Jemig, ik heb er wel veel meer last van gehad dan de 1e keer, maar niet zo erg als jij volgens mij. Ik ben een ruime week thuisgebleven en ik had nog best veel bloedverlies de erna, maar ik vond op een gegeven moment dat dat "gewoon" menstruatie was. Maar ja, misschien was dat meer de wens dan de werkelijkheid. Helaas laat je lichaam zich niet sturen he?
hoi flyke nee inderdaad het is niet iets wat je neemt daarom kan ik het niet uitstaan dat er mensen zeggen ik wil er 2 of 3 dan denk ik ben maar blij als je er eentje mag krijgen en dan voel ik me weer verdrietig. ik werk ook nog op een thuiszorg kantoor waar ik de heele dag geboorte borden en klossen en po's verhuur dan zie ik heel de dag dikke buiken maar dan hoop ik ook heel erg dat het met hun wel goed gaat want ik gun het niemand. andere mensen hebben makkelijk praten en denken maar ik weet wel beter ik probeer er boven te staan maar dat vaak toch erg moeilijk. daarom ben ik blij dat ik nu ook jullie heb mensen die hetzelfde voelen en denken en ik heb heeeeel erge lieve vriend waar ik super goed mee kan praten en dat vind ik heel erg fijn en hij zegt ook elke keer onze tijd komt nog wel. en jij wanner ga je weer werken of ben je al begonnen?
hoi bandietje nee helaas niet soms zou ik dat inderdaad ook wel willen en denk ik kom op en nou weer verder maar het is nu 7 maanden geleden maar het voelt nog als gisteren. en jij gaat nu weer temperaturen werkt dat wel goed bij jou?
Joyceke, goed dat je je er boven probeert te zetten maar is idd niet gemakkelijk, gelukkig dat je zo een goede steun hebt aan je vriend, en inderdaad hier voel ik me ook het meest begrepen, hier weet je dat geen standaard-antwoorden of opmerkingen zullen komen als, je bent nog jong, je hebt nog tijd,je was toch nog niet lang zwanger enz. hate this, dan heb ik liever dat ze niets zeggen. Ik had 7 nov curettage en ben de 15e opnieuw gaan werken.
de gynae zei dat ze normaliteir een week voorschrijft bij MK dus vond dat normaal, eerste dagen na MK zag ik het niet meteen zitten maar met de dag voelde ik me sterker worden, ben dan met vrienden mee geweest op ons traditioneel weekendje weg (wel rustig aan gedaan), en dit was mijn eerste geslaagde confrontatie, terugkeer in de samenleving, zo voelde ik het aan. Ik kon langer thuis gebleven zijn door verlof op te nemen of zo maar heb dit niet gedaan. Terug beginnen werken kon ik toch niet blijven uitstellen, en langer thuis blijven zitten zou me precies nog meer isoleren van alles. Ik weet nog goed de eerste keer dat ik helemaal alleen boodschappen ging doen, was echt raar. Ik wou gewoon dat die eerste werkdag, confrontatie met collega's, zo snel mogelijk voorbij zou zijn, en ik voelde me nadien opgelucht. Wanneer ben jij herstart?
flyke goed dat je zo hebt gedacht ik kon dat helaas niet. ik ben 24 maart voor de eerste keer geholpen en 4 april voor de tweede keer daarna ben ik nog ongeveer 3 weken thuis geweest dus totaal 5 weken en toen ging het eigenlijk nog niet maar dat thuis zitten daar kon ik ook niet meer tegen ging heel de dag boven spulletjes zitten kijken en kinder muziekjes zitten luisteren daaar voelde ik me ook niet beter door alleen maar meer verdriet dus ben ik maar weeer gaan werken dat viel wel even tegen maar ben goed opgevangen. en inderdaad dat boodschappen doen was voor mij ook een ramp ik hed het gevoel dat ik elke keer mensen tegen kwam die vroegen hoe het met me ging en ik had echt geen zin om te praten maar op een gegeven moment moet je toch. heb jij nu nergens last meer van geen buikpijn of rugpijn of zo?
gelukkig ben je ook goed opgevangen op je werk, dat scheelt ook veel, in feite is je werk bijna je tweede thuis (vr mij toch), ik werk fulltime dus als je het bekijkt vijf dagen per week ben je op je werk en als je dan collega's hebt die begrip tonen en je opvangen, kan alleen maar goed doen. Vorige week kon ik er wel ff niet mee om, in vergadering zaten ze te lachen en dacht ik terug, pff hoe kunnen jullie lachen, ik vind het totaal niet grappig, moet ik nu mee lachen om niet uit de toon te vallen? Vergeten dat ik verdriet heb? Was dus ff boos maar kan hen dat eigenlijk niet kwalijk nemen, onze wereld staat ff stil maar dat kan je van een ander niet verlangen. De eerste werdag ben ik wel wat vroeger gestopt, had die dag veel aan mijn bureau gezeten en zo constant zelfde houding, vooral geplooid zitten deed me pijn, in begin ook soms toen ik mij boog om schoenlint dicht teknopen, voelde ik pijn. Is met de dagen afgenomen, nu heel soms nog eens een steekje, rugpijn heb ik niet echt gehad, aantal dagen geleden wel, lage rugpijn, dacht ik joepie ik word ongi, (heb dit normaal voor in ongi word samen met spannende borsten) maar tot nu toe nog niets. maar is nog wat te vroeg, afwachten dus, slaapzacht straks! flyke
gelukkig dat je niet meer zoveel last hebt want dat is vervelend en dat andere lachen kan ik soms nog steeds niet begrijpen.maar inderdaad de wereld voor hun gaat gewoon door daar kunnen we niks aan veranderen al zou ik dat soms wel willen morgen gaan we weer op visite bij mijn vriendin die is 3 wkn geleden bevallen wel moeilijk hoor maar het moet toch nou ja moeten dat doe ik natuurlijk gewoon ze is mijn beste vriendin maar als ik die kleine dan vast heb dan moet ik wel heel diep slikken en elke keer als we dan naar huis rijden dan gebeurd het weer heel veel dikke tranen maar aan de ene kant is dat misschien ook wel weer goed dan kan het er ook allemaal uit en daarma gaat het ook weer een stuk beter. nou lieve flyke ik hou het voor gezien vandaag slaap lekker en hou je goed tot snel veel liefs joyce ik ben blij dat ik dit forum heb gevonden!
Hoi Joyceke en Flyke, Ja, temperaturen werkt bij mij goed. In ieder geval heb ik dan het gevoel dat ik enigszins controle heb. Is natuurlijk niet echt zo, maar het werkt voor mij wel soort van rustgevend ofzo. Die ovulatietesten vind ik niets en eigenlijk best wel gedoe. Gewoon iedere ochtend zodra ik wakker word, voordat ik opsta temperaturen en in een mooi grafiekje schrijven. Helpt mij ook om mijn lichaam wat beter te snappen, want dat is soms een onbegrijpelijk geheel . Mijn collega's begrijpen het ook wel. In ieder geval was de eerste week dat ik ging werken best heftig Ik zag er als een berg tegenop en ben de 1e dag dat ik ging werken ook best wel ingestort. Dat had alles te maken met de wereld die " gewoon" doordraaide. Iedereen stond ineens weer aan mijn bureau, sommigen zonder te vragen hoe het ging, maar direct met werkvragen. Dat vond ik heel heftig . Maar ja, ik kon het zo ook niet kwalijk nemen. Sommigen wisten het niet, anderen hadden misschien zoiets van: ik vraag er maar niet iedere keer naar. Maar anderen van wie ik het niet verwachtte waren ook weer superaardig en vroegen echt belangstellend hoe het met mij ging. En nog doen sommigen dat. Dat vind ik dan weer heel lief. HEt is ook niet zo dat ik er iedere dag aan denk. Het komt echt heel onverwachts op. Dat is de pest met verdriet. HEt zou zo fijn zijn om je een week op te sluiten, 24 uur per dag te huilen en na die week kun je er zonder verdriet op terugkijken. Maar helaas, zo werkt dat net effe niet
joyceke, inderdaad zoals je zegt,de confrontatie met zwangere vrouwen,vriendin,collega enz. maakt het wel extra pijnlijk maar anderzijds,kan het bijdragen tot het leren verwerken van ons verlies. Ik ben trouwens ook heel blij met dit forum,vol lieve,begrijpende mensen, doei flyke
Bandietje, ik herken die verschillende reacties ook die je kreeg van collegas.Zij die gewoon verder praatten zonder meer waren mannen, enkel mij baas praatte erover met me.Mannen kunnen zich zowiezo minder uiten,en is meer vrouwenkwestie. En het verdriet onder controle hebben gaan we misschien ooit kunnen wie weet,maar ik vind het geen noodzaak doei flyke
meiden... het is misschien niet geheel de 'juiste' plek om het te vermelden, maar omdat ik hier veel geweest ben en een paar vrouwen vaker gesproken heb, wil ik het toch graag eerst aan jullie kwijt... Heb een test gedaan en had een lijntje! Een vage... dus voor de zekerheid vanavond een clear blue test gedaan, en ja hoor, ik ben zwanger! Ik kan het bijna niet geloven, sta nog een beetje te bibberen... Ik was zo bang, ik voelde me zo verloren en nu is alles omgeslagen. Ik wil deze hoop graag doorgeven aan jullie! Heel veel liefs Amber p.s: even voor de duidelijkheid: ik wilde niet dat jullie bij een ander topic zouden lezen dat ik zwanger ben zonder dat ik het jullie had verteld. En ik blijf hier gewoon komen.
lees mijn bericht net terug en ik wil nog even terugkomen op 'de juiste plek'. Dat neem ik terug, het is WEL de juiste plek om het te vertellen. Amber
wow Amber,verschiet er ff van,dikke proficiat ben blij vr je!Is dan al meteen raak by 1e ronde na MK?Geeft me moed,proficiat en veel succes gewenst,hoop dat je wat kan genieten, flyke ps veel geklust,hihi?
hoi amber gefeliciteerd voor jullie en zo snel al,hartstikke fijn. probeer ervan te genieten en een fijne tijd toegewenst veel liefs joyce
Hai Marla, Ik ben 6 november gecurreteerd en de 13 weer aan het werk. Ik bloede twee dagen. De 15e met condoom gevreeen. De 18e alweer gezwommen. En de 23e ongesteld. en dat ben ik nu nog steeds. Niet te heftig en ook niet pijnlijk. Of dit goed is ja. Het gaat alleen te snel goed. Emotioneel ben ik nog erniet aan toe. Jullie hadden het over werken. Op een gegeven momen zeiden ze tegen mij: ik had wel gedacht dat je naar het feestje kwam. Toen zei ik Ja ik ook. Ik had alleen een MK dus ik had niet zo'n zin in een feestje. Toen hielde ze hun mond. Gelukkig zijn er veel op mijn werk die me wel steunen. Alleen zei vinden nu eigenlijk dat het verdriet maar voorbij moet zijn? Liefs, 10eke
Even heel snel een berichtje. Ik ga alles zometeen helemaal doorlezen en jullie antwoorden, maar jullie hebben zo veel gekletst, het wordt nog bijna gezellig op het miskramen gedeelte. Voor Amber; wat lees ik nu? JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH, Gefeliciteerd! Echt super. Ik ben helemaal blij voor je! Dit geeft de burger weer moed. Geniet ervan, ook al heb je de vorige keer een slechte ervaring gehad! Heel veel blije groetjes, Marla
Meiden, ik ga nu even pauzeren. Ik moet om 13.00 uur terug zijn, omdat de gynaecoloog dan kan bellen. Tot gauw!