de jeugd heeft weinig zelfrespect

Ik denk dat vrouwen over het algemeen veel meer bezig zijn met hun uiterlijk dan mannen alhoewel er uiteraard uitzonderingen zijn.
Ik merk uit een paar reacties hier en dat bedoel ik zeker niet denigrerend hoor laat ik dat voorop stellen dat er een paar dames hun gewicht en lengte vermelden.

Ik vind het vervelend ( en dat is zacht uitgedrukt) voor deze pubers die zichzelf uithongeren.
Zo heb ik een nichtje en een neefje en die zijn niet allebei super slank maar twee heerlijke lekkere kinderen leuk koppie etc. Ze zijn 7 en 12 jaar. Probeer daar maar niet tegen een onschuldige opmerking te maken oh wat heb je toch heerlijke lekker billen zeg oh nee dan word er accut niet meer gegeten en voelen ze zich vreselijk ellendig.
Een moeder die altijd aan het lijnen is geeft toch iets mee aan haar kinderen maar goed dat is mijn mening , ook opa's en oma's kunnen dat doen hoor dat maak ik van dichtbij mee.

jet

 

Anorexia krijg je niet door je ouders. Geen enkele ouder is van alles 100% op de hoogte rondom hun kind. Ook kan je niet overal zicht op hebben. Je kan het proberen, maar zelfs dan lukt of kan het niet. Die meisjes die op die site zitten, zitten misschien wel op school achter de pc of in de bibliotheek, je weet het niet.

Anorexia krijg je ook niet door de media. Het is bewezen dat in westerse landen net zo vaak eetstoornissen voorkomen als in landen waar ze niet zo rijk zijn en waar de invloed van de media dus veel minder aanwezig is. Inderdaad, zoals jet zegt, komt het veel vaker voor bij vrouwen en meisjes, alhoewel het in mindere mate ook bij mannen en jongens voorkomt.

 

O foutje....m'n pc doet een beetje raar......sorry!

 

Mijn beste vriendin had-heeft anorexia. Dit is een ziekte die met je zelfbeeld te maken heb o.a en een psygische eetstoornis.
Bij haar komt het voort uit haar verleden maar ook zij zegt dat het beeld die men tegenwoordig op de catwalks en bladen laat zien zeker van invloed is.
Nogmaals ik vind het vreselijk wat daar geschreven word.
Die meiden kunnen dan wel op school of dergelijke achter een pc duiken hun ouders zien hun kind toch veranderen en magerder en magerder worden?
Een staat er tussen van begin gewicht 68 en weegt nu 47 kilo elke de*iel ziet toch dan dat er iets mis is met dat meisje?

xxx jet

 

Geen probleem, heb t al gefikst!

Tja, ik vind inderdaad ook dat je als ouders een groot aandeel hebt in het zelfbeeld van je kinderen, tuurlijk sommige kids zijn van nature schuchter of juist heel adrem en spontaan dat is dan het karakter maar ik denk wel dat je als mama of papa veel invloed kan hebben.

@snake, ik was zelf maar liefst 25(!)kg lichter toen ik mijn man leerde kennen, maar hij houdt nu net zoveel van mij als toen, ik wil zelf afvallen omdat ik me dan beter voel, maar ik zal proberen Valentino hier niet mee te beïnvloeden, zo is er bij ons altijd allerlei lekkers in huis, of ik nu wel of niet mee eet, ik vind niet dat dat het eetpatroon van mijn man en Valentino mag beperken.

Ook ik zie dat bv mijn man een hele andere opvoeding heeft gehad, ook zijn moeder zat thuis met de welbekende pot thee, ik heb dit gemist maar wil dit zeker voor Valentino wel gaan doen, en wat betreft meedoen met de media en de welvaarsteconomie, is het ook niet een beetje waar je zelf gelukkig mee bent?
Wij hebben geen eigen huis, of dure auto maar ik voel me er echt niet minder door!

 

Kinderen die zichzelf dit soort dingen aandoen, tja dat is ook om te huilen.
Ik heb jongens, ik weet niet hoeveel dat verschilt met meisjes die toch wel vaker gezien worden als het schilderij in plaats van de lijst.
Ik leer mijn kinderen dat ze alles moeten doen wat ze leuk vinden en daar goed en verantwoordelijk mee om moeten gaan.
Soms komt de oudste thuis en is ie onzeker over zijn tanden, hij is aan het wisselen nu en zijn voortanden staan uit elkaar en ze zijn natuurlijk al groter, maar dan vertel ik hem dat hij daar niets aan kan doen nu en als de andere kinderen hem daarmee pesten dat die kinderen zeker geen vrienden kunnen zijn, want alleen een echte vriend neemt je hoe je bent!
Eerlijk gezegd hoor ik steeds meer ouders op die manier praten tegen hun kinderen of over hun kinderen tegen de andere ouders en dat maakt mij wel blij, want als onze neuzen één kant opstaan, lanceren wij een nieuwe generatie jongeren die leven met hun hart, respect, normen en waarden en samen gaan ze dan uiteindelijk toch een andere maatschappij vormen dan hoe die nu is.
Lijkt mij

 

als je maar vaak genoeg van je ouders hoort dat je niet zoveel moet eten dat je te dik wordt of bent, reken maar dat dat echt wel aanslaat hoor, en als je op school of op tv niet anders hoort dat is ook niet bevordelijk, dus ik ben ervan overtuigd dat je het echt wel kan krijgen door hoe je wordt opgevoed door je ouders (hoe ze met bepaalde dingen omgaan) en wat je hoort en ziet zowel prive als op tv....

 

VRESELIJK en dan te bedenken dat ik zo was!

Ik ben 185 cm lang en mijn laagste gewicht was 45 kilo (normaal was 55 maar toen had ik salmonella tijdens de vakantie gekregen en had geen reserves) ik was net zo'n wandelend lijk.

Is ziek worden toch nog ergens goed voor want ik weeg nu 95 (inmiddels 94 ben afgevallen sinds ik zwanger ben vreemd genoeg haha) en heb maat 44-46 en voel me 10 keer beter, nu kan je een keertje diaree krijgen zonder meteen aan het infuus te hoeven liggen (even overdrijven maar je snapt wat ik bedoel)

Mijn vent is helemaal gek van mijn lichaam en helemaal nu ik zwanger ben, ik heb het zoiezo al vaker met mannen hierover gehad ik kan NU meer mannen krijgen als toen ik zo dun was dus uit ervaring weet ik dat de meeste (gezond denkende mannen) voor een toch wat normaler postuur gaan en dat helemaal niet erg vinden, zelf lekker maar goed als je alles weet op je 16e dan is het leven niets meer aan he?

Ik ben pas echt bewust geworden van mijn lichaam op mijn 22-23e ofzo ik denk dat het een soort ontwikkeling is, jonge mensen zijn vaak onzeker in iets (uiterlijk maar ook prestaties op werk of school) naarmater ik ouder word, word ik ook zekerder en boeit het me niet wat andere mensen denken...

 

Het kan het versterken, ja, maar het is zelden de oorzaak.

 

Ik denk dat het ook minder wordt naarmate je ouder word. Wat ik allemaal uigespookt heb in mijn puberteit....

En dat was alleen maar om er bij te horen en ik had ook geen zelfrespect.

Tuurlijk die meisjes die zichzelf uithongeren dat kan echt niet, maar je bent ook puber om dingen uit te proberen en je grenzen te verkennen.

 

ik snap wel wat je bedoelt hoor, maar als jij maar vaak genoeg hoort dat je te dik bent ga je daar vanzelf in geloven, en als je dan ouder wordt en je ziet en hoort bepaalde dingen van andere dan wordt die bult alleen maar hoger en hoger en is er niet snel meer een weg terug...

wat ik al zei over mijn neefje tis natuurlijk niet iets wat zomaar ineens gekomen is, en ik weet echt wel hoe het in de hand gewerkt is...vandaar ook mijn reactie....

liefs smoekie

 

Mee eens hoor smoekie. Zo is het met alles uiteindelijk.

Zo heb ik in mijn pubertijd toch wel vaak te horen gekregen, dat moet je niet doen joh, dat is te hoog gegrepen voor je. Kortom, je bent er niet slim genoeg voor!

Ik heb dus ook jarenlang gedacht dat sommige dingen voor mij niet weggelegd waren, terwijl dit dus niet het geval was. Door mijn man ben ik juist anders over mezelf gaan denken.. En ben ik vele malen verder gekomen in geest en gedachten dan dat ik ooit had durven dromen.

 

Nog even over de anorexia.

Ten eerste ben ik het er mee eens dat het echt een ziekte is, het gaat meer om de controle (ik heb het zelf gehad), dan om het dun willen zijn, ook al werkt dat wel mee.

Ik denk echter wel dat als je er al gevoelig voor bent de invloed van de media en/of omgeving erg groot kan zijn. Heel veel jonge meisjes lijnen, terwijl ze nog in de groei zijn, en nog veel belangrijker ze zijn niet te dik!
Die meiden hebben dan nog geen anorexia maar het is al erg genoeg!

En ook is het zo dat als je maar vaak genoeg te horen krijgt dat dik zijn/worden echt heel erg is je dat ook gaat geloven.

Ik heb later jarenlang een gezond gewicht gehad, zo'n 64 kilo en dacht dat ik alles overwonnen had. Ik genoot van lekker eten en als ik eens een kilootje aankwam raakt ik niet in paniek. Tot ik ziek werd en oa door medicijnen aankwam tot zo'n 80 kilo
Toen kwam dat gevoel dat dat slecht en 'vies' was weer helemaal naar boven. Daar heb ik echt mee moeten worstelen. En het ergste was als een van mijn ouders er een opmerking over maakte, dan kon ik wel door de grond zakken en dat wilde ik dan ook graag.
Ik ben toen heel even vervallen in mijn oude gedrag. Véél roken en alleen nog maar sap drinken.

Gelukkig kwam ik weer vrij snel tot mezelf.
De afgelopen jaren was ik weer gezond, en ook nu ik zwanger ben en al 82 kilo weeg ben ik nog niet in paniek. Maar naar mijn ouders toe blijft het voor mij soms moeilijk.

Je wilt als kind gewoon dat je ouders je nemen zoals je bent. Dat het hun niets uitmaakt hoe zwaar je bent of hoe je eruit ziet.

Dus ik zeg niet dat mijn ouders de oorzaak van mijn eetprobleem zijn, maar het heeft wel degelijk meegespeeld.

 

Ik had op mijn 16/17de juist maling aan al dat soort dingen, al had mijn hele klas blond haar...ik was trots dat ik rood haar had(en heb), ik heb nooit moeite gehad met mijn lichaam(maar ik was/ben dan ook echt slank) maar ik heb nooit de behoefte gehad om te doen of te willen zijn als beroemde mensen of zogezegd de popi-jopi meiden van de klas.

Toen ik mijn man man leerde kennen werd dat anders en kreeg ik wel die angst maar dat is ook alweer overwonnen.

Een heleboel heeft met opvoeding te maken maar zeer zeker niet alles, de persoonlijkheid van een jongvolwassen kind telt ook mee.
Als ik mijn opvoeding zou moeten "nakomen"...laat ik maar blij zijn dat ik ook gezond verstand heb van mezelf.

Anorexia is voornamelijk een psychiche aandoening(ziekte).

 

Ja, maar ook bij een psychische aandoening spelen gebeurtenissen in het leven zeker een rol!

Mijn moeder is manisch depressief. En natuurlijk zijn er ook mensen met deze aandoening die een hele fijne en gelukkige jeugd hebben gehad. Maar als je ook nog eens een hele traumatische jeugd hebt gehad, zoals mijn moeder dan speelt dit een heel grote rol hoor!

Waarmee ik zeker niet wil zeggen dat alles altijd maar aan de ouders en/of omgeving ligt, natuurlijk ligt een hoop ook aan de puber zelf.

Ik heb in mijn jeugd een hoop moeten meemaken (zoals zevelen) en daarvoor ook in therapy geweest en ik kreeg steevast te horen dat men me wonderbaarlijk stabiel en stevig in mijn schoenen vond staan ondanks alles. Ik heb genoeg mogelijkheden gehad om te ontsporen, en waarschijnlijk had niemand het me kwalijk genomen gezien de omstandigheden maar toch was ik wijs genoeg me af te keren van drugs e.d. Dus ja, je hebt als ouders niet alles in de hand, maar je hebt wel een hoop invloed, zeker in het begin.

 

Tuurlijk word de basis gelegd door je opvoeding maar niet alles...
Als men mijn achtergrond(dus jeugd) leest en moet "beoordelen" zou men er een stempeltje borderliner op zetten wat ik zeer zeker niet heb.

Ik ben niet ongeschonden eruit gekomen vandaar ik dat ik ook psychotherapie krijg....chronisch depressief (diagnose)

Als ik mijn opvoeding ten uitvoer zou brengen zat ik hier niet met jullie te typelen....zat ik zeer ws in JAIL.

Wat ik niet bedoel te zeggen is dat mensen geen gevolgen kunnen blijven ondervinden van hun opvoeding en jeugd maar ik vind dat niet alles daarvandaan komt....hoe ben jij als mens....dat vind ik veel meer meetellen.

Niet dat ik een geweldig persoon ben want dat ben ik niet

 

Ik vond dat reclamestukje van of nivea of dove, ik weet niet meer zo welk merk, zo goed.

Dat er een meisje onopgemaakt ergens kwam, werd opgemaakt, gefotoshopt, geretoucheerd werd op de computer, en zo op een billboard kwam, dat liet duidelijk zien wat er gebeurde met modellen,

vind het ook jammer dat het er niet meer op is.....

Zelfs tienerbladn als breakout enz hebben vaak dieten erin staan.
Videoclips met barbiefiguurtje enz doe het ook niet goed,
Ik vind dat de media een hele grote rol hieraan bijdraagt, en dat ze daar wel richtlijnen voor mogen maken...

 

Ja ik denk dat het een combi is van opvoeding (de basis) maar zeker ook omgeving (vriendjes, media e.d.)

Ik was pas ergens en hun kinderen mochten niet samen in bad en al helemaal niet bloot door het huis (uiteraard bovenverdieping) lopen want dat vond ie moeder vies, nou je kan je wel ergens voorstellen dat dat nooit goed kan zijn om je kind zich te laten schamen voor zijn eigen lichaam, ik banjerde in elk geval er vrolijk bloot op los en ging gewoon met mijn zusje samen in bad samen met speelgoed uiteraard.

Het is jammer dat het zo'n big deal is tegenwoordig dat gewicht en inderdaad die meisjes die hebben compleet geen realistisch beeld (die op zo'n site zitten) maarja zo een oplossing ervoor? geen idee?

Bij mij werkt hollandse nuchterheid