25 weken zwanger en bang voor weer vroeggeboorte

Jeetje meid, wat een verhaal. Mischa is geboren met 32+5 weken en ik ben nu bijna 20 weken zwanger maar moet zeggen dat ik me tot nog toe nog geen zorgen heb gemaakt. Kan misschien nog komen hoor, en ik heb wel totaal geen vertrouwen in die uitgerekende datum.

Mag jij extra vaak op controle komen? Ik zou me voor kunnen stellen dat als je heel vaak een echo krijgt om naar de lengte van je baarmoeder te kijken, je misschien iets geruster zou kunnen zijn? Ik heb verder niet echt een tip voor je hoe je er mee om zou kunnen gaan... Succes ermee in elk geval en vergeet niet om toch zo veel mogelijk van je zwangerschap te genieten, wij weten hoe snel het voorbij kan zijn!

 

hoi, ik kan het me heel goed voorstellen dat je nu zo bang bent.
ik zou precies hetzelfde hebben. gelukkig wordt je goed in de gaten gehouden. Ik wens je heel veel sterkte en geluk! Liefs

 

Hoi Jade,

Jeetje wat lijkt jouw verhaal veel op het mijne! Ons oudste dochtertje is spontaan geboren met 33.3 weken. De dag ervoor had ik gewoon gewerkt toen 's nachts rond half drie de vliezen braken. Dus naar het ziekenhuis maar geen weeen. (Ik bleek ze wel hebben maar ik voelde het ook totaal niet) Ondertussen weeremmers gekregen maar toen kreeg ik om 4.45 ineens persdrang. Om 5.02 uur is ze geboren.

Toen ik van ons 2e dochtertje zwanger was, had ik ook ontzettende angst dat ook dit weer een te vroege bevalling ging worden ook al was er ook niets wat erop wees. Ik bleef mezelf maar voorhouden dat ik ditmaal zwaar overtijd ging lopen, dat was voor mij de manier om een beetje met die angst om te gaan en mocht ik gelukkig ook voor een extra controle als ik daar behoefte aan had. De echte spanning ging bij mij pas weg toen ik de voor mij zo magische grens van 33.3 weken had bereikt.

Uiteindelijk is ons 2e dochterje geboren met 40.1 weken dus het kan dus wel.

Ik wens je heel veel sterkte en idd probeer wel van je zwangerschap te genieten.

 

Mijn moeder beviel met 37 weken van mij en de anderen kwamen netjes op tijd. Ik beviel met 35,3 weken van mijn dochter. Heb je nog meer broers en zussen, zo ja - hoe is het bij je moeder gegaan? Volgens mij hoef je je niet persé zorgen te maken, al kan het altijd natuurlijk... Heb geen tips, ik wens je een onbezorgde zwangerschap toe. Geniet lekker van de komende weken!

 

Bij mijn 2e bevalling had ik wel weeen al vond ik deze ook niet zo heel heftig zoals je weleens van anderen hoort. Misschien kwam dit ook wel omdat ik ook de angst had dat ik, zoals jij het zo mooi zegt, geen waarschuwingsignaal zou hebben en zo ontzettend blij was dat het nu wel ´normaal´ ging.

Ik hoop echt dat je iets aan mijn verhaal hebt.

Ik ga in ieder geval ontzettend voor je duimen

groetjes, Jenneke

 

Mijn eerste is geboren met 34.6 ook zonder dat ik van te voren echt veel last heb gehad...
De tweede zwangerschap ben ik er zeker erg mee bezig geweest, zeker toen de 34/ 35 weken steeds dichter bij kwamen. Uiteindelijk is m'n dochter geboren met bijna 39 weken.
Hoe moeilijk het ook is, ik hoop dat je nog een beetje kan genieten van je zwangerschap.....

 

Ten eerste.. gefeliciteerd met je verjaardag.

Ik weet niet hoe je er anders mee om zou moeten gaan.
Ik ben ook heel erg bang.
Heb gister avond heel veel harde buiken gehad.
En heb nu buikpijn.
Kijk het nog even aan ander bel ik ziekenhuis voor de zekerheid.
Ik had bij m'n dochtertje al met 20 weken weeen.
Ze hebben nu al gezegd dat deze ook te vroeg gaat komen.

 

Hai meid,
Misschien heb je hier helemaal niets aan hoor, maar als ik teveel heb gelopen (en het is al snel teveel) krijg ik ook pijn in mijn rug en buik. Volgens mij is dat een soort bandenpijn door overbelasten.

Ik wil je probleem niet bagatelliseren hoor! Ik weet hoe makkelijk andere mensen je met domme adviezen kunnen kwetsen... Maar ik hoop dat ik je hiermee een beetje gerust kan stellen en dat je kindje lekker nog 14 weken blijft zitten waar het zit!

 

Moeilijk he, bewegen is gezond, maar als je last krijgt is dat ook niet handig, zeker niet als je al een kleintje hebt om voor te zorgen. Bij mijn vorige zwangerschap had ik wel eens dat als ik teveel gedaan had, ik de hele avond letterlijk niet meer kon lopen van stijfheid. Dat kan ik nu niet gebruiken dus ik pas extra op.

 

Goede morgen!

Opzich gaat het wel goed.
Heb alleen al een paar dagen buikpijn.
Gisteren boodschappen wezen doen en heel veel harde buiken.
Smiddags tukkie gedaan met Britt en toen was het weer over.
Nu heb ik van8 veel buikpijn gehad.. denk dat ik straks toch ga bellen.

Dat geloof ik dat je dan angst heb om te slapen.
Ik was gelukkig al in het ziekenhuis.
Maar werd opgenomen voor m'n suiker. (had al wel heel veel harde buiken vanaf 20w)
Had die nacht weeen en smorgens gemeld.. die gyn prikte 1x op m'n buik en zei: niks aan de hand.
2 dagen later lag ik gewoon te puffen, is m'n ma er kwaad heen gegaan want ik lag al de hele ochtend op de zaal arts te wachten.
En toen moest ik ineens met spoed naar WKZ.
Maar gekke was overdag had ik weinig last en na het eten begon elke keer de ellende.
M'n man is wel bang volgens mij.. hij vind het maar niks buikpijn en harde buiken.
Maar ja wanneer moet je aan de bel trekken?
Eerst zei de vervanger van m'n gyn bij harde buiken... vorige week zei de gyn weer van niet

Krijg je elke week ook een spuit of dat niet?

Liefs

 

hallo

hier ook zo bang dat ik te vroeg ga bevallen dochter is vorig jaar met 34 weken geboren ben nu over de 25 weken heen en vaak last van harde buiken ik mag bellen als ik het niet vertrouw zoals vanmiddag maar jah dat ga je er weer heen lig je aan de ctg en geen harde buik te zien zul je altijd zien jah en als het pijn enz blijft doet neemt u toch een paracetramol kindje doet het goed hartje klopt goed en hoe je je voelt als moeder maakt geen niks uit volgens mij ik hoop dat ik dit keer de zwangerschap ga uitlopen en dat ik van de kraamweek kan genieten enz.

ik snap dus je verhaal heel erg goed

 

Stuur het even in 2 delen, verhaal is te lang.

Hoi,

Jou angst is zo herkenbaar.
Heb na mijn eerst dochter (40 weken 5 dagen geboren) een miskraam gehad met 12 weken en dan ben je al bang bij een volgende zwangerschap.
Daarna werdt ik zwanger van onze 2de dochter en wat ben je dan blij als je de 12 weken voor bij bent, maar had toch een dubbel gevoel en dat gevoel werdt werkelijkheid.

Hier mijn verhaal.
Onze dochter werdt met een zwangerschapsduur van 26 weken geboren.
Medische gezien zag alles er prima uit en niemand had ooit kunnen danken dat ze veel te vroeg kwam.
Ik had echter een heel ander gevoel die zwangerschap.
Ik wist dat er iets was en dat er iets ging gebeuren maar kon niet verklaren wat.
Controles bij vk waren prima, echo's ook prima.
Zelfs de 20 weken echo prima inorde.
Maar kreeg rond de 18 -19 weken steeds meer het gevoel dat er iets was.
Op een gegeven moment constant harde buiken die uren konden duren, maar geen alarmbellen die gingen rinkelen, omdat ik dat ook bij de eerste had en die is tot 40 weken en 6 dagen blijven zitten.
Tot het zondag de 25-11-2007 was en ik toch maar vk heb gebeld in de avond.
Zij advieseerde te gaan douche en 2 paracetamol te nemen.
Vond ik een beetje krom want ik had helemaal geen pijn.
Maar goed toch gedaan, ze zal het wel weten dacht ik en paracetamol kan geen kwaad in de zwangerschap.
Als het met een uur niet minder verd moest ik opnieuw bellen.
Uur later geen verandering en vk is thuis gekomen, verhaal nog maals aangehoord en toen heeft ze niet omdat het nodig was toch een inwendig onderzoek gedaan, en toen viel alles op zijn plek, ik had gelijk, al die weken onrust en weten dat er iets is en het verder aan niemand vertellen omdat ze dan toch zeggen alles was toch goed maak je niet druk.
Ik had 2 cm ontsluiting, zei gelijk tegen vk ik wist het, ik wist dat er wat ging gebeuren of was en ik had gelijk.
Ja en dan naar het Sophia kinderziekenhuis in Rotterdam, gelukkig voor ons op nog geen 10 minuten rijden.
Daar aan de weeen remmers eerst op een kamer met lotgenoten dan alleen, omdat ze het te druk vonden voor mij.
Maar ik merkte verder niets.
Dit speelt zich alles af in 2 dagen.
Dan wordt je op de verloskamer gelegt, en komen ze erachter dat ik een ontsteking heb van mijn baarmoeder.
Moest aan d antibiotica met als gevolg dat ik van de weeenremmers af moest omdat dat niet samen gaat.
En dan komt de boel op gang.
Op 27-11-2007 is onze 2de dochter geboren met 26 weken en 1 dag en een gewicht van 795 gram en 30 cm.
Lag altijd dwars, maar net voor de bevalling is ze gauw gedraaid en werdt ze via de natuurlijke manier in 1 keer persen geboren.
Dan even 2 seconden op mijn buiken, even een klein huiltje gehoord en dan wordt ze weggehaald omdat ze aan de beademing moest.
Dan nog een kleine tegenvaller.
Placenta wil niet komen.
Normaal trekken ze heel voorzichtig aan de navelstreng om deze naar buiten te begelijden.
Maar gyno trok nog niet eens en toen brak hij af, bleek een heel groot bloedstolsel te zitten bij de navelstreng aan de plasenta vast.
Nu snap je misschien wel dat de geboorte een geluk bij een ongeluk was, want als ze had blijven zitten en ze had zelf tegen die navelstreng aangetrapt of eraan getrokken...........
Wil je niet weten wat er dan was gebeurt met haar en mij.
Maar goed om een heel lang verhaal iets korter proberen te maken.
Gyno zei dat ik naar ok moet voor placenta te laten verwijderen.
Toen zei ik moet dat echt, nee he.
Ze zei wacht even en stak haar hand naar binnen, voelde me net een grabbel ton.
Voorzichtig heeft ze hem losgemaakt met de hand en operatie was niet nodig.
Heeft overgens helemaal geen pijn gedaan.

Ja en dan beebje naar de Neonatologie intensivecare.
Aan de beademing en maar zelf willen ademen, waardoor ze de machine eigenlijk aan het tegenwerken was en kreeg toen morfine om die drang naar ademhalen, wat overgens heel natuurlijk is, wat af te zwakken, waardoor ze beter kom ademhalen.
Na 5 dagen heeft ze een hersenbloeding gehad, waar ze gelukkig van hersteld is.
Ductus bleef openstaan, daarvoor medicatie gehad en is uiteindelijk ook gesloten.
Na 2 en een halve maand mocht ze van het Sophia naar het ikazia ziekenhuis wat nog iets dichterbij is voor ons, en dus ook een stap dichterbij huis, ze woog toen 2 kilo precies op de dag van verhuizing.

En na 2 weken daar mocht ze naar huis mede omdat ik zelf sondevoedingging geven, want ze is alleen met dat naar huis gekomen.
2 weken voor de uitgerende datum.
Nu wordt ze de 27ste 2 jaar is nog geen 10 kilo en 78 cm
Heeft maatje 74 en van malliotje zelfs nog maatje 62-68.
Is sinds maart dit jaar van haar sonde af en het gaat prima.
Maar net wat er al gezegt is je voelt je in het begin niet echt ouders maar verplegers.

Beetje lang verhaal, sorry.

Onze dochter werdt met een zwangerschapsduur van 26 weken geboren.
Medische gezien zag alles er prima uit en niemand had ooit kunnen danken dat ze veel te vroeg kwam.
Ik had echter een heel ander gevoel die zwangerschap.
Ik wist dat er iets was en dat er iets ging gebeuren maar kon niet verklaren wat.
Controles bij vk waren prima, echo's ook prima.
Zelfs de 20 weken echo prima inorde.
Maar kreeg rond de 18 -19 weken steeds meer het gevoel dat er iets was.

Op een gegeven moment constant harde buiken die uren konden duren, maar geen alarmbellen die gingen rinkelen, omdat ik dat ook bij de eerste had en die is tot 40 weken en 6 dagen blijven zitten.
Tot het zondag de 25-11-2007 was en ik toch maar vk heb gebeld in de avond.
Zij advieseerde te gaan douche en 2 paracetamol te nemen.
Vond ik een beetje krom want ik had helemaal geen pijn.
Maar goed toch gedaan, ze zal het wel weten dacht ik en paracetamol kan geen kwaad in de zwangerschap.
Als het met een uur niet minder verd moest ik opnieuw bellen.
Uur later geen verandering en vk is thuis gekomen, verhaal nog maals aangehoord en toen heeft ze niet omdat het nodig was toch een inwendig onderzoek gedaan, en toen viel alles op zijn plek, ik had gelijk, al die weken onrust en weten dat er iets is en het verder aan niemand vertellen omdat ze dan toch zeggen alles was toch goed maak je niet druk.

Ik had 2 cm ontsluiting, zei gelijk tegen vk ik wist het, ik wist dat er wat ging gebeuren of was en ik had gelijk.
Ja en dan naar het Sophia kinderziekenhuis in Rotterdam, gelukkig voor ons op nog geen 10 minuten rijden.
Daar aan de weeen remmers eerst op een kamer met lotgenoten dan alleen, omdat ze het te druk vonden voor mij.
Maar ik merkte verder niets.
Dit speelt zich alles af in 2 dagen.
Dan wordt je op de verloskamer gelegt, en komen ze erachter dat ik een ontsteking heb van mijn baarmoeder.
Moest aan d antibiotica met als gevolg dat ik van de weeenremmers af moest omdat dat niet samen gaat.
En dan komt de boel op gang.

Einde deel 1

 

Deel 2 vervolg

Op 27-11-2007 is onze 2de dochter geboren met 26 weken en 1 dag en een gewicht van 795 gram en 30 cm.
Lag altijd dwars, maar net voor de bevalling is ze gauw gedraaid en werdt ze via de natuurlijke manier in 1 keer persen geboren.
Dan even 2 seconden op mijn buiken, even een klein huiltje gehoord en dan wordt ze weggehaald omdat ze aan de beademing moest.
Dan nog een kleine tegenvaller.
Placenta wil niet komen.
Normaal trekken ze heel voorzichtig aan de navelstreng om deze naar buiten te begelijden.
Maar gyno trok nog niet eens en toen brak hij af, bleek een heel groot bloedstolsel te zitten bij de navelstreng aan de plasenta vast.
Nu snap je misschien wel dat de geboorte een geluk bij een ongeluk was, want als ze had blijven zitten en ze had zelf tegen die navelstreng aangetrapt of eraan getrokken...........
Wil je niet weten wat er dan was gebeurt met haar en mij.
Maar goed om een heel lang verhaal iets korter proberen te maken.
Gyno zei dat ik naar ok moet voor placenta te laten verwijderen.
Toen zei ik moet dat echt, nee he.
Ze zei wacht even en stak haar hand naar binnen, voelde me net een grabbel ton.
Voorzichtig heeft ze hem losgemaakt met de hand en operatie was niet nodig.
Heeft overgens helemaal geen pijn gedaan.

Ja en dan beebje naar de Neonatologie intensivecare.
Aan de beademing en maar zelf willen ademen, waardoor ze de machine eigenlijk aan het tegenwerken was en kreeg toen morfine om die drang naar ademhalen, wat overgens heel natuurlijk is, wat af te zwakken, waardoor ze beter kom ademhalen.
Na 5 dagen heeft ze een hersenbloeding gehad, waar ze gelukkig van hersteld is.
Ductus bleef openstaan, daarvoor medicatie gehad en is uiteindelijk ook gesloten.

Na 2 en een halve maand mocht ze van het Sophia naar het ikazia ziekenhuis wat nog iets dichterbij is voor ons, en dus ook een stap dichterbij huis, ze woog toen 2 kilo precies op de dag van verhuizing.
En na 2 weken daar mocht ze naar huis mede omdat ik zelf sondevoedingging geven, want ze is alleen met dat naar huis gekomen.

2 weken voor de uitgerende datum.
Nu wordt ze de 27ste 2 jaar is nog geen 10 kilo en 78 cm
Heeft maatje 74 en van malliotje zelfs nog maatje 62-68.
Is sinds maart dit jaar van haar sonde af en het gaat prima.
Maar in het begin voel je je niet echt ouders maar verplegers.

Beetje lang verhaal, sorry.

Heb in april van dit jaar opnieuw een miskraam gehad, dit keer een vroege, met 5 weken en werdt al medegedeeld bij de eerste echo.

Nu ben opnieuw zwanger, ruim 12 weken en tot nu toe ziet het er goed uit.
Voel me deze zwangerschap heel anders, minder bezorgt en loop nu voor controle in het ziekenhuis.
Als er wat is kan ik gelijk bellen, werdt alleen benauw toen ze zei alles ziet er prima uit je hoeft pas over 5 weken te komen.
Had echt zo iets van zo lang, maar heb toch niet voor een eerdere afspraak gevraagd.
Als er iets zou zijn dan kan ik toch bellen.
Nu moet ik pas de 30 ste weer voor controle, ga dan wel vragen of ze er niet zo lang tussen willen laten.

Nu kijken ze wel met de 20 weken echo naar de baarmoedermond.
Ook omdat ik ook niets heb gemerkt en al 2 cm had en in het ziekenhuis ging het gewoon door zonder last te hebben.
Ben nu pas echt opgelucht als ik de 36-37 weken heb bereikt.

Groetjes, Claudia

 

Claudia, ik heb iedere controle een echo en al toen ik 14 weken zwanger was hebben ze de lengte van mijn baarmoedermond opgemeten als referentie. Die meten ze nu bij iedere controle. Als jij je er niet fijn bij voelt mag je volgens mij best eerder afspraken maken hoor, heb ik laatst ook gedaan. Ik zou na de 20-weken echo komen, maar dan kwam er bijna 8 weken tussen dus had ik een afspraak er vlak voor. Ze kon weinig meer doen dan mijn bloeddruk meten en mijn buik voelen maar vond dat prima en gaf me groot gelijk dat ik die afspraak gemaakt had. En ik voelde me geruster. Gewoon doen dus!