1) Blijf na de geboorte in contact met je baby. Als na de geboorte het contact om medische of sociale redenen wordt verbroken, probeer dit dan te herstellen zodra dat kan. Ik denk dat dit heel logisch is en dat dit over het algemeen sowieso al gebeurd. Ik gaf mijn zoontje in het begin ook niet zomaar aan iedereen. 2) Geef gehoor aan de signalen van je kind. Laat je kind niet alleen als het huilt maar koester het, ook als je het verdriet niet kunt wegnemen. Ik ben van mening dat je huilen en huilen hebt. Als mijn kind helemaal overstuur is dan ga ik er natuurlijk naar toe. Maar huilen omdat hij moet slapen ofzo dan mag hij best even huilen. 3) Geef zolang mogelijk borstvoeding. Borstvoeding is meer dan voeding. Het is een ideaal troostmiddel en kan op verzoek van het kind gegeven worden. Geef je geen borstvoeding, probeer dan flesvoeding op verzoek te geven en doe dit als ouders zoveel mogelijk zelf. Ik heb 10mnd borstvoeding gegeven. Vond het ook heel fijn, het was echt iets tussen mij en mijn kind, een speciaal iets. Maar ik heb nooit echt op verzoek gevoed. Dat past niet bij mij en mijn kind werd er ook onrustig van. 4) Draag je kind zoveel mogelijk bij je. Je kunt een drager gebruiken waardoor je je handen vrij hebt. Mijn kind sliep gewoon in zijn bedje. Ik had wel een draagdoek, maar die gebruikte ik als ik met hem met de trein moest. 5) Slaap samen met je kind of zet een co-slaper tegen je bed aan. Mijn zoontje heeft alleen de eerste nacht in het ziekenhuis bij mij op de kamer geslapen. Thuis hebben we het geprobeerd maar ik vond het helemaal niks. 6) Geef ruimte aan de ontwikkeling van empathie door positief in te grijpen en geen agressie te gebruiken. Ik straf wel, als hij stout is moet hij op de gang. Ik schreeuw niet tegen hem, maar hij mag best merken dat ik boos ben. 7) Vermijd vaak voorkomende of langdurige scheiding. Mijn zoontje is vanaf dat hij 3mnd is naar het kinderdagverblijf gegaan en ik vind dat alleen maar goed voor hem. En zijn vader en ik zijn uit elkaar en hij is om het weekend bij zijn vader. 8 ) Bewaar het evenwicht in je gezinsleven." We hebben een heerlijk evenwicht met z'n tweetjes.
tjah sommige dingen lijken mij vanzelfsprekend... 1) Blijf na de geboorte in contact met je baby. Als na de geboorte het contact om medische of sociale redenen wordt verbroken, probeer dit dan te herstellen zodra dat kan. ik liet jamie alleen "alleen (lees bij papa)" om te douchen en naar het toilet te gaan 2) Geef gehoor aan de signalen van je kind. Laat je kind niet alleen als het huilt maar koester het, ook als je het verdriet niet kunt wegnemen. Ook dit vind ik logisch, als je kind huilt troost je het toch? gehoor geven aan signalen: Honger is voeden, slaap en bedje leggen,... 3) Geef zolang mogelijk borstvoeding. Borstvoeding is meer dan voeding. Het is een ideaal troostmiddel en kan op verzoek van het kind gegeven worden. Geef je geen borstvoeding, probeer dan flesvoeding op verzoek te geven en doe dit als ouders zoveel mogelijk zelf. ik heb een maand borstvoeding gegeven (meestal gekolfd maar af en toe ook aangelegd, had reusachtige kloven! af en toe dacht ik wel is, vandaag of morgen valt mijn tepel eraf!) 4) Draag je kind zoveel mogelijk bij je. Je kunt een drager gebruiken waardoor je je handen vrij hebt. Dit heb ik de eerste weken gedaan! 5) Slaap samen met je kind of zet een co-slaper tegen je bed aan. Nooit gedaan! alleen in het ziekenhuis. na 4 dagen thuis gekomen en meteen in zijn eigen bedje gelegd (snachts) overdag lag hij wel bij ons of in de box 6) Geef ruimte aan de ontwikkeling van empathie door positief in te grijpen en geen agressie te gebruiken. Ruimte geven aan de ontwikkeling doe ik door hem net niet te veel op te pakken en hem de kans te geven om alleen te spelen. als hij het alleen spelen beu is en samen met mama wil spelen mag dit natuurlijk! ik was net bij het cb en daar was een kindje dat gewoon niet alleen wou spelen.. constant Mama Mee! maar mama ging niet mee waardoor zij dus niet wou spelen. volgens mij remt die de ontwikkeling... jamie zat lekker in zijn eentje alles te ontdekken... tjah agressie is hier echt een NO NO! 7) Vermijd vaak voorkomende of langdurige scheiding. tjah, er moeten toch centen op tafel komen dus ik werk gewoon fulltime. 8 ) Bewaar het evenwicht in je gezinsleven." door het evenwicht te bewaren in het gezinsleven geef ik iederen evenveel aandacht. zowel mezelf, als jamie als papa!
Hechting tussen ouders (OOK de vaders/partners indien aanwezig!) en kind is heel belangrijk, ik denk dat de meesten van ons het daar alleen maar mee eens kunnen zijn. Dat is ook iets wat ik in de eerste week heb gemist, omdat mijn meisje in de couveuse moest. Ook de kraamzorg had hier geen aandacht voor, erg jammer want ikzelf was nog een beetje in de bonen. Ook bostvoeding is helaas mislukt dus aan die hechting heb ik even mogen proeven maar losgelaten omdat ik er zelf aan onderdoor ging. Dit heb ik me achteraf allemaal pas gerealiseerd hoor, maar goed. Gelukkig heb ik uit mezelf leren luisteren en kijken naar mijn dochtertje, vanaf dat moment gaat het me eigenlijk allemaal ook redelijk makkelijk af. Moet wel toegeven dat ik een makkelijk en lief kindje heb, maar goed. Daarentegen vind ik het zelf ook ontzettend belangrijk dat kinderen zichzelf kunnen vermaken en leren op eigen benen te staan en bepaalde situaties leren zelf op te lossen. Dat houdt in mijn geval in dat ik mijn dochtertje gerust in haar bedje boven laat liggen als ze wakker is. Op het moment dat ze mij nodig heeft, hoor ik dat aan haar, dan laat ze me dat weten en dan sta ik tot haar beschikking. Ik zou haar niet de hele dag bij me dragen ofzo. En dat is een evenwicht waarnaar ikzelf (en ons "gezin") streef als het gaat over "opvoeden", en dat zowel ikzelf als mijn kind zich optimaal kan ontplooien.
wat een leuk topic! ik kende deze opvoedingstheorieen niet, maar dit is voor het grootste gedeelte een manier ik die intuitief toepas. ze slaapt niet bij ons en ik werk, maar verder past het wel bij mij. volgens mij gaat het om je verplaatsen in de wereld van je kind. voldoen aan behoeftes die ze nodig heeft om zich gelukkig en zelfverzekerd te voelen, helpen om benodigde vaardigheden te leren en genieten van elkaar. ik wil graag dat ze een zelfverzekerde, sociale vrouw wordt en denk dat het helpt om haar nu al te laten merken dat ze het waard is om naar te luisteren. en andere mensen ook. dat haar basisbehoeftes bevredigd worden. dat ze goed is precies zo als ze is. en wat een prettige manier is om met andere kindjes om te gaan. dat die dezelfde gevoelens hebben als zij. voor sommige dingen is ze misschien nog wat te jong, maar met voorbeeldgedrag kun je volgens mij niet vroeg genoeg beginnen. haar manier van communiceren is huilen, lichaamstaal en de paar woorden die ze kent. daar luister ik dus naar en reageer ik op. ik merk dat ik ook door haar lichaamstaal en me verplaatsen in haar vaak weet wat ze wil. en ik beloon waar mogelijk dat ze me dat duidelijk kan maken. de afgelopen 14 maanden heb ik haar nog nooit gestraft. ik zie haar namelijk (nog) niet als een kind dat stoute dingen doet. maar als een kind dat vanalles wil ontdekken en ik geef haar ruimte om dat te doen als het niet gevaarlijk is en niemand er last van heeft. als ze dingen doet die niet ok zijn dan probeer ik haar op een alternatief te wijzen en niet alleen te zeggen dat het niet mag. ik denk dat ze daarvan leert en dat het bijdraagt aan een gezellige sfeer met vertrouwen in elkaar. ook wil ik dat ze leert dat ze dingen zelf kan. ik zit er niet bovenop als ze speelt, maar hou haar wel goed in de gaten. ik laat haar zelf opstaan als ze valt als ze niet verdrietig is. als ze wel verdrietig is, reageer ik daar serieus op. zo leert ze ook dat ze haar gevoelens mag hebben en niet hoeft te ontkennen. wel vrolijk ik haar daarna weer op omdat ik wil dat ze leert om niet onnodig lang verdrietig te zijn en zichzelf kan opvrolijken. ik vind het ook mijn taak als ouder om de grenzen van wat goed voor haar is te bewaken. rond de 10 maanden was naar bed gaan een drama. we waren er de hele avond mee bezig met frustraties bij haar, ons en minder slaap bij haar als resultaat. we hebben toen wel (met pijn in ons hart) afgesproken haar steeds een paar minuten te laten huilen, maar bij hysterisch huilen wel meteen te reageren. zo hoopten we haar te laten merken dat ze het alleen kan (in slaap vallen). gelukkig leerde ze dit vrij snel, want het kost me ontzettend veel moeite haar huilen te negeren. ik vind mezelf en mijn vriend erg lief. mijn ouders waren ook erg lief en ik was zelf weinig weerbaar voor de buitenwereld waar het er vaak minder lief aan toegaat. ik vind het daarom goed dat ze een paar dagen per week naar het kdv gaat. zodat ze er op leert vertrouwen dat ze ook andere situaties dan thuis goed aankan. dit bedoel ik met intuitie. en misschien is het ook wel bewust nadenken over hoe ik denk dat ze dingen leert.
@Lauwie: zozo, een mooi onderbouwd verhaal hoor, respect Ik heb zelf alles heel erg AP geprobeerd te doen, maar mijn meisje sliep beter als ze alleen lag (zowel zij als mama zijn lichte slapers dus maakten elkaar voortdurend wakker). Ook wou ze liever los liggen ipv in een draagdoek. Idd te nieuwsgierig en bovendien gewend aan alleen liggen in bed 's nachts. Slapen deed ze dan dus ook alleen in die houding. Bv ging om dezelfde reden niet meer met 3 mnd: ze wou liever om zich heen kijken en niet tegen mama aan, dus na 3 minuten was het over met de pret en huilen geblazen (want had toch wel honger). Ik heb dus heel erg het gevoel gehad dat ik gefaald had, want ik wilde zo graag dat mijn kindje goed gehecht zou raken en dacht dus dat ik iets fout gedaan had waardoor ze geen draagdoek-, cosleep- of bv-baby was. Ik zat en zit ook bij een yahoo-groep voor en van AP'ers. Een mailinglist zeg maar. Dat is best leuk, omdat ik het ook zo wil doen, maar krijg vaak ook dus het gevoel dat IK het niet goed doe, omdat MIJN kind dit allemaal niet wil. Dit komt vooral vanuit mezelf hoor, niets ten nadele van hen. Dus dit zijn mijn ervaringen met AP. Ben verder helemaal met de standpunten eens maar het lukt mij dus steeds niet. Ik denk dat die standpunten wel basisbehoeften zijn, maar dat sommige baby's van nature erg nieuwsgierig zijn, waardoor het lastig is aan deze basisbehoeften te kunnen voldoen op een AP-manier.
Hallo, ik heb een vraagje over dat samen slapen. Hebben jullie dan een co-sleeper want als je je kind zo in bed legt lijkt me niet echt handig. Dit vroeg ik me al een poosje af en nu dacht ik laat ik het eens vragen. En ik denk denk niet dat je al om 7/8 uur op bed gaat omdat je kind wil slapen.
Ik heb gewoon het ledikant tegen m'n bed aan staan. Heb ene waterbed, dus een cosleeper of bij ons in bed waren wat mij betreft geen optie.
@ Jessmin, nou als ik die van mij bij ons in bed zou leggen dan kruipt ze het hele bed door. Maar misschien zijn die kindjes er helemaal aan gewend en kruipen niet van bed.
De punten 1,2 6,7 en 8 kan ik me wel in vinden.. Borstvoeding is niet gelukt en na een maand kolfen was ik dat helemaal beu. Gijs heeft een mooie slaapkamer en kan daar snachts lekker slapen.. Overdag ligt ie beneden en speelt/slaapt dan in de box... punt 7 is wel wat "subjectief" Wanneer spreek je van een langdurige scheiding? Vaak voorkomend.. Ik zou heeeeel graag weer aan mn eigen werk willen beginnen.. Hier spreek ik verder niemand.. hier is geen buurtsupertje op de hoek waar we ff heen wandelen.. en in de buurtdorpen ( ongeveer 15 km verderop) ken ik geen mensen om ff praatje mee te maken.. Hopelijk februari weer aan de slag.. eerst als oproepkracht, maar dan kan Gijs dankzij in-house opvang wel naar een KDV OLÉ!!
1) Blijf na de geboorte in contact met je baby. Als na de geboorte het contact om medische of sociale redenen wordt verbroken, probeer dit dan te herstellen zodra dat kan. Ik ken geen enkele moeder niet niet in contact met het kind blijft. Ik vind dit een vreemde zin. 2) Geef gehoor aan de signalen van je kind. Laat je kind niet alleen als het huilt maar koester het, ook als je het verdriet niet kunt wegnemen. Kan ik mij in vinden. Echter werkt het niet altijd zo. Ik heb een zoontje dat de eerste weken alleen maar harder huilde als ik hem niet "met rust" liet. 3) Geef zolang mogelijk borstvoeding. Borstvoeding is meer dan voeding. Het is een ideaal troostmiddel en kan op verzoek van het kind gegeven worden. Geef je geen borstvoeding, probeer dan flesvoeding op verzoek te geven en doe dit als ouders zoveel mogelijk zelf. Kan ik mij deels in vinden. Echter zie ik borstvoeding niet als een troostmiddel. Ik heb geen borst nodig om mijn kind te troosten. Fles heb ik altijd op verzoek gegeven. 4) Draag je kind zoveel mogelijk bij je. Je kunt een drager gebruiken waardoor je je handen vrij hebt. Ik zie geen enkele reden om mijn zoontje hele dag bij me te dragen. Ik ben er ook van overtuigd dat dit geen verschil maakt voor een band tussen moeder en kind. 5) Slaap samen met je kind of zet een co-slaper tegen je bed aan. Dacht het niet. Zowel mij zoontje als ik slapen beter in onze eigen kamers. 6) Geef ruimte aan de ontwikkeling van empathie door positief in te grijpen en geen agressie te gebruiken. Ben er helemaal mee eens. 7) Vermijd vaak voorkomende of langdurige scheiding. Wat is vaak voorkomende of langdurige scheiding? Voor de ene is het 1 uur voor andere 1 maand. Ik werk een aantal dagen per week dan ben ik van mijn zoontje gescheiden en mijn zoontje gaat welleens bij zijn opa en oma logeren. Een feest vind hij dat. Dat is voor mij geen vaak voorkomende of langdurige scheiden, maar voor sommigen wellicht wel. 8 ) Bewaar het evenwicht in je gezinsleven." Lijkt me logisch dit streven.
Ik vind UP heel apart, had er nog nooit van gehoord. Kan me er niet echt in vinden, ik vind dat Thijmen moet leren dat zijn acties consequenties hebben zowel positief als negatief. Het naast je kind staan interpreteer ik dan als vooral een vriend zijn voor je kind. Daar kan ik me ook niet in vinden. Ik speel wel met Thijmen en ben/wordt hopelijk ook bevriend met hem, maar ik ben vooral zijn moeder en soms moet ik beslissingen nemen die hij niet leuk zal vinden. Dat is dan maar zo. Ap vind ik mooi klinken, maar vind ik ook niet de weg voor mijn gezin. Ik laat Thijmen soms best even huilen (geen uren natuurlijk) om af te wachten of hij er zelf uit komt, samen slapen vind ik heel ongemakkelijk. Hebben we wel eens gedaan als hij echt niet kon slapen, maar was geen succes. Hij gaat gewoon op je liggen, zie dan maar weer eens in slaap te komen. Ik heb echt rust, donker en ruimte nodig om te kunnen slapen. Altijd bij je dragen is bij mij niet meer echt van toepassing, maar ook toen Thijmen klein was niet echt gedaan. Hij moet idd ook leren alleen te spelen en dingen te doen. En dat vind hij ook leuk, lekker aanklungelen met dingetjes Op een niet-agressieve manier straffen vind ik eigenlijk niet meer dan normaal. Maar idd lastig om je stem niet te verheffen. En evenwicht bewaren, tja, voor mijn gevoel hoort daar ook bij dat iedereen in het gezin zelf ook in evenwicht moet zijn. Dus ook tijd voor jezelf nemen en goed voor jezelf zorgen. En voor mij hoort er ook bij dat ik werk en mezelf ontwikkel. Wel leuk idd om hier een normale discussie over te voeren
Al die theorieën. Ik voed gewoon op zoals mijn verstand en intuïtie ingeven. Complimenteren, straffen waar nodig etc. Overigens vraag ik me af of hoe AP en UP het doen in de pubertijd dat volgens mij toch wel de allerzwaarste periode ooit gaat worden.
Daar heb ik al een oplossing voor bedacht, die van mij krijgen gewoon een kuisheidsgordel met extra ring en ketting en blijven dan tot hun 50ste gewoon gezellig bij mij aan de verwarming vast zitten Wat betreft complimenten geven , dat doe ik hier vaak, ik merk dat Kylian dan gemotiveerde is om iets door te zetten. B.v. met fietsen, zodra ik zei dat hij zijn voeten anders moest zetten dan stapte meneer af en wilde niet meer op de fiets. Toen ik hem zei dat hij het goed deed en op straat stond te klappen omdat hij zomaar zijn fiets in beweging kreeg zag je hem opbloeien. Ik laat hem de wereld op zijn manier ontdekken maar er zijn grenzen en die geven we duidelijk aan. Hij weet ook wat de gevolgen zijn als hij toch over die grens gaat (b.v niet springen op de bank). Groetjes Anita
Ik heb me er niet in verdiept, maar ik ben ook niet perse voor. In de letterlijke zin van het woord, ben ik wel pro. Natuurlijk, de attachment is het belangrijkste voor de ontwikkeling van een kind. Ik studeer psychologie, maar geen ontwikkelingspsychologie. Ik hoor echter wel eens wat van medestudenten die het wel studeren, en de basis voor veel (psychische) problemen later is terug te vinden in de eerste paar jaar van het leven, voornamelijk in de mate van de attachment. Ik voed mijn kind dan ook bewust op met veel liefde, veel geborgenheid, veel zekerheid en veel geluk. We knuffelen hem veel, we spelen regelmatig met hem, mijn man en ik zijn lief voor elkaar of maken op een rustige en volwassen manier ruzie met elkaar (al floept er heus wel eens een flinke stemverheffing uit), etc. Maar aan de andere kant ben ik ook voor zelfstandigheid. Slapen bij ons in bed gebeurt wel eens als hij 's nachts niet meer in slaap kan komen, maar ik vind een eigen plek hebben op zijn eigen kamer belangrijk. Ik vind het daarbij al helemaal overbodig om hem zoveel mogelijk bij me te dragen, ook al ben ik wel fan van de draagdoek. Ik vraag mij ook af of het uberhaupt wetenschappelijk wordt onderbouwd dat dit goed zou zijn. Wat betreft je kind laten slapen bij jou op de slaapkamer, zijn de onderzoeksresultaten wel positief overigens (minder kans op wiegendood). De positieve verhalen van borstvoeding kennen we allemaal, maar ik vind wel dat ze erg aangedikt worden door deze theorie. Mijn zoontje krijgt nu flesvoeding en wat betreft de attachment komt hij naar mijn mening niets te kort. Dus, ik grote lijnen kan ik mij er wel in vinden, maar ik vind het echt een tikkeltje te ver gaan.
1) Blijf na de geboorte in contact met je baby. Als na de geboorte het contact om medische of sociale redenen wordt verbroken, probeer dit dan te herstellen zodra dat kan. Mijn dochtertje is drie dagen na haar geboorte opgenomen op de ic, dus ik kon niet constant bij haar zijn. Ze heeft daar een week gelegen en ik ben nog steeds wel eens bang dat ze daardoor toch minder goed gehecht is. Ik merk niets aan haar hoor, maar juist die eerste maanden zijn zo belangrijk. Toen ze weer thuis was, hebben we het wel helemaal ingehaald en was ze echt altijd bij me. 2) Geef gehoor aan de signalen van je kind. Laat je kind niet alleen als het huilt maar koester het, ook als je het verdriet niet kunt wegnemen. Ik heb haar het eerste half jaar nooit laten huilen, maar altijd bij me genomen. Na een half jaar merkte ik dat ze echt aan het uitproberen was en liet ik haar en toe wel mopperen. Nu huilt ze eigenlijk altijd 10 minuutjes voor het slapen gaan. Als ik naar haar toe ga of haar weer uit bed haal, raakt ze alleen maar meer oversturd dus blijkbaar heeft ze dat nodig. 3) Geef zolang mogelijk borstvoeding. Borstvoeding is meer dan voeding. Het is een ideaal troostmiddel en kan op verzoek van het kind gegeven worden. Geef je geen borstvoeding, probeer dan flesvoeding op verzoek te geven en doe dit als ouders zoveel mogelijk zelf. Ik geef nog steeds bv, maar niet op verzoek. Door medicijnen gaf ze niet aan als ze honger had, dus ik heb altijd op vaste tijden gevoed. 4) Draag je kind zoveel mogelijk bij je. Je kunt een drager gebruiken waardoor je je handen vrij hebt. Kon door een keizersnede helaas geen draagdoek gebruiken, maar heb haar de eerste maanden wel bijna altijd bij me gehad. 5) Slaap samen met je kind of zet een co-slaper tegen je bed aan.Eerste drie maanden sliep ze bij ons in bed, daarna zonder problemen in haar eigen bedje. 6) Geef ruimte aan de ontwikkeling van empathie door positief in te grijpen en geen agressie te gebruiken.Ik word nooit boos op haar, maar zeg duidelijk nee als ze iets niet mag en haal haar weg of leidt haar af. 7) Vermijd vaak voorkomende of langdurige scheiding.Ik werk thuis en heb haar nooit langer dan 7 uur alleen gelaten. 8 ) Bewaar het evenwicht in je gezinsleven."
ik kan echt niet slapen als jamie bij mij in bed ligt! gebeurd wel eens als hij bijvoorbeeld wat ziekjes is of gewoon echt neit wil slapen. dan leg ik hem tussen ons in. maar dan kan ik echt niet slapen! ik ben doodsbang dat ik per ongeluk mijn kussen op hem leg (ben een echte woeler!) of dat hij zich snachts omdraait (jamie is ook een echte woeler!) en dat hij zo onder de dekens terrecht kom. meestal leg ik hem na een halfuurtje, als hij rustig is geworden, weer terug in zijn eigen bedje.
Leuk topic vlinderbloem! Wij proberen zoveel mogelijk AP en UP toe te passen in de opvoeding. Daan slaapt bij ons in bed, krijgt borstvoeding op verzoek, we laten hem nooit alleen huilen en ik draag hem altijd in draagdoeken mn kinderwagen al verkocht een paar maanden geleden want die gebruiken we nooit meer. Wij proberen heel erg UP op te voeden hoewel ik dat soms nog wel heel moeilijk vind. Een inhoudsloos complimentje floept er soms toch wel snel uit maar ik merk wel dat hoe langer is er nu mee bezig ben hoe bewuster ik ervan wordt wat ik nu precies zeg. Straffen doen we hier dus absoluut ook niet. Als hij iets doet wat niet door de beugel kan dan leg ik hem dat rustig uit waarom niet en geef ik hem een alternatief. Een hele goede tip voor geinteresseerden is het boekje van Alfie Kohn, unconditional parenting.