Ik vind het kwa kosten heel erg meevallen. Natuurlijk heb je soms wat hoge kosten maar vaak weet je dit van te voren. Nu luc met de pot mee eet kost hij denk ik max 50 euro per maand. Inclussief luiers eten kleding. Flesvoeding is wat duurder maar dan heb je ook wel genoeg aan ongeveer 100 euro per maand. Je kan het net zo duur maken als je zelf wilt natuurlijk.
Ja zoiets had ik ook al ingecalculeerd. Nou daar hoef je het ook niet voor te laten. Pff, wil gewoon niet meer wachten. Kan aan niks anders meer denken en wil gewoon ook weten of het wel lukt. Je neemt natuurlijk geen kind, je mag er een krijgen. Zul je altijd zien. ga je beginnen, lukt het niet...
Ik ga maar eens van internet af. vraagje, hoe werkt dit eigenlijk? Als ik nu wegga, kan ik dan morgen weer op dit toppic verder babbelen? Als er mensen aanwezig zijn dan natuurlijk.
Ja hoor, je vindt het morgen gewoon terug, topics verdwijnen in de regel niet als jij uitlogt Ik wilde er nog aan toevoegen: het kan rustig een jaar duren voor het raak is, ik vind het enorme 'inplannen' van DAN willen we zwanger worden iets dat potentieel een enorme stress op het hele gebeuren legt. Want dan ben je er helemaal klaar voor, tja, en dan moet het het liefst meteen raak zijn. En dat is het lang niet altijd, natuurlijk. Bij ons was het veel sneller dan ik ooit had durven dromen, en komt het qua contract ideaal uit, toch nog een gelukje dus.
Wij wachten nog paar jaartjes, in ieder geval vaste baan, huisje waar we onbepaalde tijd kunnen wonen. mijn vriend moet ook eerst uit de schulden. Ben al wel gestopt met de pil ivm andere redenen. Bijwerkingen etc. Maar gebruiken condoom erbij. Niet het ideaalste maar hebben het er voor over
Ik kan me best voorstellen dat je een beetje kijkt naar wanneer er ook in praktisch opzicht klaar voor bent. Wij wilden ook eerst een huisje en allebei een baan. Toen dat eenmaal zover was, waren we het er snel over eens dat de tijd er wel rijp voor was. Maar....toen werd mijn moeder ernstig ziek en moest een heftige operatie ondergaan en daarna een hele lange heftige chemokuur. Ik heb toen een poos voor haar gezorgd en de arts raadde eventueel zwanger worden toen ernstig af in verband met de chemo van mijn moeder. Ik heb hiet niet naar gevraagd, maar hij kwam er zelf mee. We hebben onze kinderwens, hoe jammer ook, even op een laag pitje gezet. Mijn moeder lijkt er na ruim een jaar van ellende redelijk bovenop te krabbelen en is in ieder geval van de chemo af. Het is afwachten hoe het in de toekomst gaat. Maar we hebben onze kinderwens weer opgepakt en gaan nu lekker aan de klus. Ik hoop echt dat ik mijn moeder nog een kleinkind kan 'geven'. Dus zo zie je maar weer...je kunt denken 'alles moet op orde zijn' en dan is dat zover, maar dan gebeurd er toch weer wat. Het belangrijkste is denk ik dat je er beiden achterstaat.
Wij hebben net een veel duurder huis gekocht. Mijn vriend leeft op jaarcontracten en ik heb een vast contract. We hebben de afgelopen driekwart jaar goed gespaard, maar ook geleefd en vervolgens besloot mijn kindje zelf dat het tijd was om te komen. Ook wij dachten - is dit wel de tijd en redden we het wel. Maar mijn schoonmoeder zegt altijd komt tijd komt raad en ik begin haar te geloven. Uiteindelijk komt het allemaal wel goed. Wij dachten er ook mentaal nog niet klaar voor te zijn, maar we hebben ook heel goed door waarom een zwangerschap 9 maanden duurt. Je groeit er echt naar toe en nu zijn we allebei zo aan het verlangen naar het moment dat we ons kindje mogen zien.
mijn vriend had dat ook elke wat nou als? maar als je echt wil heb je overal antwoord op ik wel. als hij met vragen kwam zoals: wat als je contract niet verlengt wordt? ikke :dan krijg ik een uitkering van de staat. en nog veel meer van dat soort vragen... op een gegeven moment keek ik hem recht in ze ogen aan en probeerde zo sirieus mogelijk te zeggen "het komt wel goed schatje" maar dan echt volgens de reclame zegmaar hahaha en was het goed... het voelde goed ook van zijn kant, en hebben we de pil aan de kant gegooid!!! Maar verder voel je zelf het beste aan wanneer dat moment is....
@ Reintje... Ik ben dertig, wij zijn inderdaad ook al getrouwd (toen was ik 26) en hebben een fijn huisje. Maar verder kan ons van alles overkomen om aan te geven. +- 20 december ben ik bevrucht (om zo maar te zeggen) en 27 december werd ik ontslagen! dus tja weet je alles kan gebeuren... Wij hadden onze omgeving niet verteld dat we graag een kindje wilde krijgen maar toen het eenmaal zover was hebben we het familie en wat goede vrienden verteld... (zo rond de 8 weken) Aan de ene kant heb ik het als heel prettig ervaren omdat ze er nu ook voor ons konden zijn nu het mis ging aan de andere kant had ik het ze alleen het goede nieuws willen vertellen... Dus wij wachten nu de volgende keer wat langer om het te zeggen, en gelukkig heeft er tot nu toe nog niemand zitten gissen.. Als het al echt zo is dat je (bij wijze van spreken) nergens anders meer aan kunt denken kan je naar mijn menig er niet nog meer klaar voor zijn dan nu. Wij hebben het krijgen van een kindje echt iets gezelligs gemaakt zeg maar.. ons toekomstige kindje heeft al een naam en soms doen we net alsof her er al is!!! (haha, 30 jaar he allebei) maar dat maakt het gewoon heel leuk ipv dat we nadenken wat we moeten regelen of we het kunnen betalen enz.enz. Misschien helpt het je man om het ook wat luchtiger te bekijken.. En nog even wat betreft de reactie van je omgeving. Ik merk (dat deed ik ook bij mezelf) dat je er op een gegeven moment gewoon klaar voor bent. Zo van de ene op de andere dag. Je omgeving heeft dat waarschijnlijk niet en zijn er dus heluhmaal niet! mee bezig, als je er dan over zit te fantaseren tegen hen kunnen ze dat waarschijnlijk veel minder goed plaatsen dan jij en daarom reageren ze veel meer met hun verstand ipv hun gevoel. Hier op het forum krijg je waarschijnlijk veel meer reacties van meiden die je gevoel wel begrijpen en het jullie dus ook van harte gunnen... Net als ik! Heel veel succes
Bedankt voor de reactie Johannal. Vind het nogmaals echt enorm heftig wat jullie is overkomen. Lijkt me echt verschrikkelijk en vind echt dat jullie het super oppakken. Ik kan me ook goed voorstellen dat je het aan de ene kant aan je omgeving wit vertellen en aan de andere kant niet. Ving het echt best wel moeilijk allemaal. Mannen voelen die emoties niet die wij voelen (mijn man dan) en hun kunnen het waarschijnlijk iets praktischer bekijken. Ik daarentegen denk nergens anders aan...zucht! ik vind het ook echt superfijn dat de meiden hier mij begrijpen. je stelt je toch best kwetsbaar op als je in je omgeving vertelt hoe graag je kinderen wilt. En ook al is mijn man een enorme lieverd. Hij word het nu echt zat hoe vaak ik over zwanger worden begin. Voor hem staat vast dat we nog even wachten. Op het moment dat hij mij vertelt wat zijn beweegredenen zijn kan ik me er ook redelijk in vinden. Nog geen paar minuten later komt mijn gevoel weer bovenborrelen en zie ik het echt niet meer wat hij me allemaal vertelde. En dan moet hij voor mij nog een keer herhalen waarom we eigenlijk nog wachten...haha...
Ojee... Nou het lijkt me ook wel lastig hoor als je er (nog) niet hetzelfde gevoel bij hebt..... Heel veel geduld en vrouwelijke tactiek toegewenst.
Tja, je kan ook gewoon stoppen met de pil en als hij echt nog geen kinderen wilt, moet hij maar zorgen voor de rubbertjes.
Volgens mij bestaat er geen perfecte situatie om kinderen te 'nemen'. Een vaste baan is vast tot het ontslag volgt. En kinderen kosten geld. Niet alleen vandaag of morgen. Volgend jaar ook, altijd en eeuwig. Als dat een reden is om niet aan kinderen te willen beginnen, zullen ze er volgens mij nooit komen. En ze worden alleen maar duurder door de jaren heen. Kijk maar naar de studiekosten. Niet over nadenken, komt tijd, komt raad. Tuurlijk wil je wat financiële zekerheid, maar die is nooit helemaal zeker. Bij ons voelde het gewoon goed, het moment dat we ervoor gingen. En het voelt nog steeds goed.
Hi Reintje, het is wat je zelf al schreef: het krijgen van een kind hoeft niet meteen/snel te lukken. Het is een Westers probleem om alles te willen plannen (wat deels ook niet anders kan, in deze materialistische en prestatiegerichte maatschappij ), maar weet je, onze voorouders hebben het ook gered en met minder hulp/voorzieningen dan wij. Nu even onze eigen motivatie: de verbouwing was bijna af, ik had een leuke baan (geen vast contract, man is zelfstandige) en het voelde gewoon goed. Nu we een brusje proberen te maken voor onze zoon, merk ik dat ik toch al wat ouder ben en dit misschien wel gaat meespelen... Succes met jullie beslissing (en veel plezier op dit verslavende en supergezellige forum!)
Ach ja, het is maar wat je wilt, of je alles op orde wilt hebben, of gewoon maar ziet wanneer het komt. Wij zijn vorig jaar getrouwd en in juni gestopt. We zijn nu allebei 21 jaar en studeren nog. We wonen in een eenpersoonsappartement met 1 slaapkamer en leven van studiefinanciering en van geld van onze ouders. Toch hebben we besloten om ervoor te gaan... Het is mogelijk, het is alleen hoe druk je je erom wil maken. Borstvoeding kost niks, en de rest zien we wel (en ja, we hebben er echt goed over nagedacht en we kennen de consequenties, dus daar hoef je niet over te beginnen )
Na zoveel jaren samen, en inmiddels getrouwd, begon het gevoel te kriebelen. Vorig jaar merkte ik dat het echt zover was. Ik wilde een kind van iemand overpakken, wat je me eerder niet hoefde te vragen. Een heel bewust moment dus.
Ckialita, ik gun het je helemaal hoor, en ook al staan mensen vaak met hun reacties klaar als je over een grote beslissing in je leven verteld. Vind dat niemand daaar over kan oordelen alleen jijzelf en je man. helaas is mijn man nooittevree... We hebben 4 slaapkamers over (koophuis) 2 goede banen, 2 auto's al met al, waar iedereen over zou zeggen 'perfecte omstandigheden'. Meneer wil alleen geloof ik alle, maar dan ook alle risico's uitsluiten. Want stel nou dat je een keer... of wat nou als...ooohhh!
Tja alle risico's uitsluiten gaat nou eenmaal niet. Ook met een vast contract kan je ontslagen worden of een van jullie krijgt een ongeluk. Ik noem maar even wat. Mannen weten soms ook echt niet wat ze willen. Misschien moet je hem dit topic eens laten lezen.
Hihi, heb hem net het een of ander voorgelezen. Dus ik: nu je dit allemaal weet, verander je dan van gedachten? Hij: nee, we hebben gister besproken dat we misschien al kunnen stoppen als je door je pillen heen bent (nog 2,5 strip) hier zei hij wel heelduidelijk misschien bij. Dus ik: je zegt alsnog misschien. Hij: ja als er geen gekke dingen gebeuren,stel we ineens een rekening krijgen van 2000 euro ofzo (serieus, wánneer krijg je een rekening van 2000 euro, wilde bijna zeggen: we kunnen beter nu beginnen, want misschien zak ik wel door het ijs als ik morgen ha schaatsen...) En dan nog. Stel je hebt een kind en er gebeurt iets onverwachts, stop je het kind dan terug ofzo?...