hoi allemaal, had niet gedacht dat dit me zo zwaar zou vallen. ik zal even van voren af aan beginnen. eind augustus had ik een pos zw test in handen, echt helemaal in de wolken waren we, een tweede beeb wat een geschenk. totdat ik de 1ste week van sept bloedverlies kreeg, een week later voor een echo bij de gynaecoloog en moest toen 2,5 week afwachten, de termijn klopte niet en we moesten kijken of het vruchtje in de 2,5 week wel gegroeid was. die 2,5 week heb ik me zo ongelooflijk ziek zwak en vooral misselijk gevoeld, dat ik voorm ijn gevoel niets anders als superzwanger zou zijn. ook groeiden mijn borsten en had ik vreemde eetgewoonten. eindelijk brak de dag aan, 7 oktober, en had ik de echo smiddags om 16 uur. na 1,5 uur te moeten wachten waren we eindelijk om 17.30 aan de beurt, toen de gynae ging kijken zagen wij en zij het meteen, het was niet goed er zat een enorme dooierzak met een veel te klein vruchtje voor de termijn van de 10 weken die ik dacht te zijn. vanaf toen heb ik eigenlijk in een roes geleefd, ben de dag erna gecuretteerd, was ook wel blij dat dit zo snel kon. Maar ben ook na 4 dagen na de curettage alweer aan het werk gegaan, en nu een week verder breekt het me allemaal op. alles gaat maar gewoon door terwijl mijn wereld stil lijkt te staan. heb het gevoel maaar door en door te moeten gaan, voor mijn dochter, mijn man mijn collega's iedereen eigenlijk. en aan de ene kant wil ik dat ook maar aan de andere kant zegt mijn lichaam nee, ik ben afgelopen donderdag ook nog eens grieperig geworden en ben met redelijk wat paracetamol achter de kiezen toch maar weer gaan werken zaterdag. maar nu ik voel me zo leeg, kapot van binnen alsof al het leven uit me wegglijdt. en dan ook nog eens dat vloeien erbij, bah. en mijn man die begrijpt me ook niet echt heb ik het gevoel, hij doet wel zijn best hoor maar toch, echt begrijpen doet ie het niet, voor hem gaat ook alles door....dat zegt ie ook. voor mij staat de wereld nog even stil, vanmiddag ook nog eens op kraambezoek geweest en dan wordt je ook nog eens lekker met je neus op de feiten gedrukt. met andere woorden, ik wil gewoon rust in mijn kop....sorry voor het lange verhaal maar ik moest even van mij afschrijven. liefs van mij
oo meis, ik exact hetzelfde ook bij 6weken en paar dagen. Weet hoe je je voelt. Als ik je verhaal zo lees, vind ik wel dat je wat meer medeleven vanje man mag verwachten hoor. Het is niet niets om mee te maken. Ik had het ook heel erg de eerste paar weken, als het hormoon uit je lichaam verdwijnt wordt het huilerige/sombere ook iets minder, maar het is ook echt de tijd wat het doet. Het is heel moeilijk om mee te maken, vind ik ook. Wens je heel veel sterkte, en neem echt de tijd voor jezelf om even stil te staan bij deze gebeurtenis.
sterkte!! meer kan ik helaas niet zeggen, neem de tijd voor jezelf, meld je even ziek, en kom rustig weer bij. Het is ook niet niks!!! het is een rouwproces waar je in zit! Sterkte nogmaals!
Met een brok in mn keel lees ik jouw topic.. ik zit nu zelf in de onzekere eerste periode die jij ook beleefd hebt. Ik kan alleen maar zeggen dat ik je heel veel sterkte wil wensen en ik hoop dat je er met iemand (je man?) goed over kunt praten zodat je je miskraam kunt gaan verwerken.
Oh wat verschrikkelijk voor je. Natuurlijk houd voor jou de wereld even op met draaien. Je bent wat heel dierbaars kwijtgeraakt. Dat kost tijd en tranen om te verwerken. Het is inderdaad een vreemde gewaar wording dat de rest van de wereld gewoon maar door gaat als of er niets gebeurd is. Ik zelf wou het liefst op straat gewoon schreeuwen: "Hallo zien jullie dan niet dat ik mijn zwangerschap kwijt ben!!". Heel onzinnig natuurlijk maar dat gevoel kwam wel in me op. En het kan erg moeilijk zijn om mensen te vinden met wie je er goed over kan praten. Ik hoop dat je iemand in je omgeving hebt. En anders kun je altijd hier je hart luchten. Heel veel sterkte de komende tijd. Als het nodig is gewoon ziek melden op je werk en wees lief voor jezelf. Liefs Lila
Ik heb geen ervaring hiermee (goddank) maar zorg goed voor jezelf en verwen jezelf eens lekker. Neem een paar dagen of een weekje ofzo vakantie van je werk en ga leuke dingen doen samen met je dochter misschien dat dat een beetje helpt. Sterkte meis...
dank jullie wel voor jullie lieve reacties ik voel me nu weer wat meer mens moet ik zeggen, kan het beter een plekje geven. wat overigens heel lief is is dat ik van mijn man een kettinkje heb gekregen met een vlindertje eraan als aandenken, ik vind het erg fijn nog iets tastbaars te hebben. hopend op een nieuwe normale cyclus zijn we er weer van plan voor te gaan! liefs M
Wat verschrikkelijk rot voor je zeg dat je dit mee hebt moeten maken. Het is heel belangrijk dat je tot rust komt en aan jezelf denkt. Het is zeker niet niks! Ik heb het zelf ook meegemaakt, heb alleen geen curretage gehad, bij mij ging het vanzelf uit mijn lichaam. Neem de tijd! Wat lief dat je van je man een ketting hebt gekregen! Zo zie je maar weer dat als je denkt dat je partner je niet helemaal goed begrijpt, hij er zeker weten voor je is...maar dan op zijn eigen manier. Zij vinden het ook moeilijk, ook al zie je dat vaak niet zo aan ze aan de buitenkant. Ze weten vaak niet wat en hoe ze ermee aanmoeten, en hoe wij ons voelen...omdat het óns lichaam is. Zij staan er wat dat betreft toch net ietsjes verder van af als wij. Sterkte verder en ik hoop dat je het een plekje kan geven.
Ik leef met je mee meiss, je verhaal is zoo herkenbaar! 15 sept kwamen we erachter dat we , na 9 maanden, zwanger waren van ons eerste kindje. Een week later kreeg ik spotjes bruinverlies maar niet veel. enkele dagen later werd dit meer. Gyn zei dat dit niets hoefde te betekenen zolang het niet rood werd. Een week later werd het rood...Echo wees uit dat het vruchtzakje op 4 weken was gestopt met groeien(ik dacht 6.5 w te zijn). Hij stelde me gerust dat bij een vruchtzakje van die grootte een curretage praktisch was uitgesloten. Ondertussen was het bloeden erger geworden. Aan het einde van mijn week ziekteverlof kwamen er allerlei stolsels mee af gepaard met buikpijn, ik dacht dat dit zeker het vruchtzakje was. Gyn zei dat het bloeden nu stilletjesaan ging minderen. Vorige week was het minder en bruiner maar vorige vrijdag begon ik ineens terug heel hevig te bloeden. Maandag gebelt en moest onmiddellijk binnen voor echo. Hij schrok er zelf van dat het er nog zat. Pillen meegekregen daarvan zou het er zeker afkomen..niets echo op donderdag,weer leek hij er zeker van te zijn dat het er af zou gekomen zijn zoiets kleins..het zat er nog. Gisteren moest ik dan binnen voor een curretage. Hij had dit nog niet vaak meegemaakt dat zo een klein vruchtzakje er niet vanzelf afkwam, hij heeft gecurreteerd met de echo erbij om er zeker van te zijn dat het er af zou zijn.Vlak na operatie begon ik terug hevig te bloeden, spuitje bijgekregen om de baarmoedermond sneller te doen sluiten. Bloeden is nu minder maar ik lijk constant te denken dat ik aan het vloeien ben en hol af en aan naar de wc, ik denk dat het psychologisch is na al die weken in angst...Zwanger worden lijkt voor mij zo ver weg nu..eerst best lang moeten wachten dan heel bovenstaand verhaal..Gyn zei dat mijn regels er tssn 6 a 8 weken gaan zijn en dat we nadien terug mochten gaan voor een kindje ik kon alleen maar heel diep zuchten. Ik hoop dat de zin terugkomt en de angst weg. dikke knuffel, we maken hetzelfde door en het zal met vallen en opstaan zijn dat we erdoor komen. Maar dat gaat zeker lukken daar ben ik van overtuigd!!!XXX
ik ken je gevoel, ik heb heel de maand september thuis gezeten. gelukkig waren mijn collega's heel makkelijk: je mag nog niet komen werken dat scheelde heel veel. ik had ook erg veel bloed verloren en kon ook bijna niks (stofzuigen was al teveel, hondjes uitlaten ging ook een paar dagen niet) ik zou me ook ziekmelden en tijd voor jezelf nemen, die heb je nodig. dan leef je nog in een roes, maar dan moet je niks (of niet veel) ik moet ook nog een deel verwerken als mijn vriend straks thuiskomt, dan ga ik denk ik pas beseffen hoe en wat. wat me is overkomen en dat ik het toen niet in het echt heb kunnen delen met mijn vriend (wel via de mail en telefonisch) hier je hart luchten helpt ook heel veel sterkte en succes. je moet echt even de tijd nemen om het te verwerken.