Mijn vriend en degeen die nodig zijn om het kind eruit te halen, maar het liefst zo min mogelijk, als ze een bevalling willen leren doen ze dat maar bij iemand anders. Heb ook tegen mijn vriend gezegd dat hij familie en vrienden kan gaan bellen als ik het zeg, heb geen zin in een kamer vol terwijl ik er nog niet aan toe ben. Maar ben dan ok wel heel erg op mijn eigen ruimte gericht hoor, zal waarschijnlijk ook wel een bijter worden als ze kind komen afnemen voor onderzoek ofzo
Helaas is mijn moeder 1,5 jaar geleden overleden, anders was zij er zeker bij geweest! Nu mijn vriend en heeeel misschien mijn schoonmoeder, ik twijfel nog...
Als ik denk aan hoe ik reageer als ik pijn heb, wil ik het liefst alleen zijn.. mja.. misschien denk ik daar met mn bevalling anders over. Staat voor mij wel vast dat alleen mn man erbij is. We gaan saampjes genieten van de eerste uurtjes met ons kindje, en wanneer iedereen opgeknapt is en gegeten heeft bellen de mijn ouders die als eerste langs mogen komen (een meisje wil altijd haar mama he )
Net als de vorige keer alleen mijn vriend en de verloskundige. Van teveel mensen om me heen krijg ik de zenuwen. Ik had vorige keer ook een stagiaire erbij maar dat vond ik toch niet zo relaxt ondanks dat het een aardige meid was. Ik zat me gewoon te druk te maken over waar zij de hele tijd was enzo.
Alleen mijn man en de vk. Ik wil niet dat anderen me zien als ik veel pijn heb, ik ben zo iemand die zich dan liever terugtrekt. Ik zit nog te twijfelen of ik toestemming geef voor stagiaires of studenten. Ik werk zelf in onderzoek/onderwijs en vind het 'rationeel' bijna mijn plicht om hier geen bezwaar tegen te hebben (want ze moeten het leren, waarom dan niet mede bij mij). Maar emotioneel weet ik het niet, ik denk dat ik dit keer toestemming geef (het is de eerste), als ik dat dan toch vervelend vind weet ik dat weer voor een volgende keer.
hier nu alleen vk en vriend... eerste keer fout gemaakt om schoonma er bij te hebben, maar later tegenover de kraamvisite deed ze net of zij bevallen was, en deed het verhaal als mensen aan mij vroegen hoe het gegaan was..... nee vond ik achteraf helemaal niet leuk!
Ik wil zo min mogelijk mensen erbij hebben. Ik ben er dan toch niet zo mee bezig wie er allemaal bij zijn en ik denk dat die drukte mij dan alleen maar gek maakt. Als de baby net is geboren wil ik dat intieme moment samen met mij vriend delen...
Alleen mijn man en de verloskundige natuurlijk. Ik hou al zo niet van veel drukte rond mij heen, dus dan zeker niet.
Ik wilde graag mijn moeder erbij hebben maar helaas is ze 9 december jl. overleden, dit zou haar 1ste kleinkind worden en dat mag ze helaas niet meemaken Nu heb ik mijn schoonmoeder gevraagt en natuurlijk mijn vriend!
van mij apart helemaal niemand!! hahaha. mn man en de vk, meer niet.. vorige bevalling waren mn ex, zijn moeder en mijn moeder erbij.. nou dat was dus echt niet fijn..
ik ga in het ziekenhuis bevallen (eigen keus) en vriendlief gaat mee, en tja... ik weet niet hoeveel mensen er bij zijn in het ziekenhuis, maar het personeel daar dan
mn man en een vaderfiguur van me.. wou eerst ook de kids maar dat vond mn moeder niet normaal.. dacht er eerst niet echt bij na maar denk inderdaad dat ze daar wel gelijk in kunnen hebben leek me alleen zo speciaal ze erbij de hebben als hun broertje of zusje geboren zou worden
Ik heb nog geen idee wie ik er bij wil hebben, uiteraard m'n man...maar of ik mn moeder er ook bij wil hebben....of dat ik het juist samen wil doen...we hebben nog ff de tijd om er over na te denken
Volgens mij ben ik tijdens de bevalling een kreng 1e klas. Zou denk ik ook echt niemand anders dan mijn eigen man kunnen verdragen... En ik vind het niet echt een prettig gezicht voor anderen. Ik laat trouwens niet eens weten dat de weeen zijn begonnen, want daar worden ze alleen maar zenuwachtig van!
O ja, ik heb trouwens mijn broertje geboren zien worden (ik was toen 7) en ik moet zeggen dat ik dat helemaal niet als naar heb ervaren; het was echt rete-interessant! Nou zaten wij lekker tv te kijken tot het moment dat hij echt eruitkwam, en alleen daar waren we bij. Ik heb mijn moeder verder geen pijn zien lijden ofzo; dat is denk ik een stuk onhandiger als je in het ziekenhuis bevalt...