Terwijl ik dit typ heb ik weer de tranen in mijn ogen. Ik heb gisteren mijn geduld verloren en zo hard tegen mijn zoontje geroepen dat ie helemaal overstuur en hysterisch begon te huilen, dat gezichtje, ocharme toch. Ik heb helemaal geen excuus om dit goed te praten, maar ik was moe en mijn vriend werktte ook al op mijn zenuwen, maar dat is dan weer een ander verhaal en ja gisterenavond vlak voor zijn laatste fles is de bom ontploft. Ik heb er de hele nacht niet van geslapen zo ontzettend schuldig voel ik me, heb al 100 keer sorry gezegd tegen mijn zoon, maarja, waarschijnlijk beseft hij dat toch niet. wat een monster ben ik nu toch? ik schrijf dit hier omdat ik er toch met niemand kan over praten, volgens mijn vriend doe ik toch niks anders dan zagen enzo, ik kan niks goeddoen voor niemand. maarja, dat deert me niet wat mijn vriend denkt, ik hoop gewoon dat mijn zoontje me wil vergeven.
Natuurlijk vergeeft je zoontje het je Er zijn tig moeders die dit soort uitbarstingen wekelijks of zelfs dagelijks hebben. Dan pas zal je van gevolgen kunnen spreken. Maar het feit dat jij je zo ontzettend schuldig voelt en dat dit volgens mij niet op regelmatige basis gebeurt, zegt al dat je gewoon een lieve moeder bent. Een keer je geduld verliezen is echt niet erg, althans zolang er maar geen geweld wordt gebruikt natuurlijk
nee, tuurlijk niet, ik zou hem nooit slaan, NOOIT gewoon, is gewoon ook de eerste keer dat dit gebeurt en echt wel ook de laatste!
Ach meis toch, het gebeurd iedereen weleens een keer hoor. je bent ook maar mens. Denk dat je zoontje het heus wel snapt dat je er spijt van hebt. Knuffel hem vandaag maar eens extra en nogmaals.....het gebeurd overal weleens hoor.
ben nogal gevoelig eigelijk, daarmee dat ik het moeilijk uit mijn hoofd kan zetten, heb hem al bijna plat geknuffeld hij vindt het al niet leuk meer dat geknuffel
Lieverd, ik heb ook eens een keer tegen Alyna geroepen, toen ze veel kleiner was zelfs.Ze was al een paar dagen niet zichzelf, heel jengelig, huilerig, niks was goed. Toen ze op een gegeven moment weer begon te jengelen heb ik keihard geroepen 'wat wil je nou?!'. Begon ze natuurlijk echt te huilen... Heb me er ook lang schuldig over gevoeld, maar we zijn ook allemaal maar mensen!'t Is niet omdat we kindjes hebben dat we ineens een oneindig geduld hebben. En ze heeft het me al lang weer vergeven hoor, ik weet zeker dat dat met jouw zoontje ook zo zal zijn! Voel je niet te schuldig meid, het overkomt ons allemaal!
Monsters genoeg op de wereld helaas, maar jij bent er geen van hoor! Je bent ook maar een mens. En je bent hier nu zo van geschrokken, dat je (hopelijk) een volgende keer eerst even goed tot 10 telt. Als je dan weer tekeer gaat, zou je je moeten schamen, maar nu (nog) niet hoor!
Ik vind persoonlijk dat als je het nog een keer doet je ook niet hoeft te schamen. Tenzij het natuurlijk dagelijks voorkomt. Maar je bent ook maar een mens. En soms kunnen die kleintjes je het bloed onder de nagels vandaan halen. En ieder mens verliest zijn geduld wel eens een keertje. Je bent helemaal niet slecht hoor!
Christy, kijk eens op dit topic: http://www.zwangerschapspagina.nl/viewt ... highlight= Dit gaat over precies hetzelfde onderwerp, ik denk dat het je gerust zal stellen.
Meid je bent echt GEEN slechte moeder als je eens een keer uit je vel knapt. Dat hebben we allemaal wel eens. Normaal heb ik een best aardige tolerantie grens vind ik zelf. Maar als ik niet lekker in mijn vel zit en hubbie staat een koppige ezel imitatie uit te voeren,sta ik ook wel eens even achter het huis te gillen en te vloeken hoor ! Maar ik begrijp helemaal hoe je je voelt. Maar het is vandaag een nieuwe dag dus heb je een hele nieuwe kans. Sucses en een dikke knuffel, Janna
Ik ga je alleen maar een heel dikke knuffel geven (enne.. slechte mama's verdienen geen knuffels en jij wel dus... je bent een lieve mama die het even niet zag zitten. Dat gebeurt de beste joh! en jou dus ook). Geen zorgen meer maken. Uiteindelijk ben jij toch de allerallerallerliefste van de hele wereld! Echt waar!
lieve schat, hier de schrijfster van het topic waar naar gerefereerd werd zojuist, meis je kindje is het allang vergeten, echt waar, het is normaal, en heel menselijk dat het soms een keertje teveel wordt, maar ik weet wat je voelt hoor ik had het ook! Het moet natuurlijk niet dagelijkse kost worden, maar dat wordt het vast niet als jij je er zo k*t onder voelt! Lieve schat maak je geen zorgen, het komt echt wel goed! liefs Henriette
pff dan ben ik helemaal een hele slechte moeder, als zij zomaar vervelend blijft doen of blijft ajmmeren om niets dan gil/schreeuw ik ook wel eens op haar en de ene keer begint ze nog harder te huilen en de andere keer lacht ze me gewoon uit,tuurlijk als ze overstuur zijn is dat zielig,maar wij zijn ook maar mensen en als de emmer vol is zal ie eens overlopen,wees blij dat het schreeuwen was,je leest tegenwoordig zo vaak dat mensen hele gekke dingen doen.. maar je bent echt geen slechte moeder,integendeel,en denk dat je zoontje het al vergeten is!
Een keer schreeuwen kan iedereen gebeuren; je bent dan niet een slechte moeder en je kindje houdt er echt niks aan over. @ Jacolien; vind t wel heftig wat je schrijft dat je dat vaker doet; zeker bij zo'n ukkie van 5 maanden. Of ben ik nou te streng?
nou jah dat is dan misschien jou mening ik denk er anders over! dat moet je net zien als die reclame dat dat jongetje zijn zin niet krijgt in de winkel en zijn moeder ook op de grond gaat liggen en lopen gillen... ze heeft nog steeds geen trauma en als ze overstuur is troots ik haar en klaar!
Haj meiden ik heb van deweek presies het zelfde gehad mijn zoontje was zo aan gillen en zo werd er helemaal naar van dat ik hem aan kijk en zij heel hard ken je nou nooit even je mond houden verdommme en toen idd ging die van mijn nog harder huilen en niet meer gestopt, maar idd je voelt je kut maar wij zijn ook maar mensen rustig aan meis
*knuffel* gaat nog wel eens voorkomen hoor! Ik schrok laatst van Vera en dacht dat ze richting de trap rende.... goh, wat liet ik een vloek vallen Het was buiten op een galerij van een flat..... tja, daaaaag mensen ! 8)
Ik moet zeggen dat ik ook wel een beetje zat te kijken bij jou eerdere berichtje... tuurlijk heeft ze nog steeds geen trauma, ze is ook nog maar klein. Maar hoe ouder ze wordt, hoe meer ze ervan mee krijgt en hoe 'lastiger' ze waarschijnlijk gaat worden, en dan wordt het voor jou ook lastiger. Het lijkt net of het regelmatig voorkomt, dat lijkt me niet zo goed... Wat kan zo'n kleintje nou fout doen? Ik snap best dat het soms lastig is, maar probeer het niet te 'projecteren' op je kleintje. Christy, ik kan me helemaal voorstellen hoe jij je voelt. Ik probeer me wel eens voor te stellen hoe Eva dan zou kijken als ik zo zou reageren en dan springen de tranen al in m'n ogen... Wat mij goed helpt op zo'n moment, is bedenken dat zij er niets aan kan doen, dat ik degene ben die de situatie 'in de hand' moet houden. En daar zal ik naarmate ze ouder wordt, steeds vaker aan moeten denken, vermoed ik . Ik heb soms best moeite mijn emoties de baas te blijven, maar op deze manier lukt het me goed en tot nu toe ben ik daardoor nog nooit tegen Eva uitgevallen. Wel een paar keer huilend aan haar gevraagd wat ze nou wilde en waarom ze nou niet gewoon ging slapen. Maar dat was toen ze tussen de 2 weken en 5 maanden was en héél veel moeite had met slapen.