Een hele rare vraag misschien, maar ik vraag me iets af.... Toen we nog geen kindje hadden hoorde ik wel eens dat de liefde voor je kind zo groot is. Ik kon me er toen nog niet zo veel bij voorstellen. Ja, natuurlijk zou je van je kind houden... Maar nu onze kleine er is, begrijp ik het pas echt; wat houd ik ontzettend veel van haar. Ik kan er soms niet bij hoe intens dit gevoel is. Bijna eng soms. Is dit gevoel bij je 2e kind (of 3e, 4e ) nu precies hetzelfde of is dit weer een beetje anders "houden van" dan van je eerste kindje? Heeft je eerste kind echt een speciale plek of zijn de plekjes even speciaal? Rare vraag misschien, maar ik kan me nu niet voorstellen dat ik van iemand anders net zo veel kan houden als van mijn meisje nu. (Mmm, komt raar over nu ik dit zo terug lees, maar ik hoop dat jullie mijn vraag een beetje snappen...) Groetjes shampoo
Ik snap 'm en lees mee. Ik vraag het mij ook vaak af. Ik denk dat het bijna niet anders kan, maar een van mijn beste vriendinnen heeft zich dat de eerste maanden na de geboorte van haar 2de kind echt afgevraagd en dat lijkt me heel moeilijk. Ben benieuwd naar de ervaringen.
Ik heb er nog geen ervaring mee, maar mijn moeder heeft me ooit verteld, dat ze zich dit ook afvroeg, toen ze zwanger was van mij (de 2e dus). 'Zal ik net zoveel van dit kindje houden als van de eerste?' Nu achteraf vertelt ze, dat dat helemaal goe dis gekomen! Dus ik denk, ieder kindje een eigen speciaal plekje bij mama! (hoop het in ieder geval wel, mocht hier een keer een tweede komen!) Groetjes!
Owww...heb deze vraag al zo vaak gehoord van andere meiden: zou ik echt van de tweede net zoveel houden als van de eerste? Nou, ben 4 wk geleden bevallen van onze tweede en ik kan volmondig: JA zeggen! Je houdt op slag net zo veel van die tweede als van de eerste! Er is echt ruimte genoeg in je hoofd en je hart voor meer van die geweldige mini mensjes! Echt! Elmo
Ik kon het me ook niet voorstellen! Zoveel van nog een kindje houden! Maar het is echt waar...ik hou zoveel van allebei mn kindjes! Maar de liefde is voor ieder kind anders denk ik....net als bij relaties met mensen...die liefde is voor iedereen anders. Maar echt niet dat mn eerste kind op 1 staat hoor....allebei op 1! Ze zijn ook allebei zooooo verschillend, hele andere karakters.
Dat geloof ik graag, maar ik mij het volgende af. De liefde voor mij zoontje is echt gegroeid. Natuurlijk hield ik direct van hem, maar als ik vergelijk wat ik nu voor hem voel en de eerste weken na de geboorte zit er wel een verschil in. Dat zal voor de tweede in mijn geval dan ook gelden, denk ik. Herken jij daar niets van in?
Bij mij moest het bij de eerste ook echt groeien zoals jij zegt...maar bij de tweede was het er gelijk.
Je hebt genoeg liefde voor al je kinderen en voor alle kinderen heb je ook evenveel grensloze onvoorwaardelijke liefde! Je hart stroomt er van over! Al vraag ik me bij octomom wel af of die wel genoeg liefde overhoudt met 14 kids Maar das een heel ander iets natuurlijk...
wat mij opviel na de geboorte van de 2e, was dat de 1e voor mijn bekend was, (die was 3,5 jaar oud) ik wist hoe ze ademde, praatte, rook enz. en de 2e kende ik nog niet, het was voor mijn een volslagen onbekend jongetje. dat vond ik echt wennen. maar nu hij ruim een jaar is, is hij me net zo lief als de oudste! (dit was heel snel al zo hoor)
Ik vroeg 't me ook af, maar kan ook volmondig 'ja' zeggen... Het is net zo onvoorwaardelijk als bij de eerste keer. Ik vond bij de eerste keer dat ik 'n kindje kreeg de emoties op het moment dat ze op m'n buik werd gelegd overweldigender dan de tweede keer; bij de eerste keer voelde ik ook angst bijvoorbeeld (mijn god, het is echt 'n kind, dat gevoel). Bij de tweede keer voelde het echter weer een stuk vertrouwder dan de eerste keer, maar net zo euforisch.. Allebei heel bijzondere, eigen emoties dus... Maar verder? Net zo veel, net zo bijzonder, net zo geweldig en net zo onvoorwaardelijk...
tijdens mijn 2e zwangerschap heb ik me dat ook vaak afgevraagd.....en ja idd de liefde voor de 2e was even groot, geweldig!! bij mijn 3e zwangerschap heb ik er geen moment meer aan getwijfeld, ik kan nu zeggen ook de liefde voor een 3e is weer overweldigend!!!een heerlijk gevoel
Ik lees ook mee, laat het mijn man ook lezen denk ik. Hij is namelijk banger dan ik dat ie van de volgende baby minder kan hebben omdat Charlotte zo vreselijk speciaal voor hem is. En dus twijfelt hij nog 'of we daar wel goed aan doen, nog een kindje'
Chantal, wat herkenbaar, dat heeft mijn man ook! Goed idee om hem dit topic te laten lezen . En fijn om de verhalen van iedereen te horen dat het dus geen probleem hoeft te zijn.
Hoezo? De liefde houdt toch niet op na een bepaalde hoeveelheid kinderen? Bij mij niet in ieder geval. Ik denk dat ik van nr 6 net zo veel houd als van de andere 5 kids
Goed om te lezen dit. De liefde voor mijn zoontje is ook echt gegroeid. Soms lees je wel eens dat mensen bij de geboorte hun kind direct herkennen als hun kind. Maar ik dacht echt 'wie is dat?'. Ik vond hem net een chinees, heel vreemd. Dat was overigens maar een paar minuten en daarna veranderde hij in zichzelf En ik was direct gek op hem. Maar inderdaad, je kent het kind niet wat daar zojuist in je armen is gelegd. Wat is zijn of haar temperament, etc. Toch weet ik zeker dat ik van nummer 2 net zoveel zou houden als van mijn zoontje
Niet verwacht dat iemand hier nog serieus op in zou gaan... maar goed... Is ook een heeeeel andere discussie... Haar situatie is gewoon heeeeeel extreem en gezien het feit dat er ook een rechtzaak tegen haar arts gestart wordt ben ik niet de enige die dat vindt gelukkig... Maar zoals ik al zei: heeeeeeel ander iets...
Geen rare vraag hoor. Ik vroeg het me ook af tijdens mijn 2e zwangerschap, maar ik kan je geruststellen. Ik houd ook van mijn 2e kindje weer zielsveel!
Merijn: ik herken je verhaal. Ik voelde meteen liefde voor Charlotte, maar heb weken het gevoel gehad dat ze bij ons logeerde. Dat werd steeds minder en de liefde steeds groter, nu is ze niet meer weg te denken of wat dan ook. Ik zit wel, sinds dag 1, op 1 grote roze wolk en hoop dat dat bij een eventuele 2e ook zo is. Charlotte is gewoon een erg makkelijk en lief, tevreden kind, ik ben weleens bang dat dat niet voor nummer 2 geldt... Ik hink dus (weer) op 2 benen en mijn man nog meer. We hebben gisteravond hierover gesproken en besloten er even niet meer mee bezig te zijn en het er niet meer over te hebben en het tijd te geven, dan komt het vanzelf, of niet.
leuk topic! ik vraag me ook af of bij een 2e de ontwikkeling net zo leuk is en nog net zo speciaal... wij genieten nu zo van alles wat we voor de 1e keer meemaken.. 1e keer omrollen..1e kruipen...1e keer staan...1e woordjes...1e keer in de buggy en ga zo maar door. alles is prachtig om te volgen. en niet te vergeten de 2e zwangerschap. is die ook weer zo speciaal? 1e keer echo...1e keer het schoppen voelen? @mama's van 2 of meer kindjes: hoe ervaren jullie dit?
ik merk die intense liefde die ik voor jamie heb nu al op bij de 2de! bij ieder schopje, iedere echo, iedere x als we haar naam uitspreken voel ik dat ik evenveel van haar houd als van Jamie! voordien had ik hier ook mijn twijfels over. maar nu is ze er nog niet eens en ik ben er al van overtuigd dat de liefde voor dit kleine meisje even groot is als die voor Jamie..! bij de geboorte van jamie heeft mijn hart zich gevoeld met moederliefde. en nu ik in verwachting ben van ons 2de wondertje is die moederliefde gegroeid ik kan niet wachten tot ze er is zodat ik jamie zijn babyzusje kan schenken en haar in onze armen kunnen sluiten! het eerste moment dat ik jamie vast hield omringde mij met intens geluk. ik denk dat dit geluk straks alleen maar groter word en ik kijk uit naar het moment dat ik zowel jamie als zijn kleine zus kan vasthouden. dat lijkt mij het mooiste moment op aarde!