Of is het heel normaal, dat gevoel dat ik heb? Ik ben nu 5 daagjes moeder van een ontzettend lief en mooi zoontje. Ben heel trots op hem, laten we dat voorop stellen. Maar stiekem snak ik echt naar tijd voor mezelf.. Iedereen verwacht van mij dat ik alles maar leuk vind aan hem en dat ik overal maar bij wil zijn en alles wil zien wat er met hem gebeurt, maar stiekem heb ik zoveel zin om gewoon eens een dagje weg te gaan om lekker te shoppen ofzo , helemaal alleen of met vriendinnen. Gewoon even een tijdje niet bezig zijn met zwanger zijn of moederen. Maar dan voel ik me weer schuldig dat ik zo denk. Zoals nu, nu zit ik heerlijk boven met mijn laptopje en mijn vriend is beneden met onze zoon. Hij wil niet slapen. Maar stiekem vind ik het even heel erg fijn dat ik boven zit en niet beneden.. Herkennen jullie dat? Of ben ik een beetje raar?
Ik herken het helemaaaal niet, maar volgensmij is dat niet echt "raar" hoor, iedereen reageert toch anders op zo'n grote verandering
ik vind het heel normaal.. en herken het gevoel zeer zeker... en het maakt je geen slecht moeder.. je bent 9 maanden lang bezig geweest met zwangerschap.. daarna bevallen... logisch dat je even dagje voor jezelf wilt
Zeer normaal! Ik had dat ook, en heb dat nu nog wel eens. Niets om je voor te schamen. Als je het aan zou kunnen, dan raad ik je aan om lekker de stad in te gaan. Of anders laat je man lekker voor jullie kleintje zorgen! is goed voor jullie alle drie. Mama heeft wat tijd voor zichzelf, en Luca en papa brengen lekker tijd samen door. Win - win situatie voor iedereen.
Ik vind het een eerlijk gevoel dat je zo omschrijft.... Ik ben zwanger...zelfs nog niet eens eerder bevallen!...en denk nu zelfs wel eens 'heb ik dan ook wel eens een dagje voor mezelf straks?'.....hoeft toch niets ergs aan te zijn.... Veel plezier verder als verse moeder!
ik ken het ook, al ben ik nog niet bevallen. vindt het nu zo lekker om een keertje te shoppen oid, gewoon even niet met de baby bezig zijn..
Sorry , Ik herken dit ook helemaal niet en zeker niet zo snel na de bevalling toen was ik veel te trots op mijn meiden . Maar het zal idd bij iedereen anders zijn. Nu ze wat groter zijn heb ik dat wel soms dat ik wel eens blij ben als ze met iemand anders mee gaan een dagje of zo
Ik had het ook heel erg, en heb het soms nog steeds, al wordt het nu wel veel minder. Dat komt door twee dingen: 1. ik begin steeds meer te wennen aan het moederschap, en kan me nu makkelijker neerleggen bij het feit dat ik 24-7 voor iemand anders moet klaarstaan. En 2. ik hou steeds meer van mijn zoontje. In het begin hield ik ook van hem hoor, maar mijn gevoelens voor hem zijn nu veel en veel dieper en intenser dan in het begin. Dat maakt het ook makkelijker om dingen voor hem op te offeren. Het is niet niks hoor, moeder worden. Je krijgt ineens de verantwoordelijkheid over het leven van een nieuw mens, terwijl je voorheen alleen aan jezelf hoefde te denken. En dat is gewoon keihard wennen. Ik vond de eerste twee maanden vaak ook helemaal niet zo leuk. Nu weet ik niet eens meer hoe ik vóór mijn zwangerschap leefde... Dus geloof me, het went. En je moet zeker eens een dagje voor jezelf inplannen zo af en toe, daar is helemaal niks mis mee.
Ik snap je gevoel wel. Zeker tijdens de kraamweek word je echt geleefd. Steeds meehelpen met in badje doen, zelf de fles geven of luier verschonen.. ik wilde ook wel eens effe lekker alleen op bed liggen, zonder iets te moeten doen.. Veel heb ik ook op de automatische piloot gedaan. En ook ik hou ontzettend veel van mijn kleine meid, en kan er ooit helemaal verliefd naar kijken. Ik zou ze nooit meer kunnen missen. Maar soms vind ik het heerlijk om lekker alleen iets te doen. Ik kan het al helemaal waarderen als ik de hele dag thuis bij de kleine ben geweest en ik 's avonds lekker een warm bad kan nemen! Er veranderd dan ook zo ontzettend veel in je leven, maar ook psychisch en lichamelijk na een zwangerschap en bevalling. Ik heb me er nooit echt schuldig over gevoeld, en heb het ook altijd eerlijk uitgesproken tegenover mijn omgeving. Ik denk wel dat het gevoel dat ik iets voor mezelf wil straks minder wordt als ik weer ga werken. Dus ik zie daar dan ook (nog) niet tegenop.. Maar ik geniet nu eerst ng lekker van mijn verlof!!
Ik denk ook dat je gewoon even lekker een dagje voor jezelf moet gaan plannen en je zeker niet schuldig moet voelen. Natuurlijk draait alles nu even om je pasgeboren kindje maar niet "alleen" maar daarom. Geniet ook lekker van een dagje voor jezelf. Dan heb je weer volop nieuwe energie om van alles voor en met hem te doen
Ik herken het niet maar kan het me wel voorstellen je wilt natuurlijk ook wat tijd voor jezelf en dat is volgens mij niet meer dan normaal
Ik ben er ondertussen al een paar keer tussenuit geweest. Gewoon even naar de stad, niet eens lang ofzo, maar dat luchtte al enorm op. Gewoon even niet met mijn kindje of de bevalling enz bezig zijn. Heerlijk! En nu geniet ik ook vele malen meer van mijn zoontje. Ben echt verliefd op hem. En dat gevoel had ik de eerste dagen echt nog niet. Vond hem heel lief enzo, maar ik werd zo geleefd voor mijn gevoel dat ik er niet echt van kon genieten. Nu is de kraamhulp weg, heb ik meer energie, en nu geniet ik er echt van! Ik vond de kraamweek écht geen roze wolk, had het ook heel anders verwacht. Niemand praat er ook over naar mijn gevoel. Nu ik uitspreek dat ik die eerste week echt niet veel aan vond, komen ineens de verhalen van andere vrouwen die dat ook vonden. Waarom vertelt niemand mij dat van te voren haha. Ik voel me nu ook niet meer schuldig trouwens Bedankt voor de reacties!
Herken dit wel, bij mij duurde het trouwens wel iets langer voordat ik helemaal aan mijn dochter was gewend. Want dat was het voor mij. Ik wou na een maand al wel weer lekker naar mijn werk. En nu....nu is ze 15 weken en ben ik dol op haar en ook helemaal verliefd. Is gewoon langzaam gegroeid. Al vind ik het ook nog lekker om te werken en dingen alleen te doen . En idd,toen ik erover begon te praten vond ik veel herkenning bij andere moeders. Fijn dat je je alweer beter voelt en dingen alleen onderneemt
Ik herken het helemaal niet, ik heb het nu wel af en toe maar toen in de eerste week wilde ik echt overal bij zijn Maar ik denk niet dat het raar is, ik denk dat iedereen op zijn eigen manier reageert op zo'n verandering.
Nou ik herken het wel hoor! Ik zit nu ook op dag 5 en vraag me idd af of ik misschien een postnatale depressie heb....ik heb af en toe van die enorme paniekaanvallen waarin ik het echt niet meer zie zitten, nooooit meer tijd voor mezelf, nooit meer een normale nacht slapen, altijd alleen maar met je kindje bezit MOETEN zijn.....pffff.
Hihi, helemaal herkenbaar al is het alweer 9 maanden geleden! Ik heb dan ook bijvoorbeeld niet het eerste badje gedaan... maakt me dat een slechte moeder.. als anderen dat vinden dan is dat zo. Ik had even behoefte aan tijd voor mezelf na al dat harde werken! Gek eigenlijk dat je na 9 maanden hardwerken en een topprestatie (bevalling) niet even 'mag' bijkomen van jezelf... pffff... Papa's zijn net zo belangrijk als mama's dus even tijd tussen papa en kind is alleen maar heel goed en dan kan mama beter even uit de buurt gaan. Dus uh.. al die mama's die de eerste weken er met hun neus bovenop zitten.... geef papa ook de ruimte Hoi, je bent dus niet 13 dagen over tijd : Even een had onder de riem: ik slaap sinds dat mijn zoontje 6,5 week is HEEL normale nachten, ik laat met een zeer gerust hart mijn zoontje bij mijn man en met mijn schoonouders en het KDV en kan heerlijk genieten van tijd voor mezelf. Het leven is niet voorbij hoor! Het is wel anders. Die paniekaanvallen zijn redelijk normaal, tenminste als ze niet te extreem zijn. Bijna alle jonge moeders twijfelen wel even aan zichzelf. Maar als je serieus denkt dat je misschien een postnatale depressie hebt, dan raad ik je aan om zo snel mogelijk contact op te nemen met je huisarts (of misschien nog met je vk als die nog aangesloten is). Een postnatale depressie is vreselijk maar kan vaak goed en snel behandeld worden!
Hoi, Heel herkenbaar ook hoor, en vind ook idd dat er wel heeel erg "verteld" wordt wat je moet voelen. Ik was eigenlijk helemaal niet gelijk verliefd en dol op mijn zoontje toen hij na de bevalling op mn buik gelegd werd.. was zo moe dat ik wilde slapen! De dagen erna miste ik vooral mn man, hij was er wel maar toch ook weer heel ver weg.. vond dat best heftig allemaal!! Ik dacht dat mij ook echt wat mankeerde omdat ik niet gelijk intens veel van mn zoontje hield.. maar nadat ik er met mn man over had gepraat besefte ik dat dat voor iedereen anders is en dat die liefde groeit!! na een week begon ik echt van hem te houden, dus na de kraamweek en de rust was wedergekeerd, en dat werd elke dag steeds intenser!!! dus ik denk dat heel veel vrouwen dat hebben alleen dat allemaal niet durven te zeggen, gok dat er toch nog een taboe op rust.. ik vertel het wel aan andere.. ook aan zwangere vriendinnen ofzo.. dat dat een mogelijkheid is en ze niet gelijk in paniek moeten raken zoals ik wel deed!!!!
Heel erg herkenbaar, ik ben in de kraamweek ook even lekker een avondje met mijn man op stap geweest. En toen Tess 10 weken oud was is ze meteen 3 dagdelen in de week naar het kdv gegaan, ookal ging ik zelf een maand later pas weer werken.
Ik ben erg blij dat er meiden zijn die dit herkennen. Ik ben echt even mezelf en me huis kwijt. Ik heb een geplande keizersnede gehad en herstel valt me erg zwaar. Nu ik thuis ben gaat alles op schema en moet er echt even in komen! Ik hou ontzettend veel van hem maar als het weer snachts is en meneer is de hele avond wakker en aan het spoken dan kan ik wel in huilen uitbarsten. Alle emotie van de operatie en bevalling moeten er bij mij nog uitkomen denk ik. Heb nog niet echt de tijd gehad om het allemaal te verwerken en zit een beetje op automatische piloot.