ik ga later ook even reageren, want ik kan me in bepaalde dingen wel vinden maar andere vind ik juist weer niet goed. even één ding voor de ouders die hun kind bij hun laten slapen; hoe doen jullie dat dan met sex? gewoon waar de kleine bij is? mijn zoontje heeft tot 2 en halve maand naast mijn bed in een wiegje geslapen maar sinds hij op zn eigen kamer ligt, slaapt hij beter en slapen wij beter! en sindsdien krijgen we ook weer een sexleven en dat is ook wel fijn! ik persoonlijk kan echt niet opgewonden worden als mijn baby naast me ligt hoor.
sex hoeft niet altijd in de slaapkamer wij doen trouwens ook vaak gewoon tijdens zijn middagdutje. Hij slaapt dan wel gewoon in zijn eigen bedje en dan slaapt ie vaak zo 3 a 4 uur, dus tijd genoeg op n dag Mijn man is regelmatig smiddags thuis omdat hij nog studeert dus dat komt dan weer wel goed uit..en mochten we nou savonds een keer zin hebben (we hebben geluk met een kind wat laat naar bed gaat) dan is onze woonkamer zodanig babyproof dat we hem daar wel eventjes kunnen laten met een dvdtje op (als er iets is horen we het boven ook meteen omdat we geen deuren hebben bij de trap)
Gewoon uit interesse: hoe wil je dat dan later doen? Altijd rustig blijven en dan uitleggen waarom iets niet door de beugel kan? Ik weet niet, maar een discussie voeren met een kind waarom iets wel en niet mag lijkt me nu ook weer niet aantrekkelijk. En ben je dan niet bang dat het kind (cq puber) later dan gewoon niet meer luistert of gewoon doet waar het zin in heeft. Is dit niet teveel 'vrij laten'?
Nee, want het gaat er juist om dat ze zich om de juiste redenen aan 'de regels' houden. Niet omdat er straf op volgt maar omdat ze zelf inzien dat het bijvoorbeeld gevaarlijk is of andere mensen het niet fijn vinden. Doen ze het alleen door de straf die eraan verbonden zit doen ze het alsnog als mama niet in de buurt is om straf te geven Iets wat je vooral bij pubers dus niet wilt hebben. Ik wil dus inderdaad later ook uitleggen waarom bepaalde dingen niet kunnen. Het gaat er vooral om dat hij de (logische) gevolgen leert van zijn acties.
Ik ben het helemaal met je eens dat het belangrijk is dat ze begrijpen waarom iets niet kan of beter anders kan en dat ze de gevolgen van hun acties moeten inzien, maar vind je echt dat in iedere situatie een straf ongeoorloofd is? Heb je wel eens gezocht naar wetenschappelijke onderbouwing hiervan? Want mijn idee is dat dit juist een averechts effect gaat hebben. Straffen is namelijk ook een manier om consequenties van iets te ervaren. Straks als ze naar school gaan of later als ze gaan werken, zullen ze ook gestraft worden en dit moeten ze wel leren incasseren. Wel een interessant experiment, ik ben heel benieuwd hoe jouw kinderen zich gaan ontwikkelen (dat bedoel ik niet lullig of pessimistisch, ik ben echt benieuwd).
ja maar straf is geen logische consequentie. Bijvoorbeeld iemand slaan en dan op de gang gezet worden hangt helemaal niet met elkaar in verband. Iemand slaan en vervolgens snappen dat diegene daar pijn/verdriet door heeft wel. Dit vind ik een veel belangrijkere les. En natuurlijk is onze maatschappij helemaal ingesteld op straffen en belonen, maar dat wil nog niet zeggen dat ik hem daar nu al aan bloot moet stellen. Dat zal hij later op zijn tijd wel gaan snappen dat er op andere plaatsen (op school bijvoorbeeld) andere regels gelden dan thuis.
Hoe zou jij het je kind duidelijk maken wat de consequenties zijn van iemand slaan? Wat doe je als je kind jouw uitscheldt, wat doe je als je kind de banden van alle fietsen in de straat heeft lek gestoken, wat doe je als je kind geld van jou heeft gejat? Ik geloof echt niet dat in iedere situatie een uitleg afdoende is. Waarom is straf niet logisch? Het is een negatief gevolg voor iets wat je doet. Wat belangrijk is om te ervaren dat je bepaald gedrag niet moet herhalen. Ik vraag me af of je hetzelfde effect bereikt door altijd alleen maar te praten met je kind, op een rustige toon. Het zal denk ik sowieso afhankelijk zijn van het karakter van je kind. Het ene kind heeft een groter verantwoordelijkheidsgevoel dan het andere kind. Ik voelde mij bijvoorbeeld snel schuldig, terwijl mijn broertje dat absoluut niet heeft. Hij heeft niet zoveel boodschap aan alleen maar praten (wat mijn ouders trouwens doen naast een straf). Al denk ik wel dat ie er veel van mee krijgt hoor Sowieso vind ik met je kind praten over de effecten van een daad zeer belangrijk (wat ik ook al zei).
Als mijn kind dat zou doen dan zou er duidelijk iets anders achter steken. Een kind doet niet zomaar iets, daar is een reden voor. Als hij dus zoiets zou doen dan zou ik proberen te achterhalen waarom en die oorzaak aanpakken. Straf is niet logisch omdat het niks te maken heeft met datgene dat je kind doet. Het is idd een negatieve consequentie, maar als hij slaat bijvoorbeeld is het logische gevolg dat iemand pijn heeft, niet dat hij de gang op moet. Dan is het dus zodra er niemand is om hem op de gang te zetten weer slaan Ik wil trouwens niet beweren dat dit een makkelijker manier van opvoeden is hoor in tegendeel. Maar voor mijn gevoel wel veel beter.
Ik straf om de volgende reden (tenminste, is mijn redenatie ). Mijn dochtertje is nog helemaal met zichzelf bezig (net twee jaar oud) en niet met hoe andere mensen of dieren zich voelen of dat ze het gevaar van dingen inziet. Natuurlijk leg ik haar uit bij het straffen dat ze bijv. de kat niet mag knijpen, omdat hij dan pijn heeft, maar daar kan zij met haar koppie volgens mij nog helemaal niet bij en bovendien maakt het haar weinig uit. Straf blijft langer hangen, omdat dat dat vervelend is voor haar en daarom laat ze iets. Ze laat nu geen dingen, omdat een ander het misschien vervelend vindt, maar omdat zij zich even vervelend voelt en dat maakt volgens mij meer indruk bij zo'n kleintje die zichzelf als het middelpunt van het universum ziet dan dat ik een alternatief ofzo aanbied. Beetje vaag misschien uitgelegd, maar dat is mijn achterliggende gedachte.
Ik ben benieuwd hoe ze dan later straf incasseren. Als kind op school, als puber op de middelbare school, als meneer agent een bonnetje uitschrijft vanwege fout parkeren. Zijn jullie niet bang dat je kind later dan juist helemaal 'scheef' gaat? Dat het averechts werkt zeg maar? Ik had nl vroeger ook een kind in de klas dat echt nooit gestraft werd en dat als het straf kreeg van de meester echt helemaal over de rooie was. Ik vraag me af hoe natuurlijk UP is want andere zoogdieren stellen grenzen vast door middel van bijv. licht te bijten. Zo maken ze duidelijk wat de grenzen van de ouders zijn, die hoognodig zijn om te overleven. Kan me niet voorstellen dat er natuurvolkeren zijn die niet straffen. AP is dan natuurlijk, UP is volgens mij typisch Westers. Neem nu mijn schoonmoeder. Die komt uit een arm land waar heel veel aan AP wordt gedaan, maar de kindertjes worden wel gestraft om grenzen etc aan te geven. Wat waarschijnlijk ook veel kindjes nodig hebben. Interessante materie. Dat wel. Ben zelf bijna AP'er. Behalve de 'bv-regel' hebben wij alles gedaan. Ok, zoonlief werd niet rondgedragen in een draagdoek maar in een ergonomische carrier. Bijna hetzelfde toch? BV heb ik slechts 5 dagen kunnen geven, wel kv op verzoek. Hmm en aangezien wij maar 1 slaapkamer hebben slaapt zoonlief bijna alle nachten minstens de helft in ons bed.
Ja, nou onze buren geven hun kinderen ook zo'n opvoeding zonder straffen. Ik zie die kinderen dus al een aantal jaren opgroeien en het resulataat is zo bedroevend. Die kinderen kunnen alleen maar schreeuwen (die ouders blijven op een rustige toon terug praten, al zeggen ze tegen hun ouders de meest vreselijke dingen, spugen etc.) Ze zijn ontzettend agressief, slaan alles en iedereen wat op hun weg komt en zijn gewoon...tja, compleet doorgedraaid. Nu ze naar school gaan, is het helemaal een probleem, ze accepteren niet dat ze naar de leraar moeten luisteren, slaan andere kinderen etc. En het rare is, ik heb deze kinderen nog nooit zien of horen lachen. Ik wil niet zeggen dat ieder kind op zo'n opvoeding reageert, maar dit paste blijkbaar totaal niet bij deze kinderen. Net als Chebu hierboven al zegt, ik vind straffen echt niet iets onnatuurlijk, in tegendeel. Net zoiets als boos worden, dat is gewoon een menselijke emotie hoor, dus dat mama af en toe boos is en haar stem verheft, vind ik er gewoon bijhoren. Net zoals dat mama blij is.
Even als professional binnen de hulpverlening, (waarbij opvoedingsondersteuning een tijd lang tot mijn taken heeft behoord), maar wat je daar schrijft is pure onzin. Met alle respect trouwens, maar het slaat helaas nergens op wat je daar schrijft. Kinderen gaan het gedrag vertonen wat jij beschrijft als ze grotendeels negatief bejegend worden, OF als ze te weinig grenzen meekrijgen. Ik heb zo'n neefje (ja, daar is ie weer) die veel te weinig grenzen meekrijgt. Mijn schoonzusje legt hem ook altijd uit waarom iets niet mag en daar blijft het dan wel bij. Kind is dus oer- en oervervelend! Gaat alle grenzen over, terroriseert kleine kids waar hij kan, breekt z'n kamer af, enz enz. En ik neem hem als voorbeeld, omdat zijn gedrag tekenend is voor kids die te weinig grenzen krijgen. Je hebt absoluut gelijk dat het belangrijk is om je kind uit te leggen waarom dingen niet mogen. Maar dat moet vergezeld gaan van grenzen/straf als je kind echt over de grenzen gaat. Hier geven wij straf als er geslagen wordt, gescholden, expres niet geluisterd. Heel veel meer hebben wij nog niet mee te maken, kids zijn pas 7 en 9. Nouja, en ze luisteren dankzij onze aanpak gewoon goed. Nou is het uiteraard zo dat het ene kind anders is dan het andere. Mijn stiefdochter is vrij snel onder de indruk van straf. Die heeft meestal genoeg aan een waarschuwing. Stiefzoon is er eentje met een ijzeren willetje, die heeft wat zwaardere grenzen nodig. Om even een voorbeeld te noemen: hij kon echt van die lekkere driftbuien krijgen, om helemaal niks, (toen was hij een jaar of 2-3). Prima als je ergens boos om wordt, maar een driftbui is niet de manier om dat te uiten. Dus begrensden we hem daarin. Dat betekende in zijn geval even op de gang afkoelen en daarna een gesprekje over wat er gebeurd was en sorry zeggen tegen de persoon in kwestie, (meestal z'n zus die dan regelmatig ook een klap van 'm had gehad). Dan hielp het echt niet om alleen maar uit te leggen dat ie z'n zus pijn had gedaan... Beide kids luisteren nu trouwens erg goed, we hebben echt nooit meer dat ze elkaar slaan. En ik denk dat we dat bereikt hebben door zelf niet te slaan of buitensporig boos te worden (schreeuwen vind ik daar al bij horen. Stemverheffing (gecontroleerd) is uiteraard prima) en de kids gewoon gezond te begrenzen.
Ap sta ik helemaal achter. Ik pas ook de meeste dingen toe, behalve de draagdoek, dat is me echt te zwaar. Maar de rest; borstvoeding op verzoek, samen slapen in bed(vind ik heerlijk, we slapen alledrie super!) en ik ben meestal bij hem. Up, vind ik niet zo geweldig. Een complimentje is voor iedereen wel eens nodig. Al kun je natuurlijk ook overdrijven. Kinderen die overal om gecomplimenteerd worden, zijn meestal ook niet de prettigste personen. En grenzen aangeven vind ik ook zeer belangrijk.
Ben eigenlijk wel benieuwd hoe met UP grenzen worden aangegeven. Geef je dan wel aan dat iets niet mag (als ze bijvoorbeeld het laatje van de dvdspeler dreigen af te breken of de kat aan de staart trekken)? Zijn er in de topic ook moeders met oudere kindjes die UP toepassen? Ben wel benieuwd hoe het werkt bij een driftige peuter enzo.
zo, nou kan ik ook even uitgebreid reageren.. 1) Blijf na de geboorte in contact met je baby. Als na de geboorte het contact om medische of sociale redenen wordt verbroken, probeer dit dan te herstellen zodra dat kan. Hier was ik heel stellig in. hij heeft dan ook meteen na de bevalling tot aan de eerste borstvoeding bij mij op de buik gelegen. Na de controles weer en tot ruim 2 maanden in de wieg naast mijn bed. 2) Geef gehoor aan de signalen van je kind. Laat je kind niet alleen als het huilt maar koester het, ook als je het verdriet niet kunt wegnemen. Ik heb hem één keer laten huilen, omdat hij savonds steeds niet wou slapen en hij bleef maar huilen. Dit ging enorm tegen mijn gevoel in en na 10 min trof ik een baby aan die hoeste en proeste van het huilen, het leek wel of hij er in bleef, en de tranen rolden over zijn wangen-toen brak mijn hart en heb ik besloten NOOIT meer naar anderen te luisteren en mijn eigen gevoel te volgen. Dan maar 10 x heen en weer naar zn kamertje. Overigens laat ik hem wel zachtjes huilen/jengelen, want soms doet hij dat voordat hij in slaap valt, maar dan heeft ie ook geen traantjes en ik denk dat je als moeder heel goed aanvoelt wat huilen of huilen is. 3) Geef zolang mogelijk borstvoeding. Borstvoeding is meer dan voeding. Het is een ideaal troostmiddel en kan op verzoek van het kind gegeven worden. Geef je geen borstvoeding, probeer dan flesvoeding op verzoek te geven en doe dit als ouders zoveel mogelijk zelf. Ik wil heel graag een jaar borstvoeding geven, hopelijk is dit te doen omdat bij 9 maanden het kolfverlof stopt en we geen pauzes hebben op het werk. Misschien klinkt dit niet zo lief tegenover de flessenmama's maar ik geloof echt dat ik door bv een intieme en speciale band met mijn baby heb die niemand anders heeft. Ook geeft het idd troost, ook al is het maar een paar slokjes, bijvoorbeeld na de entingen geef ik altijd eventjes de borst op het cb. 4) Draag je kind zoveel mogelijk bij je. Je kunt een drager gebruiken waardoor je je handen vrij hebt. Ik heb een draagdoek maar ik gebruik hem niet iedere dag. om de simpele reden dat ik wel op loopafstand van de supermarkt woon maar lopend zonder kinderwagen ik veel te weinig boodschappen mee kan nemen, dus pak ik toch vaak de kinderwagen. maar voor kleine dingen draag ik hem zeker. Voor de lichamelijke ontwikkeling is het ook niet goed als een kind constant in één houding gehouden wordt, hij moet ook zelf vrijuit kunnen bewegen. 5) Slaap samen met je kind of zet een co-slaper tegen je bed aan. tot 2 maanden dus in de wieg tegen mijn bed aan. Daarna in zijn eigen kamer en we sliepen allemaal beter en langer. na de ochtendvoeding slapen we nog even samen op het grote bed. 6) Geef ruimte aan de ontwikkeling van empathie door positief in te grijpen en geen agressie te gebruiken. Helemaal mee eens. 7) Vermijd vaak voorkomende of langdurige scheiding. logisch. kennisen van ons gingen een week op vakantie en lieten hun baby van 4 maanden bij opa en oma. kijk, dat zou ik dus nooit doen. Ik ben hooguit 9 uur weg bij mijn zoon, en dat is om te werken. en eigenlijk vind ik dat al te lang! 8 ) Bewaar het evenwicht in je gezinsleven." En dat houdt ook in dat je als moeder niet alleen maar met je kind bezig bent maar ook met je partner. Als je kind (als hij wat groter is natuurlijk) ziet dat je als ouders van mekaar houdt em dol op mekaar bent en dat ook laat merken door niet op elkaar te zeuren en mopperen, dan gaat hij dat overnemen. Verder ken ik de theorien van UP en AP niet hoor, maar ik ga in onze opvoeding duidelijk grenzen stellen en als die overschreden worden, dan volgen er passende straffen. Kinderen hebben echt grenzen nodig. Sowieso krijgen ze altijd een uitleg over het hoe en waarom. tv staat hier af en toe aan als mijn zoontje onrustig is. het klinkt stom, maar hij wordt er juist rustig van en daarna kan hij lekker slapen. ik zie niet wat daar mis mee is.
Sterker nog... onderzoek heeft aangetoond dat kids die alleen maar complimenten krijgen, heel erg onzeker worden. Omdat ze nooit terug gekregen hebben wat nou echt OK was en wat niet, zijn ze dus voortdurend onzeker over wat ze doen, omdat ze niet hebben geleerd signalen voor OK en niet-OK te herkennen....
Ik ben in ieder geval van plan wel grenzen aan te geven. Mijn kind moet weten wat hij wel en wat hij niet mag. Maar dat is mijn bescheiden mening.... @Madelon, ik heb een flessenkind en troost kun je ook met de vvvvles geven. Tja, wat als iemand om medische redenen (bijv. borstkanker) geen bv kan geven? Kan die dan haar kind niet genoeg troost geven? Wanneer leren we nu eens dat (ok, een fles is nadelig ivm het immuunsysteem) maar ook met de fles kun je een hechte band opbouwen en die moeders zijn echt niet minder. Kan me er altijd zo boos om maken. Bovendien troost ik mijn kind liever niet met eten. Er gaan genoeg enge verhalen de ronde over mensen die van kinds af aan zo getroost werden en nu eetstoornissen hebben. Ik weet 100% zeker dat, ondanks dat mijn kind slechts 5 dagen de borst gekregen heeft, niks tekort komt in aandacht en 'moedertijd'.
Niet om weer een discussie te starten of zo, maar troosten met de borst is natuurlijk wat anders dan troosten met bijvoorbeeld een koekje of telkens een fles geven. Ik zie het s nachts drinken van mijn zoontje dan ook niet als troosten met eten.