Bij vreemden zeg ik al snel u. Tenzij ik ze bijv. tegenkom in mijn vriendengroep ofzo. Ik zeg liever teveel u en dat dan iemand zegt dat ik je mag zeggen. Dan dat ze mij onbeleefd over vinden komen. Tegen mijn ouders zeg ik wel je/jou. Tegen mijn schoonouders zeg ik u. Tegen opa's en oma's ook.
Noem je echt je ouders bij voornaam vinden hun dat fijner ?? Ze zijn toch ouders geworden om een mama en papa te zijn, en niet een Kees en Trudy ( zeg nu natuurlijk gewoon maar een naam ) te blijven.. Geen haar op mn hoofd dat ik mn moeder bij haar naam noem. Ik vind dat zo raar staan Mn vader noemde ik altijd Papa en dan zijn naam. Maar dat is een ander verhaal..
Maar vinden jullie dan dat ik maandag gewoon die vrouw aan moet spreken met u? Ze is schat ik rond de 30. Ach en dan doe ik het gewoon, dan hoor ik het vanzelf.
Hmm.. Ik zou me aan de ene kant (als net 35plusser) heel opgelaten voelen, (ik voel me namelijk absoluut geen "U") maar eigenlijk getuigd het vooral van respect. Veel van de bewoners (65+) op mijn werk zeggen ook "U" tegen me, en eigenlijk vind ik dat helemaal niet erg. Het is eigenlijk het tegenovergestelde van wat iemand anders al zei, voor mij creƫert het een afstand die ik juist wel prettig vind. Maar waar ik echt een schurft hekel aan heb is als men in brieven, mails, aan de telefoon enz. al begint met "je, terwijl je zelf netjes "U" hebt geschreven/gezegd. Van de week nog een mail van Prenatal, waarin ik met je aangesproken werd, ik ken die mensen helemaal niet en ik vind het gewoon niet netjes.
Nou, dan zou ik maar u tegen mij gaan zeggen als ik eh.... jou was . Ik vind het eigenlijk nooit zo moeilijk: als mensen zich aan mij voorstellen met hun voornaam, wordt er getutoyeerd. Mensen achter de kassa en in winkels enzo hangt gewoon van de situatie af, dan laat ik mijn gevoel inschatten wat de bedoeling is. Op mijn werk tutoyeert iedereen, of je nou 20 bent of 65, dat maakt het allemaal wel zo makkelijk he? Maarrrrr.... ik erger me dood aan bijvoorbeeld Ikea, die in alle folders en reclame tutoyeert, ik verwacht van Gerard Arninkhof op TV dat hij me met U aanspreekt via de beeldbuis .
ouders zijn gewoon je. schoonouders ook (maar dat is al vanaf het begin duidelijk gemaakt dat ze geen u willen horen.) mijn omaĀ“s wel. verder ouderen altijd, en grijs gebied probeer ik ook de vraag anders te stellen: kan ik iets te drinken inschenken bijv. maar vind het soms ook moeilijk hoor!
mem en heit? daar heb ik echt nog nooit van gehoord haha Hier inderdaad gewoon "je" tegen mn ouders. Het zijn immers geen vreemden en we (mijn familie) is niet van de oude stempel en wil ook echt niet met "u" aangesproken worden.
Ik zeg u tegen: mijn schoonouders, klanten van ons bedrijf (ook al zijn ze soms jonger dan ik, een klant is een klant), ooms en tantes, opa's en oma's maar die zijn inmiddels overleden, mensen uit de buurt die ouder zijn dan ik. Ik zeg je tegen: vrienden, bekenden, mijn ouders, neven en nichten (ook als ze ouder zijn dan ik).
Ik denk dat het dan echt iets Fries is dat je je ouders niet bij de voornaam noemt of met je aanspreekt, dat klinkt gewoon echt niet in het fries... mijn schoonouders noem ik wel bij de voornaam, maar dan zonder je, dus' "Alie, heeft Alie zin om mee te winkelen" op die manier zeg maar...
Ik vind dat dat een beetje klinkt net alsof je een klein kind bent. "Gaat Jantje mee?" ipv "Ga je mee?"
"Je zegt U, tenzij U zegt dat het je is". Dat onthoud ik altijd maar, dan kan je nooit onbeleefd overkomen.
In Friesland is 't anders niet gek, daar doet men dat bijna allemaal... Erg handig, want dan hoef je nooit na te denken over je en u... Verder heb je in 't Fries wel 'dei' en 'jo' natuurlijk, want er zijn genoeg situaties waarbij de 'mem, heeft mem nog wat nodig'-constructie niet werkt... Ik zeg overigens 'je' tegen m'n ouders, maar andere mensen van hun leeftijd zijn altijd 'u', tenzij ze anders aangeven. Mensen die mij helpen (in winkels oid) zijn voor mij 'u'. Mede-ouders die ik tegenkom op 't schoolplein of mijn opleiding zijn mijn gelijken en dus 'je'. Onbekenden die ik tegenkom elders zijn altijd 'u'. Schoonouders zijn 'u' en klanten ook. De bazen van mijn man zijn 'u', maar zijn collega's zijn 'je'. Jongeren spreek ik bijna altijd aan met 'je', tenzij ze aan 't werk zijn. In de Ikea noem ik iedereen 'u', gewoon om te stangen...
@ Mijkeltje, het is ook wel handig natuurlijk. Dan zit je niet zo met u en jij. In het Engels hebben ze het pas lekker makkelijk. You is zowel u als jij!
Ja al mijn broers en zusje noemen ons ouders bij de voornaam. Wilden ze zelf zo.. Ik heb er eerlijk gezegd juist een hekel aan als kinderen hun ouders aanspreken met pa en ma, dat vind ik zo bot staan, maar das ieder voor zich natuurlijk. Wij krijgen best vaak reacties dat mensen het vreemd vinden dat we ons ouders bij de voornaam noemen dus je bent niet de enige die het raar vind hoor...
Ik zou gewoon u zeggen, dan laat ze het vast wel weten als je je mag zeggen. Ik zeg zelf altijd u, maakt niet uit wie t is, zolang ik ze niet ken zeg ik u.
Ik noem mijn ouders ook bij de voornaam. Mijn moeder noem ik daarbij ook nog wel eens 'mam' of 'mamma'. Vroeger noemde ik mijn ouders altijd pappa en mamma, maar dat is veranderd sinds ik op mezelf ben gaan wonen.. Pa en ma wordt hier niet gezegd, behalve tegen mijn schoonouders.