Lastig, lastig. Misschien kun je een voorbeeld verzinnen zodat hij zich er wat bij voor kan stellen? Bijvoorbeeld hoe zou hij zich voelen als hij een intiem onderzoek moest ondergaan en jij zou erbij zijn (of met alleen een gordijntje ertussen), zoals bij een prostaat onderzoek of een urine catheter inbrengen. (ja, sorry, ik wil je geen beelden in je hoofd prenten, hahaha, maar het moet voor hem even duidelijk worden hoe het voor jou voelt). Ik denk dat hij er dan beter iets bij voor kan stellen. En misschien kun je ook als argument gebruiken dat je je gehaast voelt, omdat er dan iemand beneden op je zit te wachten? Misschien is dit niet helemaal waar, maar als de boodschap maar overkomt, toch? Ik kan me niet voorstellen dat hij zich persoonlijk aangevallen voelt met deze argumenten. Succes en laat je het weten hoe het afloopt?
Mijn vader is wel bij de bevalling geweest. Ik ben alleenstaand en ik vond het zo verschrikkelijk fijn dat mijn vader er bij was. Ik dacht eerst ook; je hoeft niet alles te zien!. Maar hij is echt mijn rots geweest, heeft bij mijn hoofd gezeten en m'n hand de hele tijd vastgehouden tijdens het hechten. Mijn moeder was er ook bij, maar die was behoorlijk emotioneel, dus qua mentale kracht kon ik het niet echt bij haar vinden. Doordat mijn vader bij de bevalling is geweest, is mijn band met hem wel veel intenser geworden..
Meid, ik zou gewoon zo eerlijk mogelijk zijn! Het is jouw bevalling en als je hem het uitlegt zou hij het moeten begrijpen. Doe het op een nette manier en hou de eer aan jezelf zou ik zeggen
Gewoon je eigen gevoel volgen, hoor! En als hij toch gaat 'zeuren' dat hij "dan toch wel beneden kan wachten?", mag je gewoon zeggen dat jij je daar niet prettig bij voelt. PUNT. Je hoeft helemaal niet uit te leggen waarom en hoe en wat; jouw bevalling, jouw gevoel, dus jouw beslissing. Ik heb gemerkt dat het vaak beter werkt als je alleen maar 'nee' zegt en verder je niet gaat verantwoorden. Als je dat doet kan dat namelijk op de ander overkomen alsof je jezelf ook nog moet overtuigen...
nog bedankt voor al jullie antwoorden. Mijn moeder nog niet gesproken maar ik heb besloten haar eerst te vragen wat ze zelf wilt. of ze eerst hier thuis wil komen of meteen naar het ziekenhuis en daar bij de bevalling wil zijn. Ik vraag haar dan wat doet "stiefvader" dan. als ze zegt hij zal wel meekomen dan zeg ik inderdaad dat ik dat thuis nog lie ver niet heb en gewoon daar mezelf wil kunnen zijn. Mocht daar geen begrip voor zijn dan zeg ik tegen mijn moeder dat ze maar samen naar het ziekenhuis moeten rijden en ze dan daar maar bij de bevalling moet zijn. Stief kan dan buiten wachten. Als het mijn eigen vader was geweest was het gevoel waarschijnlijk ook wel anders geweest. Maar ik heb zelf gewoon helemaal niets met mijn stief. Als hij morgen zijn spullen zou pakken zou ik hem helemaal niet missen. Hoeveel hij ook zijn best doet. Je kunt je wel voorstellen dat ik hem er dan niet bij hoef.. Ik laat nog weten hoe het is gegaan!
persoonlijk vind ik een bevalling iets intiems en kan ik me niet voorstellen dat anderen bij een bevalling van een ander zo dicht in de buurt willen zijn (snap je m nog?) Gelukkig zou mijn moeder nooit bij mijn bevalling willen zijn dus dat scheelt ook wel natuurlijk, ik heb t probleem niet zo. Maar.....als ik terugdenk aan mijn eigen bevalling......gordijnen dicht en ik zat in de kamer omdat ik op een stoel het beste zat. (euhm....waar blijft hij dan? : ) Daarnaast had ik geen kleren aan omdat alles wat maar tegen mijn buik aankwam pijn deed/me irriteerde, als jij dat ook hebt en wat door je huisje heen wilt scharrelen in je nakie.....need I say more?? Het is jouw bevalling, jij mag t zeggen. Als je aangeeft dat je je opgelaten voelt als hij beneden zit te wachten tot jij eindelijk eens bevallen bent dan kan ik me niet voorstellen dat ie daar niet naar luistert....
las nog even je berichtje hierboven....en bedacht me.....hoe lief ik mijn eigen ouders ook vind.....die zou ik dr ook niet bij willen hebben hoor!
nou ik vind een bevalling alles behalve intiem iedereen zit zowat aan je doos te voelen of komt de kamer op hahahaha ik was redelijk openbaar maar goed ik had gewoon een hempie aan en had dekens over mijn benen. Mijn moeder en man waren bij de eerste, bij de tweede alleen mijn man (het ging te snel) het is wel speciaal om je moeder erbij te hebben moet ik zeggen, degene die JOU op de wereld heeft gezet maakt mee dat jij een ander levend wezentje op de wereld zet, erg speciaal! alleen eerlijk is eerlijk mijn moeder vond het moeilijk om te zien hoeveel pijn ik had.. Nou verder maakt het me niet zoveel uit de koningin had er kunnen staan en had onder de categorie "lekker belangrijk" gevallen HUMOR!!
@beby, precies. Als ik dan in mijn nakie even naar beneden wil ofzo dan kan dat niet omdat hij hier zit. Hij moet er ook maar begrip voor hebben en zo niet dan heeft hij pech. Hij komt er gewoon niet in! Mijn moeder wil ik er graag bij omdat ik daar echt wat aan denk te hebben. Ze kan mij van kinds af aan al geruststellen en wie weet heb ik dat tijdens mijn bevalling nog wel een keer nodig. Misschien valt het wel heel erg tegen en wil ik het de volgende keer ook helemaal alleen doen hoor. We zullen zien....
ik moet door med. reden in het zkh bevallen en wil alleen mijn man naast me en het zkh. personeel en geen ouders of vrienden. een bevalling vinden mijn man en ik heel persoonlijk en hoe lief we allebei onze ouders ook hebben, ze komen er niet bij staan. komen maar kijken als hij of zij geboren is en niet eerder.
zeg gewoon dat je 2 mensen wel genoeg vind en je het sowieso meer een vrouwending vind. Dat hij gelijk mag komen kijken als het er eenmaal is. Is zie het al voor me dat mijn stiefvader op de bank gaat zitten wachten,moet er ook niet aan denken (en hij ook niet haha)
ja das natuurlijk thuis wel anders maar in het ziekenhuis ben je echt "openbaar bezit" gelukkig heb ik geen last van genante gevoelens ofzo ik ben heel makkelijk al normaal en dan helemaal, je moet een beetje daaraan toegeven... Trouwens mijn vader of stiefvader had ik ook minder prettig gevonden, je moeder of schoonmoeder is toch anders.. je moet ze toch daarna ook weer gewoon kunnen aankijken dat hoef ik bij het personeel van daar niet IEDEREEN zat trouwens wel in de wachtkamer en vond het heel erg fijn (en haalde daar kracht uit) de eerste was erg lang van sochtends half 8 tot en met savonds half 12 , de tweede waren ze niet optijd want ik was er half 8 en ze was al geboren om 2 voor 12 (allebei inleiding)
bij ons volgende bevalling als alles goed gaat wil ik deze keer alleen mijn man er bij hebben bij mijn dochter was me schoonmoeder erbij maar wil het nu echt saampjes doen
Joh, ik moet er niet aan denken om m'n moeder erbij te hebben... Dan liever m'n schoonmoeder maar goed, ik schakel een van die 2 al in om mijn dochter op te vangen dus ze hebben al een rol haha. Merkte de eerste keer dat het moment dat de kleine geboren wordt ergens net zo intiem is als wanneer t verwekt wordt om maar zo te stellen. Dat is zo speciaal en je voelt zoveel, dat wil ik heel graag deze keer alleen met mijn man beleven. Vorige keer in t ziekenhuis was de gyn er, de verloskundige, de verpleging, geloof iemand in opleiding of nog meer verpleging en een man met camera (die maakt een documentaire en had mijn toestemming gevraagd te filmen, vond t van tevoren prima). Tijdens de ontsluiting was t rustig, lekker met mn man in een vrij donkere kamer en zo af en toe het hoofd van een verpleegster om de deur. Maar toen t persen begon flats lamp aan, op mn rug, elftal in de kamer... Drong toen allemaal niet zo door maar achteraf gezien was t veel te veel. Ik ga t deze keer anders doen, samen met de gyn of verloskundige en kraamhulp en natuurlijk mijn man maar verder niemand hoor.
Ik wil echt alleen mijn man erbij hebben. Hoe hecht mijn band ook is met mijn ouders, wil ik zowizo niet dat mijn vader erbij is (vind ik gewoon te genant) en mijn moeder hoeft er ook niet perse bij te zijn. Denk inderdaad dat het met concentratie te maken heeft en alleen met mijn man vind ik intiemer. Grt Vanilia
Ik heb tot een week of 30 getwijfeld of ik mijn moeder er ook bij wilde. Mijn man zag dat niet zo zitten, maar ik was bang dat ik in de hoogste nood om mijn mama zou roepen! Naarmate de bevalling dichterbij kwam, werd die wens steeds minder en uiteindelijk heb ik (we) besloten het alleen met z'n tweetjes te doen. Ja, en het ziekenhuispersoneel inderdaad, maar die zie ik gewoon als noodzakelijk goed (ipv noodzakelijk kwaad) en ik had daar ook geen problemen mee. En ik moet zeggen dat ik zo blij ben dat we het zo hebben gedaan! Ik vond het, juist omdat we het samen hebben gedaan, zo'n intieme ervaring, het meest intieme dat je met je partner kan delen. Je gaat ZO diep en dat hij er was om me daarin te steunen, de tranen schieten weer in mijn ogen als ik eraan denk... De volgende dag zijn onze ouders en zussen langs geweest in het zh en dat was vroeg genoeg, hoe goed en hecht de band met mijn ouders ook is. Dus denk er goed over na van tevoren, dat zou mijn advies zijn. Zoals ik lees kan je ook kracht halen uit de gedachte dat je familie op de gang zit, maar voor mij had dat niet gewerkt. o ja, ik dacht tijdens de bevalling ook nog dat het maar goed was dat mijn moeder er niet bij was want ik weet niet of ze het had getrokken dat haar dochter zoveel pijn had....