relatie net voorbij en 6 weken zwanger

Hoi!

Allereerst ben jij degene die moet beslissen wat jij wilt!
Dat kan niemand anders voor jou doen, en niemand anders voelt wat jij voelt bij de gedachte dat er een mensje in je buik groeit!

Vindt het daarom ook best lastig om het te beantwoorden... Het gaat zeker niet makkelijk worden, en het is ook lastig dat je geen eigen woning hebt.

Ik heb een soort van ervaring met je situatie.
Alleen ik was niet zo lang bij mij ex-vriend, ik was 2.5 jaar bij hem, en we hebben samen 6 maand samen gewoond...
Alles ging super tussen ons, tot dat ik er achter kwam dat ik zwanger was.
Ook ik ben, ondanks pilgebruik zwanger geworden. En ik was ook al 13 weken en 3 dagen zwanger toen ik er achter kwam.
Ook de eerste reactie van mijn vriend was; weg laten halen! Daar draaide hij later van bij, en zei dat hij zoiets ook niet van me kon vragen.. Máár toch heeft hij gezegd: "je moet kiezen, of ik, of het kind." Dus in zekere zin, mij nog voor dezelfde keuze gezet maar anders verwoord.

Het was een lastige periode met veel stress, verdriet en onzerheid. Ik heb wel besloten het kindje te laten komen.. Al ging mijn vriend dan bij me weg, en zou ik dus 'op straat komen te staan'. Mijn familie (moeder, opa, oma, tante, vader, kennissen) hebben me super opgevangen, en geholpen met de kinderkamer en alles wat ik daarbij nodig ben! Ga nog gewoon naar school toe, dus inkomsten heb ik ook niet van werk oid. Alleen een studiefinancieëring, kinderbijslag en die dingetjes.

je moet heel goed nadenken wat je zelf wilt, dat is het enige wat ik je kan meegeven.
Wat geeft je hart je in, weeg de voordelen en de nadelen tegen elkaar af.
Zou je er mee kunnen leven als je het kindje zou laten weghalen, want daar zit ook vaak een hele emotionele klap aan vast.
Héél veel praten, over je gevoelens en je gedachten. En het gaat er niet om wat jouw ex wil, maar wat jij wilt, vergeet dat niet!!
Ik heb ook teveel aan mijn ex zijn gevoelens gedacht toen ik er net achter kwam, maar als hij me al zo makkelijk op straat zet, zonder het ook maar te proberen, is hij het niet waard...

Heel veel succes en sterkte met je keuze!

 

!! Ik zat in echt precies dezelfde situatie, alleen was ik al 14 weken zwanger. En woonde nog bij mijn ouders.

Nu ben ik alleenstaande moeder van een heel mooi meisje, volg een studie en ik moet zeggen; ik ben nog nooit zo gelukkig geweest!

Maar wel heel heel erg rot voor je .. Als je wilt kan je me PB-en?

Heel erg veel sterkte iig en kies voor jezelf!! je moet zelf doen wat je denkt dat goed voor jezelf en je kindje en een kind heeft echt niet een vader nodig om gelukkig te zijn!

 

Lieve TS,

Ik heb nooit in een situatie als de jouwe gezeten maar ik wil je wel even een hart onder de riem steken. Ik hoop voor jou dat je een keuze kan maken vanuit jou eigen gevoel en dat je je niet laat lijden door de negatieve gedachten van anderen. Als jij graag een kindje wil en genoeg liefde hebt te geven dan is de rest maar bijzaak. Misschien zal je het financieel moeilijk krijgen weet dat je als alleenstaande moeder een hoop subsidies kan krijgen en een kindje komt heus wel groot als jij er als mama maar voor hem of haar bent. Voor wat betreft de woonruimte: heb je niet de mogelijkheid om tijdelijk bij familie/vrienden te kunnen verblijven? Ik weet uit eigen ervaring dat een woning in Amsterdam lastig te vinden is op korte termijn als je geen miljoenen op de bank hebt staan maar mogelijk dat je iets kan vinden buiten de stad? Maar van wat ik ervan begrijp zou dit ook een probleem zijn als je niet zwanger zou zijn toch? Ik wil je nog even op je hart drukken dat het niet egoistisch is als je dit kindje op de wereld gaat zetten, ik zou eerder zeggen dat het bewonderenswaardig is. Als je nu al twijfelt of je het aankan om een abortus te plegen dan geef je zelf eigenlijk het antwoord al. Meid ik wil je heel veel sterkte wensen de komende tijd en als je eens gewoon een "luisterend oor" nodig hebt of wat van je af wil schrijven dan mag je me altijd Pb'en.

Liefs Michelle

 

Een pb is een prive-berichtje. Als je op haar naam klikt, krijg je gelijk de mogelijkheid om haar een privé-bericht te sturen.

M.b.t. je dilemma...Ik ben bang dat ik je hierin niet kan adviseren. Ik wil je alleen meegeven dat je goed naar jezelf moet luisteren en je niet moet laten beïnvloeden door de meningen van anderen. Waarmee ik niet wil zeggen dat je niet naar advies kan luisteren, ik bedoel meer dat je je niets moet laten opdringen.

Heel veel succes en strekte me je beslissing.

 

Een privé berichtje, inderdaad..

Ik herken het helemaal, mijn ex heeft de meest verschrikkelijke dingen naar mn hoofd geslingerd. En inderdaad, zwanger zijn is nu wel het allerlaatste wat je wilt, hoe bot dat ook klinkt.
Maar waarschijnlijk zal een abortus jullie problemen ook groter maken? Je weet ws nu al een tijdje dat je zwanger bent en ook een beetje er aan gewend en een abortus zal erg zwaar zijn (denk ik).. En misschien ga je hem daarvoor ook erg haten?

Ja, het is inderdaad het meest klote dilema waar je ooit in je leven voor zal staan. Maar als je echt met je hart een beslissing neemt, is de kans klein dat je er later spijt van zal krijgen. Als je die beslissing voor iemand anders neemt (om hem 'tevreden' te stellen bijv.), dan zal je er ws erg veel spijt van hebben.

Ik ben ontzettend blij met mijn beslissing! Ik moet zeggen dat ik zó verschrikkelijk gelukkig ben, natuurlijk het is af en toe moeilijk en je kan je erg eenzaam voelen, maar ik zou MET hem niet zo gelukkig worden als nu.

Misschien vind je het fijn om af en toe te mailen? Ik heb zo met je te doen, het is net alsof ik mijn eigen verhaal lees.. Stuur dan even een berichtje met je e-mail adres ofzo..

sterkte iig!!

 

@29jaar: Het enige advies wat ik je zou geven is al gegeven door de dames hier.. je moet doen waar jij je goed bij voelt en niet wat voor een ander goed is. Jouw lijf, jouw leven!

Verder zou ik er persoonlijk niet naar streven om de relatie met je ex te "redden" of nieuw leven in te blazen.. ik begrijp dat je het liefst het samen wilt doen, iedereen wil zijn/haar kindje 2 ouders geven.. maar als jullie samen niet gelukkig kunnen zijn, wordt jouw kindje van zo'n stressvolle situatie ook niet gelukkiger.
Tja en als hij er niks mee te maken wilt hebben, dan is dat jammer voor hem, ik wil je dan wel op de zakelijke kant wijzen.. als hij het kind erkent, heeft hij wel rechten en plichten, denk er goed over na of je dat wil!

Veel sterkte meid!
Liefs Huismus

@prrrsam: Wat ontzettend lief van je dat je je zo openstelt voor iemand die je verder helemaal niet kent.

 

Een vriendin van mij zit in dezelfde situatie. Ze is nu 35 weken zwanger. Heeft ongelooflijk getwijfeld wat te doen. Kreeg van veel mensen te horen dat ze het weg moest halen. Ze liet aan mij al doorschemeren dat ze dat eigenlijk niet wou. En uiteindelijk heeft ze het godzijdank niet gedaan. Ze had het zichzelf nooit vergeven.

Het is moeilijk, ze staat er alleen voor. Maar met hulp van haar ouders en de nog weinig vrienden die ze heeft overgehouden is het toch goedgekomen. En er zijn zoveel alleenstaande ouders, waarvan de partner niet meer in het spel is. Het komt zo vaak voor. Die kinderen worden er echt niet slechter van.

En waarom zou je van een uitkering moeten gaan leven? Mijn vriendin gaat nu naar een 24 urige werkweek. Krijgt gelukkig redelijk wat toeslagen en kan zich daarmee dan goed redden. Het is geen vetpot, maar genoeg.

Wat je ook beslist, ik wens je heel veel sterkte. Maar doe niets waar jij niet achter kan staan. En al helemaal niet om een ander tevreden te stellen.
Jouw ex komt toch niet terug, dat heeft hij al laten weten.

 

Het enige wat ik erbij wil toevoegen is, Van je kind krijg je never nooit geen spijt.

 

Een kind kan ook heel gelukkig worden met 1 ouder, misschien nog wel gelukkiger als met 2 ouders (met ruzie en stress ed). Dus als jij denkt dat je het ondanks alles aankunt dan zou ik zeggen, ga ervoor. Waar een wil is, is een weg. Al is dat niet altijd de makkelijkste weg.
Doen waar je jezelf goed bij voelt, wat anderen ook zeggen. Jij krijgt het kind en niet die anderen. Al mag je je natuurlijk wel altijd laten adviseren.

 

Succes meis met het kiezen van een besluit,
weet wel dat je er iets heel moois voor terug krijgt
waar heel veel liefde inzit en waar jij nog veel liefde in kwijt zal kunnen. Sterkte meis

 

Vervelende situatie meis , ken het gevoel helaas ook maar al te goed ... De enige reden waarom jou ex graag wil is dat hij de zorg niet wil dragen voor dit kindje , dit heeft helemaal niets met jou te maken maar puur met hem want als jij waarschijnlijk een abortus hebt gepleegd zie je hem niet meer terug ... dus maak de beslissing die jou het beste lijkt en maak die beslissing met je hart EN je verstand .... ik heb gekozen voor mijn dochtertje in het verleden en heb er nooit een minuut spijt van gehad , mijn ex wou wel nog een relatie met mij maar wou het kindje niet leren kennen ( as if ) dus kies voor jezelf en voor je kindje ... succes !!

 

Allereerst wil ik je veel sterkte toewensen met het maken van deze beslissing en inderdaad je kan het ook alleen geloof me maar
En je verhaal is voor mij ook herkenbaar,dus als je ooit wilt praten stuur maar een PB

 

Tijdens de zwangerschap van mijn eerste kindje stond ik voor een zelfde soort keuze. Ik was toen pas 18 en had een vriendje met losse handjes. Voor mij was het dus kiezen; alleen en een abortus of alleen en een kindje. Ik vroeg me ook af of ik het wel aan zou kunnen, hoe moet ik rond komen met een uitkering e.d.
Ik koos voor mijn kind. En het is verrassend hoe sterk een mens is wanneer dat nodig is. Ik redde het redelijk met een uitkering en door de overweldigende liefde voor mijn kind ging het prima alleen. Ik was trouwens ook bang dat ik dan voor altijd alleen zou blijven (wie van mijn leeftijd wil nou iemand met een kind???), maar toen mijn dochter 9 maanden was leerde ik de echte liefde van mijn leven kennen, nu ben ik zwanger van mijn tweede kindje!

Je moet jezelf niet onderschatten! Je bent hier sterk genoeg voor.

 

hallo joun verhaal sprak me zo aan.
het is net of ik me verhaal doe ik was ook zoveel weken in verwachtin wel wat langer bij me ex weg maar hij wou ook abortus!!
ik wou de kleine houden.
ik verloor mijn baan.
werd heel bang ben alleen opmezelf en krijg een kind en heb een uitkering!!
naomi is nu 21maaanden haar papa wil haar niet zien
heel erg maar goed ik red het met naomi en ga in december met mijn huidige vriend samen wonen.
wat ik hiermee zeggen wil ALLEEN RED JE HET OOK!! en ookal is het niet altijd makelijk het komt goed

 

hoi ja ik ben nu 27tig maar ik werd zwanger toen ik 20 was van me eerste kindje en ik woonde ook nog bij me vader mijn ouders zijn gescheiden en mijn vriend en ik hadden ookal tijd ruzie en ik raakte zwanger en ik wist ook niet wat ik moest mijn ex dan was aan de drugs en alcohol en wou niet met hem verder ik heb hem het wel verteld dat ik zwanger was aar hij deed er weinig mee ik heb alle spullen aleen gedaan ik had geluk dat ik heel veel kreeg van een oude vriendin van mij de bevaling als heb ik aleen gedaan en ik had me eigen huisje tot op een dag mijn dochtertje was 5 weken oud kwam die weer dreigen en begon mij te slaan dus heb hem het huis uit gezet wat die niet wou en de politcie hem mee heeft genomen sins die tijd ben ik toen bij me moeder gaan wonen en heb ik heel veel aleen gedaan het is wel zwaar want ik werkte veel om het geld binnen te krijgen en mijn dochter ging naar de kinderopvang en ja ik kreeg dan een deel van de sociale dienst maar ik moet zeggen het is te doen aleen je moet er zelf achter staan en je moet zelf de beslising nemen ik ben nu gelukig getrouwd en het 3de kindje is nu opkomst en gelukiger kan ik nu op dit moment niet zijn dus doe wat je hart je zegt en het komt echt wel goed geloof me

 

Wat mij wel eens helpt bij moeilijke beslissingen: doe net of je de beslissing genomen hebt.

Stel je bijvoorbeeld voor dat je besloten hebt om je zwangerschap te beeindigen. Denk goed na wat dat voor je betekent. Wat voor gevoel komt er dan bij je naar boven? Opluchting? Paniek?

Stel je vervolgens voor dat je besloten hebt om je kindje te houden en alleen op te voeden (samen lijkt me gezien je verhaal niet echt een realistische oplossing). Wat voel je dan? Onmacht? Warm 'ik word mama en we redden het wel samen' gevoel?

In elk geval veel sterkte met je moeilijke beslissing.