Hoi allemaal, Ik weet niet zeker of ik in dit topic thuishoor, maar mijn klachten komen wel een beetje overeen met een postnatale depressie. Ben moe, jankerig & lusteloos. Vooral werken valt mij zwaar, zodra ik de deur uitmoet, kan ik wel janken. Ook ben ik wellicht een tikje overbezorgd om mijn dochter. De meeste postnatale depressies beginnen vrij snel na de bevalling, mijn dochter is echter al 6,5 maand! Ik heb wel ervaring met burnouts, heb al 2 keer eerder in de lappenmand gezeten, met tussenpozen van 3 jaar. Het toeval wil, dat de laatste keer ook bijna 3 jaar geleden is. Ik heb zometeen een afspraak bij de huisarts om erover te praten, wellicht dat zij me kunnen helpen. Ben blij dat ik hulp zoek, want ik wil wel kunnen blijven genieten van mijn dochter. Dat doe ik nl. nog wel, alleen ik ben bang dat als het zo door gaat ik straks de verzorging vervelend ga vinden. Ik geniet gelukkig nog steeds van haar vrolijke buien en haar nieuwsgierigheid. En ondanks dat ik blij ben dat ik hulp zoek...het is toch stap 1...vind ik mezelf ook zo'n slappeling, dat ik het niet zelf kan oplossen. Herkent iemand dit?
hoi meiden wat is het moeilijk he!! ik ben in augustus 2008 bevallen van me tweede kindje en het ging top voelde me zo goed happy zat echt lekker in me vel... totdat ik 8 weken later me eerste eisprong kreeg.. ik was helemaal de weg kwijt vloog tegen het plafond op had nergens meer zin in zag overal tegenop kon niet meer slapen me lichaam stond stijf van adrealine ik verloor het gevoel naar me kinderen en dat is zooooo erg... ben naar dokter gegaan en die dacht aan een pnd dus werd ik doorverwezen naar ggz ik draaide echt voor me gevoel helemaal door kon niet meer... ik ben gelijk aan de anticonceptiepil gegaan om geen eisprong meer te krijgen ik slikte hem non stop door maar kreeg elke keer op dag 28 een menstruatie... of 3 weken lang bloedverlies.. drama was het. ik kwam bij ggz en die wilde geen ad geven het is hormonaal dus helpt het niet en heb je het ook niet nodig... bene r blij om hoor dat ik het niet gekregen heb.. ik heb aantal gesprekken gehad en toen was dat over ik ben uiteindelijk bij eileen onder behandeling gekomen en slik nu 3 maanden duphaston... de eerste maand ging geweldig de tweede maand redelijk en nu deze maand ben ik gestopt met de pil. had paar maanden geleden stopweek ingelast en dat ging goed totdat ik weer begon was echt zwaar depressief een teken dat je niet tegen de pil kan... ik ben nu 3 weken gestopt en heb echt intense gevoelens me libido is omhoog geschoten en geniet intens van het knuffelen met me kids... heeeeeeerlijk! alleen de pieken zijn hoog maar helaas de dalen ook.. heb soms echt weer het idee dat ik doordraai omdat ik zo gespannen angstig of onrustig ben en overal tegenop zie. en het gekke is plots kan dat weer weg zijn en gaat het redelijk met me heb dan ook echt zin in dingen en voel me ontspannen... alsof er een knop omgaat... het is moeilijk te ervaren dat ik nu een terugval heb ik merk dat ik moeite heb om positief te blijven en vertrouwen te houden.... het is een moeilijke weg en soms heel eenzaam.... herkennen jullie ook die schommelingen? het ene moment niks tot weinig aan de hand en het andere moment het gevoel te hebben dat je erg diep in d eput zit... het frustrerende is dat je er nikssss aan kan veranderen... heb vorige week dus me eerste echte eisprong weer gehad nou ik vloog tegen het plafond echt zo onrustig en trillen dat ik niet eens rust kon vinden.. gelukkig is dat nu weer weg hoor maar voel me nu heel erg emotioneel erge buikpijn nergens zin in en zie overal tegenop... ik ben genezen van me pnd maar heb nu pmd pre menstrueel distress dat houd in dat je ongeveer 3 weken per maand je slecht tot niet echt geweldig voelt en 1 week redelijk tot goed... groetjes
Hoi Flower, Ik ben ook benieuwd naar die meiden van het eerste uur. Fijn dat het beter met je gaat. Ik doe het ook zonder ad en het gaat best goed. Moet weer beginnen met werken maar dat valt me heel erg tegen. Ik denk dat ik dat boek van kraam tranen ook ga lezen. Ik heb denk ik ook pms. Groetjes Elba
hoi elba ik las dat je geen ad slikt! heb je dat helemaal niet gedaan? en wat zijn je klachten nu nog? ik heb volgens de deskundige geen pnd meer maar pmd. mijn klachten rond eisprong - paniek - onrust tegen plafond vliegen - overal tegen op zien - bang door te draaien - gevoel niks aan te kunnen.. dit heb ik ook rond menstruatie... de tussentijd gata het iets beter als er geen gekke stress dingen gebeuren.. bend an wat positiever en dingen gaat beter.. ik slik hormonen nu 3 maanden en dat heeft ze tijd nodig en ik heb geduld nodig maar jeetje dat is soms zoooo moeilijk! wil gewoon weer mezelf zijn... groetjes
ow ja wat ik ook heb is dat ik plots het gevoel heb yes straks lekker met me man en kids weg voel me dan helemaal happy en dat gevoel kan plots weer omslaan. en zie er dan vreselijk tegenop... op de goede momenten denk ik dan oke zie je wel dat je je goed kan voelen hou je daaraan vast als het minder gaat! maar als het dan minder gaat dan ben ik al het vertrouwen kwijt en ben bang weer helemaal af te glijden... en heb dan gedachtes als wat als ik nu 2 stappen te ver ga en echt instort en niet meer voor me kindjes kan zorgen? die angst is dan zo groot.. heb mezelf nog aardig onder controle maar als ik het ide eheb af te glijden dan schiet ik in de stress.. en plots is het weer weg en voel ik me weeer beter.. daarom wil ik ook niet aan de ad heb laatst een oxazepam genomen jeetje was zo dus als een konijn en vreselijk afwezig... ik heb op een dag ook echt me goede momenten dat ik echt geniet en alles fin vind gister had ik het gevoel yes bijna op vakantie zag me al helemaal met de kids in het zwembad liggen te genieten van warme broodjes enz heeerlijk...totdat het me weer afgenomen word zo plots in ene... de deskundige zegt dat ik heel hormoongevoelig ben en dat het met de duphaston echt goed komt!!! daar moet ik op vertrouwen maar jeetje wat is dat soms moeilijk... vroeger kon ik wel eens ergens geen zin in hebben net als ieder ander os ergens tegen op zien maar dan dacht ik altijd kom op daarna kan je lekker met je koppie thee op de bank ploffen en lekekr ontspannen... en dan kreeg ik een heerlijk gevoel en kon het helemaal aan... nu kan ik dat niet meer opwekken en dat is lastig... ik bene rvan overtuigd dat het hormonaal is en niet psychisch maar jeetje wat kan ej lichaam je hoofd in de war schoppen zeg... groetjes
hoi elba, fijn dat het ook de goede kant opgaat, waarschijnlijk ook met ups en downs. wel spannend met het werken. momenteel heb ik een baan met weinig stress, maar dat gaat helaas veranderen. ik hoop dat ik dat ook aan kan. ik heb net weer mijn menstruatie gehad, en ik merk toch dat ik weer een terugval heb. 1 slaappil genomen sinds 3 weken. maar dat is wel een hele verbetering met hoe het was. (1 of 2 per week). mam1983, je schreef dat je gestopt was met de pil, ik neem aan de anticonceptie, en niet de duphaston? ik ben nu twee maanden daarmee bezig. ik merk duidelijk een verschil met daarvoor. hoewel ik nu met de menstruatie ook een "terugval" heb. mijn grootste klacht is slapeloosheid. daarnaast had ik ook last van zweten en hartkloppingen, maar dat is bijna weg. ook was/ben ik erg rond de menstruatie humeurig. wat dan het kip en ei verhaal is, is ook moeilijk. ik ben chagarijnig door het niet slapen, (en de hormonen....) waardoor ik weer stress heb, en waardoor ik weer slechter slaap. een visieuze cirkel waarin het soms lastig is het vertrouwen te hebben dat je er weer uit komt. lieve groet,
hoi flower... ervaar jij ook dat je tegen dingen opziet? en dat je eigenlijk niet durft? ik voel me niet depressief maar ook niet geweldig natuurlijk... zoals vandaag werd ik vreselijk zenuwachtig wakker om niks... uiteindelijk zakte het wat af.. in de middag begon ik vreselijk te trillen en na een uur ging dat beter... herken je die dingen ook?? liefs
Beste allemaal, Fijn om hier verhalen te lezen die overeenkomen met die van mezelf. Mijn postnatale depressie begon ruim 3 maanden na de geboorte van mijn tweede zoontje. Bij mij begon het met hartkloppingen/snelle hartslag en paniekaanvallen, de depressieve gevoelens volgden pas later. Ik snapte totaal niet wat er met me aan de hand was, voelde me steeds leger en steeds vreemder. Inmiddels al twee maanden niet meer aan het werk, nu wel sinds 3 weken aan de AD, dat lijkt de goede kant op te gaan. Maar het heeft nog geen effect op de hartkloppingen, mijn hartslag is 24 uur pd rond de 100 per minuut of hoger. Met mijn hart is volgens de HA niets aan de hand, er zijn ook allerlei testen gedaan waar niets uit is gekomen (schildklier, ijzer etc) Ik ben benieuwd of iemand deze klachten herkent? Ik ben er zo zenuwachtig door, voel me altijd lichamelijk gespannen (terwijl ik nergens aan denk) inmiddels ben ik wel weer superdun en blijf maar afvallen. Eerst kon ik er ook niet meer goed door slapen, maar dat is door de AD wel beter geworden. Hoop dat er ook hier lotgenoten zijn. Rossie
Hallo twinsmam, Ik voel me geroepen om jullie even allemaal een hart onder de riem te steken. Ik ben degene die dit topic geopend heeft en als ik teruglees hoe ik me toendertijd voelde, dat was echt vreselijk!!!! Ik ben toen na lange tijd zelf proberen aan de ad gegaan en hielp uiteindelijk heel goed. Langzaamaan vond ik weer mezelf terug en kon ik weer alles wat ik voorheen ook altijd deed. Nu ben ik de afgelopen weken aan het afbouwen met de ad geweest en dat had ook weer even wat vervelende bijwerkingen, maar nu ben ik er helemaal vanaf en het gaat goed!!! Ik ben erg trots op het feit dat ik deze vreselijke periode heb kunnen afsluiten, had ik zelf nooit verwacht. Ik dacht echt dat het noooit meer helemaal over zou gaan en dat ik me altijd gespannen enzo zou voelen. Dus heb vertrouwen in een goede afloop, ook al duurt het soms (te) lang. Veel sterkte!!!! twinsmam
he iedereen ik heb niet alle verhalen gelezen, maar zou me graag bij jullie aansluiten! Ik was op zoek naar een forum over depressies aangezien ik dit ook heb helaas...maar ik kom niks tegen waar ik iets aan heb. hebben jullie misschien tips? ik in het kort: ik ben moeder van 2 meiden 1 van 2 en 1 van 2,5 maand ik kreeg de depressie na de 1e en nu na de 2e is het echt hopeloos ik slik 20mg sitalopram en bij uitspatingen 2mg valium mijn man is veel thuis wat natuurlijk in de kosten loopt omdat hij niks vergoed krijgt. ik ben erg moe zo moe dat ik de klok rond kan slapen iedere dag, eet slecht, en slaap ook slecht terwijl ik zo moe ben :S ik ben bij ggz onder behandeling daar word ik niet veel wijzer eigenlijk. nu krijg ik waarschijnlijk ook een pit verorgende aan huis die gesprekken voert aan huis en gespecialiseerd is in depressies. hebben jullie miss tips of iedeen die ik nog niet weet? als ik iets voor jullie kan betekenen dan zal ik het hier ook meteen plaatsen! liefs
hallo, Mijn verhaal komt heel goed overeen met de meeste van jullie en het is geen lachertje om in zo'n situatie te zitten. even mijn verhaal doen: Mijn vriend en ik kunnen spontaan geen kinderen krijgen, dus na enkele jaren proberen toch maar naar fertiliteit gegaan voor proefbuisbaby. Eerst de hele molen afgegaan van onderzoeken en bloed trekken en echo's,... Toen kwam het verdict: ik heb geen eisprong en mijn vriend zijn zaadcellen zijn verminderd in kwaliteit, te langzaam. dus ICSI, kunstmatige bevruchting. Eerst wat hormonen opbouwen via spuitjes elke avond een verpleegster aan huis. In de tussentijd om de andere dag vaginale echo's om te kijken hoe ver de eitjes zijn op dat moment. En dan na 2 weken eindelijk een spuitje om de eitjes los te laten. Eitjes laten wegprikken en na een week laten terugzetten. Van de eerste keer zwanger geraakt maar niet zo makkelijke zwangerschap gehad. Nierontstekingen, tandpijnen die ze niet zonder verdoving konden oplossen. dus enorm enorm afgezien. OOK voelde ik ons kindje in de buik bijna nooit omdat de moederkoek naar onder gericht stond. enkel 'savonds in bed voelde ik hem eventjes en dat was het dan. Ik was uitgeteld voor 22 juli en de 9de juni kreeg ik een autoongeval, ik was inzittende en we stonden stil om de mug en ambulance door te laten en een meisje achter ons had dit niet gezien (doordat ze was aan het smsen) en reed tegen ons op tegen 70/u. Ik had een gordel aan en de gordel heeft mijn slag opgevangen, naar het ziekenhuis waar ze op dat ogenblik niets zagen maar het toch niet vertrouwde. Intussen had ik ook een vaginale infectie waar ik een creme vaginaal opspoot en de 10de kreeg ik wat verlies vaginaal en ik dacht dat die creme wat terugkwam, de 11de ook verlies maar wat erger en de 12de liep het langs mijn benen af... Naar het ziekenhuis, water gebroken volledig, 5cm opening, spoedkeizersnede op 34weken. Kindje op neonatologie gelegen met allerlei kabeltjes en apparatuur echt akelig om te zien. Ging het zijn flesje na enkele dagen zelf geven maar is toch niet hetzelfde als thuis alles zelf doen! Uiteindelijk mocht ik naar huis en enkele dagen later hij ook. Maar, toen kwam het he! de slag! Mijn vriend is zelfstandige en had zijn verlof in juli ingepland en kon zijn klanten niet zomaar laten stikken, wat ik dus niet kunnen vond dat hij mij liet stikken... Van het moment dat hij hier vertrok een anderhalf uurtje later stuurde ik al smsen van waar blijf je en nog lang? Eens hij dan hier was, verweet ik hem dat hij mij alleen had gelaten met een pasgeboren kindje,... je kent het wel he. Ik doe alles zelf, vertrouw niemand zelf mijn vriend niet alleen bij ons kindje. Neem geen hulp van niemand aan, wel voor de was en strijk en zo maar niet rechtstreeks van ons kindje. Iedereen wilt komen helpen maar ik blok ze buiten. Wil zo weinig mogelijk bezoek ontvangen want kan het emotioneel niet aan! Hij weent regelmatig zeker in de voormiddag (dus nu) en moet dan echt afleiding zoeken want anders wordt ik gewoon gek!!! Ik heb het gevoel geen band te hebben met ons kindje en ik geef hem wel eten en ververs hem wel maar ik doe het omdat het MOET kan hem moeilijk honger laten lijden. het lijkt alsof ik een babysit ben van een ander zijn kindje en dat ze hem komen halen elk moment! 's nachts is het een ramp om hem slapen te leggen in zijn bedje hij maakt zich boos en uiteindelijk til ik of mijn vriend hem dan op. Maar dit wil zeggen dat ik amper slaap en rust krijg want door de dag is hij redelijk onrustig (zal waarschijnlijk mijn frustratie voelen!)en kan ik me ook niet neerleggen... Ik ben echt stikop, zie het volledig niet meer zitten met hem en heb het gevoel dat hij niet echt gewenst is. Doordat ik zo denk voel ik me een slechte moeder naar hem toe, heb zo moeten afzien om zwanger te kunnen geraken en uiteindelijk lijkt het alsof hij teveel is. ik schaam me hier enorm voor wat het uiteindelijk alsmaar erger en erger maakt! Geen eetlust, geen slaap, geen rust geen steun,... je zou voor minder het gevoel hebben gek te worden! Ik ben zo kwaad en weet niet eens waarom, ik snap mijn eigen meestal niet eens ben zo verdrietig en echt ten einde raad op het moment Zo'n depressie maakt je zo machteloos en eenzaam en somber en niets of niemand kan je helpen. Wil roepen en schreeuwen en vooral wenen zonder reden zonder aanleiding zonder niets! pfff zo vermoeiend allemaal je emoties die je niet kan bedwingen. wou dat ik wat kon slapen ondertussen bij de HA geweest, anti depressiva gekregen maar durf ze niet te nemen 'snachts heb schrik de kleine niet meer te horen, dus deze morgen eentje genomen om te kijken wat het met me doet, voel me op dit moment nog steeds boos en zooo moe, beetje draaierig net zat eigenlijk! Hoop dat iemand dit herkent allemaal en me wat tips kan geven! liefs Amanda
lieve amanda, jeetje wat heb jij veel meegemaakt!! je moet echt hulp zoeken! het liefst gespecialiseerd in de pnd. vb iemand ggz. regio haarlem hebben ze vb. mamakits. die boosheid herken ik heel erg, en is een duidelijk symptoom van de onbalans van je hormonen. ik had er (en nog steeds) ook heel veel last van. je kunt het vergelijken met je humeur van de dag voor je menstruatie (premenstrueel syndroom), maar dan 100 keer heftiger en dan niet 1 dag maar continue. als je het boek kraamtranen leest, zou je een hoop herkennen en ook begrijpen!! het ligt niet aan jezelf, maar aan je hormonen en situatie. zoek ajb hulp, modder niet zoals ik een half jaar aan. achteraf denk ik, had ik maar eerder hulp gezocht en eerder medicatie genomen, waardoor veel leed en schade, voor mezelf maar ook voor anderen, misschien waren voorkomen. en wees lief zijn voor jezelf, ook al is dat heel moeilijk!!! je gaat door een diep dal, en je zal dat pas als het weer bergopwaarts gaat langzaam aan realiseren. je kan me ook persoonlijk een berichtje sturen als je wilt! ik ben ook door een diep dal gegaan, met de nodige hinderenissen. ik wil je graag op het hart drukken, dat het met de tijd steeds beter met je zal gaan, echt waar!!!! veel sterkte, en veel liefs flower.
Je wilt dan misschien wel geen medicijnen maar misschien is een licht soort medicijn wel net het zetje wat je nodig hebt om je weer beter te voelen. De medicijnen zijn er niet voor niets en als je je door de medicatie nu stukken beter voelt en kunt gaan genieten dan is de keus toch niet zo heel moeilijk. Afbouwen van medicatie komt wel weer eens als je weer lekker in je vel zit en alles aan kunt. Medicijnen worden vaak gezien als middel dat je nodig hebt bij falen van jezelf. Nou vergeet het maar, je hormonen liggen gewoon in de war en je hebt echt hulp nodig. Heel veel sterkte.
hallo, het is zo goed gegaan deze voormiddag maar nu is het echt serieus om zeep! zonder enige aanleiding, zonder nix ben weer kwaad en verdrietig en zo somber pfff ik haat ht me zo te voelen voel me echt gefaald in alle opzichten! Gisteren en eergisteren was mijn vriend thuis en vndg is hij weer gaan werken (zelfstandige niet veel keus) en voel me weer zo down nu. Heb geen zin in nix, ben stikop maar wil en kan niet slapen. Sta hier maar rondjes te draaien thuis en weet me geen blijf met mezelf. Snap het niet en dat maakt me zo gefrustreerd allemaal. Weet zelfs niet eens meer hoe het te verwoorden en wat te zeggen nu. 'k wou gewoon dat ik niet zo opgejaagd en nerveus was en me beter zou voelen in mijn vel. Ik mis mijn vrijheid toch wel een beetje, een dagje eropuit even niets doen zonder zorgen aan mijn hoofd zou toch goed doen, maar dat zou ik niet kunnen omdat ik vind dat ik dan faal tenopzichte van hem. Met de pillen net hetzelfde, ik neem ze niet omdat ik vind dat ik dan faal naar mijn zoontje toe. Belachelijk maar zit er maar mee, krijg ze gewoon niet ingenomen. Wil mijn vriend ook niet om de minste prul lastigvallen, maar weet gewoon niet meer wat te doen. Thuisblijven kan hij ook niet want als zelfstandige zijn dit je inkomsten. maar wat dan wel? allemaal zo ingewikkeld begrijp het gewoon niet, ik had me dit toch allemaal anders voorgesteld hoor!
Ik herken je verhaal helemaal. Echt verschrikkelijk! Dat jij je op dit moment zo voelt, is niet jouw schuld, maar eigenlijk ben jij gewoon ziek geworden. Net als andere mensen die de griep krijgen. Heel rot, maar je kunt het niet wegduwen of tegenhouden. Wat de medicatie betreft: je moet die alleen innnemen als je er echt achterstaat. Het wennen aan de medicatie duurt een tijdje en de werking begint helaas daarna pas. Dus dat moet je je goed realiseren. Ik ben er uiteindelijk wel mee begonnen en op termijn heeft het mij ook echt goed geholpen. Verder probeer je er bij neer te leggen (hoe moeilijk ook) dat dit jou overkomen is en dat je hulp nodig hebt.Neem die hulp aan, alleen kun je dit niet. En wat je baby betreft: je hoeft je echt niet schuldig te voelen, de tijd dat je samen kan genieten komt echt, al lijkt het nu alsof die nooit gaat komen. Je mag me altijd pb-en, ik wens je heel veel sterkte! En vergeet niet: echt, echt achter de wolken schijnt de zon! liefs, twinsmam
wat een kl*te dag en nacht het is geweest onvoorstelbaar. Normaal staat mijn vriend op voor de fles van half 6 (om mij wat te sparen en wat rust te gunnen) maar deze morgen dacht hij er anders over... Hij vond dat ik al 'beter' was en dat ik evengoed kon opstaan dus ja... niet echt tevreden mee maar ja, ga hem moeilijk honger laten lijden he. Dus om half 2 viel hij eindelijk in slaap (bezig van half 1) en om half 4 stond hij alweer klaar om te eten. Dus ik opgestaan naar onder in de relax gezet, wou hij niet, in park, wou hij niet, nix was goed genoeg. Een fles dan maar gemaakt (tegen de raad van de kinderarts in want we moeten ons van hem op ons schema houden...) en hem een fles gegeven. Eindelijk was hij stil om half 5 terug neergelegd in park, ik op de zetel wat zitten tv kijken, kon niet meer slapen. Om 7u was hij alweer daar, schreeuwen en nog een schreeuwen het had geen seconde langer moeten duren want kon het echt niet meer aan! had hem dan doorheen geschud vrees ik wat is er toch mis met me dat ik mijn eigen kind dooreen kan schudden omdat hij weent of honger heeft... Dus ja, op de zetel gelegd, eindelijk gaf hij af en sliep hij verder, maar kon hem niet alleen laten liggen he. Dus wakker weer eens gebleven, om half 9 zijn fles gegeven en nu is het ietsje beter. Ben stikop maar kan niet slapen dus wat gepoetst, opgeruimd bezig gehouden om niet te kunnen piekeren maar eens je stopt met dingen te doen komen de vele frustraties op me af en weet ik niet wat ermee te doen! Mijn vriend stond op om half 8 om te gaan werken en vroeg me heel leuk of hij nog wat had geslapen? Dacht dat ik door het plafond ging. Nu wou ik net een boterham maken maar helaas, vriend heeft geen brood gehaald, kan er eigenlijk wel tevoet hene maar durf niet alleen buiten te komen met de kleine, angst voor... het onbekende? Ik weet het eigenlijk niet Dat er iets gebeurd of zo?? Dus nu kan ik ook no gniet eens eten! Ben gewoon OP echt waar!pfff, weet niet wat te doen. Mijn vriend vind dat ik alles maar moet kunnen: en het huishouden, en de kleine, en mijn 2 honden (grote honden, sint bernard en labrador) en buiten wat doen en slapen en me 'goed' voelen EN....; alles kortom. Maar als ik dit alles niet gedaan krijg, voel ik me nog slechter in mijn vel want mensen verwachten dat ik dit allemaal kan. Maar ik kan dit niet, en nog erger, ik wil dit niet eens. Nu gaf mijn schoonzus een demo bij haar thuis nu zaterdag, en vroeg ze me mee, en zag dit wel zitten een avondje effe op het gemak, vriend bij de kleine thuis en ik eens relaxen eventjes. Ja, nix ook nie, mijn vriend besliste om mee te gaan, en ja ik moet op de kleine letten uiteraard he. Ja, ook dat nog; Ik zeg, ik hem geen enkel moment zonder ons kindje gehad sinds hij thuis is van ziekenhuis. Mijn vriend werkt, dus die weet niet wat het inhoudt elke dag hier tussen 4 muren te zitten met de kleine gek worden dus zeker voor mij. Is het dan zoveel gevraagd een half dagje te krijgen ALLEEN eventjes weg van de zorgen, moed oprapen om er dan weer tegenaan te kunnen. Blijkbaar wel hier! Ik vind het zo erg dat mijn vriend niet begrijpt dat ik me slecht voel en slecht in mijn vel zit. Het maakt me alleen maar onzekerder. Hij ontwijkt mijn problemen en denkt dat ze er dan niet zijn. Maar het doet echt pijn als je er zelfs met je vriend of man niet over kan praten. Tegen wie moet ik dan praten als ik er al eens zin in heb? Tegen de muren? Tegen mezelf? ik haat het zo te klagen en zagen maar weet zelf geen raad. Ik durf niet eens alleen met hem weg te gaan, zoals naar de bakker of de slager of eender... Nu donderdag ga ik naar de markt(normaal gezien) maar ik heb nu al het koud zweet op me voor het geval er iets moest gebeuren met hem. Nu weet ik dus niet wat te doen. De kleine weg brengen naar mijn ma of zo of proberen mijn angst te overwinnen en met hem te gaan? Wat zouden jullie doen? amanda
Lieve Amanda, Wat ontzettend rot dat je vriend je niet kan steunen hierin! Probeer dan andere hulp te zoeken, iemand die wel naar je kan luisteren; de huisarts, je ouders, het cb of iets dergelijks. Echt je kan en je hoeft dit niet alleen te doen!!!! Laat je even weten of je hulp gevonden hebt! Hou je taai! twinsmam
Hoi 9 maanden geleden ben ik van mijn zoontje bevallen, en sindsdien ging het steeds slechter met me. Ik heb heel veeel last van angstaanvallen, ben altijd heel erg moe, en voel me altijd zo down.. Ik slik nu efexor al een half jaar , en merk wel versschil maar niet echt veel. Het ergste vind ik dat ik het gevoel van werkelijkheid kwijt ben, dus allesals in een film zien zeg maar. Mijn vraag is of jullie daar ook last van hebben. Want die angstaanvallen zijn wel minder geworden, maar met dat zo ´ raar alles ervaren' kan ik echt niet mee leven. Soms is het erger en soms valt het wel mee. Maar ik wil er echt van af. Ik heb maandag voor de 2e keer een intake gesprek bij de psycholoog. maar ben benieuwd of het wat helpt..
hallo, het is eventjes weer goed gegaan maar heb het gevoel dat ik terug bij nul ben. Ons zoontje is ook wel continu ziek, last van reflux, zijn darmpjes, nu weer spuitende diarree dus strax weer naar kinderarts gaan. Mijn vriend werkt dus ALTIJD 7/7 zelfstandige heeft nooit vrij. gisteren kwam hij redelijk vroeg thuis van werken rond 2u, moest wel de camionet nog inladen maar is maar een half uurtje werk. Hij heeft niet eens mijn zoontje en mij bekeken, geen kus geen knuffel nix. heb enorm nood aan zo'n dingen, het wringt me niet dat hij moet werken, moet ook eten op de plank komen he, het wringt me wel dat hij dan geen interesse heeft in ons beide als hij thuis komt. De eerste keer gisteren van dat hijt huis is gekomen dat hij mijn zoontje heeft vastgenomen is om 8u, omdat ik erop aandrong... Voel me er zo raar en kwaad bij. Dat hij gn interesse in mij heeft, ja dan is het zo, maar ons kind is er ook nog. Ons zoontje weent veel en slaapt weinig, wel eet hij goed, ja en nu nog es met die diarree is allemaal niet gemakkelijk hoor! Vandaag heb ik de hele voormiddag mijn handen vol gehad met ons zoontje Allexander, hij was zo gefrustreerd door zijn darmpjes en ja dan kan je weinig doen he. Niet 1 telefoontje gehad van mijn vriend voor te vragen hoe het is en of het lukt, nix! Uiteindelijk stuur ik een smsje om te vragen wrm hij nix laat horen en krijg daar een antwoord op, amai! Het komt erop neer dat ik altijd grommel en dat iemand toch voor eten op de plank moet zorgen (want ja ik doe ook nix de hele dag he!!! zo komt het bij mij dan over), en dat hij het moe is dat ik altijd commentaar heb. en dat het dringend tijd werd dat ik eens leerde begrijpen dat hij MOET werken en dat ik ernix aan kan veranderen. Weet je, zo dingen maken me eens zo kwaad he!! Net alsof ik gewoon niet tel hier! Ik doe nix, ik zit hier maar de hele dag te nixen. Ik ben ook kwaad omdat hij eventjes rust heeft zonder ALlexander, en ik zit er 7/7 bij! Net hetzelfde als de nachten, alle de morgens, we hebben de afspraak om de beurt op te staan, de nacht die geweest is, was zijn beurt dus ik kon uitslapen 'zogezegd ja'. Hij ging vndg nr brussel dus moest hij om 5u opstaan, maar ik dus ook naturlijk wnt hij moest werken... dan houdt hij toch gn rekening met mij wnt hij beslist om terug nr brussel te gaan zo vroeg na de geboorte van ons kind. zaterdag juist hetzelfde, ze gaan een bakker leeghalen die gaat stoppen met bakken en dat is in antwerpen (kan ook niet verder van houthalen uit is ongeveer een uur en half rijden) ze vertrekken om 6u 'smorgens ja mah das niet de bedoeling he, ik kan uitslapen maa rmoet op omdat hij zo vroeg moet werken. En hij snapt dat niet, hij zegt dat ik maar door de dag als allexander slaapt ook moet slapen, dat is makkelijk gezegd hoor! soms lukt dit wel zo'n uurtje of zo maar andere dagen lukt dit gwn niet. Ik heb ook een huishouden zoals andere vrouwen ook. Wie gaat dit doen, de kaboutertjes??!! pff, ben zo gefrustreerd nu, zit hier te janken aan mijn pc, zie het allemaal niet meer zitten hoor! Heb echt het gevoel dat niemand me begrijpt en dat er dan ook niemand mij steun kan geven. Iedereen zegt, je hebt toch een lieve en brave baby, maar thuis is anders dan als je es ergens komt met hem hoor dag en nacht verschil. 'k wou dak er nooit aan was begonnen hoor! Kindjes zijn leuk en lief maar niet altijd even makkelijk, zeker nu niet! en zeker niet als er niemand in je omgeving is die je hierin snapt, ik krijg alleen de opmerkingen dat ze dit vroeger ALTIJD allemaal alleen deden, maar ik ben hun niet, en ik kan dit niet alleen allemaal! Dit forum is mijn enige uitlaatklep en buiten dit heb ik nix of niemand die me hierin begrijpt dit maakt alles nog es zooo veel moeilijker! ik begrijp dat allexander nix aan zijn krampjes kan doen en hij kan er dan ook moeilijk van slapen maar toch ik ben zoo kwaad op hem op mijn vriend op iedereen en alles. Sta op't punt gewoon mijn boeltje hier te pakken en af te trappen weg van dit huis, mijn zogezegde vriend, deze ellende alles! 'k weet nie meer wat te doen en hoe dit juist te trekken hoor!
HOi Amanda, Hoe is het nou? Ben je vertrokken. Geef je groot gelijk. Als jij zo in de pienarie zit mag je vriend ook wel wat doen. Je krijgt samen een kind en veel narigheid heb jij al in je eentje moeten doen. Je hoeft toch niet uitelkaar te gaan maar gewoon even time out. Dan merkt hij ook dat je het meent. Ik heb ook een pnd, het is wel veel minder nu na 7 mnd gelukkig. Voel me ook wel weer gewoon. Mijn vriend snapte er ook niets van. Dat is hard werken. Veel mensen begrijpen het niet. Maar er zijn speciale mensen die pnd deskundig zijn, dat ga ik ook proberen. Kun je niet voor een tijdje naar je ouders of zus toe ofzo, kunnen zij je een beetje helpen. Je hoeft het niet alleen te doen. Welke ad heb je gekregen? Ik kreeg oxasepam is geen ad. Maar als ik sliep en mijn zoontje huilde werd ik er wel wakker van hoor ondanks de oxasepam. Dus maak je geen zorgen, je kunt er gewoon zijn als je dat wil. Wil je sterkte wensen, en doorbijten dat is het wel ja. Hoop dat het beter met je zal gaan. Groetjes Elba