Ook ik ben een ouder verloren mijn beste maatje mijn papa, die in de bloei van zijn leven stond. In mei 2001 gingen mijn ouder voor het eerst zonder mij op vakantie. Maar na een week belde mijn moeder: Noes je moet niet schrikken maar je vader heeft een verlamd gezicht aan een kant en volgens de dokters hier is het van de stress. Ik ben me rot geschrokken en heb toen gelijk mijn vriendje (inmiddels man) die ik net 6 maanden kon gebeld en zei: Papa gaat dood!!. Hij is vanuit rotterdam gelijk naar me toe gekomen is ong uur rijden en is niet meer weggegaan. Mijn ouders zijn een week eerder naar huis gekomen want papa wou naar huis en naar zijn dochter. In de week dat ik alleen met papa thuis was deed hij een paar dingen die hij nooit deed, Hij kwam bij mij op de kamer tv kijken, en ik mocht in zijn auto rijden wat ik anders nooit mocht, achteraf was het omdat hij zelf niet meer kon schakelen, toen wisten we nog van niks. Op de dag dat ze normaal terug zouden komen van vakantie lag ik samen met mijn vriend boven een film te kijken toen we ineens mijn moeder hoorde krijsen. Ik storm naar beneden en zie mijn vader op de grons liggen schokken. Toen ging het allemaal heel snel, de dag daarna kreeg te horen dat mijn papa dood ging en niet langer dan 2 jaar zal leven. Hij had een hersentumor. mijn wereld storte in. Ze hebben hem een paar keer bestraal maar hij kon het niet meer toen hebben ze nog een operatie gedaan om de tumor te verwijderen maar ze hadden niet alles weg kunnen halen, achteraf hadden ze het beter nooit open kunnen maken, en al gauw kwam hij thuis in een ziekenhuis bed te liggen en toen hij mijn naam niet meer wist was het voor hem genoeg geweest en het hoefde voor hem niet meer. Hij stopte met de medicatie en zou in een kunstmatige coma gelegd worden, dit kwam de ha doen. Dus iedereen afscheid genomen ook ik en toen ben ik weggegaan maar toen ik thuiskwam deed hij zijn handje nog omhoog, dit deed hij altijd om gedag te zeggen, dus het was niet gelukt. De ha zou de volgende dag om 3 uur komen, dus ik was eventjes weggegaan en ja wat denk je ha was al geweest en papa sliep, dus voor mijn gevoel geen afscheid genomen. Op de dag van zijn verjaardag smiddags naast zijn bed gezeten en s'avonds begon het slechter te gaan, uiteindelijk heeft hij maar 4 dagen in de coma gelegen en is toen langzaam na een nacht waken gestorven. Ik stond aan zijn voeteneind en hij deed als laatste zijn ogen open en kijk mij recht in mijn ogen aan. Hij is de dag na zijn 45 e verjaardag overleden na een ziekte periode van 4 maanden. 2 weken na de operatie hadden ze nog een echo gedaan, die wilde ik na zijn overlijden perse zien en ben naar de specialist gegaan, nou echt noet normaal, heel zijn rechter hersenen was een grote tumor en links zaten ook al wat kleine plekjes. Kun je nagaan 2 weken na de operatie. Ik was bang mijn vriend kwijt te raken omdat hij gelijk in het diepe werd gegooid, maar hij is mee altijd en nu nog als mijn man, blijven steunen. Ook ik voelde me schuldig dat ik weer kon lachen en verder gaan met het leven, maar ik heb het er nu af en toe heel moeilijk mee want ik mis hem zo erg. Mijn vriend en ik zijn toen wel verloofd zodat mijn vader toch een ding mee zou maken van zijn oogappeltje. We gingen altijd samen sceeleren, samen zwemmen, als we op vakantie waren gingen we zelf samen stappen en dachten ze altijd dat hij mijn vriend was en mama mijn zus hahahaha. Echt zo'n sterke band, hij voelde altijd alles aan. Ik heb wel zijn bidprentje helemaal zelf geschreven incl gedicht, dat was het laatste wat ik kon doen. pfff krijg het met het typen van dit verhaal weer ff moeilijk. liefs noesje
oh noesje... ik huil echt om jou verhaal... ook bij mij dachten ze altijd dat mijn papa mijn vriendje was hahah zo herken jullie band voel ik gewoon uit je tekst... ik mis pa vreselijk en het lijkt wel dat ik langzaam aan ga beseffen hij komt niet meer teug knuffie meid bedankt voor je verhaal
voor mij is het helaas allemaal heel herkenbaar.. ik zit te huilen bij het lezen van jullie verhalen.. mijn vader is 4 september 2007 plotseling overleden.. De zondag ervoor was hij niet zo lekker en zou naar de dokter gaan.. gebeld maar maandag was er geen plaats dus dinsdag half 4 een afspraak.. hij is er nooit geweest.. mijn moeder kwam thuis uit haar werk om half 4 en zag dat mijn vader niet naar de dokter was.. deur stond open.. ze zag een spoor van bloed en die kwam uit in de slaapkamer.. ze vond hem in het bloed op bed.. waarschijnlijk heeft hij een anurisma gehad of een ernstige maagbloeding.. ik was aan het werk en om 4 uur toen de kinderen net naar huis waren stond mijn vriend in eens bij ons op school. hij keek heel ernstig.. ik vroeg wat is er aan de hand.. toen vertelde hij dat mijn vader was overleden.. ik heb alleen maar de hele tijd gezegd dit is niet waar, dit kan niet waar zijn.. maar het was wel waar.. ik heb ook niet kunnen huilen, pas heel laat die avond lukt het een beetje.. het was allemaal zo onwerkelijk en nog steeds moet ik zeggen.. ik dacht van te voren ook als er ooit iets met mijn vader gebeurt dan kun je mij opvegen.. dan hoeft het niet meer. mijn vader was mijn maatje.. degene die eerlijk tegen mij zei wat hij er van vond, waar ik alles tegen kon zeggen en waar ik terecht kon voor advies.. ook de gene die mij oprecht complimenten gaf en ik ze ook echt aan kon nemen.. maar ik ging door, ik ben na een week weer gaan werken en dat ging goed..we hebben besloten te gaan trouwen( nooit gedaan als dit niet was gebeurd, we vonden het niks toevoegen, nu wilde ik dat beschreven zou staan dat mijn vriend en ik bij elkaar horen). we waren al 2 jaar bezig om zwanger te worden.. dit heeft mijn vader nog wel geweten maar pas in februari 2008 waren we zwanger en mijn vader heeft zijn kleinzoon nooit mogen ontmoeten.. pas toen onze zoon geboren was heb ik het heel moeilijk gehad. ik miste mijn vader toen het meest.. ik wilde zijn advies en zijn herrinnering aan mij als baby.. maar dat is er niet meer.. ook ben ik nog steeds erg bang om weer iemand zo ineens te verliezen.. een trauma van het verlies van mijn vader denk ik.. ik zou willen dat het verdriet minder wordt maar dat is niet zo... het verdriet wordt wel anders. in het begin voelde ik lettelijke pijn in mijn hart van verdriet.. nu is het gemis heel groot, de ene dag meer dan de ander maar ik vind het gemis alleen maar meer worden.. ik heb te vaak, ik wil je nog zeggen... heel veel sterkte bij het verwerken van julllie verlies.. ik hoop dat jullie net zo veel steun hebben om je heen als ik heb ( al verwachten de meeste mensen dat het verdriet nu minder is)
Helaas kan ik er ook over meepraten hoe het is om een ouder te verliezen, mijn moeder is op 22 januari j.l overleden (62 jr) ze was altijd al suiker,hart en nier patient maar is uiteindelijk overleden aan een hersentumor. zag haar in de laatste weken steeds meer veranderen en aftakelen wel raar om dan zwanger te zijn van haar vierde kleinkind die ze niet meer vast kan houden. zelf denk ik dat er meer is waardoor ik er toch een beetje vrede mee heb dat ze nu rust heeft en niet meer last heeft van al die rotziektes. we gaan ook een gedichtje op het geboorte kaartje zetten. voor iedereen die in een zelfde situatie zit of het er aan zit te komen wil ik zeggen heel veel sterkte!!!!