Het word misschien een beetje een zielig en lang verhaal maar ik moet het echt eventjes kwijt op dit moment. Gewoon om alles eventjes van me af te kunnen zetten. Ik heb in de korte periode van mijn zwangerschap tot nu nog veel meer en heftigere dingen meegemaakt (icl. 3 verhuizingen,Ruzie ouders e.d.) maar ik beperk me even tot mijn bevalling en mijn "kraamtijd". Ik ben echt mezelf tegengekomen , Niet alles gaat zoals je denkt of wil dat het gaat. Het begon allemaal in de week voor mijn bevalling. Mijn hele zwangerschap ging perfect en ik ging deze week (ik was 37 weken) gewoon naar de verloskundige toe. Ze vond dat mijn buik leek stil te staan en amper groeide. Ik zocht er niet perse iets achter en dacht het zit wel goed. Ik zou in het kraamzorghotel bevallen , in een bad zelfs het grootste gedeelte en daarna lekker daar bijkomen. Maar ik kreeg een groeiecho voor een vrijdag die week. Ik had ook al sinds maandag last van pijnlijke soms regelmatige voorweeën maar dat was niet erg vond ze. Na de groeiecho zagen ze wat mijn VK ook zei; Ze heeft een groeiachterstand. Ze werd geschat op 2360 gram. Gelukkig viel het nog wel mee. In het weekend werden de voorweeën sterker en hield het langer aan. Zondagavond gingen me vriend en ik klokken en later in de nacht werd het wel serieuzer. Ook leek het alsof ik haar dit weekend minder had gevoeld. Laat in die nacht vonden we het toch maar tijd om te bellen. Mijn VK kwam en voelde 1 cm ontsluiting. Ze heeft het ziekenhuis gebeld en op maandagochtend om half 9 moesten we er zijn. Eenmaal daar aangekomen is alles zo verdomde snel gegaan. Ik moest aan de CTG om te kijken hoe mijn dochtertje het maakte. Na een lange tijd kwamen er iets van 4 artsen om me heen staan. Ze gingen voelen; 2 tot 3 cm ontsluiting en ze gingen een echo maken om te kijken hoe mijn placenta ervoor stond. Hij was helemaal verkalkt zei ze en mijn princesje kreeg idd te weinig voedingsstoffen binnen. Na een lange periode wachten gaf ze een foldertje en zeiden ze; Mevrouw u moet morgen om 7 uur aanwezig zijn dan gaan we je inleiden. Op dat moment besefte ik het nog niet eens. Maar ik wou zo graag mijn dochtertje zien dat ik juist positief dacht. Iets wat ik niet meer kan als ik eraan terugdenk. De hele dag was ik nerveus en ik heb natuurlijk niet meer kunnen slapen door de pijn/stress. Mijn droombevalling in het kraamzorghotel en bad kon ik nu ook wel vergeten. De volgende dag zijn we vrolijk vertrokken met het autostoeltje en allemaal leuke kleertjes en dingetjes voor ons meisje. Ze kon waarschijnlijk gelijk mee naar het kraamzorghotel. Toen ik in het ZKH kwam heb ik mijn spullen neergezet op de verloskamer. Ik mocht me omkleden in hetgene waarin ik wou bevallen. Daarna moest ik eventjes aan de CTG. Om kwart voor 8 kwamen ze mijn vliezen breken. Ik moest tijdens mijn bevalling aan de CTG blijven dus er werd een draadje op mijn baarmoeder geplaatst en 1 op haar hoofdje. Ook brachten ze het infuus in en gingen de weeënopwekkers aan. Ik had al 4cm ontsluiting toen we begonnen. Ze kwamen elke keer kijken en het hoger zetten. Na een tijdje voelde ze 7cm ontsluiting en ze zeiden het zal nog wel een paar uur duren hoor. Maar niks was minder waar , ze waren NET weg en ik kreeg persdrang. Ik liet me vriend ze weer snel roepen en ja hoor 10cm! Ik kon het bijna niet geloven het was pas half 11. Het persen ging me wel makkelijk af binnen een paar persweeën had ze het wel benauwd. Achteraf van me moeder gehoord dat haar hartje bij elke wee stopte en bijna wegviel maar alleen de artsten en zij hadden het door wat ook maar beter was ook. Ze zetten een grote knip en daar was ze met haar navelstreng om haar nekje heen maar ze was prachtig en ze huilde! Nadat ze bij mij lag gingen ze haar wegen en aankleden enz. Ze woog 2455gram en was 48 cm. Iets te licht wel maar het viel wel mee. Vanaf hier komt nog de grootste klap.. Ze legden haar weer bij me omdat ze mij gingen hechten. Ze gaven mij een flesje KV om aan haar te geven. Ik heb nog steeds geen flauw idee waarom ze dat deden.. want ik wou BV geven. Maar ik dacht er niet bij na en dacht dat is vast gebruikelijk. Ze dronk alleen helemaal niks uit het flesje. Ze wou gewoon niet. Het enigste wat ze deed was kokhalzen. Na een tijdje proberen hebben ze haar meegenomen. Ze zeiden ook dat ze misschien eventjes een paar uurtjes moest bijkomen. Ik werd naar de douche gebracht en daarna naar mijn kamer waar ik eventjes moest wachten. Nou eventjes duurde wel een paar uurtjes en ik had honger. Ook was mijn vriend gekomen en zei dat ze op de babykamer lag en of wij daar rond voedingstijd willen zijn. Zo gezegt zo gedaan. Daar kregen we het nieuws dat ze nog niks heeft gedronken en alleen blijft overgeven. Het was niet duidelijk wanneer we naar het kraamzorghotel konden gaan want het lag aan haar. Ik wou in ieder geval niet in het zkh overnachten want ik kon toch niet de hele tijd bij mijn meisje zijn en ben met mijn vriend naar huis gegaan (hij woonde er vlakbij dus ik kon gewoon lopend). De volgende dagen gebeurde er niks goeds.. Pas de 2e dag begonnen ze over de BV op gang brengen. Ik had geen kolf dus ik ging dit in het zkh doen. Maar die dag was echt verschrikkelijk. Mijn meisje lag nu op de couveuzekamer en het leek alsof ze de meeste toeters en bellen had van alle baby'tjes. Een slangetje (sonde) waardoor ze voeding in haar maagje krijgt , een infuusje met vocht , een infuusje om bloed te prikken , een warmtebedje voor haar temp, Plakkertjes op haar buik voor haar hartje, een blauwe UV lamp tegen het geelzucht , een zonnebrilletje op en alleen een luier aan. Dat was echt verschrikkelijk maar die beelden staan in mijn netvlies gebrand. Vanaf dat moment heeft ze alleen maar gekrijsd daar en ze gingen alleen kijken als de hartmonitor afging..en dan gooide ze er ff een speentje in (wat ze ook noooit hebben gevraagd maar gewoon hebben gedaan). Ik mocht soms niks met haar doen want ze moest rusten of anders zou ze het te koud hebben. Soms gingen er wat accosoires af , Maar kwamen ze er net zo hard weer bij. Vaak had ze een hele dikke harde buik (tot striemen aan toe) en ze had heel lang die eerste poep. Na veel onderzoeken , echo's e.d. zeiden ze dat ze veel lucht in haar darmen enz. zit. Ze hebben ook alle melksoorten af en aan aan haar gegeven.(BV , FV; Nutrilon Hypo allergeen , Nutramigen, Nutrilon Standaard) Ze maakte er echt een verrassing van wat ze vandaag weer heeft gedronken. Want ze kon niet tegen MIJN BV zeiden ze en het is heel zeldzaam..beetje raar maar als een hoge arts dat tegen je zegt geloof je het wel. Toen het beter ging met haar (na 2.5 week) was ik het zat dat ze zo zaten te klooien met haar eten dat ik had besloten om geen BV meer te geven want dat maakt haar toch alleen maar ziek. Wel heb ik haar in totaal 2x kunnen aanleggen waar ik zo ontzettend blij mee ben. Het is zo verschrikkelijk om bevallen te zijn maar je dochtertje niet te hebben.. Het ging beter met haar. En uiteindelijk na 4 weken mocht ze met ons mee want ze dronk alle voedingen zelf. In het ontslag staat; Diagnose WAARSCHIJNLIJK koemelkallergie of lactose-intollerantie. En toen ik dat ging opzoeken ging ik kapot:x Ik wou mijn kindje zo graag borstvoeding geven en ik kon er gewoon zelf iets aan doen( dieeët). Zelfs de lactatiekundige uit het ziekenhuis heeft me niet verteld. Maar ik was al gestopt..ook zonder wetenschap dat als ik snel was , ik het nog had kunnen redden. De eerste 2 weken toen ze thuiskwam waren verschrikkelijk. Ze huilde alleen maar. Ze kreeg de smerigste melk ooit vanwege haar "allergie"; Nutramigen kreeg ze. We mochten tot 6 maanden niks anders geven dan melk zeiden ze. Gelukkig heb ik daar schijt aan gehad want hier komt nog het ergste van het hele verhaal; In de nacontroles ging het goed. Na een tijdje gaf ik zelf af en toe stiekem andere melk. Met als gevolg dat ze alleen maar beter ging poepen enz. Bij de volgende controle gezegt en de arts zei dat we het dan niet meer hoefden te testen en ze mag gewoon starten met Nutrilon standaard. Toen was ze al 4.5 maand. Ze had 1 week diaree en daarna was alles over. En ze had gewoon NIKS. Ze drinkt het nu nog steeds en ze groeit beter dan ooit. En we hoefden niet meer op controle. Dus alle onderzoeken , Gejo-jo met eten, Haar achter laten , Haar zien krijsen , Geen BV meer kunnen geven, amper aan haar kunnen zitten , Uiteindelijk helemaal geen kraamzorg gehad , Geen leuke kraamtijd e.d. kon gewoon worden opgelost door het bij 1 voeding te houden. Misschien was ze in het begin niet lekker maar niet een maand lang. Ik kan er alleen maar om huilen. En vooral nog de BV. Ik hoop stiekem dat het bij een evt. volgend kindje wel zal lukken. Een maandje later is mijn schoonbroertje ook papa geworden en daar leek alles perfect zoals IK het eigenlijk wou.. Bevalling ging goed , BV ging goed , ze lag in het kraamzorghotel waar ik dus op bezoek bij haar moest toekijken hoe zij eventjes succesvol haar baby BV gaf. Alles voelde zo dubbel. Ik voelde mij zo'n jaloers kreng. En soms nog steeds ik vind dat mijn kleintje te snel groot word. Ik wil het niet
Ik vond mijn bevalling opzich niet erg , maar alle gebeurtenissen eromheen zijn echt verschrikkelijk om mee te maken en ik wens ze niemand ooit toe. Ik ben na mijn bevalling gelijk opgestaan en heb sindsdien niet meer kunnen rusten.. Ik heb nu veel symptomen van depressie en krijg gelukkig ook hulp erbij maar het is echt lijden. Als ik ergens ben waar ze vragen om over me bevalling te vertellen moet ik mezelf zo groot houden. En gaan alle spieren in mijn gezicht gewoon trillen Want als ik eraan terug denk wil ik alleen maar zo hard huilen en schreeuwen dat alles zo is gelopen. Ik heb haar amper gezien in haar eerste maandje. Heb alle eerste dingetjes gemist. En zij alleen gekrijsd. Ik wil het veranderen maar het kan niet meer. Ik wil het opnieuw doen met alles wat ik nu weet maar die kans krijg ik niet meer.. Ik weet niet of iemand het heeft volgehouden tot het einde maar dan in elk geval bedankt dat je dit verhaal wou lezen. Het opschrijven doet me misschien al beter.
Meisje, meisje, jij hebt wel alles in 1 keer op je dak gehad zeg! Ik kan me voorstellen dat je daar van baalt! Ik wil je wel even een hart onder de riem steken. Wat er toen is gebeurd, kun je niet meer veranderen. Je kunt je bevalling, je bv verhaal of je kraamtijd niet meer mooier maken dan het was. Je kunt nu wel je meisje geven wat je nu hebt, en haar met alle kennis en wijsheid die je in je hebt het beste van jezelf geven! En dat doe je! Laat je dus niet uit het veld slaan door die eerste maand, maar geniet van je meisje op dit moment!
meid wat een verhaal zeg! vind het echt niet gek dat je tranen in je ogen krijgt als ze over je bevalling vragen enz.! je moet maar zo denken, jij kent je kindje het best en voor de doktoren is het ook maar een routine klus, dus de volgende keer doe jij gewoon alles zoals jij het wilt, qua borstvoeding, speentje etc. succes ermee, zie dat je pco hebt, hoop dat het snel weer raak is!
Hoi Flubjuh, Ik vind dat je het geweldig hebt gedaan! Goed dat je naar je gevoel hebt geluisterd en aan de gewone nutrilon bent begonnen. Wel jammer van de bv. Bij mij is dat ook gebeurt, is het in het begin ook verpest door het ziekenhuis. En ben dus ook bij dag 5 gestopt. Baal er ook enorm van. Kan me helemaal voor stellen dat je jaloers bent. Dat heb ik ook. als ik andere hoor of zie. Maar het heeft niet aan jou gelegen. Jij hebt gedaan wat je kon en dat heb je goed gedaan. En de volgende keer.... Dan sta je er op! En weet je beter wat je overkomt! Begrijp dat je snel een 2e wil. Hopelijk gaat het dan beter. Sterkte, groetjes Elba
Hey Wat een naar verhaal Kan me goed voorstellen dat je enorm baalt van alles en dat je er erg verdrietig om bent. Ik heb zelf ook iets vergelijkbaars meegemaakt (Roan is met 36+4 geboren, kon moeilijk zelf ademen, zag erg blauw, veel toeters en bellen, overplaatsing naar een ander ziekenhuis etc. En zelf 3 liter bloed verloren, waardoor we elkaar pas de volgende ochtend konden aanraken via mijn hand, zijn voetje. Erg lang verhaal). Als ik er nu zelf nog aan denk en over praat kan ik er nog om huilen. Maar meid, praat er echt over!! Ook al moet je dan huilen het lucht zo op! En laat je aub niet wijs maken dat het nu goed gaat, dus je moet niet zeuren (dat gevoel kreeg ik na een tijdje). Misschien kun je hulp zoeken bij een professioneel iemand? Sterkte!
Jee, wat een verhaal meis. Het is ontzetten kl*te dat het allemaal zo is gelopen maar helaas kunnen we dat niet terugdraaien. Praat er veel over, laat je emotie de vrij loop en probeer het een plekje te geven. Maar het belangrijkste wat je nu kunt doen is elke seconde genieten van je kleine prinsesje! Laat die ervaring je niet uit het veld slaan en zorg ervoor dat je alle hulp krijgt die je maar kunt krijgen om de beginnende derpessie te boven kunnen komen. Want alleen dan kan jij optimaal genieten van je kleine meid en zij van jou! Veel sterkte! Liefs
Wat naar allemaal! je hebt zeker een hoop meegemaakt. Bij mij is de borstvoeding ook mislukt dankzij het ZH! Ik had pre-eclampsie en HELPP syndroom zat toen aan de magnesium via het infuus. Volgens hen mocht ik dan geen BV geven ivm met deze medicatie. Dus na de geboorte kreeg hij gelijk flesvoeding ( was ook klein 2550 en 46 cm). Na 2 dagen kwamen ze erachter dat ik toch borstvoeding mocht geven, maar ze hadden er nooit aangedacht dat ik evt. kon kolven om het op gang te brengen. Toen alsnog geprobeerd. Toen de BV op gang was, pakte hij de borst niet meer hij was veels te veel gewent aan een flesje! Erg jammer. Maar ik hoop dat als ik ooit nog een kindje kan en mag krijgen dat ik dan alsnog BV kan proberen. Meid heel veel sterkte met het verwerken van alles!
Goed dat je alles hebt opgeschreven, het is ook niet niks! Wat een verhaal en wat een ellende. Wat en onkunde in het ziekenhuis, je verwacht toch dat ze weten waar ze mee bezig zijn. Hoop dat je het allemaal een plekje kan geven de komende tijd. Helaas kan je het niet meer veranderen, bij een eventueel volgend kindje heb je gelukkig veel meer ervaring en kan je het allemaal anders doen! Sterkte met verwerken en een plaatsje geven, ik hoop dat je je snel weer de oude voelt!
hier precies het tegenovergestelde, ik wou ook graag bv geven, maar dit lukte niet doordat milas zuigreflex onderontwikkeld was. ook kreeg ik spruw in mijn tepels, stopte mijn melk net op het moment dat ze voor het eerst aanlegde. hoop medicijnen genomen om het weer op gang te krijgen, wilde mila weer niet eten. kolven was iedere keer huilen van de pijn, kortom drama. dit heeft 3 weken geduurd, toen heb ik gezegd dat ik er mee zou stoppen en de fles ging geven. 2 dagen later was ze thuis. ik heb alleen in die periode van bv proberen echt het gevoel gehad door het ziekenhuis dat ik echt gepusht werd om bv te geven, met gevolg dat ik me een slechte moeder voelde, die faalde, ik kon mijn zwangerschap niet afmaken, mijn dochter geen eten geven. nu ruim een jaar later, ik ben blij dat Mila fles voeding heeft gekregen. ze groeit hardstikke goed, je ziet totaal niet aan haar dat ze zo vroeg was geboren. ik ben nu zwanger van de 2e, en kreeg weer in het ziekenhuis de vraag of ik bv wilde geven. ik zie wel hoe het loopt. lukt het, dan is dat mooi, lukt het niet, ook geen probleem, met mila gaat het ook allemaal goed zonder bv. wat ik je wil zeggen met dit verhaal, vertrouw op jezelf. je kunt er nu niks meer aan veranderen, maar alleen een les uit trekken voor de toekomst, eventueel een volgende baby, of misschien een hele andere situatie. dokters nemen het gemiddelde, maar iedere moeder en iedere baby is verschillend, en alleen jij weet wat het beste is voor jouw kindje. en geniet ervan!!
Wat een verhaal zeg! En wat typisch weer dat ze meteen kunstvoeding gaven! :x (over vooroordelen gesproken...) Als ik het zo lees vind ik het echt helemaaal niet gek dat het niet is gelukt met de bv, ze hebben je gewoon verkeerd geïnformeerd! Maarja, als patiënt denk je dat een arts het wel weet... Helaas is vaak niets minder waar... Hopelijk kun je jezelf een beetje troosten met het feit dat het niet aan jou lag... En bij de volgende gaat vast alles veel beter.