Ik zit er even doorheen!

Ik moet gewoon even mijn verhaal kwijt.

Ik zal maar bij het begin beginnen dan wordt het compleetje plaatje wat duidelijker.
In 2004 raakte ik zwanger van mijn eerste kindje, na een tot dan toe goed verlopen zwangerschap werd veel te vroeg en erg onverwachts geboren met 23 weken ons eerste zoontje. Helaas overleed hij na twee uurtjes. Een cervixinsufficiente was het oordeel, bij een volgende zwangerschap een cerclage (bandje) om de baarmoedermond en dan zou de kans zeer groot zijn dat ik een nieuwe zwangerschap gewoon uit kon dragen. Inmiddels was het voorjaar 2005 en binnen twee maanden was ik opnieuw zwanger, bang en onzeker traden wij deze zwangerschap tegemoet. Een tweeling zo bleek na de eerste echo, dolgelukkig maar wel met een heleboel reserves in het achterhoofd gingen we ook de volle 100% voor deze zwangerschap. En zo gezegd zo gedaan na 14 weken werd er een cerclage gezet en kon het grote genieten gaan beginnen, althans dat dachten wij dan! Na 18 weken bleek de cerclage verzakt te zijn onder het gewicht van de twee kleintjes en moest ik bedrust houden. Met 22 weken bleek ik een TTS ( Tweeling transfusie syndroom, waarbij de vaten op de placenta in elkaar overlopen en de ene baby zodoende bloed haalt bij de andere baby, de een krijgt dus te veel en de ander te weinig) te hebben ontwikkeld. Er moest gelaserd worden daar dit in ons geval de enige kans was om onze beide kleintjes te behouden. Dit moet je zien als een laparascopie waarbij ze een naaldje in je buik brengen en zodoende op de placenta de vaten dichtbranden zodat die verbinding wordt afgesloten. Inmiddels hing mijn baarmoedermond op half zeven vanwege het vele vruchtwater wat was aangemaakt als gevolg van de TTS en moest er een nieuwe cerclage bijgeplaatst worden. Helaas is er ergens in dit verhaal een bacterie binnengedrongen en zijn na ruim 23 weken mijn vliezen gebroken en beviel ik nog geen 24 uur later van 2 hele zieke meisjes welke beiden nog even geleefd hebben maar ook daarna zijn overleden.

Een jaar later werd ik weer zwanger en uit deze zwangerschap is een gezonde zoon geboren na 38 weken, welliswaar was deze zwangerschap spannend en doodeng maar verliep deze verder heel soepeltjes.

En nu, gisteren de 20 weken echo gehad van nummer 5 en deze blijkt een hartafwijking te hebben, de twee bloedsopmlopen zijn verkeerd aangesloten zodat naar de richting de longen het zuurstofrijke bloed gaat en richting de rest van het lichaam het zuurstofarme bloed. Tevens hebben ze ook nog een kleine afwijking aan het piemeltje gezien, de urinebuis lijkt niet helemaal op de goed plek naar buiten te komen. Reden genoeg om ook nog te denken aan een chromosoomafwijking en geadviseerd wordt een vruchtwaterpuntie.
Zo daar sta je dan, nee he niet weer was mijn eerste gedachte, kan het nou nooit eens normaal gaan. Een nachtje slapen heeft ook niet geholpen want mijn gedachten gaan nog steeds alle kanten op, wel of geen punctie. Wat doe ik met de uitslag van die punctie mocht die negatief zijn, en dan heb ik het nog niet over de risico's van die punctie die in mijn ogen enoooooooorm zijn! Maar ja doe ik het niet en zet ik na een voldragen zwangerschap een kindje op deze wereld wat geen menswaardig bestaan kan leiden, dat wil ik ook niet.
En dan nog die hartafwijking, hij zal zowiezo de eerste weken in het ziekenhuis liggen en geopereerd moeten worden.

Ik weet het op dit moment allemaal niet meer zo goed.
Het ging gewoon echt heel erg goed de laatste maanden, ik heb het verdriet over mijn overledenkindjes achter me kunnen laten en kon gewoon echt weer genieten van alles en nu dit........... Hoeveel kan een mens aan, heb het gevoel dat ik echt wel even aan mijn tax zit!

Sorry voor het lange verhaal maar moest het gewoon even kwijt!

Liefs

 

Er is inderdaad niets vanzelfsprekends aan dat je kindjes gezond worden geboren. Had alleen zo gehoopt dat ik echt kon gaan genieten van deze zwangerschap. Gezien het positieve einde van mijn vorige zwangerschap hadden we er echt een heleboel vertrouwen in, maar dit, nee dat hadden we echt niet zien aankomen. Je houd er altijd wel rekening mee dat er iets geconstateerd wordt op zo'n 20 weken echo maar dan ook gelijk zoiets......

Bedankt voor jullie reacties allemaal, erg lief! Het voelt altijd wel goed om het even van je af te schrijven ben ik het toch even kwijt!