Wat ik mij afvroeg? Ik ben ruim 3 jaar geleden mijn vader verloren na een heel kort maar heel heftig ziektebed! Op dat moment had ik nog geen relatie met mijn huidige vriend ( bijna man we trouwen over 1,5 week ). Dit was al heel moeilijk toen wij een relatie kregen dit was 1,5 jaar na het overlijden en ik kwam op dat moment pas aan mijn verdriet toe. Na een half jaar vroeg mijn vriend mij ten huwelijk dit was voor mij al heel moeilijk ondanks dat ik het super graag wil. En nog steeds ik wil niets liever dan me officieel zijn vrouw noemen maar ik merk wel heel erg dat hoe dichter we naar de 21e toe gaan hoe meer moeite ik er mee krijg. Toen we erachter kwamen dat ik zwanger ben waren we helemaal door het dolle, maar niet veel later ging ik beseffen dat ons kindje zal opgroeien met de foto's en het graf ( waar ik wekelijks naartoe ga ) en de verhalen van zijn of haar opa! Gelukkig heb ik wel beide schoonouders nog ook super mensen! Wel merk ik dat ik het daar toch echt wel moeilijk mee heb. Zijne r meer mensen die dit hebben meegemaakt en hoe gaan jullie hier mee om ? liefs marilouise
Volgens mij is hier een club voor ergens op het forum... Mijn vriend is zijn vader zeven jaar geleden verloren en ik merk hoeveel het hem doet nu hij dit niet met hem kan delen... Blijft denk ik altijd moeilijk. Maar weet zeker dat je vader heel gelukkig zal zijn. Sterkte een goeie tijd toegwenst!
Ik heb mijn moeder verloren in februari 2006 aan een soort van hersenbloeding. Mijn moeder was mn beste vriendin die altijd klaarstond met wijze raad. En nu ik zwanger ben mis ik haar nog sterker.. Er zijn nog zoveel dingen die ik haar nog had willen vragen en helemaal over hoe het was toen ze zelf zwanger was van mij en van mn zus.. Mn vader weet ook nog wel wat dingen, maar die is het meeste daarvan alweer vergeten jammergenoeg.. Ik ga ervanuit dat ze alles ziet en dat ze niks hoeft te missen, maar god, wat mis ik haar! het is inderdaad heel oneerlijk om straks met je baby naar een graf te moeten gaan ipv een bakje koffie te halen bij je ouderlijk huis! Maar dat vind ik nu ook al zo oneerlijk. Ik probeer er niet te diep over na te denken maar het gemis is nog net zo groot als de eerste dag zonder mn moeder... Dus tips hoe ermee om te gaan? nee, die heb ik niet... Ik volg mn hart en doe wat ik denk dat zij graag zou willen dat ik doe en zorg dat ze trots op me kan zijn als we elkaar ooit weer mogen zien..
Hoi, Mijn vader is 10½ jaar geleden overleden in zijn slaap aan een hartstilstand. Dus heel plots. Mijn vriend en ik gingen toen ongeveer 2 jaar met elkaar. Daar hebben wij het best heel moeilijk mee gehad en nog hoor. Helemaal bij unieke gebeurtenissen zoals de geboorte van onze dochter. Ook ik vind het heel jammer dat zij nu maar 1 opa heeft, terwijl ik altijd 2 had. Vaak huil ik er nog wel eens om, gelukkig is mijn vriend heel begripvol. Ook vind ik veel steun bij mijn moeder en zus. Met mijn schoonouders praat ik er eigenlijk niet zoveel over, maar dat zijn gelukkig ook schatten van mensen. Ik snap heel goed hoe je je voelt. Probeer wel toe te geven aan je verdriet, maakt niet uit hoe. Als je behoefte hebt te praten, praat er over en als je even flinke wilt janken, gewoon doen, dat is belangrijk. Je moet het in ieder geval niet gaan opkroppen, want dan wordt het later steeds moeilijker. Ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt. Ik wens je veel sterkte toe en veel geluk met je (toekomstige man) en jullie kindje!! Veel liefs
Ik denk dat er wel velen in deze situatie zitten, zelf ben ik mijn broer 3 jaar geleden verloren en mijn vader een half jaar geleden. Ik moet steeds denken aan hoe gelukkig mijn broer en mijn vader zouden zijn nu ze zouden weten dat ik zwanger ben, hen kennende hadden ze alle babywinkels al leeggekocht en zouden ze al aan het knutselen slaan om vanalles met de kleine te doen. Nu ben ik uitgerekend voor ongeveer mijn vader zijn verjaardag, ook hier heb ik een dubbel gevoel over, langs de ene kant zou het heel leuk zijn om op zijn verjaardag te bevallen maar langs de andere kant zou het gemis des te groter zijn denk ik. Ook zit ik met het probleem dat ik nu niet goed weet wie ik als peter zou nemen omdat ik er vroeger altijd van uit ging dat mijn broer de perfecte peter zou zijn. Nu is het ook zo dat mijn moeder haar erg optrekt aan mij en nu zeker aan het kindje dat ik soms schrik heb dat ze er mss teveel van verwacht.
Het rare is op sommige dagen gaat het heel erg goed , maar opeens dan hoor ik bijvoorbeel deen liedje ofzo waar ik helemaal niets mee heb normaal en dan begin ik te huilen ! Voor mijn vriend is het ook heel moeilijk hij heeft helaas mijn vader nooit leren kennen Toen we net samen waren was het kerst en ik wilde naar het graf hij vroeg of hij mee mocht toen we daar waren zei die ineens tegen me, wat is dit raar de hele familie kan ikde hand schudden om kennis te maken maar de belangrijkste persoon in het leven van mijn vriendin daar sta ik tegen een steen te praten ! Dat vond ik zo mooi! We gaan regelmatig samen en 21 september op onze trouwdag gaan we samen naar het graf om daar een mooi bloemstuk neer te leggen. En op het gemeentehuis wordt een kaars aangestoken voor mijn vader. maar toch het blijft raar en ik had hem nog zo graag bij me gehad !
de moeder van mijn man is 2.5 jaar geleden overleden, en zijn vader ligt op dit moment op sterven. Ik ben zwanger van ons eerste kindje na heel lang proberen, en het is het eerste kleinkind. Zijn beide ouders zullen ons kleintje nooit zien. Voor ons is dit ook erg moeilijk, zeker nu ik zwanger ben, wat allemaal niet vlekkeloos verloopt, en je dan ook het hele stervensproces erbij hebt. Het is allemaal erg moeilijk, en ik vind het heel erg dat ons kindje straks zijn opa en oma moet missen. Ik vind het vooral ook heel erg voor mijn man. Het ligt allemaal zo dicht bij elkaar, het verliezen van je ouder, en het krijgen van je eerste kind.
Hoi, Mijn moeder is april 2008 geleden plotseling overleden en heb al ruim 11 jaar geen contact met mijn vader. Toen zij overleed hadden wij al trouwplannen. Die hebben we gewoon door laten gaan omdat ik weet dat mijn moeder dat wilde. Ook vond ik het toen wel makkelijk want wij trouwde in Las Vegas en er was zo wie zo geen familie ofzo bij. Nu ik zwanger ben vind ik het wel een stuk moeilijker. Ik mis haar nu ontzettend en baal er ontzettend van dat ik dit niet met haar kan delen. Nu ik met verlof ben gieren de hormonen door mijn lijf lijkt wel. ontzettend veel huilbuien. Mijn man begrijpt het allemaal wel. Ik weet dus hoe iedereen zich voelt en wens iedereen veel sterkte door deze mooie en toch soms zo moeilijke tijd. xxx
Ik ben bijna 14 jaar geleden me moeder verloren.. Heb haar hier zelf door niet goed gekent! In mijn pubertijd had ik haar echt nodig.. Maar nu ik zwanger ben mis ik nog meer mijn moeder .. Gelukkig heb ik mij oma die de moederrol een beetje overgenomen heeft. (Maar toch zal me moeder over me schouder meekijken en me helpen )
Mijn moeder is afgelopen 3 September 6 jaar overleden (zelfdmoord) en ik heb t er nog steeds moeilijk mee. T blijft me bij alsof t gister is gebeurd, zo vers blijft die wond!!! Vooral nu dat ik zelf moeder ben geworden mis ik haar nog veeeeel erger ..en besef nu wat moeder zijn echt inhoud. Zou haar nog zoveel willen zeggen, vertellen en vooral de vreugde van de kleine samen met haar delen, maar helaas is dit niet mogelijk. Ik hoop dat ze van boven meekijkt en over ons waakt. Een naaste verliezen is t ergste wat je kan overkomen! Ik wens iedereen hier die iemand heeft verloren heeft heel veel sterkte (K) Je wenst t niemand toe. -x-jes Ufuk
hoi dames, ik kan hier helaas ook over mee praten, mijn moeder is overleden toen ik 14 was bijna 15 en helaas is mijn vader vorrig jaar na een kort en heftig ziekte bed ook overleden. mijn vader was wel hertrouwd en gelukkig kan ik het heel goed met haar vinden... maarja tis toch anders eh... tis niet je echte moeder, en dan ook mijn vader nog missen... heb het er soms ook wel echt moeilijk mee dat ik dit allemaal niet met hun kan delen, of nix kan vragen over de zwangerschap aan mijn moeder, maar nu ook niet meer kan vragen aan mijn vader of hij nog wist van hoe of wat. suc6 dames!
4 maanden geleden is mijn schoonmoeder overleden aan kanker. Een maand later raakte ik zwanger. We waren al 3 jaar bezig met zwanger worden, al 2 miskramen gehad. En m'n schoonmoeder wilde zoooo graag oma worden (mijn man is enigs kind). Dus we hadden wel een heel dubbel gevoel; natuurlijk superblij met de zwangerschap maar ook heel verdrietig dat ze het niet meer mee kan maken.
4 weken geleden is mijn schoonmoeder overleden,hier hebben wij het best erg moeilijk mee,vooral voor mijn man is het moeilijk te behappen,het zou haar eerste kleinkind worden en dat ze het net niet heeft mogen halen is erg zuur. We gaan er maar vanuit dat ze van boven met ons mee kijkt,maar het blijft vreselijk moeilijk.
Vandaag is mn papa net 3jaar overleden en heb het er nog elke dag moeilijk mee. Nu we een kindje proberen krijgen mis ik hem zelf nog meer, wetende dat mijn kindjes nooit hun opa gaan kennen doet mijn hart breken...
Ik zit niet in dezelfde situatie als jou maar als jouw kindje. Ik heb mijn opa en oma nooit gekend doordat zij beide waren overleden voordat ik geboren werd. Ik heb dit als klein kind al moeilijk gevonden maar naar mate ik ouder word vind ik het alleen maar moeilijker, zeker nu mijn vriend en ik vorig jaar ons huis hebben gekocht en nu voor kindjes willen gaan. Zo'n dingen wil je toch laten zien. Daarbij heb ik mijn eigen vader al 9 jaar niet gezien door allerlei omstandigheden en ook dat ik erg moeilijk. Ik wil je dus heel veel sterkte wensen, maar probeer ook vooral te genieten van alle mooie momenten!!! Dikke knuffel
Mijn vader is overleden toen ik 12 weken zwanger was van onze eerste, allemaal erg moeilijk en dubbel mijn vader (jelle) is op donderdag 21 juni 2007 overleden onze zoon (Jelle) is op donderdag 3 januari geboren het heeft zo moeten zijn ik hoop maar eigenlijk weet ik wel zeker dat mijn vader van boven altijd naar ons kijkt en altijd bij onze jelle is! het zou zijn eerste pake (opa) zegger worden
Mijn moeder is as zondag een half jaar dood...mis haar mega. Geen hand van haar straks op me dikke buik, geen oma die zich uit de naad werkt om de wieg weer uniek te bekleden...geen moeder om als eerste te bellen na de echo's, de bev. etc....het wordt zwaar. Maar als ik het had uitgesteld, zwanger worden, dan was het over 2 a 3 jaar ook zwaar...misschien wel zwaarder. Verdriet blijft....ze is zo snel gegaan. Kanker...eerst borstkanker in 2006....en daarvan "genezen" maar in Feb ineens kanker in haar hersenvlies...en om haar ruggenmerg...10 dagen na haar definitieve diagnose is ze overleden.