde kindje te hebben en alle drukte weer op nieuw te ervaren. Nee wij houden het lekker bij twee. Ik heb echt bewondering voor ouders met 3 of meer kinderen,wat een drukte lijkt me dat. Doei Teddy.
Ik moet ook echt niet aan een 2de denken ik vind er eentje al vreselijk veel werk ik loop bijna heel de dag wel was te doe luiers verschonen eten te geven en als we geluk hebben kunnen we er s'middags nog even op uit, ik zou niet weten hoe ik dit moet doen als er nog een hummeltje over de vloer kruipt. Nu werk ik nog geen eens maar over 2 weken moet ik weer gaan werken ik moet er echt nog even niet aan denken hoe het dan moet gaan.
Moederschap is af en toe de zwaarste 'baan' die er is vind ik. Mijn eerste was een huilbaby en later een pittige dreumes/peuter, dus ik heb jarenlang geroepen dat er geen tweede zou komen. Mijn vriend was er net zo van overtuigd. Toch...na veel nadenken en gesprekken voeren samen hebben wij besloten voor een tweede te gaan. Er zit nu vier jaar tussen onze meiden. Blijkt dat de tweede precies het omgekeerde kind is, vrolijk, gezellig en makkelijk. Maar slapen doet ze slecht, tot nu toe heeft ze in totaal een dag of 14 doorgeslapen, dus dat breekt wel op. Het is weer even pittig, maar het is maar tijdelijk. En twee is goed te doen, beter dan ik dacht. Maar dat komt ook door het grotere leeftijdsverschil. De oudste moedert gezellig met mij mee en kan met kleine dingen helpen. Dus ik zeg nooit meer nooit !
Dat is precies de reden waarom wij het bij 1 kindje houden. We zijn ook erg moe maar wel heel blij met hem uiteraard. We hebben het gevoel dat we nu met 1 kindje een verrijking van ons leven hebben maar daarnaast ook nog een beetje onze eigen dingen kunnen doen. Ik snap dus helemaal wat je bedoelt.
Trouwens, ik heb ook een beetje het gevoel dat de maatschappij van je verwacht dat je 2 kindjes hebt, als je voor kinderen gaat. 1 Kind wordt nogal eens raar gevonden voor mijn gevoel. Die gedachtengang kan ik nu helemaal niet volgen....
Ik snap je helemaal.... Heb nu alles lekker op rolletjes, ga beginnen met een nieuwe baan, alles loopt lekker met de kleine en ik heb eindelijk mijn lijf terug op 3 hardnekkige kilootjes na.... Nu hij 1 jaar is, is onze vent eindelijk goed door gaan slapen en alleen al van het idee weer vanaf 0 te beginnen word ik al moe.... Nee hoor, misschien tegen de tijd dat hij een jaar of vier is maar anders is het zo ook mooi!
De eerste jaren met onze twee kids heb ik nooit als moeilijk of zwaar ervaren. Nu hadden we ook het geluk dat ze eigenlijk vrijwel direct doorsliepen, zelden ziek waren enzo. Pas toen de puberteit kwam, vond ik het verschrikkelijk worden. Echt waar, je snapt niet hoe jouw lieve kids opeens in zulke gedrochten kunnen veranderen! Nouja, da's weer overgegaan gelukkig, maar dat vond ik dus zeer zwaar. Nu hebben we Jesse, en weer vind ik het geweldig. Hij is lief, makkelijk, heeft zelfs nog nooit een boze bui gehad! Maar ik durf nog niet te denken aan over tien jaar.
heel herkenbaar meiden, wij zijn laat begonnen met een kindje, hadden eerst het te druk met onzelf, paarden, 2 huizen gebouwd, 1 verbouwd dus het paste nooit in onze planning, ik zag altijd heel veel beren op de weg. Toen hebben we de beslissing genomen, mede omdat we ook steeds ouder werden maar goed ons kindje is geboren, het viel me reuze mee, echt hoor ze sliep altijd fantastisch, at goed, was super tevreden altijd lachen, ik dacht die vrouwen die altijd maar klagen dat het moederschap zo zwaar is....... ik vondt het een eitje! alles liep op rolletjes.! Maar toen omstreeks ongeveer de negende a tiende maand werd dominique behoorlijk verkouden, s'nachts veel wakker, je kent het wel, en sindsien slaapt ze niet meer door, is 's nachts vaak wakker, over het algemeen is het zo dat wanneer ze een beetje drinken krijgt dat ze zo weer door slaapt maar ja je moet wel uit je bed he, het irritante is dat het vaste tijden zijn, half 11, half 3, half 5 en dan om zes uur is mevrouwtje klaar wakker, normaal sliep ze minimaal tot half 8! Ook overdag is ze moeilijker dan ooit, jammert veel, hangt constant aan mijn benen, roept de hele dag MAMMMMAAAAAAA~!, zit overal aan waar ze niet aan mag zitten, dus ben net een politieagent. Mijn man vondt mijn reactie wat overdreven, ja logisch, hij komt om ongeveer vier uur thuis, even lekker een uurtje spelen, dan eten, in bad met haar, dat zijn de leuke dingen, en dan gaat ze naar bed. Afgelopen zondag heeft hij ervaren dat het helemaal niet zo leuk is dat ze de hele dag om je heen hangt. Valt toch niet mee was zijn reactie! Ik werk 3 dagen, ik vindt het heerlijk om even weg te zijn, (daar schaam ik me dan ook wel weer voor). Ook slaapt ze zondags bij opa en oma, ik verheug me daar altijd enorm op, om even een avondje samen te hebben, we gaan dan meestal even ergens eten, om even samen bij te tanken, als ik dan thuis ben voel ik me schuldig en mis haar enorm, hoor de babyfoon zelfs piepen op de gezette tijden (erg he@!) en kan s'avonds niet in slaap komen! Begrijp me niet verkeerd hoor, hou enorm veel van haar, maar we zitten nu in een enorme vermoeiende tijd, baal ervan dat ik s'avonds op de bank direct in slaap val, en dan om half 11 gewekt wordt door de babyfoon, mezelf naar bed sleep. Ik zou graag terug gaan naar de periode hiervoor, toen ging het allemaal zoooo makkelijk met haar, maar dit lijkt erg ver weg, ik weet nog dat ik zo opschepte tegen iedereen, "heb zo'n makkelijk kind, altijd vrolijk, heerlijk gewoon " Wij hebben tot een tijdje geleden gezegd dat we nog wel een tweede zouden willen maarre ik bedank even voor de eer! Henriette
hmm tja.. ik ben ook blij dat ik 4 dagen werk hoor het is niet alleen dat een baby vermoeiend is maar echt aanspraak heb je ook meteen niet meer. en nu het mooier weer word word dat wel makkelijker natuurlijk.. omdat je naar de kinderboerderij kan.. of naar de speeltuin. maar dat is toch anders hier slaapt anne dan oo 1x per maand bij opa en oma.. en dan gaan wij lekker uit met zn 2tjes. en ik hoor dr ook altijd mopperen... stilletjes diep van binnen. en als we savonds laat thuiskomen.. lopen we heel stilletjes de trap op.. tot 1 van beiden opmerkt "ja maar anne is er helemaal niet!" beetje tijd voor jezelf willen is neit iets om je voor te schamen denk ik zo de tijd dat mama's verplicht allemaal thuis zaten is wel voorbij. volgens mij was het mama-leven toen ook veel socialer ofzo... mijn moeder had altijd wel aanspraak van allerlei mensen. ik woon nu in r'dam... daar werkt dat toch anders.
Zooooo herkenbaar, al jullie reacties. Zit er ook ff helemaal doorheen. Onze kleine is eind december voor het eerst grieperig geworden en slaapt sindsdien bijna geen nacht meer door. Vind de combinatie werk, studie, kindje, huishouden ook best wel heel zwaar. Ik geniet met volle teugen van de kleine maar er zijn helaas ook zoveel andere dingen die je aandacht eisen. Als ik de keuze had, zou ik juist liever thuis zijn dan gaan werken maar dat is ieder zijn ding. Op zich is het allemaal nog heel goed te doen hoor, maar die slapeloze nachten beginnen ons toch inderdaad ook echt te nekken. Ik vind het alleen zoooo moeilijk om hem een keer 'uit logeren' te laten en doe dat eigenlijk ook nooit. Maar naar ik begrijp zijn er toch meerderen die dat wel eens doen. Maar hebben jullie dan niet dat jullie je 'schuldig' voelen richting je kindje dat hij niet thuis slaapt?
@mirrem: dat zei ik ook hoor maar na een half jaar onvrijwillig thuis zitten.. (ik zat er gewoon 3x doorheen zegmaar) vloog ik toch tegen alle muren op zo'n beetje dus sinds die tijd ben ik er wel redelijk uit dat werken wel een gezonde bezigheid is voor mij.
@saskia78: echt? hoop dat ik ook ooit op die manier over mijn werk ga denken (scheelt ook dat ik het daar nu heel erg ver van naar mijn zin heb dus dat is voor mij nu alleen nog maar weer een extra energievreter)! Ben vooralsnog hard op weg om er ook 3 x doorheen te zitten ben ik bang....
@mirrem: ik zat thuis omdat anne gewoon een huilbaby was ik was gewoon lichamelijk helemaal op en dat heeft best lang geduurd maar ik was dan ook 3 maanden lang.. alleen thuis met een huilend kind en daarna nog 3 maanden waar ik in het begin niet eens in staat was van de bank af te komen.. en op het eind mezelf nog steeds wel bekaf voelde.. maar in ieder geval weer dingen deed en dat was echt superfrustrerend.. je hebt niemand om tegen te praten.. en je hebt ook niets om over te praten want je doet niets. ik werd echt helemaal gek in huis.. dus was hartstikke blij dat ik weer aan het werk kon. en nu verdeel ik het het liefst... maarja op het moment werkeloos (ok.. nu vakantie.. vanaf 1/4 werkzoekend) dus weinig keuze anne gaat gewoon naar het kdv.. en ik doe eigenlijk vooral van alles in huis en ben veel online online spreek je tenminste nog af ent oe iemand enige is dat je wel moet opletten dat je niet blijft plakken en om half 5 ineens bedenkt dat je nog vanalles had willen doen
hahhahaha, ja, heb je helemaal gelijk in. I k heb vandaag een 'thuis studie dag' en ben druk verslagen aan het schrijven en stiekem tussendoor ff af en toe het forum aan het bekijken. Klinkt heftig, wat je achter de rug hebt. Fijn dat het nu beter gaat en ik hoop dat je gauw ander werk vindt! Sterkte!
@mirrem: het kan erger.. bij mijn andere buurvrouw heeft haar jongeste zoontje het een half jaar vol gehouden maar die had toen dus ook nog eens een kind van 3 rondlopen dat ook aandacht wilde maar het is wel apart en zeker heftig ja
Hai, Wat goed dat dit topic geopend is want ik denk dat veel mama's deze gevoelens hebben en dat het over het algemeen nog best een taboe is! Want ja, je moet immers altijd dankbaar zijn en op een roze wolk zitten! Nou ahum, die wolk is hier ok lang niet altijd roze hoor! Onze dochter is nu 7 maanden en een pittige tante! De eerste 15 weken huilde ze heeeeel erg veel , hele dagen hebben we met haar rondgesjouwd en we teerden op een paar uurtjes per nacht en ik was inmiddels ook alweer drie dagen aan het werk. Als ik er nu aan terugdenk heb ik geen idee hoe ik het heb volgehouden, ik denk toch een kwestie van overleven ofzo! Nu is ze een stuk rustiger, slaapt ze redelijk goed en hebben we een fijn ritme. Maar het rare is, juist nu ben ik erg moe..... soms heb ik het idee dat alle moeheid er nu een beetje uit lijkt te komen.. Wat het zo pittig maakt voor mij is dat je altijd bezig bent en de uurtjes waarin je niets hoeft... dan ben ik vaak zo moe dat er weinig meer gebeurt.... altijd met je derde oog bij je beebje zijn.. dat kost denk ik veel energie. En ook dat is voor mij een leerpunt, haar losser laten, voor mij maar ook voor haar! Alleen was het maar zo makkelijk Veel suc6 allemaal
hey vlindertje, ik denk dat jij al die tijd gefunctioneerd hebt op een soort van automatische piloot, je had geen keuze dus het was doorgaan. Nu het allemaal wat beter gaat val je in een diep gat van vermoeidheid, volkomen logisch, ik heb hetzelfde gehad tijdens mijn zwangerschap, mijn moeder lag in het ziekenhuis, zeer ernstig, heeft 8 weken in een kunstslaap doorgebracht en daarna nog 4 maanden in het ziekenhuis verbleven, ze lag in een ziekenhuis op een uur rijden van mijn huis, ik ging elke andere dag naar haar toe, overdag aan het werk, ik heb dit al die tijd volgehouden, totdat ze thuis kwam en toen kreeg ik ook een vermoeidheidsdip, logisch natuurlijk! Probeer ook nog een beetje te genieten, van kleine dingetjes en af entoe tijd voor jezelf te nemen, al schrijvende weet ik dat dit erg moeilijk is, ik merk zelf ook dat als dominique op bed ligt ik nog 100 dingen moet doen, maar ik soms even op de bank ga liggen, maar dan rust je niet, want ik denk alleen maar "wanneer is ze weer wakker" dan lig je niet rustig! Sterkte meiden! fijn he even zo'n klaag topic! henriette
@vlindertje: ik begrijp helemaal wat je bedoeld ik heb ook 3 maanden zo rond gelopen en die 3 maanden die gaan nog wel... in tegenstelling tot wat de meeste mensen denken... maar daarna op het moment dat je daadwerkelijk de kans krijgt om (al is het maar heel eventjes) rustig te zitten omdat huilen is opgehouden stort je finaal in. ik heb de eerste 3 weken enkel maar geslapen werd wakker als anne wakker werd.. en ik sliep als zij sliep en zij had natuurlijk ook veel slaap in te halen.. dus per saldo waren we eigenlijk alleen wakker als ze honger had daarna de huisarts gebeld.. want ik had het idee dat ik niet meer minder-moe werd van het slapen maar ondertussen kwam ik alsnog niet van de bank af alleen het idee al.. werd ik moe van zo ongeveer. die adviseerde sport.. en sinds die tijd gaat het echt heel veel beter... ik ben 3 maanden nadat anne stopte begonnen met een nieuwe baan voor 4 dagen per week die ook hartstikke leuk was maar per saldo.. anne is nu anderhalf en ik ben nog steeds regelmatig doodop van een dag werken.. of van die ene dag in de week alleen met anne, van een gezellig feestje dat niet eens laat werd.. of gewoon van helemaal niets mijn weerstand is nog steeds stuk... maar die gaat gelukkig wel al beter (lees: vorige week was anne ziek.. en ik NIET.. dat was ook voor het eerst zeker tijdens de griepgolf was ik volcontinu ziek ongeveer) en ik zou dolgraag weten wanneer ik me weer op en top fit zou voelen.. soms denk ik dat het nooit zal gebeuren andere keren ben ik wat meer mijn positieve zelf en wacht ik het maar gewoon af. overigens.. mijn goede voornemen voor 2009 is dat ik ZIN heb in kerst dat heb ik nu al 2 keer niet gehad.. en dat vind ik toch wel heel erg jammer. (1e keer huilde anne volcontinu.. en afgelopen jaar was ik gewoon moe en ziek) ik ga oefenen voor mn verjaardag met zin hebben (dat is in juli dus mooi halverwege) en dan gaat het met kerst gewoon een topkerst worden. met een ontbijtje, met kerstkransjes, met snaai en met weer ons traditionele kerstdiner op "kerstavond"
Ik vind het ook allemaal best heftig. Een dochtertje van 10 maanden die sinds de geboorte nog niet één nacht heeft doorgeslapen, die overdag slecht en weinig slaapt. En een vriend die haast niks doet. Dan denken mensen dat ik niet moet klagen omdat ik voltijds thuis ben. Ik heb er spijt van dat ik tijdens mijn zwangerschap besloten heb om mijn ontslag in te dienen op mijn toenmalige job. Nu heb ik het driedubel zo moeilijk om werk te vinden dan voorheen. Ik zal dus erg blij zijn als ik opnieuw kan gaan werken, zodat ik weer eens mezelf kan zijn en niet alleen moeder.