Ik weet niet of dit het juiste forum is maar ik zie geen andere plek waar het echt kan. Mijn dochtertje is nu bijna vier en ik ben 33. Ik twijfel over een tweede en ben benieuwd naar jullie ervaringen. Voor mijn dochtertje zou het geweldig zijn. Ze wil het graag, het is gezond voor haar om op te groeien met een broertje of zusje, het is fijn voor later enzovoort enzovoort. Daar twijfel ik dus ook niet aan. Mijn ( en die van mijn man) twijfels gaan echt over onszelf. Wil ik wel weer een kleintje en opnieuw beginnen (jeetje wat standaard he?). Mijn dochtertje is bijna 4, zindelijk, gaat zelf naar de wc, slaapt ''s nachts door, is voor rede vatbaar, kun je makkelijk overal mee naar toe nemen, ik kan haar even 'alleen' beneden laten als ik boven ben, ze gaat bijna naar school zodat ik weer makkelijker kan werken enzovoort. Ze is gewoon al zo zelfstandig. Tegelijkertijd geniet ik onwijs van haar, ben blij dat ik mijn tijd niet hoef te verdelen tussen twee kinderen, dat ik naar haar kan kijken als ze speelt, dat ik met haar aan tafel lekker kan kletsen, dat we samen dingen doen. Ik ben bang dat als ik mijn aandacht moet verdelen dat ik me dan gehaast ga voelen enzo. Ik heb al best veel moeite om mijn tijd te verdelen tussen mijn dochtertje, mijn man, mijn zelfstandige werk als fusie & overnameadviseur, onze webwinkel, mijn vriendinnen en familie (en oh ja sporten en ontspanning voor mezelf). Ik hoor ook best veel mensen om me heen zeggen: als ik het geweten had, dan had ik t niet gedaan de tweede (ondanks dat ze super dol zijn op hun tweede kindje). En oh ja, mijn zwangerschap en bevalling waren probleemloos, maar ik voelde mezelf tijdens mn zwangerschap nou niet op mn mooist, zie er ook tegenop om mijn lichaam weer zo'n tik te geven. Heb mijn dochtertje 2,5 jaar borstvoeding gegeven en ik ben heel blij dat mijn lijf weer van mij is. Kortom, volgens mij alle standaard dilemma's die er bestaan. En natuurlijk wil ik alles goed doen (tijd voor iedereen, zo lang mogelijk borstvoeding geven enzovoort). Dusssss...... hoe was dit bij jullie?
Eigenlijk hebben wij er niet zo over nagedacht als jullie... We zien wel waar het schip strandt als de tweede er is, lekker naief, haha. Mijn ervaring is dat je leven echt niet ophoudt met 1 kind, dus met 2 kinderen zal het ook allemaal wel meevallen. Een gezin met 1 kind was en is voor ons gewoon geen optie, het lijkt me heel naar om geen broers of zussen te hebben. (voor zover je hierin de keus hebt natuurlijk!) Ook ervaren wij het ouderschap als het mooiste wat ons ooit is overkomen. Nu zijn we zo gelukkig met ons zoontje en straks hebben we dit geluk dus dubbel, lijkt ons geweldig. Ik ben trouwens ook 33, heb een zoon van 2 jaar en werk 3 dagen per week, mijn man werkt fulltime. Dit heb ik echt nog nooit gehoord in mijn omgeving. Ik vind het ook echt een hele nare opmerking. Hoe is het mogelijk dat je dol bent op je kind, maar als je het over kon doen dit kind toch niet zou willen...????? Slaat nergens op in mijn ogen.
Misschien is het wat lastig verwoorden op een forum maar waar mensen dan volgens mij op doelen is dat ze het toch wel erg zwaar vinden en dat ze dat vooraf niet zo hadden ingeschat? En ter nuancering, deze mensen zitten met de 2e nog in de babyfase, dat scheelt misschien ook. Kan me namelijk voorstellen dat het na een jaar of 2 al weer een stuk makkelijker wordt. Wat jij zegt over er gewoon niet teveel over nadenken, is ook wel een tip. Het lukt me tot nu toe niet in ieder geval. Ik heb wel zoiets van: "ik heb de tijd nog en als ik het per se wil dan wordt ik op een dag wakker en dan ga ik ervoor" (als het natuurlijk uberhaupt nog een keertje lukt).
Ik snap je wel, hoewel ik altijd heb geweten dat ik graag drie of vier kinderen zou willen. Maar de twijfels die je uit zijn voor ons wel de reden geweest om er niet te lang mee te wachten. Mijn meisje zit nog in de luiers (slaapt gelukkig wel al sinds ze negen maanden is door) en ik kan haar nog niet echt alleen laten. Ik kan me voorstellen dat het moeilijker wordt naarmate je 'vrijer' wordt met je kindje. Als je nou terugdenkt; hoe snel is het dan gegaan die laatste vier jaar? Ik vind het namelijk echt omvliegen! Zo snel ben je met de eventuele tweede ook weer op dit punt
Dat is waar! En ik heb genoten van de afgelopen jaren. Zoals mijn man ook tegen iemand zei: "er is geen dag geweest na Lana's geboorte, dat ik niet om haar heb gelachen".
Ik zit zelf hier nu in de babyfase en heel eerlijk gezegd zal ik blij zijn als ik een paar maanden verder ben... Als er wat regelmaat en ritme inzit, zeg maar. (en bij voorkeur ononderbroken nachten, maar laat ik de lat niet te hoog leggen ) Ik vind het nu vooral overleven... lol.. Jelle is pas 2, dus een stukje jonger als jouw dochter dus het is hier iets lastiger, qua zelfstandigheid bedoel ik dan. Wij hebben eigenlijk helemaal niet nagedacht over het krijgen van een tweede, bij ons ging het meer over het "wanneer". Maar ik kan me voorstellen dat je twijfels hebt, ook omdat je dochter al wat groter is en alles zoveel makkelijker gaat nu... En het is natuurlijk ook zo dat je bij een tweede kindje veel steviger in je schoenen staat en niet meer zo snel onzeker bent. Dat scheelt al een heel stuk, moet ik zeggen... Daardoor loopt alles ook soepeler nu... Heel veel succes met je beslissing...
Het lijkt erop alsof langer wachten het lastiger maakt. Ben blij dat jullie je ervaring willen delen!
Ik denk wel dat juist de leeftijd en de zelfstandigheid van jullie dochter in het voordeel werkt. Onze kleintje zijn beide nog klein, dus is het zwaarder omdat alles twee keer moet. ( verschonen, niet alleen kunnen laten, 's nachts wakker worden enz) En ik zou liegen als ik zeg dat een tweede kind zo in het gezin meedraait, dat is niet zo. Als een baby wordt geboren, past het gezin zich aan de baby, niet andersom. Dus inderdaad minder tijd voor andere dingen, dat is denk ik een logisch gevolg... Maar.... het is het allemaal waard, althans, voor ons wel. Wat een rijkdom is het om twee van die kleine draakjes te hebben en om te zien hoe die twee met elkaar omgaan en wat een gezellig, leuk en liefdevolle sfeer er thuis hangt! Ik had het niet anders willen doen, twee prachtige en gezonde kinderen... Succes met jullie beslissing!
Hoi, Ik snap je wel. Rationeel wil ik ook een tweede kindje (beter voor onze dochter, leuk voor later ofzo, straks ben ik te oud enz enz enz). Maar ik zie er ook tegenop. We hebben nu zo'n perfect gezinnetje, dat wil ik niet verstoren. Mooier dan nu kan het niet worden, dus het lijkt alleen maar tegen te kunnen gaan vallen. Mijn zwangerschap was ook erg problematisch, dus dat komt er ook nog bij. Ik moet er nu niet aan denken in het ziekenhuis te liggen en mijn dochter te moeten missen (en zij mij). En dat geldt ook voor mijn man. Maarja, klokje tikt... Anderzijds weet ik dat het zich vanzelf allemaal we op zal lossen, net zoals dat bij de eerste het geval was.
Wat ik nog wilde toevoegen: Ik denk ook dat het "gevoel" dat je klaar bent voor een tweede er ook moet zijn. Dus eigenlijk wat je met de eerste ook had. Het gevoel dat je echt opnieuw moeder wilt worden. Sommige mensen hebben dat één keer, andere weten meteen na de geboorte van hun kindje dat ze nog "niet" klaar zijn. En ik denk dat als je dat gevoel hebt, die "kriebel in je buik" om weer moeder te worden, dat je ook niet zo bezig bent met rationele dingen. Het zal gewoon goed voelen om nog een keer te gaan voor een kindje en alles zal dan ook goed komen...
Moest ik even wat op zeggen, omdat ik dat ook soms dacht..maar het kan nog zoveel mooier Wauw, sinds de komst van onze tweede...ik vind het zo geweldig! Tuurlijk heb ik weer geboft met een lief zoet ventje en een peutertje die supergek is op haar broertje... Maar als je het mij vraagt, je weet wel wanneer je er klaar voor bent. Tuurlijk kun je rationeel altjid wel bezwaren bedenken, maar die zullen er altijd zijn en nooit verdwijnen... Heel veel succes met je beslissing, denk er over na maar niet te lang !
Dit had ik zelf kunnen opschrijven! En kan me voorstellen dat het voor jou nog lastiger is omdat je problemen met je zwangerschap had en het idee om je kleintje te moeten missen en zij jou is natuurlijk helemaal heftig! Ik ben er ook wel van overtuigd dat er gewoon een moment komt dat ik het weet. Dan wil ik het en dan ga ik ervoor (nadat ik mijn man ook heb overtuigd hihi). En als dat moment niet komt, dan komt het niet en blijft het bij eentje. Toch blijf ik er over nadenken (ondanks dat ik dus wel weet dat er zo'n gevoel kan komen). Ben nu 33. Lana gaat in september nr de kleuterschool. Ben ook benieuwd hoe onze week er dan uit gaat zien.
Ik ben al na 6 maanden na dat Ben geboren was weer zwanger geworden van Gijs en maakte mij wel wat zorgen over hoe ik dat nou moet gaan doen met 2 kleine kindjes zo kort op elkaar. Maar ik was wel heel blij met de tweede zwangerschap en heb er net zo als bij Ben erg van genoten. Nu is Ben al weer bijna 2 en Gijs is 6 maanden en ondanks de enorme drukte en weinig tijd voor me zelf geniet ik er met volle teugen van en mijn kindjes doen het geweldig en als ik zie hoe ze nu een beetje kontakt met elkaar gaan maken dan ben ik zo blij dat ik er 2 heb want ik denk echt dat ze samen heel leuk gaan spelen straks. Ik heb er geen moment spijt van dat ik gekozen heb voor 2 kindjes en vind het echt geweldig en ach je groeit er in mee en het gaat allemaal van zelf maar het blijft druk dat wel. Ik wil dan ook echt geen derde er bij,2 kindjes vind ik precies genoeg. Groetjes van Teddy