Hallo meiden, ik vindt het moeilijk om hier te schrijven. Waarom? Omdat toen ik zwanger was, heb ik mijn beste vriendin gezegd wat mijn nickname was op het forum en dus weet ze dat ik hier Hope heet. Inmiddels, na de MK, heb ik een beetje spijt dat ik het heb gezegd. Ik bespreek wel alles met haar, maar nu ze zelf zwanger is, vind ik het heel moeilijk om met haar over mijn gevoelens te praten. We hebben wel samen erover gepraat en willen niet dat een van ons verdriet heeft. Ik gun haar namelijk haar zwangerschap en zij weet dat ik er verdriet van heb als iemand zwanger is en ik niet. Kortom een moeilijke situatie. Nu wil ik graag hier weer mijn verdriet bespreken zodat ik haar er niet mee lastig val, maar ben bang dat ze het leest hier, en wil haar geen verdriet doen. Ik wil ook niet dat ze haar vreugde rondom haar zwangerschap inhoudt t.o.v. mij, maar als ze gaat lezen over mijn gevoelens ben ik bang dat ze zich wel gaat inhouden. Ze leest namelijk vaker mee op het forum. Dus R als je dit leest, ik hoop dat je begrijpt dat ik graag hier mijn gevoelens bespreekbaar maak, omdat ik jou er niet mee wil lastig vallen. Gister waren we bij haar op bezoek en vroeg ze me of ik de foto`s van de echo wilde zien? Tuurlijk wil ik ze zien, tenminste dat denk ik. ( dat schiet meteen door mijn hoofd) Heel mooi om te zien, hoe hun kindje is afgebeeld, maar meteen weer die herinnering aan mijn vreselijke echo, die ene dag. De dag dat ik kreeg te horen dat ons kindje niet leefde. Ik heb bij mijn vriendin heel positief en leuk gereageerd en tuurlijk was ik ook blij voor hun, maar meteen erna valt het gesprek stil en weet ik niet meer waar ik moet kijken. Ik hoop echt dat deze situaties makkelijker gaan worden. Ik wil echt oprecht gelukkig voor haar zijn, zonder te denken aan mijn eigen verdriet. Sorry voor het lange verhaal, maar ik moest het kwijt. En nogmaals R, ik hoop dat je het begrijpt. Onze vriendschap is me te kostbaar. Ik zal alleen nog even tijd nodig hebben om goed met alles om te gaan. Liefs Hope
Hope, ik kan me niet anders voorstellen dat ookal leest je vriendin dit dat ze je wel begrijpt. Ik denk dat bij ons meiden op dit deel van het forum het verdriet pas echt een plaats kan krijgen als we zelf een gezonde baby in onze armen hebben liggen.... Dikke knuf van mij!
soms is het moeilijk voor andere te begrijpen, ik begrijp je heel goed. ik hoop dat je ooit je verdriet om kan zetten naar kracht! veel sterkte meid!
Hoi Hope, Ik weet niet of het mogelijk is maar kan je je niet aanmelden met een andere naam? Niet om je vriendin voor het hoofd te stoten maar meer om vrijer over je eigen gevoelens te kunnen schrijven.Ik kan me namelijk voorstellen dat je bij alles wat je schrijft rekening houdt met het meelezen. Ikzelf heb 2x een miskraam gehad en ik vind het zo lekker om hier anoniem te kunnen praten over de mk's maar ook over andere dingen. Sterkte Hommeltje.
Ja Hope, ik begrijp precies wat je bedoelt: je wilt niet dat je vriendin niets meer tegen je zegt omdat ze bang is om jou te kwetsen, maar ergens doet het wel nog steeds pijn. En dat blijft denk ik ook zo, totdat je zelf weer in verwachting bent en ook van die goede echofoto's hebt. Een hele goede vriendin was in oktober uitgeteld, net tussen mijn 2 curettages door, en ook ik merkte dat ik haar wilde sparen en haar niet lastig wilde vallen met mijn verdriet. Net na de geboorte was ze enorm met haar kindje bezig: je schijnt dan helemaal in je eigen wereldje te verblijven, maar daarna belde ze me om te vragen hoe het met me ging, en krijg ik vaak te horen dat ze zich zo'n zorgen om me had gemaakt. Ik denk dat jouw vriendin er net zo over denkt, en net zo begaan met jou is. Ze zal dit topic zeker begrijpen! Ook ik ben soms verbaasd dat je zo lang bezig bent met de miskraam. Van te voren denk je dat het snel een afgesloten hoofdstuk wordt, maar dat is absoluut niet het geval. Als ik het afgesloten zou hebben, dan was ik niet meer te vinden op dit onderdeel, maar kom er dus nog dagelijks. Klets lekker van je af, hier, wij begrijpen nou eenmaal precies hoe je je voelt. Liefs, Marla
Hoi meis, Ik snap je volkomen en ben ook altijd dikke buiken uit de wegggeaan. Het is en blijft jullie kindje en het verdriet blijft altijd. ( bij ons tenminste)
Hi lieve Hope, Je vriendinnetje begrijpt dat echt wel! En uit hier gewoon lekker je gevoelens we zijn er voor je... Dikke digi knuffel Silla
Hallo lieve meiden, Bedankt voor jullie reacties. Voel me echt begrepen door jullie. Ik denk ook wel dat mijn vriendin het begrijpt, maar ik probeer altijd zoveel rekening te houden met andermans gevoelens dat ik even twijfelde. Vandaag nog een moeilijkere dag gehad dan van de week. We hadden een teamuitstapje. Het was best gezellig, maar het thema kwam steeds op een ding uit. De zwangerschap van mijn vriendin / collega. Opeens begon een collega nog even "gezellig" te vertellen over iemand die een MK had gehad en welke keuze ze had mbt weghalen, enz. Ik weet het ook niet precies wat ze zei, want ik wilde het niet horen. Ik heb regelmatig op mijn tanden moeten bijten en even weggelopen uit de gesprekken. Wilde mijn vriendin er niet mee lastig vallen. Ik moets zelf steeds maar een ander thema aansnijden of bij iemand anders in het gesprek voegen. Later toch even met mijn vriendin erover gehad. Ze zei dat we er allebei maar wat op moesten letten. Maar ik wil juist heel graag dat men aan haar vraagt hoe het is en wat haar bezig houdt, maar om dat steeds te doen waar ik bij ben? Denk dat ik de situaties goed heb opgelost door weg te lopen, maar het viel niet mee. Uitgerekend vandaag, op de dag dat ik weer ongesteld wordt Mijn emoties zijn op dit moment weer erg, maar dat zal wel weer zakken, hoop ik. Hope
Hoi lieve Hope, ik snap je gevoelens maar al te goed. Zelfs na zo'n lange tijd schrijnt het soms nog steeds, ik denk niet dat het verdriet ooit helemaal slijt. Zelfs bij mij niet, al loop ik nu op het eind van mijn zwangerschap. Af en toe word ik toch nog overvallen door verdriet over de drie kindjes die er niet mochten zijn. En dan de gemengde gevoelens over de zwangerschap van je vriendin. Natuurlijk ben je blij voor haar, maar het blijft steken: "Waarom zij wel en wij niet?" Ik hoop en duim voor jullie dat 2007 jullie toch een Blijde Boodschap zal brengen! Knuf, Wendy
Dankjewel lieve wendy. Typisch eigenlijk dat je dat gevoel blijft houden, zelfs tijdens je zwangerschap. Zie je toch wat het met je doet. Ik volg jou ook nog steeds, kijk steeds bij geboren of je nog niet bevallen bent. Maar je mag nog effe zie ik. Succes, liefs Hope
Hoi Hope, Op 12 februari wordt ons kindje gehaald d.m.v. een geplande keizersnede i.v.m. een stuitligging. Het hele verhaal staat op mijn weblog (zie onderin mijn profiel onder de knop 'www'), maar ik kan me voorstellen dat het ook moeilijk voor je is om alle leuke berichten op mijn weblog te lezen. Ik houd je op de hoogte zodra er nieuw is! Groetjes, Wendy
Hallo Hope, Je vriendin zal het heus wel begrijpen. 'Gelukkig' heb ik niemand in mijn omgeving die zwanger is maar wel stellen die er mee bezig zijn. Ik weet niet hoe ik ga reageren als iemand me vertelt dat ze zwanger zijn, maar denk dat het heel confronterend is.... Het verdriet slijt, maar ik denk dat je het pas echt een plaatsje kan geven (vergeten doe je het nooit) als je zelf weer zwanger mag zijn. Praat er in elk geval over als je het moeilijk hebt, ik weet zeker dat als het een echte vriendin is ze het zal begrijpen. Sterkte meis!
Hoi Hope, Ik geloof dat ik jou wel begrijp, ik ben zelf wel eens de andere kant geweest(ongeveer 7 jaar geleden). Ik was spontaan zwanger en bij een collega van mij wilde het niet lukken. Mijn man en ik waren er wel heel blij mee en heel vrolijk vertelde ik het mijn collegas tijdens een werkbespreking en de eerste collega had nog maar net gefeliciteerd gezegt of zij barste in huilen uit. Wat eigenlijk een vrolijke aankondiging had moeten worden werd ineens iets heel verdrietigs. Toch is zo'n reaktie niet verkeerd het is hoe zij zich voelde op dat moment en mijn collegas en ik vonden dat zij beslist niet in stilte hoefde te lijden. Wel voelde ik me een beetje schuldig maar dat weegt lang niet op tegen het verdriet van haar.Zo zal het misschien voor jou vriendin ook zijn ik weet zeker dat zij wel ruimte heeft voor jou verdriet. En misschien zal ze zich wel iets bezwaard voelen maar dat betekend niet dat jij dan maar in stilte verdrietig moet zijn. Een goede vriendschap is bestand tegen het tonen van ware gevoelens... liefs
@Wedy, ik zal zeker eens kijken in jou weblog, alleen vandaag nog niet. Het duurd altijd een paar dagen, tot dat mijn hormoontjes weer onder controle zijn. Ik vind het niet erg om het bij anderen hier op het forum te horen of lezen van hun zwangerschap, maar mijn vriendin staat wel heel dicht bij, dus dat is een andere kwestie. Maar nogmaals ik volg je, hihihi @Gwenn, dankjewel. Praten is iid goed. Zeker hier van me afschrijven is fijn. @Moonique. Dat was idd ook een moeilijke situatie voor jou. Maar idd zo zit het met mijn vriendin en mij ook in elkaar. Ze verteld het aan collega`s en er wordt uiteraard heel spontaan op gereageerd, maar enkele die wel nog denken aan mijn MK, vragen dan meteen hoe ik me voel. ( Dit was op het begin, nu denken ze er niet meer aan) En dat was heel moeilijk. Ik wilde dat mijn vriendin gewoon genoot van de reactie, maar ze hield zich in omdat ze mij wilde sparen. We hebben het er samen over gehad. Het mag niet zo zijn dat zij alleen maar bezig is met rekening houden met mij en mijn verdriet. Het zal nog een lange weg te gaan zijn. Prive met mijn vreindin vindt ik dat het al aardig goed gaat. We praten er wel over, maar hebben het gelukkig ook nog over andere dingen, maar gister............ Collega`s bleven het onderwerp aansnijden. Allemaal vragen: Wil je weten wat je gaat krijgen? Hoe voel je je? Eet je al gekke dingen? Je loopt voor 2 he! En nog meer van die dingen. Nogmaals, ik vindt het heel fijn dat die inetresse er is voor mijn vriendin, maar neem het me niet kwalijk als ik dan effe weg loop. Hope
Ja zo is het , als het maar bespreekbaar is en ruimte voor elkaars gevoel. Dan kan het soms wat vervelend zijn maar dat is natuurlijk niet helemaal te voorkomen. Je vriendin zal er ook wel rekening mee houden en dat moet je haar ook niet kwalijk nemen. Ik deed dat ook , ging niet de eerste echo foto uitgebreid laten zien waar zij bij was en ook niet over de kwaaltjes praten waar zij bij was. Maar dat doe je dan uit rekenschap voor de ander en niet om jezelf niet schuldig te voelen. Ook is het voor iemand die nooit een mk heeft gehad moeilijk voor te stellen hoe dat voeld. En hoe diep dat verdriet kan zitten.Zo zeiden mijn eigen ouders bv een week na mijn mk ben je er nu nog niet een beetje overheen? Men heeft werkelijk soms geen idee , en wil je zo snel mogelijk weer de oude zien zijn. Ze vinden het dan heel erg dat het je zo aangrijpt. liefs
Idd Mooniqye, je beschrijft het precies goed. Mijn vriendin houdt gelukkig wel rekening met mij, als anderen dat nou ook eens deden. Maar wat je al zegt. Men denkt dat je er wel overheen moet zijn. En dat ben ik in grote lijnen natuurlijk wel, maar het verdriet zit er wel. En door de zwangerschap van mijn vriendin wordt het wel weer erg omhoog gehaald. Ik denk idd dat als iemand nooit een MK heeft meegemaakt, dat ze niet precies weten hoe het voelt. En meedeleven kun je dan zeker krijgen en begrip ook, maar tot op een bepaalde hoogte. Ben wel blij met mijn vriendin, en denk ook wel dat onze vreindschap ertegen bestand is, maar het voelt een beetje als verraad als ik hier vanalles schrijf over mijn gevoelens over haar, begrijp je? Hope
Ja dat kan zo voelen maar zo moet je het niet zien , contact met lotgenoten is altijd anders. Iemand die hetzelfde heeft meegemaakt weet echt hoe jij je voeld en hoefd zich niet een voorstelling te maken. Dat begrip is soms even nodig zo ervaar ik , het praat makkelijker. Je vriendin zal het vast niet als verraad zien dat jij je zorgen soms even kwijt wil bij lotgenoten. liefs
Thanks, voor je lieve woorden En mocht het ter sprake komen, laat ik haar gewoon bewust dit topic lezen, dan begrijp ze het zeker wel. Ach, het zijn vaak ook dingen die ik in mijn hoofd haal. Mijn hormonen slaan dan op hol Gaat wel weer over hoor, zo rond mijn ei en naar mijn NOD, begint het weer. hahaha
Nee helaas geld dat niet voor mij. Het gevoel slijt niet en een plaatsje kan ik het nog niet geven. Maar dat zal voor iedereen anders zijn.