Ik vraag me af hoelang het duurt eer ik weer in mijn eigen vel zit in alle opzichten. Echt ben onwijs blij met mijn zoon en heb er alles voor over gehad maar nu wil ik terug naar wie ik was voor ik zwanger begon te raken. Dat is drie jaar geleden na 5 zwangerschappen veel hormonen in mijn lijf en veel vetjesreserves ben ik er klaar mee. zo moeizaam als dit is gegaan gaat het denk ik ook om terug te komen in mijn oude ik Zijn er meer meiden die net als mij hier moeite mee hebben. En zijn er ook meiden die depressief zijn geworden na de kraamtijd en zo ja hoe herken je dat van jezelf? gr miriam
Hallo! Hier heeft het een tijdje geduurd voordat ik mezelf weer een beetje de oude voelde! De overtollige kilo's (16) bleven plakken, ondanks dat ik er al 17 kwijt was na de bevalling! Ik had last van die hormonen, was onwijs moe en voelde me al met al niet lekker in mijn vel idd! Ondanks dat ik super gelukkig was met mijn moppie! Depressie niet bekend mee! Nu sinds een maand of 2 voel ik mij wel weer redelijk de oude kan ik vertellen en sinds een maand of 3 ben ik ook aan het afvallen! Nu ben ik er 10 kwijt! Nog 6 voor ik op mijn startgewicht zit! Ik ben zo blij dat ik weer een beetje mezelf wordt! Het heeft bij mij dus wel echt zijn tijd nodig! Helaas! Sterkte!
Bij mij heeft het zeker een jaar geduurt voor ik me weer een beetje mezelf voelde, lichamelijk maar ook geestelijk
Bij mijn eerste zoon begon ik mij vanaf een maand of 8 langzaamaan steeds beter te voelen. het duurde ongeveer 1,5 jaar voordat ik weer mezelf was, ik had toen overigens een moeilijke zwangerschap, keizersnede en wat jeugdtrauma's te verwerken. alles kwam tegelijk. ik had dan ook een postnatale depressie. nu is het bij mijn tweede wel anders. slik medicijnen maar ook nu kan ik niet zeggen dat ik me echt top voel. om eerlijk te zijn voel ik me gewoon erg k*t. ik ben nog herstellende van alweer een keizersnede en het valt me zooo tegen. ik heb veel last vd hormonen, voel me vaak opgejaagd en gestresst en dat ik denk dat ik het nooit aan zal kunnen en waarom ik dat zo ervaar weet ik niet. en ik ben nonstop moe en futloos. toch denk ik dat wat ik nu voel een 'normale' reactie is op alles. een moeder die net na de bevalling al op en top bij loopt en 100% happy is, kan ik mij niet voorstellen. ik vind de weken na de bevalling echt het zwaarst van alles. tijdens een zwangerschap voel ik mij echt 10 keer beter!geen last van hormonen dan hoor, voel me juist beter, maar erna, als met die hormoonverandering, bah bah... kan je dus niet zeggen hoe lang het duurt, maar denk jij dat je depri bent dan?waarom denk je dat dan? als je dat denkt wel voor uitkomen hoor, je nergens voor schamen. bij mijn eerste zoon durfde ik er niet voor uit te komen omdat ik dacht dat mensen dat vreemd zouden vinden, want je hebt toch immers een gezonde zoon?? en hoe langer je ermee rond blijft lopen hoe erger het wordt...mits je echt een postnatale depressie hebt he.. jenna
hoi ik ben ook depressief na de kraamtijd geworden. ik kan eigenlijk nu wel zeggen met lekker te voelen en heb het idee constant op een roze wolk te zitten. Als ik naar mijn grietje kijk krijg ik echt vlinders in mijn buik hihi. dit heb ik nog niet eerder gehad. mijn kraamtranen bleven erg lang door gaan en ben 2x totaal ingestort. Ben toen maar eens naar de huisarts gegaan die me uiteindelijk medicatie gaf en naar een psycholoog stuurde. na een aantal behandelingen ben ik er klaar voor om het alleen te gaan doen zonder psycholoog. ik heb er veel aan gehad, ik heb echt anders leren denken en ben niet meer zo'n perfectionist, of ik leer er anders mee omgaan dat kan ook natuurlijk. Ik heb nog wel medicatie, zowiezo tot Jill 1 jaar is. dan moet ik gaan overleggen met de huisarts wat ik wil gaan doen. maar daar moet ik nu nog niet aan denken, zonder medicatie weet ik niet wat er met me gaat gebeuren en zie daar erg tegenop. hoe zeggen ze dat? 9 maanden op 9 maanden af toch? nou dat klopt hier wel zo'n beetje.
mootjen: fijn dat je je nu weer goed voelt. ik had dat bij mijn zoon dus ook, rond de 8 maanden dat ik begon op te leven. vreemd he?die 9 maanden af slaat dus toch ergens op. het eerste jaar van een baby vind ik zelf gewoon echt loodzwaar, ook al ben ik dan nog zo gek op die van mij.
het is een lang verhaal dat 3 jaar geleden begon met de eerste miskraam. ben al met al drie jaar zwanger geweest en heb nu eindelijk resultaat, in deze tijd heb ik ook een dochter gekregen met 21 weken zwangerschap geen levenskans dus we hebben haar bergraven. dit alles met elkaar geeft mij een gevoel van ik zit niet lekker meer in mijnn vel. deze laatste zwangerschap heb ik verplicht 20 wk op de bank stil moeten zitten mocht echt niks meer doen kans op herhaling van een vroeggeboorte was heel groot. toch nog beknopt verteld. En ook meer hoe het was geen gevoel want dat vind ik dus moeilijk
Ik "leed" vooral onder het fysieke zware juk van bv geven. Geen overtollige kilo's hier meer, integendeel, die waren er na de bevalling in no time vanaf gedronken door de kleine, en ik duikte zelfs fiks onder mn normale gewicht. Normaal 72, hoogst tijdens zwangerschap 85, en op het dieptepunt 65kg. Pas nu de bv alleen nog een beetje voor de fun is begin ik weer een beetje aan te komen (mn jeans zijn nog steeds te groot hoor, maar het komt), voel ik me wat energieker, meer mezelf, en sexier ook, met weer wat rondingen Dus na een jaar weer "mezelf", hoewel ik al heel wat maanden roep hoor... maar elke maand voel ik me kennelijk nog meer mezelf dan de maand ervoor. Mentaal ging het goed gelukkig. Geen ervaring met depressie na kraamtijd.
Lichamelijk voelde ik me al snel redelijk goed, maar mentaal ben ik nog niet helemaal de oude.Al moet ik zeggen dat ik met de week steeds meer de oude wordt!
Ik begin me weer een beetje mezelf te voelen. Heb geen roze wolk gehad. Mocht 9 weken niks doen. Langzaamaan gaat het steeds beter. Lichamelijk ben ik nog niet de oude, maar het gaat de goede kant op. Geestelijk begin ik me weer mens te voelen. Mijn geheugen komt weer terug. Ik ben weer aan het werk en doe dan vooral waar ik goed in ben, dit geeft me weer zelfvertrouwen. Maar het zal nog wel een poos duren voordat ik weer de oude ben. Ik heb na de bevalling wel gedacht dat ik een depressie zou hebben, maar dit was gelukkig niet zo. Heb het wel zwaar gehad, maar ben wel intens gelukkig met Thijs!
Lichamelijk... Sja, dat gaat eigenlijk perfect!! Mensen geloven ook totaal niet dat ik zwanger ben geweest en al helemaal niet dat het zo kort terug was. Eerlijk gezegd kan ik het mij ook nauwelijks meer voorstellen. Heb mijn oude lichaam terug en ik barst van energie. En ben de hele dag in de weer. Ik geef BV dus ik moet wel oppassen dat ik niet nog dunner wordt want ik ben iemand die snel afvalt en moeilijk aankomt. En met BV gaat het al helemaal snel.. Geestelijk: de eerste 3 weken genoot ik TOTAAL niet van mijn dochtertje! Ik vind het nu heeeeeel erg om dat te schrijven want ik adoreer haar nu ontzettend en hou heel veel van haar!!!! Maar die eerste 3 weken mochten ze haar van mij linea recta weer meenemen, hoor. Ik werd echt depri van het thuiszitten, voelde me beroofd van mijn vrijheid. En eerlijk gezegd nam ik het mijn dochtertje toen kwalijk Wanneer naar ik haar keek voelde ik helemaal niet die diepe gevoelens die kersverse moeders altijd beschrijven. Ik zag een baby...dat was het.. Het voelde niet eens als MIJN kind. Dus ik denk dat ik echt een korte kraamdepressie had. Helaas hoor je alleen maar de positieve verhalen, maar als ik mensen het bovenstaande vertel word ik gek aangekeken.. Er rust nog steeds een taboe op om je zo te voelen, denk ik Dat vreselijk gevoel is helemaal over, gelukkig. Ik geniet nu echt zo van mijn meisje. Ik ben nu ook aan het moederschap gewend en kan niet meer zonder haar. Sja, ineens de zorg over een klein mensje dat jouw ritme bepaalt is niet niks! Zwanger zijn was daarentegen een eitje! (ik had zo een goede voorspoedige zwangerschap zonder klachten!!) Wel merk ik dat ik s'ochtends nog steeds moe ben, maarja....heb nog steeds die gebroken nachten dus wat wil je?
Qua kilootjes kwam het heel snel goed. Ik ben weer net zo slank als voorheen. Maar verder heeft het zeker een jaar geduurd voordat ik weer de oude was. En daarmee bedoel ik niet geesteijk maar wel lichamelijk. Ik had een jaar lang veel minder energie dan voorheen, was veel sneller moe, kon heel moeilijk uit mijn bed komen. Gelukkig is het nu al een aantal maanden zoals vanouds, maar het eerste jaar is mij echt tegengevallen qua energielevel.
Ik voel me na bijna 6 maanden ook nog niet op en top.Vooral lichamelijk, de kilo's willen er niet af. Ik moet nog zo'n 12kilo, terwijl ik er na de zwangerschap wel al gelijk 10kg kwijt was. Maar doordat ik me steeds niet goed voel, ook geestelijk, ga ik eten. Ik ben echt een emotie eter, en daardoor gaan de kilo's er natuurlijk niet vlot af. Met geestelijk bedoel ik dat ik me gewoon niet mezelf voel, en ik loop mezelf ook regelmatig voorbij. Ik ben blij dat me hoofd vast zit, want anders. De hele dag ben ik bezig met het huishouden, dochtertje, huiswerk school en als ik dan 's avonds lekker op de bank zit dan komt er snel een bakje chips bij. En hier wordt ik zo chagarijnig van. Ik ben sinds gister aan de sonja bakker zodat ik wat meer structuur krijg in mijn eetpatroon. En waarschijnlijk ga ik me dan zowel geestelijk als lichamelijk beter voelen. Ik zweet me af en toe een ongeluk, dit zijn ook de hormonen natuurlijk. Maar daardoor hou ik nog steeds vocht vast in mijn handen en voeten. Maar depressief ben ik absoluut niet, ik geniet met volle teugen van mijn dochtertje. Als ik naar haar kijk, weet ik dat ik er iets heel moois voor terug heb gekregen. Het is nu alleen dat ik eraan moet werken, want ik wil zo graag mijn oude spijkerbroeken weer aan. Dus die neem ik nu steeds als graadmeter. En inderdaad ze zeggen allemaal het is 9 maanden op en af.
Ik ben ook zo'n emo eter en nu ik niet meer werk helemaal. Verschrikkelijk is het. Moet er ook nog 10 kilo af hebben. Ik ben bevallen met een keizersnede en toen zei de dokter al hou er maar rekening mee dat je het eerste jaar nog heel moe bent. Nou inderdaad hoor ik lig iedere dag nog plat met mn ventje en dan om half 11 savonds gewoon weer moe. Daar krijg ik wel de balen van en dan gaan we ook nog het slechte weer in. Daar kan ik me helemaal slecht van voelen.
is dat normaal na een keizersne pff moet er niet aan denken om nog zolang niet weer fit te zijn. Want ik ben alles behalve fit maar ja ik moet het ook de tijd leren geven mijn zoontje is nog maar net geboren maar het kriebelt na zoveel ellende om gewoon je leven op te pakken en dan lukt dat niet dat doet pijn. het voelt niet als je zelf
hey, ik heb ook een half jaar geleden een keizersnede gehad en ben ook nog steeds heeel erg moe. 'k heb geen werk en momenteel vind ik dat ook niet erg want ik heb er volgens mij ook geen energie voor. Hoop dat het wel beter wordt. Je wordt daar wel es depri van.
Hoi, ik zit hier met hetzelfde gevoel hoor. Ben 3 weken geleden bevallen van een superlief zoontje, maar kan er precies nauwelijks van genieten. Zat al heel snel in de knoei met mijn borstvoeding, met veel gepieker en gehuil tot gevolg. Het maakt mij enorm onzeker over mijn capaciteiten als mama. Daarnaast was ik zo oververmoeid door een superdrukke eerste kraamweek, dat ik die schade nog steeds niet heb ingehaald en er precies wat verdoofd bijloop. Ik zie ook op tegen de gebroken nachten, en kom nauwelijks het huis uit omdat er maar geen ritme lijkt te komen in mijn dag! Ja, dan mis ik wel mijn georganiseerd leventje van ervoor hoor. Voel me emotioneel ook helemaal niet mezelf, kan bijna niet lachen. Het is te hopen dat het geen depressie wordt, want dat kan ik echt wel missen! Ik dacht dat kraamtranen of babyblues slechts 2 weken mochten duren, maar dit begint toch al wat lang te duren, hehe. Waar is die roze wolk???? Liefs, Sunnyke
ik zit te kijken maar je bent pas 5 weken geleden bevallen!! je zit nog in je kraamweken zelfs!! ik zou het zoiezo een paar maanden geven, 9 maanden is heel normaal hoor, cliche maar wel waar, neem gewoon je tijd, je lichaam heeft een topprestatie geleverd en na alles wat je de afgelopen 3 jaar heb meegemaakt is het heel normaal dat je je nog niet de oude voelt! Als je echt geen raad weet met je gevoelens kan je altijd met iemand gaan praten want met wat jij hebt meegemaakt zou dat helemaal niet iets geks wezen. Soms als alles niet gaat hoe je wilt en je weet het niet meer zeg ik altijd; gewoon doorademen en verder even niets, gewoon even op pauze drukken en alles rustig beleven ipv altijd maar dat snelle vooruit willen, soms willen mensen echt veel te snel!