Na 10 weken heerlijk 'zwanger' zijn had ik afgelopen donderdag eindelijk mijn eerste echo. Het duurde vrij lang of hij wat zag, ik vroeg nog alles goed? En hij bleef stil. Toen kwam het slechte nieuws ons vruchtje was bij 6 weken gestopt met groeien. Jeetje wat gaat er dan door je heen pfffffffff. Ik voelde me heel goed, was wel elke dag gebroken na werk. Verder heb ik geen krampen of iets dergelijks gevoeld. Het kwam dus ook erg onverwachts. Wat een groot verdriet........... Maandag naar het ziekenhuis om te kijken hoe nu verder. Voel wel af en toe zeer lichte krampen in mijn buik, dus ik hoop dat het via de natuurlijke manier naar buiten komt.
heel veel sterkte,bij ons was het mis gegaan op 11 weken ,had ook geen enkel vermoeden,,de eerste keer dat we op controle gingen was op 11 weken en toen was alles inorde,en ze zei van volgende week kom je terug voor de nekplooimeting ,wij de week erna daarna toe,en toen was het op 1 week tijd misgegaan .dat was op woensdag en de maandag heb ik al een curretage laten doen,ik wou er zo snel mogelijk van verlost zijn.sorry voor mijn geklaag ,maar dat doet goed
Ik vind het juist fijn om wat van lotgenoten te horen, dank je voor je reactie. Nu nog die banner weg krijgen.
Jeetje meid, wat een verdrietig nieuws. Ergens in je achterhoofd weet je dat het mis kan gaan, maar je gaat er eigenlijk niet vanuit dat jij dat bent... Veel sterkte met het verwerken van je verdriet, geef jezelf de tijd. Hopelijk raken jullie gauw weer zwanger. Grt Vanilia
Hoi matilde, mijn verhaal is bijna exact hetzelfde als het jouwe... mijn gyn vond een curetage beter aangezien ik al 3 weken rondliep met het vruchtje, het had ook nog weken kunnen duren vooraleer het op de natuurlijke manier zou komen. En eigenlijk was ik wel 'blij' met de curetage , zodat we snel opnieuw verder zouden kunnen gaan. Ik wil namelijk zo snel mogelijk terug zwanger zijn... Het gevoel is wel dubbel natuurlijk, ik was zooo verdrietig (nog steeds heb ik heel moeilijke momenten), maar nu vind ik het ook goed dat we opnieuw kunnen proberen binnenkort. Maar iedereen is anders hè, je moet voor jezelf beslissen, waar jij je 't beste bij voelt... Heel veel moed en sterkte meisje, ik weet exact hoe je je voelt. Veel liefs, Lynn
Hoi Mathilde, Helaas weet ik ook precies hoe dat nieuws je overvalt. In 1 keer.. Weg roze wolk! Weg dromen! Je houdt er ergens rekening mee, maar toch.. Je verwacht niet dat het jóu overkomt. De 1e keer was het sowieso geheel onverwacht. De 2e keer was ik natuurlijk veel minder naief, maar toch had ik ook zoiets van: 2x zal het toch wel niet misgaan?! Dus toch....... Nu voor de 3e keer zwanger. Genieten kan ik niet echt, maar ergens heb ik toch zeker de hoop dat het nu wel goed móet gaan. Ik ben trouwens beide keren gecuretteerd. Week na de echo ongeveer. Wilde geen miskraam verder afwachten. En ja, ik bleef me ook zwanger voelen, misselijk, zere borsten. Heel dubbel! Ik wens jou heel veel sterkte! Doe alsjeblieft rustig aan! Neem er zeker de tijd voor, want het is niet niks. Voor jou was het kindje er al.. Liefs, Alina
Matilde, wat naar! Wij hadden ongeveer hetzelfde: Een echo bij ruim negen weken en toen bleek het vruchtje al met zeven weken te zijn gestopt met goeien. Bizar, omdat ik me heel erg zwanger voelde. Ik had geen idee... Ik ben gelijk doorgestuurd naar het ziekenhuis en ik heb gekozen voor een curettage, ook omdat mijn lichaam geen aanstalte leek te maken om het vruchtje af te stoten. Ik kon het niet verdragen om te wachten tot het vanzelf zou komen, ik wilde de controle over mijn lichaam terug. Maar dat is een keuze die ieder voor zich moet maken, ik vertel je alleen hoe het voor mij was. Heel veel sterkte de komende tijd, ook voor je partner. Liefs, Belle.
hey meiden, allereerst heel veel sterkte, jullie allemaal zo te lezen.. En wat fijn dat iedereeen dit topic gebruikt om zijn verhaal nog eens op te schrijven.. gewoon om het weer even van je schouders te kunnen gooien.. Dus ik doe mee bij mijn 1e zw merkte ik al vanaf week 5 dat het niet goed zat.. toen heb ik 2 weken me heel eenzaam gevoeld omdat niemand mij wilde geloven dat het echt niet goed zat, ook de vk niet, ik had toch geen bloedverlies of krampen.. bij 7w begon dan toch het bloedverlies en was de dag erna al duidelijk dat het vruchtje al vanaf het begin niet gegroeid had.. Ik kan me van die mk voornamelijk dan ook herinneren dat ik het zo erg vond dat niemand me geloofde.. ik had zelfs nog het gevoel dat 1 mk helemaal niet zo erg was, want het hoorde toch bij het zw worden, 1 op de 10 % zo zei men.. Met het grootste gelijk op de wereld werd ik de 1e ronde alweer zwanger.. en overtuigd dat je geen 2de mk zal krijgen.. die kleine kans.. we kochten al spulletjes, ja geen 2de mk.. wij zijn positief.. we laten ons niet kisten door de 1 mk.. al snel merkte ik dus ook hetzelfde.. dit zit niet goed.. gelukkig kon ik een ehco krijgen met 6.3w... ik wist door mijn korte cyclus en 4 dagen posi testen voor NOD dat er echt niet veel verschil kon zitten in de duur van de zw.. Bij de eerste echo bleek mijn vermoeden dan ook waar.. het vruchtje is te klein.. voor 5.5w.. Ik kon niet geloven dat dit goed zou gaan, de gyno gaf ons ook maar weinig kans.... 5 dagen later kregen we een echo, en toen was het vruchtje te weinig gegroeid.. maar na lang kijken zag manlief en daarna de gyno toch echt een knipperlichtje... helemaal beduusd gingen we naar huis, van 1 % hoop gingen we naar 50 %... 9 dagen lang heb ik geweten dat het niet goed zat, maar ik moest toch in mijn kleine ukkie geloven? hij had toch een hartje? 9 dagen later bleek dan ook dat het na de echo gestopt was.. 2 dagen later kreeg ik een curretage... en nu 35 dagen, ben ik ongi.. en opgelucht dat dit achter me ligt, maar ben ik zo bang voor wat nog gaat komen... de droom om een kleine drummes in mijn armen te krijgen lijkt nu een bron van verdriet.. en toch voel ik me goed en denk ik dat er mij nog iets heel mooist staat te wachten.. het is zo dubbel.. de ene keer zou ik het liefst meteen weer zwanger willen zijn en de andere keer denk ik.. nee niet weer die ellende.. teriwjl ik merk dat ik het geestelijk wel weer zou trekken.. je moet er toch doorheen, of het nu is of over 6 maanden.. en als het dan fout gaat sla je je voor je kop omdat je misschien wel een kans gemist zou hebben.. Gelukkig voor mezelf heb ik het zo druk momenteel dat ik hier weinig bij stil kan staan.. op de momenten zoals nu voelt het dan even goed als je het gewoon nog eens kunt typen.. Ik ga ook niet sorry zeggen voor dit ego bericht
Afgelopen dagen veel mensen gezien waar we van houden, iedereen is zo lief. Ben blij dat ik mijn verdriet kan delen. Morgen naar het ziekenhuis. Bedankt voor alle mooie reacties, vind het fijn dat iedereen zo open is. Liefs
Ben gisteren geweest (zkh) en vandaag weer. Vrijdag krijg ik een curretage. Voel me gelukkig steeds ietsjes beter.