Wij zijn de tweede in de vriendengroep die een kleine hebben.Ik begin het verschil nu echt te merken, wij zitten in het weekend veel thuis terwijl hun allemaal uitgaan of in de kroeg zitten. We zitten wat dat betreft net een stapje verder naar 'degelijkheid' . Je merkt dat de interesses anders zijn. Helemaal niet erg en veel komen doordeweeks bij ons gezellig iets drinken of we gaan op zondagmiddag iets doen zodat we Maud mee kunnen nemen. Maar er zijn ook een paar 'vrienden' dat wat mij betreft nu helemaal over is. Een van de beste vrienden van mijn vriend is niet op kraamvisite geweest of wat dan ook. Ik kan me daar heel kwaad over maken omdat dit zo belangrijks is, het is niet zomaar alsof je een nieuwe puppy hebt. (heel cru gezegd) Ik heb daar met een dikke buik nog zijn zolder geschilderd in zijn nieuwe huisje en met nog andere dingen geholpen.En nu horen we helemaal niks van hem. We hebben nog een stelletje in de vriendengroep die niet op kraamvisite zijn geweest.Maar als we ze nu tegenkomen in het openbaar gaan ze heel interessant zitten doen met Maud. Vriend en ik hebben nu tegen elkaar gezegd dat we dat in ieder geval niet meer toelaten. Lang verhaal ,maar merk dat het me best wel hoogzit en dat ik best teleurgesteld ben. Iemand anders hier nog ervaring mee??
Ik ben ook vaak genoeg teleurgesteld geweest in bepaalde "vrienden". Niet na de geboorte van mijn kindje, maar eerder al. Vriendinnen die verhuisden en waarmee de vriendschap daarna heel snel verwaterde bijv. Ik belde hen dan nog regelmatig, tot ik merkte dat ze zelf nooit belden... Tja dat is jammer maar je kunt er niets aan veranderen. Zo kom je erachter wat je echte vrienden zijn!
weet je het is ook als je ouder wordt en jij dus wel "volwassen wordt" zie je opeens dat sommige mensen helemaal niet zijn zoals je altijd hebt gedacht!! Zeker weten die vrienden dat een kraambezoek belangrijk is en als ze dan niet komen hoefde ik ze niet meer te zien!! Hier ook als ik kijk wat wij voor anderen hebben gedaan en hoe je nu stank voor dank terugkrijgt nou daar ben ik zo klaar mee...... daaaaagggggg Inderdaad zo kom je erachter wie je echte vrienden zijn en wat jijzelf eigenlijk voor een goed mens bent, tegenover anderen mensen waarvan jij dacht dat het "echte" vrienden waren, jammer!!
Wat bij mij heel grappig is, is dat ik een vriendin had die met haar zus zooo graag op kraamvisite wilde komen, altijd der mond er over vol maar nooit is geweest (niet eens gebelt nav geboortekaartje) en dat mensen van wie ik het niet verwachte ineens op de stoep stonden(die geen kaartje hadden gehad) zo zie je maar weer hoe je je kan vergissen in een vriendschap.
ik heb ook hetzelfde meegemaakt. Wij hebben een vriendengroep van 5 stellen waarvan 1 stel bijna elke zaterdagavond bij ons zat. Toen ze hoorde dat ik zwanger was vonden ze het geweldig. Ze gingen zelf trouwen en vroegen ook of ons kindje hun bruidskind kon zijn. We hebben ze dat afgeraden omdat de kleine dan ongeveer 3 maanden zou zijn een beetje klein. Ik spreek ze nooit meer als ik ze zie dan kijken ze nog geen eens in de kinderwagen. ze denken zeker dat het besmettelijk is. Het gekke is dat de andere stellen ons wel gewoon nog spreken. Maar ja achteraf weet je dan wel wie je echte vrienden zijn.
Ik herken het ook wel. Vrienden die ontzettende haast hadden om op kraamvisite te komen en bij wijze van 3 dagen na de bevalling al naast je bed stonden. Nu hoor of zie je ze amper meer. Ik heb een vriendin waar ik vroeger heel close mee was en die dus nog single is. Ze gaat bijna ieder weekend op stap. Verhalen over jongens (waar wéér geen leuke tussen zat) in overvloed. Etentjes hier en daar en praten over kinderen moet vooral niet te lang duren bij haar. Ik merk gewoon dat onze vriendschap totaal is veranderd. Zij zit in zo'n andere wereld dan ik. Onze intresses liggen nu heel ergens anders. En het is (voor mij) ook onmogelijk om op gelijke voet verder te gaan net als vroeger. Je bent met kind toch meer aan huis gebonden en ik zit ook niet meer te wachten op wilde stapavonden. Maar dat zegt niet dat ze geen vriendin meer is, het is alleen anders. De intensiteit is er gewoonweg af gegaan.
Ja helaas hier ook, tijdens de zwangerschap leefde wel iedereen mee en ze zouden allemaal op kraamvisite komen.. nou ze moeten nog komen! Daarintegen zijn er heel veel mensen geweest waar ik het niet van verwacht had en dat vind ik dan weer heel erg leuk en je weet dan gelijk welke mensen het echt het beste met je voor hebben. Ik zou zeggen die mensen die niet geweest zijn en/of waar je teleurgesteld in bent gelijk vergeten, dat zijn blijkbaar geen echte vrienden.
nou hier ook hoor, waaronder 2 'beste vriendinnen'. eerst dacht ik ach die ene woont in heerenveen dat is nog wel begrijpelijk, woon zelf in rotterdam dus dat is wel even een afstand en ze heeft zelf ook een dochtertje van 2. maar die andere woont hier een 20 min vandaan en ze zou al 5x langs geweest zijn elke keer afzeggen of er was weer wat verslapen enzo :S nee wat blijkt nou, hun gaan dus regelmatig samen stappen, of in heerenveen of ze komt het weekend naar rotterdam! maar even langs komen ho maar. dan hoor ik van anderen dat ze innig met elkaar omgaan ineens, voel me echt ingeruilt en dat zit me best dwars, ben in staat om ze eens goed duidelijk te maken wat ik ervan denk, op een beschaafde manier dan wel anderen begrijpen ook niet dat als ze willen afspreken ik dat best gezellig vind maar ze hoeven echt niet heel de dag of avond te blijven hangen. ik geef nog bv en dan wil ik daar de tijd voor nemen en op mijn gemak zitten. mijn dochtertje is snel afgeleid en daarom zonder ik me altijd het beste af met haar anders komt van drinken maar weinig maargoed, als ik dan zeg van nou tussen die en die tijd kan ik wel, dan hoor ik vaak oh moet je weg dan?! nee hoef niet weg maar rond die tijd heeft mn meisie weer een voeding. en dan hoor je ze bijwijze van met hun ogen rollen ik voel me vaak heel lullig als ik moet zeggen dat ik me aan een schema moet houden en als ik zeg dat ik alles in moet plannen. ja dat is nou eenmaal zo als je een kleintje hebt, voorheen ging ik ook overal en nergens waar en wanneer ik wilde, dat gaat helaas niet meer! maar krijg je begrip, nee hoor? je hoort of ziet ze steeds minder!
Tsja ik ben nog een student en bijna al mijn vriendinnen studeren nog en moeten nog lang niet aan kinderen denken... Mijn beste vriendin (die hier in de stad woont) heeft Tobe 2 keer gezien. Niet bijster vaak... Ik was tijdens mijn zwangerschap al enigszins teleurgesteld in hun betrokkenheid. Maar ja, ze zitten natuurlijk in een hele andere levensfase dan ik dus misschien begrijpen ze het gewoon niet. Alhoewel er wel een aantal andere vriendinnen zijn die heeeeel enthousiast zijn en heel veel naar hem vragen. Ik ben er geen vriendinnen om kwijt geraakt maar denk wel 'wacht maar totdat jullie zelf kinderen krijgen'. Dan zullen ze het denk ik pas gaan begrijpen...
Ik wil even reageren vanuit een andere invalshoek. Wij waren in onze vriendenkring een van de laatsten die een kleine kregen. Ons leven is zo veranderd! We snapten vrienden van ons voorheen gewoon niet als ze bepaalde beslissingen namen (waarom neem je dat kind niet gewoon mee? waarom rege je geen oppas? hoe lang kun je over zo'n kind praten?) terwijl we nu exact hetzelfe doen. Mensen die geen kinderen hebben begrijpen het gewoon niet en dat kunnen ze ook niet. Ik denk achteraf dat ik ook niet altijd tactisch heb gereageerd bij vriendinnen die kids kregen, terwijl ik het echt niet vervelend bedoelde. Het stond gewoon zo ver van me af! Wij zijn ook niet altijd op kraamvisite geweest (weer zo'n klein wurm...ze lijken toch allemaal aan elkaar ...dus oordeel ook niet te hard, het is niet altijd bewust en soms weten ze gewoon niet wat ze moeten doen!
vanuit de andere kant is t ook goed te begrijpen maar voor hun veranderd er niet veel. een vriendin van hun wordt moeder maar meer niet. bij een vrouw die net mama is geworden veranderd er al zoveel. minder werken minder stappen enz. en oke daar kies ik zelf voor die beslissing heb ik van te voren gemaakt. maar als een vriendin van te voren er heel leuk tegenover staat zelfs meegaat een kamer uitzoeken en zodra de bevalling is geweest zich 1 keer laat zien en nog geen eens in de wagen kan kijken. voel dat voor mij k*t. net of ze de kleine niet acepteren. in de buik was oke maar zodra eruit niet. maar ik begrijp ook wel jou kant altijd die moeders die alleen maar over hun wondertje kunnen praten.
ik vindt dat het ook met wederzijds respect te maken heeft hoor. Zeker als je zelf geen kinderen hebt begrijp je mischien veel dingen niet maar je bent toch niet dom en hebt toch een inlevingsvermogen of niet?! Je weet dan toch ook wel dat een kindje verzorging nodig heeft en dat je dan met dingen rekening moet houden, het ligt er maar net aan hoe je er mee "wilt" omgaan, niet? Als het vrienden zijn ga ik zeker op kraambezoek! Ik zou me schamen als ik niet zou gaan en daarbij wilde ik ook graag gaan, als je niet gaat zijn het ook geen vrienden!!!
Sorry, maar vind je dit niet heel erg asociaal van jezelf? Voor de rest begrijp ik het wel. Ik verwacht ook niet dat vriendinnen het snappen en ik praat bewust heel weinig over Tobe. Maar toch heb ik me wel eens alleen gevoeld als ze me niet begrepen.
Ik ben er vriendinnen om kwijtgeraakt, maar ik ben met 4 meiden closer geworden en dat had ik echt niet verwacht! We organiseren regelmatig "mama en kind dagjes/avondjes". En ik kan altijd op ze terugvallen! We begrijpen elkaar nu meer en maken allemaal hetzelfde mee (kindjes schelem maximaal 2 mnd) ook hier via het forum heb ik een lief vriendinnetje gekregen! Maar het is meer mijn famillie die mij teleur heeft gesteld. Geen reactie op geboortekaartjes , niet op kraambezoek en ook niet op Joey's verjaardag geweest. Die mogen van mij stikken.
Sorry, maar vind je dit niet heel erg asociaal van jezelf? Mijn hemel, waarom is dat dan weer aso. Ze beschrijft niet hoe het toen aanvoelde, al die babies, al dat moeilijke gedoe? Ik snap het prima, je zit gewoon in een hele andere fase en je hebt er geen benu van wta voor dingen allemaal belangrijk geacht worden door de ouders. Ik ben ook wel enes niet op kraam visite geweest, denkende, ik zie hem/haar snel genoeg wel. Nooit beseft dat dat verkeerd opgevat zou kunnen worden. Ik ben daarom ook niet al te hysterisch over de reactie van sommige mensen. Vriendschappen veranderen door zoveel omstandigheden, wij zijn 3 jaar geleden naar Dublin verhuisd en hechte vriendschappen waren ook ineens over. Het hoort gewoon bij het leven, mensen bedoelen het niet altijd slecht.
Mijn hemel, waarom is dat dan weer aso. Ze beschrijft net hoe het toen aanvoelde, al die babies, al dat moeilijke gedoe? Ik snap het prima, je zit gewoon in een hele andere fase en je hebt er geen benu van wta voor dingen allemaal belangrijk geacht worden door de ouders. Ik ben ook wel enes niet op kraam visite geweest, denkende, ik zie hem/haar snel genoeg wel. Nooit beseft dat dat verkeerd opgevat zou kunnen worden. Ik ben daarom ook niet al te hysterisch over de reactie van sommige mensen. Vriendschappen veranderen door zoveel omstandigheden, wij zijn 3 jaar geleden naar Dublin verhuisd en hechte vriendschappen waren ook ineens over. Het hoort gewoon bij het leven, mensen bedoelen het niet altijd slecht.
Ik snap het ook dat vriendinnen het allemaal niet zo begrijpen zoals ik het graag zou zien. Maar ik vind niet op kraamvisite gaan gewoon een gebrek aan interesse en vriendschap. Kind of geen kind, dat kleine beetje inlevingsvermogen mag je wel verwachten van je vrienden. En als ze niet waren gekomen, had ik ze DAT wel heel erg kwalijk genomen. AL mijn studievrienden zijn langsgeweest.
sja ik heb ook altijd met gefronsde wenkrbrauwen over mensen met kinderen gedacht, aanstellers vond ik het! Tot ik zelf zwanger werd een kind kreeg, alles is zo 180 graden anders opeens. Ik ben ook vriendinnen kwijtgeraakt. Ik kan er niet goed tegen dat mensen niet voor 100% voor je gaan, zeker niet omdat je opeens een kind hebt. Mijn beste vriendin is mijn beste vriendin al niet meer, en ik die van haar ook niet meer hoor. Ze heeft mijn dochter 3 keer gezien in ruim een jaar. Ik heb haar wel vaker gezien, deed altijd moeite om met haar af te spreken als ik oppas had, praatte niet uit mezelf over mijn dochter. Al die moeite die ik gedaan heb, en nu krijg ik stank voor dank. Laatst hadden we nog afgesproken, maar ze belde af. Ik neem geen initiatief meer, wat mij betreft is het genoeg geweest. Ik ben alleen wel ontzettend gekwetst door dit alles, en heb moeite andere mensen meer toe te laten.
Ik wil nog wel even aangeven dat heel veel vrienden heel positief erop reageren.(vrijgezellen mannen van eind 20 die bijna zitten te vechten om haar vast te houden ) En ik heb net zoals Merleq het bewust niet altijd over haar en vind de wilde verhalen van het stappen ook erg leuk om te horen! Maar als een van je beste vrienden niet de tijd en moeite kan nemen om 1 avondje een uurtje langs te komen in bijna 5 maanden tijd, terwijl hiervoor hij toch wel een paar keer per maand bij ons zat, tja dat kan ik niet helemaal begrijpen. En dan vind ik eerlijk gezegd dat je alle reden hebt om daarover teleurgesteld te zijn.