Dat is eigenlijk precies wat er bij mij ook opkwam. Je kunt je verliefdheid niet alleen op hem afschuiven, alleen maar omdat je van hem meer verwacht. Probeer hem duidelijk te maken dat je idd meer van hem verwacht dan wat hij nu doet en dat je anders weg bent. (tenminste, ik neem aan dat je dat bedoeld?) Ik zou, al hoe moeilijk ook, toch eerlijk zijn en vertellen dat je verliefd bent geworden. Waarschijnlijk zal hij daar wel van schrikken en je serieus nemen. Tenminste dat zou ik wel verwachten van mn hubbie.... Succes in ieder geval!
Als alle huishouden en zorg voor jullie kindje op jou neerkomen vind ik het knap dat jij nog tijd hebt voor lange msn gesprekken die verder gaan dan goed is en verliefd worden.
Das een beetje onzin. Voegt ook totaal niets toe aan het topic, lijkt me. Of probeer je hiermee iets te zeggen dat ik niet begrijp? Kan natuurlijk ook...
als ik zeg tegen mijn man van. ik ga weg omdat jij je nooit bekommert om me het zal je allemaal een worst wezen als ik verkracht wordt (noem ik even het ergste..) maar dan zit jij gerust nog een slok van je baco achter dat klote computer spelletje te spelen, dan zegt hij meestal omdat hij van me houdt, maar ik hou van je, en blijf bij je en zal proberen beter me best te doen. gewoon misschien is dreigen een optie, niet dat je dan meteen gaat maar wel even laten weten dat je het wel heel serieus meent en die vriendin, weetje ik zou haar vertellen dat je dat toch moet zeggen tegen je vriend/man omdat JULLIE een relatie op dit moment hebben, en tja alleen als je echt haar veel leuker vindt, dan moet je voor haar gaan ik zou eens de plus en min opschrijven als ik jou was, wat voor jou en de baby het beste is. en anders een relatie terhapeut?
Volgens mij zegt niemand hier dat je bij elkaar moet blijven omdat je een kind hebt. Er wordt alleen gezegd (onder andere door mij ja) dat een kind je een extra verantwoordelijkheid geeft om je best te doen er samen iets van te maken. Je bent die verantwoordelijkheid samen aangegaan, anderhalf jaar geleden heb je samen besloten dat je samen een kind wilt. Ik vind dat hij het niet kan maken om de zorg voor dat kind uitsluitend op haar neer te laten komen, maar ik vind ook dat zij het niet kan maken om hem vervolgens voor de eerste de beste verliefdheid te verlaten. Wat betekent het eigenlijk voor hem dat hij nu vader is? Is het wat hij ervan verwacht had of valt het tegen? En zo ja, wat valt er dan tegen? Zij zegt dat hij niets doet in de verzorging, maar geeft ze hem die kans wel? Veel vrouwen zijn er immers heel goed in om hun man alles uit handen te trekken onder het motto 'Ik doe het zelf wel, want jij doet het toch niet goed genoeg'. Ik zeg niet dat dat in deze situatie speelt (geen idee joh), maar dat zijn zomaar wat gespreksonderwerpen die in me opkomen als ik het verhaal van topicstarter lees. Heeft hij nog wel aandacht voor haar, of duikt hij iedere avond gelijk weg achter de tv? En heeft zij nog wel belangstelling voor hem, of laat ze zich zo opslokken door haar kind dat er zelfs geen kusje meer af kan wanneer hij 's avonds thuiskomt? Praten ze überhaupt nog met elkaar, of gooit zij verwijten zijn kant uit en beantwoordt hij dit met een ijzig stilzwijgen? Dit zijn allemaal punten waar je aan kunt werken, waar je je best op kunt doen en waar je grote verbetering in kunt verwachten als je er allebei tijd in investeert. Maar dat gaat niet werken als zij al half en half heeft besloten voor haar verliefdheid te gaan en hem daarvoor als schuldige aan te wijzen, of als hij al heeft besloten dat niets doen makkelijker is. Je hebt gelijk hoor, Minyaweth, als het op is is het op. Maar dat weet je pas heel zeker als je eerst kei- en keihard je best hebt gedaan om er iets van te maken. En ik vind dat ieder kind ouders verdient die hun best doen om er iets van te maken. That's all.
Mijn tip aan jou is dat je eerst dingen gaat oplossen met je man. Het lijkt me beter wanneer je daar eerst goed over na gaat denken bij jezelf, en jezelf de vraag stelt: wil ik dit nog wel? Wat voel je precies voor hem en zou je jezelf en je kindje en je man in een toekomst zien samen? Ik heb ook in een soortgelijke situatie gezeten. Met een man die niks deed in het huishouden, niks deed met de kleine en nog wat andere probleempjes waar ik niks mee kon. Ik gaf om deze man, maar ik zag mezelf niet nog 20 jaar zo doorgaan, want ondanks mijn herhaaldelijke pogingen hem duidelijk te maken dat het zo niet langer ging (en nogal wat moeite om het beter te maken), deed hij er zelf niks aan om het beter te maken. Op een ochtend in december stond ik voor spiegel en zag hoe slecht en afgeleefd ik eruit zag. En toen ik daarmee geconfronteerd werd ben ik mezelf een aantal vragen gaan stellen: kan ik dit nog wel? .. ja.. word ik dan gelukkig?... nee, want ik ben continue bezig te compenseren voor wat hij achterwege laat en krijg op die manier geen ruimte om zelf gelukkig te worden. Wordt mijn kindje gelukkig in een huishouden als dit?.. ik denk het niet.. WIL ik dit nog wel? ... nee .. Mijn kindje was toen ook ongeveer 10 maanden, een hele moeilijke leeftijd. Het was een moeilijke keuze, maar ik heb 'm doorgezet en heb daar absoluut geen spijt van! Ik merk nu pas hoeveel energie het me altijd heeft gekost met deze man te leven. Een partner hoort je te back uppen, niet op je te teren (in de vorm van alles aan jou overlaten, want ook dat is een vorm van verantwoordelijkheid afschuiven).
Ik vind ook dat je de verliefdheid bij je man op moet biechten en moet vechten voor je relatie. Ik begrijp dat je veel dwars zit en probeer daar dan eens een goed gesprek over te voeren. Zet de tv uit, pak een fles wijn en ga eens echt praten. Hoe voelt hij zich in deze situatie? Hoe voel jij je daarover? Begin niet meteen te verwijten, want dat schiet niet op. Stel je echt open. En als je er met z'n tweeen niet uitkomt, schakel dan een relatietherapeut in. Ik vind het ook nogal makkelijk om hem overal de schuld van te geven. Want laten we eerlijk zijn: door je emotioneel te binden aan een ander, ben jij degene die jezelf buiten de relatie zet, net zozeer als hij. Probeer die vriendin even een tijdje uit je hoofd te zetten en alle energie te steken in de vader van je kind. (Wat ik me ook afvraag: hoe praat zij over je vriend? Is ze alleen maar negatief? Drijft ze jullie niet uit elkaar?) Ik begrijp heus wel dat dit allemaal nog zo kan lopen dat jullie uit elkaar gaan, maar ik heb ook een vriendin die precies hetzelfde heeft gehad na de geboorte van haar eerste kind. Ze is verliefd geworden op een ander, heeft dit opgebiecht aan haar man en daarna is er een hoop veranderd. Maar zij heeft ook heel veel van hem geaccepteerd. Want uiteindelijk kan je iemand niet veranderen en zijn er nu eenmaal dingen die minder leuk zijn aan je partner. Maar de dingen waar je verliefd op bent geworden zijn er ook nog. Die vrienden van mij zijn nu jaren verder en hebben intussen drie kinderen. Iedereen vindt ze het ideale stel. Zo zie je maar dat een dipje of een verliefdheid je relatie niet hoeft te beeindigen... Nou, veel sterkte en praat erover met elkaar!
Het lijkt mij toch dat er meer aan de hand moet zijn. Je gaat toch niet bij je partner weg omdat hij niets in het huishouden doet? Is er nog genegenheid? Geven jullie elkaar nog wel aandacht? Of draait alles om de kleine. Sommige mannen voelen zich enorm bedreigd door hun kind omdat moeder alleen nog maar aandacht heeft voor de kleine. Zet voor jezelf eens op een rij waarom je ooit voor je partner gevallen bent en zijn deze dingen nog aanwezig. Ik kan me echt niet voorstellen dat ik bij mijn man weg zou gaan omdat hij niet mee helpt in het huishouden.
Ik zou gewoon even tijd voor mezelf nemen als ik jou was en goed nadenken over wat je nou echt wil .. En ik zie hier vaak staan dat je moet vechten voor je relatie maar als het gevoel er niet meer is lijkt het me heel sterk dat dit na een gesprek met een fles wijn weer terugkomt ... En ik vind het niet egoistisch dat je voor jezelf kiest want wat heeft een kind aan een moeder die niet lekker in haar relatie en vel zit .. En tuurlijk is het triest voor het kindje maar je kan het beter nu doen nu ze nog klein is want dan krijgen ze er nog maar weinig van mee denk ik .. Ik heb dit zelf ook ooit eens gehad , een uitzichtloze relatie en verliefd op een ander .. Ik ben toen ook bij mijn toemalige vriend weg gegaan en daar heb ik nooit een minuut spijt van gehad , uiteindelijk werd dat met die nieuwe vriend ook niets maar ik was tenminste verlost van een relatie die mij gewoon niet gelukkig maakte ... succes meis ..
ik zou het eerlijk opbiechten aan je man, een goed gesprek en alles wat er zich in jou hoofd afspeelt op tafel leggen. als jullie allebei nog willen vechten voor jullie relatie dat er "dingen" moeten veranderen. ik zou dan als ik jou was die vriendin even niet meer spreken en dan ook vol voor je gezin gaan. en als je na een tijdje nog steeds die gevoelens blijft houden voor die vriendin tsja ik denk dat het voor jezelf ook niet echt goed is om van de een naar de andere relatie te gaan...
Ik zou niet spreken over verliefdheid naar die ander toe want het is misschien de aandacht die je krijgt wat je juist nodig hebt. het verlangen naar iets wat je denkt te kunnen vinden in die ander terwijl als je heel goed kijkt je het misschien ook bij je man krijgt maar niet zoveel als dat jij misschien zou willen. verwacht gewoon niet zoveel van je man en probeer je zo in te stellen dat je niets meer verwacht en dan als je man iets doet wat je juist niet had verwacht maakt dat het alleen maar mooier en groter. Praat ook goed met je man wat je graag zou willen en vraag hem ook wat hij graag zou willen. Jullie zijn nu een gezin en dat is allemaal heel anders dan wanneer je nog lang leve de vrijheid had om het zo maar te zeggen. net als dat je moet leren fietsen moet je ook dit leren en het langzaam terug op te bouwen. Ik wens je veel succes meid en hoop voor je dat alles goed komt. Onthoud wel dat wat je nu hebt je daar aan veel meer zult hebben uiteindelijk want jullie kennen elkaar door en door en kunnen samen veel beter groeien dan dat je weer opnieuw moet beginnen. Liefs Aicha
Ik zou toch dringend met je partner om de tafel gaan zitten meid, ben zelf bi, weet het al vanaf me 16e, ben nu 19 bijna 20, mijn vriend heeft het er soms wat moeilijk mee, omdat ik zelf een tijdje een oogje op een meid heb gehad, maar dat kwam omdat onze relatie klote liep, ze begreep me overal mee. Dit maakte het erg moeilijk, nu het met onze relatie beter gaat heb ik geen oog meer op die meid, tuurlijk ik kijk altijd als ik een lekkere meid tegen kom, maar discuseer er met me vriend over, dat is gewoon leuk, hij vind dat ook leuk. Nu mijn relatie steviger staat, hij ook wat meer verantwoording op zich neemt , huishouding en zijn hond ( draaide er 24/7 ervoor op zelfs snachts in het weekend als hij haar melk had gegeven ) gaan wij ook weer voor kinderen, we weten dat we het aankunnen, zeker omdat hij nu ook zegt als ze een half jaar zijn, hij minimaal voor een uur of 3 met de kleine uit de deur zal gaan in het weekend, zodat ik even rustig een boekje kan lezen ofzo. Praat met hem, maak hem alles duidelijk, maar laat je kindje niet de dupe worden
Ik denk dat je denkt dat je gevoelens voor haar hebt, omdat het even niet lekker loopt met je man. En over msn praat je waarschijnlijk vlotter dan als je oog in oog met elkaar staat. Vind het een slap excuus om te zeggen dat je vriend je het wel heel erg makkelijk maakt om verliefd op een ander te worden. Als je serieuze relatie problemen hebt, ga dan bij hem weg en zoek geen excuus. Je hoeft echt niet bij elkaar te blijven voor je kindje, daar word het kind ook niet gelukkig van. Ga bij jezelf maar eens te rade of je nou echt verliefd op haar bent of dat je dat denkt, omdat het tussen jou en je vriend niet lekker loopt. Je zegt ook dat je vriend niets doet ook niet met jullie kindje, geeft hij hem/haar dan helemaal nooit geen aandacht, kan me niet voorstellen. Heeft hij in begin wel wat gedaan dan qua huishouden of direct al niet en maakte je je destijds daar niet druk om?
Ik heb even alle reacties niet gelezen en geef dus mijn eigen mening hierover.... Dat er iets mis is in jullie relatie, dat lijkt me duidelijk, want ander zou je denk ik nooit verliefd kunnen worden op iemand anders (m/v), en al helemaal niet gaan twijfelen wat je er mee moet doen. Gelukkig zie jij dat zelf ook. De eerste stap lijkt mij om het er over te hebben met je vriend. Misschien nog niet zozeer over die ander, maar over jullie. En dat je niet gelukkig bent op deze manier. Maak hem duidelijk dat het op deze manier niet goed gaat en probeer er achter te komen of hij bereid is om er iets aan te doen. Zo niet, dan moet je voor jezelf bedenken of je wel bij hem wil blijven. Bovenstaande even helemaal los gezien van je gevoelens voor die ander!!! Ik zou pas, nadat je besloten hebt om bij hem weg te gaan, je gevoelens voor die ander gaan onderzoeken. Misschien zelfs beter om daar ook een paar maanden tussen te laten zitten. Maar de keuze of je wel of niet bij je vriend blijft, moet los staan van andere mensen. Want een ander moet nooit de reden zijn om weg te gaan bij je huidige partner. En andersom moet natuurlijk ook het niet hebben van een ander een reden zijn om bij elkaar te blijven. Snap je wat ik bedoel? In ieder geval succes ermee!