Allereerst heb ik me suf gezocht op dergelijke onderwerpen, heb niet direct iets gevonden (of niet goed gezocht, kan ook ), dus hoop dat ik dit topic hier goed plaats. Ben bijna 35jr, gelukkig getrouwd en mama van 2 prachtzoons, eentje van net 5 en eentje van ruim 10mnd. Mijn kinderwens was altijd: ik hoop op 2, maar het liefst 3. Mijn man had het eigenlijk altijd alleen over 2 (3 met een vraagteken zeg maar). Ik ben schildklierkankerpatient (geweest), deze diagnose kwam toen onze oudste een half jaar was. Onze hoop op een 2e kwam daarmee even flink in de ijskast te staan natuurlijk. Na een zware tijd (ondanks de prognoses van begin af aan goed waren) is alles steeds beter gegaan. Een 2e kind is er ook gekomen, hij is begin dit jaar geboren. Sinds m'n zwangerschap is het met m'n gezondheid alleen maar beter gegaan, ik ben nu zo goed als schoon. De onzekerheid blijft nog wel, maar dat is logisch, de vooruitzichten zijn (sinds kort eigenlijk) méér dan positief, ik word weer gezond! En eigenlijk sinds dat feit is mijn wens voor een 3e toch flink gaan kriebelen. Ik had niet meer zo gedacht aan een 3e, maar na positieve diagnoses gaan er ineens weer een hoop deuren open. Ik ben daardoor wat meer uurtjes gaan werken, ik voel me goed ... en ja, heb het idee dat ik tóch nog kans kan maken op 3 kinderen. Alleen wil mijn man niet. Het is een heel gevoelig onderwerp geworden. Denk dat meer stellen die hiermee zitten dit herkennen; de een wil wel, de ander niet. Dat is heel moeilijk voor beiden. Ik ben er een maand geleden over begonnen (voorzichtig!), aangegeven dat (gezien alle goede berichten) toch ineens die wens voor een 3e geprikkeld word (en goed ook!). Let wel: ik wil het nu, op dit moment, nog niet. Mijn jongste is nog geen jaar, ben nog volop met hem in de weer. Maar al te lang wil ik ook niet meer wachten, aangezien ik volgende maand 35 wordt. En met 'niet meer lang' bedoel ik dat ik bijv. komende zomer dolgraag zou willen proberen voor de 3e keer zwanger te raken. We hadden besloten om er allebei goed over na te denken, iets waar ik ook sinds een maand mee bezig ben. Maar ben erachter dat ik geen nadenktijd nodig heb, ik wil het gewoon heel erg graag. Dus ik probeer er ook tussendoor over te praten met hem, maar heb al duidelijk in de gaten dat hij er niet echt over nadenkt, omdat hij het mogelijk toch niet wil. Maar echt redenen geeft hij ook niet, hij voelt zich compleet (maar ja .. ik niet). Althans, hij is blij met 2 gezonde zoons en ook een weer gezond wordende vrouw en dat vind ik ook een hele goede beredenering. Maar ik heb behoefte met hem erover te praten, dus naar zijn argumenten te luisteren en hem ook mijn argumenten te vertellen, gewoon er echt samen over praten. Ik verwacht niet van hem dat hij ineens om is, maar ik wil de indruk krijgen van hem of hij er over na wil gaan denken en er met me over wilt praten, óf hij moet duidelijk zijn en gelijk 'nee ik wil niet' zeggen, want dan heeft nadenken ook geen zin lijkt me. Mijn standpunt: gaan we er samen over nadenken, of kan ik net zo goed stoppen met nadenken, omdat hij dat toch niet doet? Ik vind het heel moeilijk ...
Er is al ergens ene topic van daar heb ik ook ooit eens gereageerd maar dat is al even geleden vandaar hier mijn verhaal: Ik had eigenlijk een beetje hetzelfde. We hadden een meid en een knul en toen de jongste enemaal ging lopen en niet meer echt een baby was, kwam de wens voor mij ook weer in alle hevigheid op. Ik heb altijd gezegd 3 of 4 kindjes lijkt me leuk en mijn man wilde er in eerste instantie geen. Heb hem in het begin van onze relatie gezegd dat ik dat wel erg graag wilde en het anders hier zou eindigen maar toen kwam hij er toch wel van terug. Uiteindelijk hebben we 2 kindjes gekregen en mijn wens naar een derde was sterker dan de keren ervoor. Hij wilde dit absoluut niet en ik probeerde het gevoel weg te drukken. Uiteindelijk hebben we er een boel over gepraat en dingen tegen elkaar opgewogen en ben ik uiteindelijk zwanger geworden. Nu is hij heel wild met haar en zou haar voor geen goud willen missen. Het is heerlijk genieten omdat je al helemala weet hoe en wat. Ook ben je nu gewend jezelf te delen tussen 2 kinderen en dara past dan makkelijk ook een derde kindje tussen. Ik ben erg blij met de keuze die we gemaakt hebben!! Als ik nu ene dikke buik of een baby zie denk ik ah........maar hier blijven het er toch bij 3 hhahahah
Ik ken het niet, wij gaan samen voor een 1e. Maar het lijkt me wel erg vervelend. Helemaal omdat je drang zo groot is (dat ken ik zeker wel.. pfff!!) Ik zou zeker niet zomaar opgeven, helemaal omdat jullie overlegd hebben er beiden over na te denken. Ik zou toch proberen te praten en duidelijk te maken hoe belangrijk dit voor je is. Blijft hij erbij, dan kun je natuurlijk niet zoveel, maar dan heb je alles geprobeerd! Veel succes!
Hi ik ben er een tijdje geleden ook een topic over begonnen...dit heeft nogal wat stof doen opwaaien zoveel mensen zoveel meningen. Ik schreef mijn bericht een paar uur nadat mijn man zei het blijft hier bij...en ik ik was heel emo en zei hier dat ik twijfelde of ik bij hem zou blijven.... Op dit moment heb ik het even laten rusten, zijn hier erg druk met onze eigen bedrijven, en zijn vader is heel erg ziek... Dus echt goed advies kan ik je niet geven...laat het even rusten en begin er over een paar weken nog een keer over en ga alle voors en tegens samen tegen elkaar opzetten.... Heel veel succes en ik weet hoe je je voelt
Dit lijkt me ook erg moeilijk! Een kinderwens is een gevoel wat je niet zomaar aan de kant kan zetten. Je hebben afgesproken dat er een maand over na te denken ik zou je man dan ook de maand de rust gunnnen om er mee bezig te zijn. Mss denk je dat hij dat niet is maar bij mannen merk je toch heel vaak niet als ze ergens mee bezig zijn. Succes! ps: Heel fijn dat je weer helemaal gezond word/bent!!!
Dank jullie voor de reacties tot dusver . Beetje vervelend weekend achter de rug, vanwege dit onderwerp. Zoals ik al zei, mij zit het hoog (pfff die stomme hormonen ook hihi ) en ja, ik wilde er gewoon met 'm over praten, hem uitleggen waarom ik het in de toekomst graag nog een keer wilde etc. Maar steeds draaide hij het onderwerp weg of begon over iets anders. Dat ging zo een dag of 2 door en toen we op een avond (al laat) in bed lagen, begon ik er weer over. Hij liet me nu helemaal uitspreken en tsja .. lang-verhaal-kort: hij heeft zich er nog totaal niet mee bezig gehouden, zei er ook bij van 'Tsja, als ik niet wil, dan vind ik het niet fair om toch maar 'ja' te zeggen, want je moet er samen achter staan'. Ik gaf 'm volkomen gelijk en eigenlijk kwam er toen een miscommunicatie om de hoek kijken. Hij zei even later van 'Jij zei zelf dat JIJ erover na wilde denken de komende maanden'. Dat klopt .. althans, het stukje 'de komende maanden', want ik merkte dus al snel dat ik niet zolang bedenktijd nodig had. Maar hij was er nog totaal niet mee bezig geweest in de afgelopen 5 weken. Dus ik gaf aan van 'Wat heeft het voor zin dat IK erover na ga denken, en dan na een paar maanden bijvoorbeeld zeggen dat ik het tóch heel graag zou willen en dat jij dan zegt dat je van begin af aan geen 3e wilde'. Het ging er mij om dat ik wilde weten of ik dus nog mogelijk een kansje maakte en we er SAMEN over na zouden denken of dat ik dat gewoon net zo goed dan niet kon doen'. Ja ik weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen. Afijn, het werd een voor mij emotioneel gesprek, want hij liet niks van zijn kant merken. Maar goed, uiteindelijk zei hij dat hij ons gezin op dit moment compleet vond, dat hij tuurlijk wel eens fantaseert over een 3e kindje, maar dat hij dat nu niet ziet zitten en dat hij niet kan garanderen dat dat gevoel er ooit wel komt. In m'n emotie zei ik 'Joh, laten we er maar over ophouden, we laten het hier gewoon bij, want dit moet niet ten koste van ons gaan, zullen we het gewoon uberhaupt maar niet doen, ook niet erover nadenken, het gewoon laten bij deze 2 prachtige knullen?'. En met pijn in mijn harte meende ik dat dus ook op dat moment, ik was gewoon echt geschrokken van deze 2 tegenovergestelde meningen van elkaar. Dan ben je altijd zo'n eenheid (althans, wij wel) en dan sta je ineens lijnrecht tegenover elkaar, met een nogal gevoelig onderwerp. Maar hij wilde het hier niet bij laten, hij zei 'Nee, ik kan dat nu niet beslissen, ik heb er duidelijk meer tijd voor nodig'. Afgesproken is dat hij die zal krijgen, ik weet van mezelf dat ik het dolgraag wil en hij zal dus wel de komende maanden nodig hebben om voor zichzelf uit te zoeken of hij het ook wil, of niet (die kans zit er ook in natuurlijk, dat hij alsnog niet van gedachten veranderd). Hij zou er zeker over een poos op terugkomen. Pfff, dat is wel heftig hoor, als je dan voor 't eerst in je relatie ergens een 100% andere mening op hebt. Ik wilde helemaal niet emotioneel raken, maar ja ... dat werd ik wel en dat vond ik ook weer heel vervelend. Ik geef 'm die tijd zeker, ik wacht het rustig (hihi nou ja...) af tot hij er zelf weer mee komt, maar ondertussen probeer ik alvast rekening te houden met het feit dat ik mijn wens voor een 3e zal moeten laten varen...
jeetje meid, das rot!!! Het is ook geen pakje boter waar je even over beslist. Weet je, als ik naar mijn eigen vent (en de meeste mannen wel denk ik) is dat hij een onderwerp ontzettend goed kan negeren wanneer hij er zelf nog niet uit is. Ik wil er graag over praten, mn hele gevoel en ziel op tafel leggen, hij weet nog niet wat hij er mee moet of wat hij zelf wil, en begint over de coniferen te praten. Hij heeft even wat tijd nodig om er over na te denken, hoe moeilijk het voor jouw ook is om je even stil te houden.
hoihoi, lees net je 1e en 2e bericht: lastig hoor! Ik wilde nav je 1e bericht zeggen: Geef je man even de tijd. Mannen gaan anders om met dit soort dingen dan vrouwen. Ze uiten zich vaak minder, maar dat wil niet zeggen dat ze er niet mee bezig zijn. Ik herken je gevoel van erover willen praten wel: heb ik ook altijd. Terwijl soms niet praten beter is. (maar veeeeel lastiger) Kan me ook voorstellen dat het voor je man voor nu voldoende is dat hij 2 kindjes heeft en zijn vrouw weer gezond is. Misschien is hij toch bang dat t niet goed met je gaat in de toekomst? (ik gok maar wat) Kan me iig voorstellen dat het meer met hem heeft gedaan dan je denkt en dat hij nu 'rust'wil. Ik denk echt dat hij vooral TIJD nodig heeft. Maar wat is dat moeilijk als t bij jou zo kriebelt! Na je 2e bericht: Fijn dat jullie gepraat hebben. Zo zie je maar dat je elkaar soms helemaal verkeerd begrijpt. Ik denk echt dat hij nog wel bijdraait, asl hij al zegt soms wel te fantaseren over een 3e. Als de jongste wat ouder is dan is alles ook weer makkelijker en kan hij goed ook de kriebels krijgen (hoop ik echt voor je) En ik denk dat jij jezelf af moet vragen wat je wilt als hij absoluu geen 3e wil: kun je daarmee leven? Klinkt wel heel heftig. En ondertussen met anderen over kletsen op dit forum of in het echt. Kun jij toch je verhaal kwijt, zonder dat hij het gevoel krijgt op te worden gejaagd. iig een hele dikke knuffel en suc6 ermee
Hi, Nou, ik kan er niet helemaal over meepraten maar wel gedeeltelijk!! 6 jaar geleden leerde ik mijn vriend kennen ( die overigens "mijn man" wordt in 2010, jaja.. hij is op zn knie-en gegaan.. yahoo ) en gaf al snel aan dat hij geen kinderen meer wilde ( hij heeft er namelijk al 1 uit een vorige relatie ) Nu was ik op dat moment 22 dus zei heel snel.. Oh, ok.. dan niet.. En al die jaren hebben we het er NIET meer over gehad.. het werd gewoon dood-gezwegen.. Maar anderhalf jaar geleden ( en 1 neefje en nichtje verder ) Kreeg ik ook die gevoelens van ik wil een kleine.. Maar, niets mee gedaan.. Ik wilde eerst uitvissen of dit niet een opwelling was ja of te nee.. Maar steeds meer kreeg ik van die hints.. zo van.. Als wij nog een kleine krijgen dan.. en; voor de gein tegen vrienden zeggen.. wij gaan voor een 3-ling.. En ja hoor, begin dit jaar kwam het woord eruit.. hij zei; Lin, ik wil toch nog graag een kleine, weet jij zeker dat je er geen wil?? Nou, het leek wel of hij mijn gedachte kon lezen.. Ik was er zoooo blij mee, maar toen; Hij zei, nou, ik wil er eerst nog over nadenken, want nu ik weet dat jij het ook wil, kan ik verder gaan met beslissen of ik die stap nog wil zetten.. ( aangezien hij al wat ouder is.. ) Nou, dat was natuurlijk weer een domper.. shit, hij kan nog altijd NEE zeggen.. En ik.. ik zat daar natuurlijk iedere dag lees ( tot juni lang ) over na te denken en te checken of hij er nog over nadacht, en of hij er nog mee bezig was, en welke kant het op ging.. waren het meer procenten naar de ja of naar de nee.. totdat hij er zo gek van werd en tegen me zei; Nu moet je even ophouden, ik krijg nog geen kans om er over na te denken.. Geef me even de rust, en de tijd, dan komt het wel goed!!!! Dus, ik was genoodzaakt om hem die rust en tijd te geven om erover na te denken.. En ja, in Juni zei hij dan toch echt.. Lin, stop maar met die pil.. we gaan ervoor!! Maar goed, om een klein verhaal lang te maken.. het is goed.. goed om hem met rust over deze beslissing te laten nadenken!! Mannen denken daar ( teminste de mijne ) liever in stilte over, terwijl wij, ( teminste ik ) dit liever heel de dag bespreken.. Ik zou je als tip inderdaad willen geven.. Geef hem even die tijd!! Daar bereik je meer mee dan het continue erover te hebben.. Teminste, dit is natuurlijk mijn ervaring.. Succes.. !!
hay,,ja dit is een gevoelig onderwerp!!!!en ik kan je helemaal begrijpen dat je je zo nu voelt! hier was het een jaar geleden ook een discussiepunt. ik wilde eigenlijk wel voor een 4de gaan,maar manlief schrok zich een ongeluk dat ik erover begonen was dan ook zeer overdonderd.hij heeft echt wel bedenktijd nodig gehad,,en al was dat niet makkelijk{heb vaak genoeg zijn mening gevraagd hoor!!} zijn we er uiteindelijk door uren praten toch uit gekomen! de voors en tegens op papier gezet,,en uiteindelijk besloten om er voor te gaan! heeft dus echt wel een klein jaartje nodig gehad hier! man is eigen baas met 50 man personeel dus hij heeft al zoveel verantwoordelijkheid,,en dat hield hem tegen,,maar nu is hij helemaal omgedraaid hoor!vanmorgen de echo gehad en was prachtig!!hij was alleen wel erg blij dat het er 1 was en geen tweeling!!haha ik wens je heel veel wijsheid en succes toe en hoop dat jullie er samen uit kunnen komen!! xxx
Idd blijft het moeilijk. Ook ik spreek uit ervaring.... Ik had jouw leeftijd en willde ook snel weten waar ik aan toe was. Nu had ik er al een jaar over gehad. We hebben ook serieus gepraat en manlief was er bang voor, voor wat wist hij niet te vertellen. Ook de voors en tegens steeds naar voren gebracht. Uiteindelijk ging hij overstag en nadat de kleine geboren was zei hij dat ie nog een vierde wilde. Ik moet nu een beslissing gaan nemen of we voor een vierde gaan. Mijn leeftijd speelt een hele grote rol en nog meer dingen hoor. Ik word in maart alweer 37 jaar. Moeilijk, moeilijk, moeilijk........ Maar ik ben wel blij dat ik deze keuze kan maken. Succes.
Dank weer voor de reacties na mijn 2e post. Ik moet zeggen dat ik er echt wel een paar dagen 'niet lekker' van ben geweest, van het zeer beladen en emotionele gesprek. Ik wist me er eigenlijk niet zo goed raad mee. Hij had dat wel door dat ik er mee zat en vroeg ook aan me hoe het met me ging. Ik had aangegeven dat ik dus gewoon niet wil dat dit zo'n soort van domper op onze relatie zou worden. Ik bedoel, wij hebben al ruim 11 jaar zo'n goede relatie samen, zijn uitstekend op elkaar ingespeeld, delen eigenlijk praktisch dezelfde mening en mochten we toch van mening verschillen, dan is er vaak al snel een compromis gevonden waarin we ons allebei kunnen vinden. Maar ja ... wel of geen 3e (de een zegt 'ja', de ander 'nee'), daar is dus niet echt een compromis in te vinden, in de zin van 'Dan doen we het zo en zo en dan zijn we beiden tevreden'. En ik zei 'ik vind onze relatie te kostbaar, dat wil ik niet gaan verpesten door zoiets als dit'. Hij gaf me gelijk, maar zei ook dat hij gewoon langer bedenktijd nodig had. Terwijl ik die eerste dagen nog steeds (van schrik ofzo denk ik?) zoiets had van 'Joh laat maar, we houden het lekker bij 2, daar genieten we volop van, en we laten het daar gewoon bij'. Maar dat wil hij dus niet, hij wil langer nadenken. Geeft nog geen garantie, maar ondertussen probeer ik me er nu alvast op vast te pinnen dat hij niet overstag gaat ... Ook schaamde ik me een beetje hoor, dan dacht van 'Tjee Lin, je wordt zelf weer gezond, je hebt 2 prachtige gezonde jongens op de wereld gezet, wat zeik je nou?'. Maar ja ... ik besef ook dat dit typische vrouwengevoel / moedergevoel niet zomaar uit te schakelen is. Dus @Emmalotte; in antwoord op jouw vraag; jazeker zou ik daar mee kunnen leven, maar ook dat moet ik dan even verwerken en die tijd zal ik dan beslist van mijn man krijgen als het zover komt.