Heb ik ECHT niet. Dat is exact een van de redenen waarom wij het geslacht niet willen weten. We zien het wel als het na 40 weken in mijn armen wordt gelegd......
Aangezien dit waarschijnlijk mijn enigste kindje wordt had ik stiekem gehoopt op een meisje. Ben alleenstaand en het leek me gewoon gezellig om een meid in huis te hebben. Ben inmiddels helemaal ingesteld op een jongen dus heb daar absoluut geen negatieve gevoelens meer bij. Maar kan soms wel een klein beetje 'jaloezie' voelen als er in mijn omgeving weer een meisje wordt geboren. Begrijp je gevoel dus heel goed. Maar realiseer me ook dat zwanger worde niet zomaar iets is en ben dus heel dankbaar dat het uberhaupt gelukt is.
Ik vind het allebei erg gaaf, maar als ik mocht kiezen....... tja.....ik denk een meisje, wij hebben tot nu toe alleen nog maar jongens in de familie vandaar. Maar het is wel vervelend voor je dat je die teleurstelling voelt.....probeer er maar op te vertrouwen dat het allemaal goed komt !
Sterkte met je gevoel meid. Ik hoop dat als je meisje in je armen gelegd wordt daarmee ook het gevoel wat je nu hebt verdwijnt.
Je beschrijft de gevoelens waar ik ook bang voor was bij de echo. Ik was er zo verschrikkelijk zeker van de we een dochter zouden krijgen dat ik mijn man voor de echo al waarschuwde. 'Ik weet niet of ik blij kan zijn met een zoon.' Dat klinkt heel hard, maar het idee dat gevoel me zo in de steek zou laten kon er bij mij niet in. Ik had het gelukkig bij het juiste eind en ik was dan ook heel erg opgelucht dat we idd een dochter krijgen. Ik kan me je gevoel daarom ook heel goed voorstellen. Toch hoop ik dat als je aan het idee gewend bent je met een dochter net zo blij kunt zijn als met een zoon.
Ik vind het rot voor je dat je je zo voelt. Het lijkt me een heel verdrietig gevoel, en ik hoop dat je je, naarmate je zwangerschap vordert, wat positiever gaat voelen!
Heel begrijpelijk dat je een voorkeur hebt hoor, Maar dat het een echte teleurstelling is als het niet blijkt te zijn waar je op hoopt, dat kan ik persoonlijk niet voorstellen, let wel, ik persoonlijk... Wij waren vroeger thuis met 2 meiden, ik heb een dochter van 9 en mijn zus heeft een meid van 5 en een dochter van 2 maanden...Opa van mijn kant heeft dus alleen nog maar kleindochters en dochters...Opa van mijn vriend zijn kant heet alleen mijn dochter als zijnde zijn *kleindochter* Je begrijpt dat een jongen hier ook licht de voorkeur heeft, maar ik heb me er dus al helemaal op ingesteld dat het gezellig weer een lekkere meid gaat worden... Vriendlief heeft ook heel duidelijk de voorkeur voor een jongen.... Ik kan met recht zeggen dat een jongen heel leuk zou zijn maar een meid is absoluut net zo welkom, Heel cliche natuurlijk maar voor mij is de gezondheid het allerbelangrijkste! En niet te vergeten de ziel die in het kindje zit...
Ik ken het wel een beetje hoor.. Met de 1ste wilde ik al heel graag een jongetje. Puur omdat ik zelf jongensachtig was en eigenlijk niet wist wat ik met een meid aanmoest..haha. Mijn dochter is nu 19 mnd en echt een kwameisje hoor. Helemaal niet zo girly als ik had verwacht.. (terwijl ik dat nu dus ook niet zo erg zou vinden haha). Toen ik zwanger werd van de 2de, hoopte ik weer op een knul, maar ergens beangstigde me dat ook wel. Dat is toch wel heel anders dan een meisje. Maar met de 20 wkn echo was het niet te missen hoor, daar lag duidelijk een meid in mijn buik. En het gevoel,... ja teleurgesteld voor 2 tellen. Mijn man keek een beetje sip, maarrrrrrrrr..........als het meezit, komen er na deze nog meer kindjes, dus hopelijk nog wel 1 of 2 kansen te gaan. Overigens ben ik nu echt wel gewend aan het idee hoor. Dat was ik al snel. Straks zitten mijn meisjes lekker samen te keuvelen en te kibbelen..arme jongen die erachteraan komt hihi..
ook ik kan het me heel goed voorstellen hoor en vind ook dat je het gewoon mag zeggen.Je bent dankbaar voor wat je hebt en dat je weer zwanger mag en bent geworden!En het komt ook helemaal goed!
ik heb dit ook gehad bij ons eerste kindje ik wilde echt graag een meisje , toen ik hoorde dat het een jongen werd was ik echt teleur gesteld en dat heeft ook wel een paar weken geduurd , later vond ik het eigenlijk wel leuk en nu vind ik mijn ventje zo geweldig dat ik stiekum hoop dat we weer een jongen krijgen groet patricia
Hoi, Wij kunnen je gevoel helemaal voorstellen. We hebben nu twee jongens en ik ben zwanger van ons derde kindje. Toen onze jongste (Thijs) via de keizersnee werd geboren en de gyn zei dat het een jongen was, was mijn man even heftig teleurgesteld. Hij is een echte dochter-papa en had onbewust erg op een meisje gehoopt. Hij heeft wel gezegd dat dat gevoel bij hem niet zo lang heeft geduurd, omdat hij uiteraard blij was dat hij gezond was. Daar kwam verder nog bij dat ik na de keizersnee een dubbele slagaderlijke bloeding in mijn baarmoeder kreeg (een uitzonderlijke complicatie) en dit voor mij bijna fataal is geworden. Het ging hem toen dus niet meer om het kind, maar om mij. Hij heeft zichzelf al gezien zonder echtgenote maar met twee kinderen, waarvan een baby en een van anderhalf. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen en durven we zelfs voor een derde te gaan. Maar goed, je gevoel is herkenbaar en zeker niet vreemd. Ik vind het knap van je dat je het durft te erkennen en te uiten. Sterkte. Anja
heel eerlijk en knap van je meid! ik begrijp je wel. ik wou voor de tweede ook graag een jongen maar nu(na 3 jr hopen en 18 mk`s) maak het me niet meer uit. we zijn nou zooo blij dat alles goed gaat dat 2 meiden me ook heel leuk lijkt. Maar een voorkeur heeft iemand altijd. al ben ik nu een uitzondering. Maar knap van je dat je eerlijk er voor uit komt! En je hoef je niet schuldig te voelen, als je dadelijk je baby in je armen heb zal het gevoel wel weg zijn. groetjes
Ik ben over het algemeen met de meiden eens en ik wou hieraan toevoegen dat je voelt wat je voelt. Als jij teleurstelling voelt dan kan je daar simpelweg niks aan doen. Gevoelens zijn niet te controleren. Ik vind het vervelend dat mensen het soms zo veroordelen. Ik hoop dat je uiteindelijk toch blij kan zijn met je meisje.. Sterkte ermee!
Ik kan het me wel voorstellen.. Hoe ik er nu over denk hoop ik ook weer op een meisje als ik weer zwanger zou raken..maar als het een jongen wordt dan zou ik natuurlijk niet minder blij zijn maar het is een omschakeling..
Ik kan me het gevoel ook helemaal voorstellen. Mijn moeder wilde een meisje en toen kwam ik. mijn vriend wil een meisje, mijn schoonmoeder een meisje (omdat ze 2 zoons heeft) en ik wil dat zelf ook het liefst. Mochten we alleen maar jongens krijgen zou ik daar echt teleurgesteld over zijn. goed, zo'n topic hierover, want normaal gesproken als je je voorkeur uitspreekt krijg je alleen maar te horen dat het kind alleen maar gezond hoeft te zijn. dat is natuurlijk ook het belangrijkste, maar het een sluit het ander toch niet uit? groetjes, Marieke
Ik kan me niet in jouw gevoel verplaatsen. Bij mijn eerste 'gezonde' zwangerschap was ik er heilig van overtuigd dat ons kindje een jochie zou zijn. Het piemeltje was spoorloos. Ik heb heel even de tijd nodig gehad om te wennen aan het idee dat ons Plukje een grietje was/is. Maar erg? Nee. Nu ben ik er eigenlijk weer van overtuigd dat het piemeltje niet verdwijnt. Ik zal nog even geduld moeten hebben want ik ben nog niet zo lang zwanger dat je 't zou kunnen zien. Als dit kindje een meisje is dan weet ik wat mij te wachten staat. Ik weet hoe leuk een meisje is. Als het een jochie is dan ga ik daar ook heerlijk van genieten. Een meisje en een jongen... lijkt mij super. Twee meiden lijkt mij ook super. Mij maakt het echt niet uit. Als het maar gezond is. Toch wens ik jouw heel veel sterkte toe met je gevoel. Ik kan me voorstellen dat je eigenlijk niet weet waar je met deze gevoelens heen moet. Het is nou eenmaal allang besloten wat het gaat worden. Dat is inderdaad de "schuld" van de man.
Meid ik snap heel goed wat je bedoelt. Ik heb het zelf helaas nog niet mee mogen maken een kleintje in mijn buik. Maar je kunt er zelf echt helemaal niks aan doen, ik hoop dat je je er snel bij neer kunt leggen dat het zo is en dat je er toch van gaat genieten. Ik heb dit toevallig bij een vriendin van me meegemaakt die wou ook perse een meisje maar die kreeg een zoontje ze heeft er hele zwangerschap mee gezeten en baalde ontzettend dat het een zoontje was. Na de bevalling begon dus het gesodemieter al ze wou hem niet vasthouden en zo. En ze speelde ook niet met hem toen hij ouder werd enzo. Toen de kleine een jaar was bleek ze dus een prostnatale depresie te hebben, en wat bleek na veel gesprekken met een psygoloog kwam het er dus uit ze wou geen zoon ze wou een dochter en ze kon er ook niet aan wennen. Nu na een jaar gaat het gelukkig hardstikke goed en ze is nu dolgelukkig met hem en doet alles met hem zoals een moeder hoort te doen. Ik wil je niet bang maken of zo hoor maar kijk hier voor uit, dus ik hoop dat je je niet schuldig meer voelt en gewoon lekker gaat genieten van alles.
hoi, wat vervelend voor je,zeg. dat gevoel had ik met de eerste ook. ik kreeg een zoon,terwijl ik zo graag een meisje wilde. ik heb nu 2 zoons en ben nu zwanger van de 3e. deze zwangerschap was totaal niet gepland,maar nu is het wel een meisje. dus wie weet. 3 maal is scheepsrecht toch. en nu ben ik net zo trots op mijn mannetjes als op mijn aankomend meisje. hoop dat je je gauw beter voelt. groetjes miranda
Knap dat je het durft op te schrijven!Wetende dat veel meiden het niet zullen begrijpen. Maar je zult vel verbaast zijn;je bent niet de enige!Want gelukkig zijn we ook menselijk, natuurlijk hebben we voorkeuren, logisch. Ook ik kan je goed begrijpen, ik heb twee zonen, en ben nu zwanger. Ik hoopte bij de tweede op een meisje, en nu nog veeeel meer. Ik was teleurgesteld toen de tweede een jongen bleek te zijn, maar eenmaal geboren had hij mijn hart gestolen! Ik ben zooo blij met hem. Dus dat komt wel goed. Als de derde weer een zoon wordt? Teleurstelling, daar draai ik niet omheen, maar blijft natuurlijk toch zo, als hij maar gezond is, het blijft een cadeautje, dat je uberhaubt kinderen mag krijgen.Maar voorkeur heb i ook, hoor! Maar ik weet zeker, eenmaal in mijn armen dan ben ik weer net zo trots! groetjes Patricia
Wij waren er vanaf het begin min of meer van overtuigd dat we een dochter zouden krijgen. We wisten ook al hoe ze zou heten en ik had al van alles voor het kamertje in mijn hoofd En toen bleek het dus een jongen Teleurstelling is in mijn geval een groot woord maar het was wel een omslag. We moesten echt aan het idee wennen dat ons kindje GEEN meisje was. Daarom ben ik wel extra blij dat we het nu al weten want als ik het pas bij de geboorte te weten was gekomen had ik het wel moeilijk gevonden denk ik. Nu ben ik er inmiddels wel aan gewend, en vind ik het hartstikke leuk. Richt je op de positieve dingen. Bedenk hoe leuk het kan zijn voor je dochter om een zus te hebben, is toch ook anders dan een broer? En als ik zie wat een leuke kleertjes er te koop zijn voor meisjes En dit kindje zal een grote zus hebben om naar op te kijken!