meiden met veel miskramen

kaboutertje wie weet komt onze tijd ook nog wel al is het soms moeilijk te geloven maar ik ben wel blij voor jullie dat je er al 1 heb hoor en natuurlijk ook voor de andere die al een kleine hebben rondlopen.

Noodles ik snap heel goed wat je bedoel je krijg alleen maar goed bedoelde adviesen geef niet op en want ik weet zeker dat het een keer ga lukken hoe kan een ander nou zeker weten dat het gaat lukken als zelfs de artsen niet kunnen zeggen of het ooit nog een x gaat lukken ach het is goed bedoeld maar je kan er zo weinig mee.

Hier is het aftellen weer begonnen weet niet zo goed hoe ik me moet voelen aan de ene kant denk ik laat die over een paar dagen maar komen dan kan ik gewooon naar rotterdam en aan de andere kant wil ik zwanger zijn maar wel dat het dan goed ga alleen kan ik daar niet zo in geloven dat het dan wel een keer goed zal gaan

 

kaboutertje ik weet niet hoe oud je ben maar ik ben zelf nog 38 binnenkort word ik 39 ik heb geen flauw idee wanneer ik zal stoppen zeker als ik nu in de overgang ga dan is het afgelopen. Of het stopt als je definitief en keuze maak ik weet het niet je hart blijft toch roepen denk om een tweede omdat je weet dat de kans er in zit dat het wel goed ga kijk maar naar je andere kindje ik zelf kan met mijn hart de beslissing niet maken om te stoppen dus laat ik mijn verstand nog maar ff stil zijn maar hier soms ook de knoop wel of niet stoppen maar op dit moment nog niet. Mijn fam weet wel dat wij al meerdere miskramen hebben gehad maar niet hoeveel alleen mijn moeder en mijn schoonmoeder voor de rest houden wij het wel stil

 

kaboutertje het is heel normaal hoor ik heb er ook last van heb op een ander forum een jaar lang met hele lieve meiden geschreven allemaal zijn ze nu zwanger of hebben hun eerste kindje ik gun het hen hoor van harte maar sommige gaan nu al voor hun 2de en dan denk ik wel en ik dan wanneer mogen wij een keer een goede zwangerschap hebben of een (vriendin)kennis van mij nooit kinderen willen de eerste keer een abortus laten doen omdat het niet uit kwam en het werd weggehaald zonder dat pa en ma er van wisten alleen ik en nog een paar anderen nu heeft ze een zoontje 3maanden na stoppen met pil zwanger en ik moet bekenen dat ik in die tijd weleens gedacht heb dat het maar fout ga zij wel en ik niet zij laat het weghalen en ik krijg steeds miskramen deze vriendschap is ook voorbij vandaar ook dat het tussen haakjes sta heb er geen contact meer mee ik kan het gewoon weg niet meer opbrengen om te liegen over die abortus van haar. Ik bedoel hier schrijven is eigenlijk lekker veilig we weten allemaal wat voor verdriet een ander heeft als het weer misgaat dat er geen dolbije moeder in spe is als de test positief is en dat je de echo als 1 grote nachtmerrie tegemoet zie omdat je bang ben voor het beeld wat je weer gaat krijgen misschien ook juist omdat je dat heb dat je door kan gaan omdat je je verdriet bij een ander kwijt kan die je als geen ander begrijp al is het jammer dat er zoveel zijn die door het zelfde verdriet angst enz heen moet

 

Ik zit jullie verhalen allemaal net te lezen en het is zo ontzettend herkenbaar. Bijv. over wat noodles schreef dat je elke weer die eerste vreselijke weken door moet. En dan gaat het niet eens alleen om die afschuwelijke spanning, maar inderdaad ook het weer kotsmisselijk zijn voor helemaal niks. Je leven ligt weer weken stil omdat je te misselijk bent om maar iets te doen en waarvoor? Ik kan er nu alweer tegenop zien. Hele dagen naar de wc rennen en je maag weer kapot spugen. mag het ook niet gewoon een keertje makkelijk of vragen we nu echt teveel?

Het is inderdaad ook zo anders als meiden 1 á 2 miskramen hebben meegemaakt. Dan ben je verdrietig om het verlies van je zwnagerschap, maar de mega-grote angst dat het misschien nooit gaat lukken telt dan nog niet of nauwelijks. Hoe meer miskramen je krijgt, hoe groter het doembeeld in je hoofd dat het nooit gaat lukken wordt bevestigd.

En over opmerkingen gesproken. Weet je wat ik het meest irritant vind? Als vrouwen tegen ons roepen dat we moeten genieten, of het positief moeten inzien, of schrijven dat het heus wel goed komt en dat je niet teveel moet stressen, want dat is ook niet goed?!? Ach fijn nog een schuldgevoel erbij, want stressen doe je echt wel met onze geschiedenissen. Voor het woord genieten ben ik allergisch en het positief inzien? Hoe doe je dat dan? Mocht ik ooit weer zwanger raken dan mogen jullie alleen maar de goedbedoelde opmerkingen plaatsen. Jullie weten tenminste hoe het is dat je niet dolgelukkig naar de eerste beste prenatal rent bij het zien van een positieve test en dat echo's helemaal niet zo leuk en schattig zijn. Ik krijg soms de beelden van al die echo's, maar niet uit mijn hoofd . Het klinkt misschien stom, maar ik begin al automatisch te huilen bij het zien van een echo-apparaat. Afgelopen woensdag bij de waterecho hield ik het ook al weer niet droog en dan voel ik me zo superdom. Over het algemeen weet ik mijn verdriet behoorlijk weg te stoppen, maar er hoeft maar iets te gebeuren en daar ga ik al. En iedereen om me heen wordt momenteel mama en ja ik kan er niks aan doen, maar ik ben zo ontzettend jaloers! Wij waren eerder en onze spruit had nu ook in zijn wiegje moeten liggen...

 

Ha Trees,

Die opmerkingen van: je moet genieten en positief denken daar kan ik ook helemaal niks mee. Ik denk dan altijd maar: die mensen snappen er gewoon geen zak van. Ik had het de laatste keer tegen iemand gezegd die zelf 2 miskramen had gehad. Ik zei direct dat ze met niet mocht feliciteren. Zei ze: ik feliciteer je toch, want zwanger zijn alleen is al een felicitatie waard. Dat vond ik toch zo'n domme opmerking, ik voelde me zo genegeerd in mijn gevoel.

 

En jullie mijn gevoel

En Noodles wat een @#%$ als ze je toch feliciteerd, terwijl je duidelijk aangeeft dat je dat niet wilt. Veel mensen begrijpen het niet en ik heb vaak het idee dat ze maar iets zeggen om zichzelf een houding te geven (De vrouw van mijn vader blijft maar roepen na elke miskraam dat ik nog jong ben en dat ze het zo vaak hoort. Oh in dat geval hoef ik niet verdrietig te zijn ).

Zijn jullie ook weleens bang dat je nooit meer van een zwangerschap zult genieten? Het lijkt me geweldig om uiteindelijk zo dikke buik te krijgen en een kindje te voelen, maar ben weleens bag dat ik negen maanden lang alleen maar in angst leef. Dat wil ik juist absoluut niet!

 

Ik heb ook 9 maanden lang in angst gezeten. En irriteerde me ook toen aan andere mensen. Dan was ik 22 weken zwanger en ik bleef angstig en voorzichtig. Zeiden collega's tegen mij: ja maar nu kan er niks meer mis gaan hoor, je bent al zo ver. En dan dacht ik: zal ik eens vertellen wat er allemaal nog mis kan gaan? Vroeggeboorte, listeria, toxoplasmose, afwijkingen die over het hoofd gezien zijn, zuurstof tekort bij de geboorte, enz, enz. Ik zag alle scenario's voorbij komen, maar niemand nam me serieus. Je wil niet weten hoe vaak ik het hartje ging luisteren, bijna dagelijks was ik wel bang dat het weer gestopt was. En ook dat leverde stress op, want een bepaalde periode sloeg het hartje steeds over (wat normaal kan zijn, onrijpheid van het hartje maar wist ik veel...) en was ik enorm bang dat het ging stoppen.

Ik geloof niet dat ik er nog van kan genieten. Ik blijf bang tot het laatste moment. Het enige waar ik echt van genoten heb (en wat ik ook nog steeds mis) zijn de schopjes die ik nu en dan voelde (mijn kindje was erg rustig in de buik, uit de buik ook trouwens). Ik blijf hopen dat ik die schopjes ooit nog een keer mag voelen...

 

Inderdaad, van die mensen die 20.000 verschillende buikbanden in de kast hebben liggen Of het over niks anders meer kunnen hebben. Maar zo zit ik sowieso niet in elkaar denk ik, ook als ik geen miskramen had gehad zou ik volgens mij zo niet zijn. Ik vind dat soort mensen inderdaad irritant. En dan na de bevalling klagen ze over de bv, de slapeloze nachten, enz. Ja, dat is zwaar, maar ik was zooooo blij dat ik er 's nachts uit kon! Ik kreeg allerlei tips van mensen om te zorgen dat ze zou gaan doorslapen. En ik geef toe, mijn dochter is een slechte slaper en zelfs nu loop ik af en toe met wallen onder mijn ogen. Maar het boeit me niet, ik ben zo blij dat ik het geluk heb dat het kan!

 

Noodles en kaboutertje jullie verhaal over jullie zwangerschap daar was ik al bang voor dat je heel je zwangerschap bang blijf omdat er nog vanalles kan gebeuren het is fijn dat je je angsten kan delen zonder dat je erover hoef na te denken. Ook ik heb vaak zo iets van wat klaag je nu dat je misselijk ben ik zou het negen maanden willen zijn als het ook maar 1x goed zou mogen gaan al zou ik 9maanden platte rust moeten.

Ff wat anders wij hebben een nieuwbed gekocht het andere was zo slecht dat het al begon te kraken als je er naar keek niet echt goed voor het klussen nu eindelijk naar maanden toch de knoop door gehakt en een ander gekocht vanavond slapen we er al in mijn vader is het halen en dan kunnen mijn vriend en ik het straks in elkaar zetten

 

Haha dat was ook wel een schoot voor open doel

 

Ik zal het alvast eerlijk bekennen, maar als ik ooit een gezonde zwangerschap mag hebben word ik zeker weten een type met 20.000 buikbanden. Zolang ik me al kan herinneren heb ik al gedroomd van zo mooie dikke buik en als het ooit zover komt ga ik nu zeker niet mijn buik verbergen. Waarschijnlijk als het ooit lukt zal het ook mijn enige zwangerschap worden (ben ik bang ) en dan wil ik er 100% van genieten (in zoverre dat mogelijk is...) en 100% mee showen. Ik heb er zelf overigens ook geen enkel probleem mee als anderen dat ook doen. Ik word er ook niet verdrietig van, want als ik zo buik heb zou ik hetzelfde doen. Ik word meer verdrietig van het feit dat iemands anders zwangerschap mij confronteerd met het feit dat het ons niet lukt. Voor mij maakt het geen verschil of ze er wel of niet mee showen, als ze maar niet klagen, zeuren en piepen. Liever pronken dan gezeur over onschuldige kwaaltjes.

Over dat genieten. Ik was er al bang voor . Als ik me alleen al voorstel dat ik de eerste drie maanden voorbij ben, denk ik al aan allerlei andere doemscenario´s. Ik heb onlangs een aantal gesprekken met een psych gehad en afgesproken dat ik zodra ik zwanger ben weer gesprekken met haar heb. Juist om de angst enigzins te reguleren en proberen om paniekaanvallen te voorkomen (De laatste keren raakte ik in compleet in paniek als ik een dag niet had overgeven of als mijn borsten iets minder gevoelig waren.).

@ kaboutertje de enige in mijn omgevig die een miskraam heeft doorgemaakt, heeft er meteen drie gehad. Na drie jaar had ze eindelijk een gezonde zwangerschap en daardoor was ik juist dolgelukkig voor haar. Ik heb het wel met vriendinnen die zwanger raken en dat het meteen goed gaat. Ik ben een paar maanden geleden keihard in huilen uitgebarsten toen een vriendin schoorvoetend kwam vertellen dat ze zwanger was. Ik voelde me daar echt ontzettend lullig over. Of een goede collega die, terwijl ze de een na de andere sigaret opstak, vertelde dat ze 7 weken zwanger was. Ze heeft verdorie tijdens haar eerste zwangerschap bijna haar dochter verloren aan een vroeggeboorte en bleef toen stug doorroken en tegelijkertijd wee-enremmers slikken! Jah daar kan ik ontzettend boos en verdrietig om worden.
Weet je het is helemaal niet erg dat je verdrietig bent. Het voelt natuurlijk ontzettend rot, maar ik heb nu met mezelf afgesproken dat ik verdrietig mag zijn en dat het helemaal niet erg is, maar juist begrijpelijk. Klinkt raar, maar daardoor voel ik me beter. Huil als je wilt huilen, schreeuw als je wilt schreeuwen en jaloerse gevoelens zijn heel erg begrijpelijk. Dat betekent iet dat je het de ander niet gunt, maar dat jij ook wil wat de ander heeft. Lijkt me logisch toch?