Hoi meiden, onze dochter is nu net 1 jaar. Het is meestal een vrolijk en makkelijk kindje. Dwz: ze eet goed en slaapt goed en kan lekker spelen. Maar het valt me op dat ze sinds ruim een week vrij snel zit te mopperen. Haar humeurtje slaat zo om van vrolijk naar piepen. Als ik haar op de commode zet begint ze te mekkeren, ga ik naar de keuken en doe ik het hekje achter me dicht is t huilen, heeft ze genoeg gegeten mept ze de lepel weg.... Soms word ik er best sjacherijnig van als ik eerlijk ben. Ik herken wel van haar babytijd dat ze als ze een sprongetje had, ze dan ook snel aan t huilen was..... Maar nu is t meer mopperen, zeg maar tussen van alles door. Wie herkent dit, is dit denken jullie een sprongetje? En wie heeft er tips voor me? Het lukt me namelijk soms wel het gepiep te corrigeren door rustig maar duidelijk te zeggen: uh uh, nee.... maar wil ook voorkomen dat ik dat straks alleen maar zeg.....of dat ze juist gefrustreerd raakt?!?!?! Volgens mij begint eht grote opvoeden nu echt?
Ik heb hier nu ook (al!) last van... Ik dacht zelf ook al aan sprong gedrag, al ben ik eigenlijk niet zo voor het afschuiven op een "sprongetje".... Ik denk dat het besef er nu is dat er een reactie komt op hun gedrag. Daarom probeer ik "zeur" gedrag zo veel mogelijk te negeren en als hij echt brutaal wordt ( steeds iets pakken waar hij niet aan mag zitten of bekers op de grond gooien) dan echt :"nee" te zeggen en mn stem te verheffen. Soms heb ik het gevoel dat ik te pas en te onpas "nee" roep en ik denk dat het dan minder goed overkomt dan dat je het echt alleen zegt als hier een goede reden voor is. (voor mn gevoel maakt t dan wel indruk?!). Verder dus zeur gedrag en dreinen negeren en als hij lief speelt hem dan aanspreken of een knuffel geven zodat hij leert dat je aandacht ook (vooral!) met normale dingen/ lief gedrag kan krijgen.
Heel herkenbaar!! Onze zoon heeft er ongeveer 2 weken last van gehad en nu gaat het weer beter. Het zal dus inderdaad wel een sprong zijn. Of de drukke decembermaand misschien (die van ons was toen ook nog jarig). Maar gelukkig was het bij ons dus van korte duur.
Kan de 13e maand sprong zijn maar ook het begin van haar eigen willetje. Mijn zoon kan ook enorm piepen om alles en als het niet zo gaat als hij wil dan zet die het op een krijsen... Hij heeft nu echt een eigen wil. Ik corrigeer hem gewoon. Vanochtend wou hij niet in de wandelwagen, schoppen en huilen. Dus ik zet hem op de grond kijk hem even aan en zeg je gaat in de wandelwagen of je blijft thuis! (op een boze toon) En toen was het weer goed... ze hebben echt hun grenzen nu nodig en ze proberen de grenzen nu op te zoeken. maar blijf consequent het is moeilijk maar omdat mijn zoon al langer dit doet gaat het mij steeds beter af inmiddels. En geef niet toe als ze gaan huilen om hun zin te krijgen! want dan blijven ze dit doen om hun zin te krijgen. Ik denk ook wel eens met Weemoed terug aan de Babytijd toen was alles makkelijker vind ik
Ik heb hier ook erg veel last van, maar Mehmet heeft veel moeite met het alleen spelen. hij wil continu aandacht wat heel erg vermoeiend is. daarbij komt dus ook stampvoeten schreeuwen, ook niet in zijn wandelwagen willen, voordat ik zijn jas aan heb en klaar ben om weg te gaan ben ik helemaal bek af, het is ontzettend vermoeiend.Ik hoop dat het tijdelijk is, maar helaas hij doet dit nu al ruim 2maanden
Heel herkenbaar, je bent idd bekaf voordat je kind in de wandelwagen zit... even naar de winkel toe is een hele onderneming momenteel En mijn zoon kan hem zelf ook niet vermaken en vraag voordurend aandacht...
Oh meiden, wat is dit weer vreselijk herkenbaar. Hier ook een dreumes van 17 maanden die veel negatieve aandacht probeert te vragen door mopperen, jengelen, driftbuien, smijten, gooien, bijten en overal een drama van maken (idd aankleden, luier etc)> En de wandelwagen is idd ook een probleem. Het zweet staat me al op de rug voor ik weg kan en vaak begint mevrouw na 5 minuten al te schreeuwen en moeilijk te doen..... het lukt me thuis wel aardig om het gedrag te negeren maar in het openbaar vind ik dat gillen en huilen echt vreselijk en merk dat ik er dan toch intrap door haar aandacht te geven of haar uit de wagen te halen. Ik merk zelfs dat ik winkelen met haar aan het vermijden ben omdat ze altijd zo een drama maakt en dat vind ik eigenlijk heel erg... soms denk ik echt "Wie is hier nou de baas"?" Dus Annetske ik zou graag van je leren!
Ik ben het winkelen ook al aan het vermijden met mijn zoon. Ik weet dat het een drama wordt nl. Maar krijsen en schreeuwen in het openbaar kan ik ook al aardig negeren nu haha Aldoende leert men haha. Wat hier nog wel helpt momenteel is mijn zoon een doosje rozijntjes in de handjes duwen in de winkel dan heeft hij het zo druk met die rozijntjes uit het doosje te peuteren dan heeft hij geen tijd meer om dwars te doen... en zo kan ik door de winkel sjezen en boodschappen doen.
Herkenbaar hoor. Heerlijk toch, als je met "vervelend" gedrag veel sneller aandacht krijgt dan met goed gedrag? Dat jengelen aan kunnen horen, en dat gehang in je benen, dat moet je echt even leren. In het begin werd ik echt gillend gek gewoon, hoe hou ik dit vooooooool!!!! Maar steeds je zelf tot kalmte manen, dat werkt echt het allerbeste. En proberen consequent te zijn in aandacht geven. Dus niet bij een gil meteen erbovenop zitten, maar net zo "langzaam" aandacht op je kleine richten als je doet wanneer hij/zij vrolijk en leuk gedrag laat zien. Supernanny van TV is toch handige kost hoor voor kersverse ouders: als ik het zat ben ga ik nu op haar hoogte zitten, wil dat ze me aankijkt (bij dr kinnetje vasthouden en naar mij keren) en met een "lage" stem toespreken. Werkt echt geweldig! Ze is van mij (van mij!) onder de indruk! En het mooie is: ik voel me dan helemaal niet boos of opgefokt, maar heb controle. Bij pappie heeft ze geleerd niet meer te jengelen bij het verschonen. Ik zag ze een keer bezig van om een hoekje. Uk jengelde 2 seconden, lag op dr rug op dat kussen, en legde toen uit eigen beweging een vingertje op haar mondje: ssssssssst. En toen ging ze stiekempjes fluisteren met pappie. Heel schattig. Jengelen bij het verschonen vond ze zelf uiteindelijk dus ook niet leuk. Pappie reageerde gewoonweg niet. Bij ssssst had ze ineens de volle aandacht.
Dat hangen aan je been is hier ook uitgevonden sinds een paar dagen, vind het vreselijk maar wat doe je eraan Ik schuif het ook niet graag af aan een sprong, maar het zal er wel bij horen en mijn man zei deze week ook al: de opvoeding gaat beginnen
Misschien een sprongetje, misschien niet zo lekker te pas, misschien eigen willetje aan he ontdekken, misschien eenkennig? Ik zou zeggen: niet te veel aandacht aan geven of zelfs negeren..!
Oke, dus het is wel herkenbaar voor jullie ook..... Het negereprobeer ik ook wel ja, alleen de pest is dat ze dan dus niet stopt! Als mevrouw wat in haar koppie heeft dan moet het ook zo!?!?! Zag trouwens dat ze nu ook de eerste 2 kiezen door krijgt, kan dus ook nog daar aan ligen dat ze wat sneller boos is. Soms weet je t inderdaad niet, maar ik merk dat de aanpak die we hadden: uh uh, nee zeggen niet zo helpt of liever gezegd, dat je dat dan dus de hele dag kunt afdraaien!