hoi Meiden, sommigen hebben wel eens een deel van mijn verhaal 'gehoord' nu wil ik toch graag even het hele verhaal opschrijven. Het is juni 2002, ik ben al 2 weken niet ongesteld geweest. Nu klinkt dit raar maar in september 2001 heb ik implanon laten plaatsen en sindsdien was ik 3 weken ongesteld en dan een week niet. je lichaam moet er even aan wennen, die hormonen. Dat zou dus nu zijn. Toch vertrouw ik het niet zo en 4 weken zonder bloed doe ik voor de zekerheid maar een zwangerschapstest. Deze is negatief. Opgelucht haal ik adem want ik kamp na een zware zwangerschap in 2001 gevolgd door een heftige ziekte van pfeiffer nog steeds met de gevolgen van de pfeiffer. Ik voel me dan ook regelmatig niet helemaal lekker en wijt het aan het maar door en doorgaan met werk, studie, kinderen en dan nog steeds niet hersteld zijn. Het is september 2002, ik sta op en heb kramp, best aardige kramp. Ik meld me af op mn studie en mijn (ex) vriend brengt de kinderen naar de creche. Ahh denk ik, ik ben ongesteld geworden, voor het eerst in 4 maanden. De buikpijn wordt heel heftig en als ik niet beter wist zou ik denken dat ik aan het bevallen ben. Heb echt het gevoel dat ik doormidden scheur. Ik ben niet kleinzierig maar nu bel ik toch de huisartsenpost en die zeggen mij met een paracetamol en een ibuprofen met een kruikje in bed te gaan liggen. Ik verlies veel bloed, heel veel voor een menstruatie en binnen een uur moet ik me alweer verschonen. Op een gegeven moment stap ik uit bed terwijl as the world turns aanstaat (wat een detail) en voel iets knappen, het lijkt wel alsof ik leegstroom maar het is meer helder dan echt bloed. Ik strompel naar de wc en als ik ga zitten voel ik iets uit mij glijden, ik schrik en als ik in de wc kijk ligt daar een groot rood met wit iets. Ik schrik nog harder en als ik beter kijk zie ik dat het gewoon een kindje is, armpjes met vingertjes, beentjes met teentjes een lijfje en een groot hoofd. zo'n 10 cm groot. Ik raak in paniek en denk wat moet ik wat moet ik??? Ik druk op de spoelknop en spoel alles door. Uitgeput val ik even later in slaap. Een aantal uren later wordt ik wakker gemaakt, ik ben wat verward en geef de kinderen een kus. Ik ben zo moe dat ik meteen weer in slaap val. De volgende dag ben ik alles vergeten en pas een jaar later komt het weer boven. Heel apart. Het schijnt wel vaker te gebeuren dat mensen iets traumatisch meemaken en het dan wegstoppen onbewust. Bij mij was dat ook zo. Toen het bij mij weer boven kwam heb ik me nog lang schuldig gevoeld dat ik gewoon een kindje door de wc heb gespoeld, dat ik niet van het kindje had gehouden en dat het daarom een miskraam is geworden. Natuurlijk is dit onzin, dat weet ik nu maar toen had ik het er erg moeilijk mee. Met een psycholoog en de huisarts heb ik toen veel gepraat en dat heeft enorm geholpen met de verwerking. Om het uiteindelijk af te sluiten heb ik een gedicht en een tekening gemaakt en die in een fles in de zee gegooid. Toen was het echt goed. Dit was mijn 3e zwangerschap. Hierna heb ik nog een dochter gekregen. Na mijn dochter heb ik nog 2 miskramen gehad en nu ben ik zwanger van mijn 4e kindje en vorige week, toen ik de 14 weken had gehaald was ik erg blij, want waar bij de meesten de magische grens op 12 weken ligt, ligt hij bij mij echt bij de 14 weken.
Jeetje, wat een rotervaring! Ik heb helaas precies 2 maanden geleden hetzelfde mee gemaakt. Wist niet dat ik zwanger was, en beviel ineens van een 16 weken oud baby'tje. Maar meid, je hoeft je ECHT nergens schuldig om te voelen. Op zo'n moment ben je totaal van de wereld, helemaal in de war. Je weet niet wat je zegt of doet, je handelt volledig op automatische piloot. Dat had ik ook. Het kwam zelfs niet bij me op om iemand te bellen ofzo, ik wist op dat moment niet eens of ik het wel ooit aan iemand moest vertellen of niet. Het is volgens mij puur omdat ik hier al veel verhalen over miskramen had gelezen, dat ik de ingeving kreeg om het kindje te pakken en in een doosje te leggen. Maar je bent op dat moment totaal in shock, helder denken gaat echt niet meer. (bij mij zeiden ze op de HAP trouwens ook pak maar een paracetamol en ga liggen, echt, wat bezielt die mensen toch?..) Wel fijn dat je het inmiddels een plekje hebt kunnen geven! Een mooi gebaar, die tekening in de fles. En wat betreft je volgende zwangerschappen, tsja, ik denk dat ik zelf ook nooit meer een zorgeloze zwangerschap zal hebben, in ieder geval niet de eerste 16 weken... Groetjes Cossy
Jeetje Napoleon.....wat een vreselijke ervaring! Al heb ik het zelf nooit meegemaakt....ik weet dat je je absoluut niet schuldig moet voelen. Dit zijn ervaringen die geen mens hoopt mee te maken. Vind ook dat je het mooi gedaan hebt met het gedichtje en de tekening in zee. Ben zo blij voor je dat je nu 15 weken zwanger bent en dat de magische grens voorbij is. Liefs, Wonder
heel veel sterkte, wat zul je geschrokken zijn en het gemis en verdriet.. Ik weet nooit goed de woorden hiervoor te vinden, maar wil je echt veel sterkte wensen.
@zonneschijntje, dank je maar gelukkig is het al 7 jaar geleden wilde alleen toch even mijn verhaal kwijt