Hallo allemaal! Ik en mijn man zijn al een tijdje aan het babbelen over kids. We willen alle twee enorm graag maar het lijkt wel alsof de situatie nooit perfect genoeg kan zijn. En dan bedoel ik de praktische zaken. Ik ben van mening dat we er klaar voor zijn. We zijn nu 2 jaar getrouwd, hebben alletwee een goede baan, een mooie eengezinswoning enz. Toch blijven we maar hangen op 'wat nou als' (vooral mijn man, moet ik zeggen). Hij vind het een mooie tijd om einde van het jaar te stoppen met de pil. Meegenomen dat je maar een kleine kans heb gelijk zwanger te worden, vind ik dit nog behoorlijk lang duren...Daarentegen denk ook ik: Misschien nog net even wat meer centjes sparen e.d. Ik vroeg me af... Hoe was dit voor jullie en hebben jullie echt met alles wat los en vastzit rekening gehouden, of de sprong gewoon gewaagd? XX Reintje
Niet de sprong gewaagd. Mijn man had een vast contract, ik een jaarcontract. Mijn man wilde eerst alles in huis op orde, zoals nieuwe dakkapel, de achtertuin klaar etc. Toen alles zo'n beetje voor elkaar was was ook hij er (mentaal) klaar voor.
bedankt voor je reactie Patroeschka. Dat is een beetje het punt. Alles is perfect voor een kindje! Mentaal zowieso..Bij beide. Volgens mij bestaat er ook geen perfecte situatie, er is toch altijd wel iets wat het nog beter zou kunnen maken. Hij kan zich op de een of andere manier ook niet voorstellen dat na het stoppen met de pil, je van geluk mag spreken als je na 1,5 jaar een kindje hebt... XX Reintje
Ik denk dat je nooit de perfecte situatie krijgt. Je moet gewoon voor je zelf uitmaken, wat houdt ons nu eigenlijk nog tegen? En het blijft altijd spannend. Zelfs bij de 2de.
Wij hebben allebei carrieres waar het nooit handig in gaat zijn. We zijn beide wetenschappelijk onderzoeker, en meestal heb je dan geen vast contract voor je 35ste (en dat is echt heel vroeg). Steeds tijdelijke projecten, steeds weer verhuizen, altijd onzekerheid. Wij vonden: hoe jonger we zijn (toch al tegen-dertig en dertiger), hoe beter. We hebben een goed inkomen nu, en hebben altijd een vangnet als het wegvalt en we tijdelijk in de WW zouden zitten. We zijn begonnen toen we het allebei heel graag wilden.
En zijn jullie dan ook achteraf tegen dingetjes aangelopen die je van tevoren nooit had kunnen bedenken? Na het krijgen van een kindje bedoel ik?
Hier was de wens er ook al een tijd voor we besloten ervoor te gaan. We hadden elke keer redenen om het nog even uit te stellen maar op een gegeven moment werd het gevoel bij mij zo sterk dat alle redenen om het nog niet te proberen er niet meer toe deden en we er gewoon voor zijn gegaan. De keus om voor een 2e te gaan vond ik wel moeilijker. We weten nu wat ons allemaal staat te wachten maar dat houdt ons ook nu niet tegen om ervoor te gaan.
Het is veel bewerkelijker als dat we ons hadden voorgesteld maar we houden ook veel meer van hem als dat we ons hadden voorgesteld. Verder eigenlijk nergens tegenaan gelopen.
het is ook echt best wel een frustatiepuntje.. Tuurlijk moet je het met zijn tween eens zijn maar ik zit ondertussen met die 'klapperende eierstokken' zoals ze dat noemen... Hij is meer praktisch ingesteld. Daarnaast vraag ik me af wat voor wereldschokkende gebeurtenis er plaats moet vinden tussen nu en einde van het jaar (dan wil hij beginnen) Heb jij nu ondertussen een tweede kindje?
Wij waren het er gewoon op een keer over eens; we willen graag een kindje en wij hebben toen niet eerst nagedacht over wat als enz enz... maar goed ook het duurt echt wel een tijdje voordat je zwanger wordt - tenminste bij ons, blijkt nu... - en dan nog heb je 9 maanden de tijd om alles te regelen en te wennen enz.. we waren vrij snel zwanger, na drie maanden, en toen hebben we al heerlijk zitten fantaseren over hoe we het allemaal graag wilden gaan doen... helaas werd dat een miskraam en nu kunnen we echt niet meer wachten tot we weer zwanger mogen zijn... ook nu hebben we het er niet over of we er wel klaar voor zijn... we zien het allemaal wel en het gaat vast allemaal hartstikke goed! We hebben er gewoon heel erg veel zin in en het is heel erg welkom!
Wij hebben er ook een tijd over gedacht, vooral omdat mijn gevoel al sterker was dat ik ervoor wilde gaan. Heb uiteindelijk gewoon gezegt dat ik geen nieuwe pil meer wou halen, dus hij had nog 3 strippen de tijd om eraan te wennen Tegen het eind van de eerste strip kwam Peter opeens zelf ermee dat ik die andere 2 strips maar moest wegleggen. Blijkbaar had hij gewoon een maand nodig om aan het idee te wennen dat het nu wel heel echt begon te worden Wat dat wachten betreft, je kan nog jaren wachten en altijd zal er wel iets zijn waarop je zou kunnen wachten.. Er kan ook altijd wel iets gebeuren of wat dan ook. Ik wou gewoon echt voor mijn 30ste moeder worden, dan ben je nog jong en flexibel en ook is het vaak wat makkelijker om zwanger te worden. Bij ons heeft het toen nog 7 maanden geduurt, meer dan tijd genoeg om aan het idee te wennen. Als je er eenmaal voor gaat zijn de twijfels zo verdwenen is mijn ervaring
Nee we zijn nu nog druk bezig met klussen. Manlief stond ook nog niet te springen en het was meer mijn gevoel waar mijn man in mee ging. Natuurlijk wilde hij ook graag maar mijn gevoel was een stuk sterker als dat van hem. Nu is dat juist andersom nu we voor een 2e gaan. Misschien toch eens met hem praten wat hem tegen houdt en kijken of hier op korte termijn oplossingen voor te vinden zijn.
Bedankt voor je reactie Johannal! Wat erg voor je dat je een miskraam hebt gehad! Heb wel bewondering voor jullie instelling. is volgens mij ook gewoon de juiste. Het komt toch wel op z'n pootjes terecht. Heb je je omgeving ook laten weten dat je een kinderwens hebt? Ik vertel het natuurlijk niet aan iedereen, maar de mensen waar ik het mee deel waarschuwen me ook voor allerlei dingen. Je kunt niks meer doen, je staat aan het begin van een bloeiende carriere enz. enz, En de voornaamste reactie: Je bent veel te jong... Hoe oud was jij? Ik ben 24 en al is dat jong, ik was ook jong met trouwen, een huisje kopen enz... Maar soms ga je er toch een beetje van twijfelen, terwijl je tegelijkertijd ook aan niks anders meer kunt denken!
Ik was 24 toen ik zwanger werd en 25 toen Luc werd geboren. Voor mij was niks belangrijker dan een kindje krijgen en die carriere al helemaal niet. Het enige wat ik wilde was moeder worden. Tuurlijk moet je je tijd anders in gaan delen maar wij doen geregeld leuke dingen en komen nog prima tot rust samen. Het is maar net hoe je er zelf mee omgaat. Ik zou zeggen volg je gevoel
Wij hebben het uitgesteld, en toen we er 'klaar" voor waren, bleek dat het niet zo makkelijk ging bij ons. We zijn nu meer dan een jaar gestopt met de pil, zonder zwangerschap.. en in dit jaar hebben we toch dingen kunnen doen die nog 'moesten gebeuren'.. Dus ja.. wanneer is het een goede tijd? Uit eindelijk beslis je dat toch niet zelf
Saskia, wat grappig. Heb ook nog 3 strippen liggen en kondigde ook aan daarna te stoppen en geen nieuwe te halen. Zijn reactie: Hoe lang zijn die dingen houdbaar dan?... Oftewel, dan hebben we nog even langer om na te denken en kun je ze eventueel ook bewaren.... Herken me er echt in, het niet meer willen/kunnen wachten! En Majel, wat goed dat jullie voor een tweede gaan. Fijn ook dat je man het helemaal ziet zitten! En jij bent ook 24? Ik heb al meerdere malen geprobeerd er met hem over te praten. Dit loopt alleen maar op irritaties uit. Hij blijft ook hetzelfde zeggen. mentaal is hij er meer dan klaar voor, maarrrr....nog net wat meer centjes op de spaarrekening... nog net wat meer verdienden en wat nou als je een zorgenkindje krijgt en 1 inkomen helemaal wegvalt....pfff
O zie dat je 25 bent majal, mooie leeftijd. Mooi jong voor kinderen. Mijn moeder was 43 toen ze mij kreeg, en al is dat het andere uiterste, het telt wel mee met het feit dat ik graag jong moeder wil worden
Ik zou zeggen doen!!! Het is echt geweldig leuk. Ik was (nog 11 dagen) 26 toen onze dochter geboren werd, en ik kreeg ook heel veel reacties over m'n leeftijd. En ik kan alleen maar zeggen dat ik het fantastisch vindt. Heb zelf ook heel lang gelopen, ja maar wat als dit of dat... Zelfs tijdens mijn zwangerschap. Ik heb nu helemaal geen spijt, ze is inmiddels 16maanden en als het aan mij ligt gaan we heel snel voor een tweede. Natuurlijk heb je met een kleintje beperkingen, maar het is maar hoe je er zelf mee omgaat. Ze gaat eigenlijk met ons overal mee naar toe, bij verjaardagen gaat ze daar boven in het campingbedje slapen en de dag erna houden we het weer wat rustiger voor d'r. Want een heel weekend heen en weer slepen met d'r is te veel en daar heb je dan de rest van de week last van. Het regelt zich vanzelf wel, en als jij er achter staat, waarom nog wachten??? Succes met je keuze.
Ik ben inmiddels al weer 26. Kan je geen datum in het midden afspreken? Hij wil eind van het jaar jij nu dat je dan bijvoorbeeld per 1 oktober stopt? Heeft hij nog even de tijd en jij hoeft ook niet zo heel erg lang meer te wachten.
Hoi Me. Dat denk ik idd ook, dat het zich vanzelf wel regelt. Tja majel, heb ook al zoiets geprobeerd te bereiken. Maar vind het gewoon een beetje onzin om te zeggen. Ok dan spreken we die en die datum af.. En dan.. Misschien komt er dan weer iets heel anders tussen. is trouwens niet alleen met dit hoor. Manlief is zowieso een beetje van het 'we zien wel'. met echt alles, haha. En ik denk ook alles goed door hoor. Maar voel me af en toe toch een beetje geremd in de dingetjes die ik heel graag wil en waar ik geen reden voor zie om te wachten... Nog een vraagje voor jullie: Viel je het jullie financieel gezien 'tegen', een kindje? Hoor alleen maar om me heen dat kinderen zo verschrikkelijk duur zijn. Of is dit alleen maar om me af te schrikken?