Hallo meiden, Ik zit een beetje met een probleem. Ik ben eigenlijk radeloos, ik weet niet goed meer wat ik moet. Ik ben een meid van 23 jaar en ik ben nu ruim 22 weken zwanger. Ik werk bij een kinderdagverblijf. Maandags, dinsdags en donderdags. (+/- 23 uur per week) Woensdags ben ik altijd vrij samen met mijn vriend. Dit is een dag dat ik echt moe ben en dat ik eigenlijk vrij weinig doe. Meestal boodschapjes en de rest van de dag doen we rustig aan, gaan we op visite bij onze ouders oid. Het weekend ben ik meestal druk met het huishouden. Stofzuigen, afwassen, wassen, boenen enz. Meestal verdeel ik dit over twee dagen, de dagen dat mijn vriend werkt. (Hij werkt in de horeca.) Mijn vriend heeft het op zijn werk niet heel erg meer naar zijn zin en dat is ook aan hem te merken. Thuis is hij de laatste tijd ook druk emt van alles en nog wat, afspraken, dingen regelen enz. Nu hebben jullie een beetje een indruk van mijn leven. Nu is het zo dat ik zondags vaak echt helemaal op ben. Ik merk dat ik dit de laatste weken niet alleen op zondag heb, maar ook op andere dagen. Ik wil zoveel doen, ik wil doorgaan. Ik kan wel stoppen en ik neem de rust wel, maar ik voel mij daar niet goed bij. Ik kan niet ontspannen. Op mijn werk til en buk ik erg veel en thuis ben ik daar echt moe van. De dagen dat ik vrij ben verwacht mijn vriend dan dat ik toch wel in het huishouden het een en ander doe en dat begrijp ik volkomen. Nu merk ik dat de laatste tijd de energie op gaat en dat ik daar heel verdrietig van wordt. Als hij thuis komt wil ik het liefst alles aan de kant hebben en schoon hebben, zodat hij niet nog eens hoeft te wassen oid. De laatste weken heb ik ook vaker wat steken in mijn bekken en onderrug. Ik heb vaak hoofdpijn en 's nachts heb ik last van slapende handen. Mijn nachtrust wordt er dus ook niet beter op. Ik weet niet goed wat ik nu moet. Mijn vriend weet niet tot hoever ik kan gaan, hij heeft daar geen enkel idee van. Ik heb er zelf ook geen idee van en ik ga maar door. Thuis let ik ook niet op het tillen en dergelijke. Wel op mijn houding maar niet op de hoeveelheid. Ook mijn vriend let er helemaal niet op. Soms vraag ik mij af of ik mij aanstel of dat hij wat meer begrip moet tonen. Ik weet het echt niet. Dit is mijn eerste zwangerschap en ik weet niet waar ik het zoeken moet. Kan iemand mij vertellen of dit normaal is? Ik hou zoveel van mijn vriend dat ik graag voor hem alles gedaan wil hebben. Ook zodat we dan wat meer tjd voor elkaar hebben... De drukke periode komt er voor hem nu ook aan en ik weet niet hoe ik dat moet gaan oplossen. Heeft iemand tips? Heeft iemand hetzelfde meegemaakt? Wanneer moet ik stoppen met bepaalde dingen? En vooral, is het niet erg vroeg om al last te hebben?? Groetjes,
Hoi Duimelotje, wat een lang verhaal...en een wat korter antwoord: Luister goed naar je lichaam en neem voldoende rust. Wat maakt het uit dat dingen nu even blijven liggen? Het is echt belangrijk hoor om voldoende rust te nemen in je zwangerschap! Daar groeit je baby van. Ik ben zelf ook doorgegaan in mijn zwangerschap en ben ook nog eens verhuisden en heb in een verbouwing gezeten. Ik zorgde ook altijd voor het huishouden en boodschappen plus dat ik ook 36 werkte, terwijl ik me eigenlijk vaak te moe voelde, maar zoiets had van die paar dingen moet ik toch echt doen... Uiteindelijk heb ik een week in het ziekenhuis gelegen omdat de kleine een groeivertraging had. In die week van volledige bedrust is m'n buik nog giga gegroeid en heb uiteindelijk een gezond kind gekregen, maar wel een kleintje van 2585 gram. Ik kan niet hard maken dat het zo'n kleintje was omdat ik niet voldoende rust genomen heb, maar het heeft zeker niet meegeholpen! Dus mijn tip: doe het wat rustiger aan! De signalen die je hebt (steken in mijn bekken en onderrug. Ik heb vaak hoofdpijn en 's nachts heb ik last van slapende handen. Mijn nachtrust wordt er dus ook niet beter op. )zijn er niet voor niets. Je vriend begrijpt het echt wel.
Wat iemand wel en niet aankan tijdens een zwangerschap, verschilt per persoon. Er is dus geen 'normaal'. Ik heb zelf de afgelopen periode geleerd om goed naar m'n lichaam te luisteren, omdat ik ook maar door bleef gaan. Maar als jij je moe voelt, is dat toch een seintje van je lichaam. Je voelt zelf het beste wat en niet gaat. Ik vind dat een man ook zijn steentje bij kan dragen in het huishouden, dus wat voor jou nu te veel is, zal hij dan maar op moeten vangen. Het is vervelend voor hem, maar je gaat samen voor een kindje, dus als er dingen zijn die voor jou te veel zijn of gewoon niet meer gaan, dan vind ik het niet meer dan normaal dat hij dat opvangt. Of hij het naar zijn heeft op zijn werk of niet, en of hij het druk heeft of niet. Laat de zware dingen in het huishouden aan hem over. Je schrijft dat je vriend er eigenlijk geen weet van heeft. Het is wel belangrijk met hem te bespreken, want het zal alleen nog maar zwaarder voor je worden. Ik vind dat je je zeker weten niet aanstelt! Probeer het ook op je werk rustiger aan te doen, zeker als je last krijgt van het tillen en bukken. Laat je collega een keertje vaker tillen bijvoorbeeld. Maar dit zal je wel zelf aan moeten geven, als dit niet van je collega's zelf uit komt. Dus meid, luister goed naar je eigen lichaam en kom voor jezelf (en je kleintje) op!
Bedankt voor jullie reactie. Ik moet ook naar mijn lichaam luisteren. Het is gewoon zo moeilijk, al helemaal met al die zieke collega's om mij heen. Een middagje vrij zit er niet in, eerder weer wat uurtjes extra werken. Ik doe het graag voor ze en ik vind het moeilijk om 'nee' te zeggen. Vooral als het gevraagd wordt op momenten dat ik mij wel goed voel. Volgende week moet ik weer extra uurtjes draaien, maar ik zal proberen om morgen aan te geven dat het niet gaat lukken. Jullie hebben gelijk, ik moet aan mijzelf denken en ik zal er met mijn vriend over praten.
Erg herkenbaar. Ik ben iemand die constant overwerkte (60/70 u pw), en daarnaast wilde ik van alles (4 keer trainen per week, etc). De zwangerschap beperkte mijn leven al snel tot werk, eten, slapen, maar ik kan heel moeilijk remmen met werken. Ik heb juist een man die mij met alle zorg afremt, en dat wil wel eens een diepe zucht van mijn kant geven, hij heeft wel gelijk. Ik vind dat je bij je partner moet aangeven dat een zwangerschap erg zwaar inwerkt op je lichaam. Misschien helpt het om samen een zwangerschapscursus te doen, dan wordt hij ook meer betrokken. Ik vind het moeilijk om je advies op het gebied van je partner te geven, mijn man lijkt wel het tegendeel. Maar als hij jouw grens niet ziet, verlies hem dan iig niet ZELF ook nog uit het oog. Op je werk heb je recht op extra pauzes, dat kan je bij je baas aankaarten. Ik wil zelf nog wel eens wat opknappen van een dutje na het werk. Maar vaak is het dan al 7 uur, moet er nog gegeten worden, en zo kachel ik door naar de vrijdagen, waarna ik totaal instort elke week (ook niet goed, en niet aan te raden naarmate te zwschap vordert!).
Ja, ik begrijp het helemaal als je zoveel overwerkt. Maar zoveel werk ik echt niet! 22 uur in de week. Dat moet toch haast niet teveel zijn lijkt mij... Nou is het wel zo dat ik die 22 uur constant kinderen aan het tillen ben. Natuurlijk probeer ik zoveel mogelijk kinderen zelf te laten klimmen en te lopen, maar als je een hoop kinderen hebt die niet kunnen lopen, dan zit je al. Ik zal er vanavond met mijn vriend over praten. Dinsdag moet ik naar de verloskundige en ik zal het ook met haar erover hebben. Ik weet niet wat de grens is, dat vind ik zo moeilijk te bepalen.
Hoi, Ik wilde ff op dit bericht reageren en op het andere verhaal dat je schreef kan ik idd ook alleen maar zeggen: luister naar jezelf en je lichaam en praat erover met je vriend, dan heeft hij vast en zeker wel begrip voor de situatie... en als het in huis een keertje wat minder schoon is, dan is dat heus niet erg... doe dat dan op de momenten dat je je wel eventjes goed voelt! Maar goed, ik wilde dus ff op dit bericht reageren: Ik zelf werk ook in de kinderopvang, dus ik weet precies hoe zwaar het kan worden met bukken en tillen van kinderen en andere dingen... nu lees ik dus dat jouw wordt gevraagd of je extra uurtjes wil/kan werken??? Nou, sorry dat vind ik echt niet kunnen hoor... Al vanaf het begin dat ze op mijn werk weten dat ik zwanger ben, hoef ik geen extra uren of dagen meer te draaien... het liefst zetten ze me ook niet alleen op de groep en letten ze er echt op dat ik niet teveel doe... dit vind ik zelf erg prettig. Ik vind het niet meer dan normaal dat ze jouw geen extra uren laten draaien. Het is al best wel zwaar, dus moeten hun daar ook rekening mee houden als bedrijf vind ik... ik zal er dus zeker met je leidinggevende over praten!!! Zo, dit moest ik er ff over kwijt! Ik wens je heel veel succes/sterkte met alles en nogmaals: luister naar je eigen lichaam!!!
Ja, eigenlijk is het ook wel vreemd. Eerst zorgen ze ervoor dat ik sochtends later kan beginnen en nu ineens vragen ze of ik extra wil werken. Ik ben zelfs een keer verplicht geweest om op mijn vrije dag te moeten werken, omdat het echt niet anders kon!! Belachelijk toch?! En ik ben niet de beroerdste om ze niet te helpen... Nu ik erover nadenk kan ik daar inderdaad best boos om worden. Ook sta ik regelmatig het laatste half uur tot sluit alleen... vaak moet er dan nog van alles gedaan worden en soms zijn er dan nog een stuk of 5 kinderen... (met baby's ook nog)
Dit gelezen? Stress even slecht als roken voor baby En ik werk zelf niet in de kinderopvang, maar mijn zus wel. Ik weet van haar hoe fysiek zwaar dit werk kan zijn. Overleg eens met je leidinggevende of je het rustiger aan kan doen op je werk hier heb je recht op hoor!
Ja maar dat zegt niets! Jouw grens ligt waar JOUW grens ligt. Jij hebt lichamelijk zwaar werk (ik ben onderzoeker en schrijf/studeer de hele dag, dat is met name geestelijk heel zwaar). Ben je aan het eind van een week helemaal op, dan ben je over die grens heengegaan. Je kan jouw vriend vragen om jou te steunen in praktische dingen (mijn man kookt bv. terwijl ik vaker was opruim, dat soort dingen). Ik zit gewoon te werken, met bukken en alles zal het er echt niet makkelijker op worden. Ik ben nu ruim 29 weken en bukken is bijna onmogelijk zonder het heel vervelend te vinden (tip: begin echt op tijd aan een kinderkamer als van plan bent het samen in te richten en het niet te laten doen).
Ik denk dat het met jou vragen of je extra wil werken ook ligt aan het feit dat je zo moeilijk nee zegt. En omdat jij je grenzen op werk niet aangeeft hebben ze daar niet door dat het aantal uren dat je werkt je al opbreekt. Want als jij er niks van zegt gaan zij er van uit dat je het allemaal aankan en vragen ze je een volgende keer gewoon weer. Zo'n cirkel maak je eigenlijk al aan voor je zwanger bent (als je altijd ja zegt beginnen ze op een gegeven moment met jou vragen, omdat je toch altijd ja zegt). Goed je grenzen aangeven dus. En ga er niet van uit dat als je je op dat moment goed voelt (als je de vraag krijgt) je je ook goed voelt als je de uren moet maken. Ik werd vanmiddag bijvoorbeeld gevraagd of wij plannen hadden voor oud & nieuw en of ik midden/eind januari mee wilde naar een bruidsbeurs. Heb meteen aangegeven dat ik geen idee heb hoe ik me dan voel dus nog geen antwoord op kan geven. Als je niet zeker weet of je het kan (overwerken, ergens mee naartoe etc.) kun je volgens mij ook beter op voorhand nee zeggen (als misschien niet werkt), dan ja zeggen en er later spijt van krijgen omdat je het echt niet trekt.
Je hebt gelijk... het probleem is dat er veel zieken zijn en dan voel ik mij weer verplicht om te helpen met de gaten opvullen. Maar inderdaad als het niet lukt dan moet ik het niet doen.
Haai Duimelotje! Ik geloof dat ik weet hoe je je ongeveer moet voelen. Tot +/- 25 weken heb ik net gedaan alsof ik niet zwanger was: werken voor minstens twee (tja, iedereen heeft het druk, zieke collega's, me vereerd voelen voor het uitvoeren van allerlei klussen), sjouwen met flessen fris, melk, bier en wijn (tja, we zitten ook nog in een kleine verbouwing en de mannen moeten verzorgd worden) en natuurlijk het huis nog een beetje toonbaar houden. En toen barstte de bom. Op mijn werk begon ik te huilen (nou ja, zeg maar janken!) en kon niet meer stoppen. Wat bleek? Natuurlijk veel te veel rekening met anderen gehouden. Zij piepen als het wat drukker werd en ik voelde me al schuldig genoeg dat ik er straks vier maanden niet ben dat ik maar een stapje harder ben gaan lopen. Terwijl iedereen weet dat je een zwangere maar voor 80% mag rekenen! Ik werd verweten dat ik tegenstrijdige signalen afgaf: op de vraag "hoe gaat het?", antwoordde ik steevast "Prima!", terwijl ik natuurlijk (duh) had moeten zeggen "Ik heb gelukkig weinig last van kwaaltjes, maar merk wel dat ik wat rustiger aan moet doen, dus ik hoop dat je daar rekening mee wilt houden. Nu we het er toch over hebben, kan je dit klusje van me overnemen?". Kan er nog pissig om worden; baas heeft nota bene zelf een paar kinderen gebaard! Maar goed, het te lang te veel lopen doen heeft erin geresulteerd dat ik in overleg met de bedrijfsarts tot aan mijn verlof 50% werk. Stofzuigen (zowiezo al een nutteloze bezigheid met al dat stof) & zware boodschappen weiger ik pertinent en 's middags doe ik een dutje. Ik moet zeggen: de baby is sindsdien enorm gegroeid! Ook hij/zij had er dus last van dat mams zich te druk maakte. Ik zou je dus aan willen raden NU aan de rem te trekken, want jij bent degene die er straks (heel binnenkort) last van gaat krijgen als je maar doorgaat! Heel veel succes! Liefs, Marrie
Ik ben dus zelf ook iemand die alle gaten heeft opgevuld, terwijl ik echt als een dweil rond liep. Vanaf 14 weken ben ik ook ontzettend moe geweest. 'Jaaaa vermoeidheid hoort er nou eenmaal bij!' zei iedereen. Maar dat ik zelfs met Pfeiffer niet zo moe was als nu, kon niemand zich voorstellen! Ik bleef dus ook maar doorlopen, maar ik zit nu al voor 100% thuis, omdat ik ook niet naar mijn lichaam heb geluisterd! Je kan nu de gaten wel op willen vullen voor je werk, maar straks zit jij ook al heel vroeg thuis, omdat je niet naar je lichaam hebt geluisterd en voor jezelf bent opgekomen. Dan kan je beter er nu gewoon zijn voor 22 uur in de week en niks extra's werken, dan dat ze je straks voor een nog veel langere periode moeten missen!