Oja herkenbaar... Met Marin is het al 7 maanden ellende...Nou ja het gaat niet zoals het hoort! En ik word er zolangzaam aan ZOOOO moe van! Dat ik zei gister tegen mijn zus '' Goh soms denk ik wel eens wat was het een makkelijke tijd voor Marin, Was ze er niet geweest dan had ik ook niet zoveel kopzorgen''. Ik ben erg wijs met mn meisje en ik zou dr echt niet meer zonder kunnen! En zo is het ook zeker niet bedoeld.. Maar het valt niet altijd even mee!Maar als ik haar dan weer vrolijk zie dan maakt dat mijn dag weer helemaal goed!
Super normaal! Ik heb het ook vaak genoeg gehad. Ook wel eens tegen mijn man geklaagd en een potje lopen zeiken. Heel gewoon. Je bent een mens.. geen robot. Zal niet gezond zijn hé? dat je altijd maar lachend alles doet.. ik moet er niet aan denken....
Volgens mij is het wel normaal dat je niet 24/7 rozegeur en manenschijn ziet. Hier komen de gedachtes als ga nou slapen of frustratie als ze weer niet wilt liggen op de commode ook wel eens langs (of misschien de laatste 3 weken wel iedere dag omdat ze nu erg dwars is en kiezen krijgt en ook nog eens snip verkouden is). Als je maar wel die gedachtes weer uit kunt schakelen dan lijkt mij dat niet meer dan normaal. We zijn mensen met gevoel en geen robot die staat geprogameerd op blij
toevallig dacht ik laatst nog dat ik nodig naar een psycholoog moest omdat ik zulke vreselijke dingen dacht,maar wat blijkt maar weer,het komt zo vaak voor en niemand die erover praat. bij mij slaat mn stemming vaak heel snel om ik kan een hoop hebben en dan opeens ben ik het beu en moet ik echt even weg anders sta ik niet voor mezelf in. al zou ik mn kind nooit iets serieus aan doen eerder mezelf. laatst kwam mn man vrolijk thuis en vroeg "hoe was jouw dag?",waarop ik schreeuwde dat als het zo door ging ik mezelf met auto tegen een boom zou parkeren. en soms denk ik ook wel was ik hier maar nooit aan begonnen want ik kan geen goede moeder zijn. ik faal in alles. ik denk dat iedere ouder weleens zulke momenten heeft,het is ook zwaar vooral als je weinig slaapt en dus zelf niet tot rust komt. je bent wel heel de dag met anderen bezig en amper met jezelf.
Ik herken de gedachten van Joseetje. Angst voor de fontanel, trap lopen. Ouders die hun baby mishandelen... vreeslijk. Dan was ik aan het koken, en dan schoot er weer zo'n eng familiedrama verhaal door mijn hoofd. Ik probeer ze dus niet meer te lezen. Wat ik zelf doe, als ik ff niks kan hebben, is haar in haar kamer naar bed brengen. Ff een time-out. Vind het eigenlijk niet leuk, maar heb het soms zelf ff nodig.
Oh ja, ik herken het wel hoor. Bij mijn dochtertje had ik een langdurige en vermoeiende bevalling, vervolgens bleek ze ontzettend veel te huilen. Ik was zo oververmoeid, ik werd er gek van. Ik heb wel eens gevraagd of ze haar k#tkop misschien eens even dicht kon houden op een niet al te vriendelijke toon. Of gewoon blerend in haar kinderwagen in een andere kamer laten staan en zelf weggelopen met de deur dicht. Zodra mijn man thuiskwam, stopte ik haar in zijn armen en ging boodschappen doen. Even weg daar, zonder gejank. Pas weken later (terwijl ik dit al veel eerder had aangekaart), bleek dat ze reflux had en daarom zo huilde. Pas toen we daar wat aan konden doen, kreeg ik een ander kind er voor terug, een aardig makkelijk kind zelfs! Later heb ik de beker Roosvicee nog een keer over haar hoofd leeggegooid, nadat ze voor de zoveelste keer expres haar mond leeg liet lopen over onze bank en ik al een rotbui had. Tja, vast niet pedagogisch verantwoord, maar goed, ik ben ook maar een mens en vaak is dat gewoon als je vanalles bij elkaar optelt, dat het de druppel is die de emmer doet overlopen.
Hier is het ook niet altijd rozengeur en maneschijn maar slechte gedachten in de zin van: had ik je maar nooit gekregen of zoiets heb ik echt nog nooit gehad. Maar ik kan me voorstellen dat je lontje erg kort wordt als je kindje veel huilt, om onverklaarbare redenen. Mijn dochtertje is supermakkelijk, slaapt altijd zonder te zeuren. En natuurlijk heeft ze ook weleens dr zeurdagjes, als er weer eens een tandje doorkomt. Maar dan heb ik echt alleen maar medelijden met dr en heb ik ook alle geduld om dr te troosten. Moet zeggen dat mijn man ook echt heel erg betrokken is met de opvoeding en we alles verdelen. Denk inderdaad dat af en toe geprikkeld zijn en daardoor wat geirriteerd zijn tegen je kindje best kan, maar gedachten om hem of haar uit het raam te gooien gaan wat mij betreft te ver. Ik zou dan heel erg schrikken van mezelf.
Sorry, maar moet zeggen dat dit voor mij persoonlijk erg ver gaat. Tuurlijk heb je zo je dagen waarop je er even niet tegen kan. Maar loop dan even weg (zoals je ook ergens in je berichtje melde) Ik wil niet zeggen dat die gedachte nooit door mijn hoofd gegaan is, maar er dan ook daadwerkelijk naar handelen... Slechte gedachte kun je altijd wel eens hebben, maar houd het daarbij.
ik denk dat idd iedereen dat wel eens heeft. Ik heb het in de eerste weken ook vooral gehad. Ik was heel moe van alles zowel van de bevalling als de zorg voor je kindje. Het is natuurlijk normaal dat je gebroken nachten hebt en ons kleintje moest om de 3 uur voeding hebben omdat hij zo klein was ( 2500gram). Dus ik sliep echt heel weinig. Als ik dan smiddags wilde slapen dan werd hij weer wakker en zo ging dat maar verder. Hij bleef dan ook maar huilen, door krampjes, mama honger e.d. Dus zodra mijn vriend thuis kwam dan had ik echt zo iets van heee lekker dan kan jij even bij die kleine zijn en dan heb ik even 'rust'. Ik ging dan vaak even naar bed. En als ik dan rond 1800 beneden kwam dan stond mijn bordje eten op tafel zo lief. En dan savonds dan bleef hij huilen en wulde niet naar bed ik wist echt niet meer wat ik moest doen. ik heb 3x tot 10 kunnen tellen en uiteindelijk me vriend geroepen van asjeblieft ga jij der heen want ik ga straks miss wel gekke dingen doen. Ik ben toen huilend op bed geploft en dacht toen werkelijk waar ben ik aan begonnen! Mijn vriend ging er 1 x heen en hij ging direct slapen! Ik heel blij maar dacht ook waarom niet bij mij! Soms weet je gewoon niet wat je kleintje wilt, dan heb je alles geprobeerd, fles, schone luier, op schoot, in de box, in bed, in de wipstoel wandelen... Maar soms hielp gewoon nik en dan voelde ik me echt radeloos en dacht pfff kan je echt ff niet stoppen met huilen want ik weet gewoon niet meer wat ik met je moet! Zelf voelde ik me dan een slechte moeder want volgens andere is alles rozen kleur en maneschijn. En dan denk ik van; daar kom je zelf ook nog wel achter als je ooit kinderen mag krijgen!
Hier ga ik helemaal in mee. Slaat eigenlijk wel heel erg op de situatie hier, ook een makkelijk kindje, en een betrokken vriend. Natuurlijk wordt ik wel eens moe als ze voor de honderdste keer de kat kaalplukt of zijn eten op zit te eten, maar heb nooit gedachten gehad waarbij ik haar iets aan zou doen. Heel raar want ik heb best een kort lontje, maar bij mijn dochter eigenlijk helemaal niet. Ik schrik ook best van sommige gedachten. Nou ja gelukkig zijn het maar gedachten..
Lijkt me inderdaad neit meer dan normaal, ik zeg ook wel eens tegen Louise: mama houd erg veel van je, maar ik vind je nu niet zo lief met dat gezeur de hele tijd. Krijgt ze niets van hoor. En het is de waarheid toch?
Heb ook wel eens geroepen (echt roepen) GA NOU SLAPEN!!! Haha. En ze vindt me nog steeds vreselijk lief.
Hé gelukkig, ben niet de enige! Mijn dochtertje heeft altijd weinig geslapen, ze is nu 3,5 maand oud (banner lukt me niet) en ik heb altijd de nachten en overdag ook, alleen gedaan omdat mijn man van sochtends half 7 tot savonds half 9 moet werken, huishouden erbij en overdag slapen lukt niet omdat ze niet langer dan 3 kwartier slaapt.. En ik heb zelf altijd veel en graag gewerkt. Dus huis staat op zijn kop, en ik houd zo van netjes.. en dan wonen wij nog in een gezamelijke woning waar mijn schoonfamilie werkt dus die komen ook om de haverklap binnen, ook als ik net uit bed ben, haar in een niet-charmante out-of-bed-look, stinkende adem etc en druilogen van het niet slapen en dan de vraag... en? Heeft ze goed geslapen? AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH Na de zoveelste nacht er 86000 keer uit te moeten, zie ik eruit als een zombie ga om een scheet en een zucht janken en krijg sla-neigingen als iemand zegt: geniet ervan he, voor je het weet zijn ze groot! Laatst dacht ik echt dat ik antidepressiva nodig had, alleen maar janken de hele dag (ikke dan), maar als ze eventjes bij oma kan logeren helpt dat wel en mis ik haar meteen. pfff het is toch niet altijd een roze wolk hoor! Voel me ook schuldig daarover... En toch wil ik ze niet kwijt!!!!!!!! En ik zou ze nooit iets aan kunnen doen, maar soms denk ik wel, SLAAP NOU EENS EEN NACHTJE DOOR GDVRDMM!! héhé dat lucht op!
Nee, ik herken het niet. De slechte gedachtes bedoel ik. Heb zeker wel momentjes dat ik hem even zat ben omdat ie aan het jengelen/drammen/zeuren is, maar moet er eigenlijk ook wel om lachen. En als ik het echt even zat ben zet ik hem voor de Tletle! (teletubbies). Ik merk dat ik vooral op de automatische piloot ga tijdens bijvoorbeeld de krampjesperiode of de tandenellende. Ik zucht een keer diep en besef me dat ik er tóch niet onderuit kom op dat moment. Ik merk dat ik een ster geworden ben in rustig blijven en me aan de situatie overgeven. Iets wat ik echt heb moeten leren trouwens in mijn leven. Ik kan me zeker wel voorstellen dat anderen een korter lontje hebben! Ik kan me dan ook best voorstellen dat er na enorme dreinpartijen een glas roosvicee over een hoofd heen gegooid wordt. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen hetzelfde is en hetzelfde incasseringsvermogen heeft. Iedereen heeft een ander breekpunt. Wat ik vooral belangrijk vind is het besef van eventuele consequenties van zo'n gebeurtenis voor het kind en een goede zelfreflectie daarin. Iedereen maakt fouten, maar hoe ga je met die fouten om? Zie je op zo'n moment in wat er fout gaat en reflecteer je hoe je het volgende keer beter aan kunt pakken? Of haal je je schouders op en denk je: Eigen schuld, dikke bult? Daar zit voor mij een wezenlijk verschil!
Mijn moeder is (voordat ze zelfmoord pleegde) regelmatig met een bloedende kaak of andere gekke dingen aangetroffen toen ik enkele maanden oud was. Een ppd ook idd. Ik wil er soms niet aan denken wat er met mij had kúnnen gebeuren...
Ik heb dat de laatste tijd juist vaker bij mijn oudste van 3,5. Komt denk ik ook omdat ik nog in mijn verlof zat, en dus 7 dagen per week, '24' uur per dag met de kids bezig was. En die van 3,5 is nu ook op een leeftijd dat ze heel veel aandacht nodig heeft, overdag niet meer slaapt maar ook nog niet naar school gaat, en mij dus ook veel energie kost. Ze is echt hartstikke lief (natuurlijk ook echt niet altijd!), maar werd soms helemaal gestoord van de hele dag 'mama, mama, mama' en 'waarom?' en 'ik wil niet' en haar de hele dag bezig houden. En dan ben ik echt weleens tegen haar uitgevallen. Waarna ik me dan ook weer heeeeeeeeeel schuldig voel en dan tegen haar zeg dat het me spijt en ze hartstikke lief is en haar dan een dikke knuffel geef. Dan neem ik me voor om het echt niet meer te doen maar op het moment dat het weer zover is gebeurt het toch weer. Ik hoop dat ik, nu ik weer aan het werk ben gegaan, dat nu niet meer heb want ik herken mezelf zo helemaal niet. Maar het werd me echt een beetje teveel af en toe... Maar ik weet ook dat ik zielsveel van haar hou en dat zeg ik dan ook heel vaak tegen haar.